ผู้ใช้:Mint2004/นิยาย

สารานุกรมเกมอินดี้

หน้านี้อยู่ในส่วนชุมชน เป็นความคิดเห็น หรือ เรื่องที่แต่งขึ้น ของเพื่อน ๆ โปรดใช้วิจารณญาณในการนำข้อมูลไปอ้างอิง

เรื่องนี้ รวบรวมมาจากที่นี่ เพื่อให้อ่านได้ง่าย สะดวกขึ้น

ไปที่หน้า 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21

ปฐมบท บทแห่งการกำเนิดสงคราม

ท้องฟ้ายามรัตติกาลมันช่างมือมิด แต่พื้นแผ่นดินข้างล่างกับแดงฉานไปด้วยเลือด ทั้งซากศพเก่าและซากศพใหม่ ดูแล้วช่างน่าเศร้านัก อันเกิดมาจากมหาสงคราม ระหว่างเทวีแห่งความมืดและความตาย "เทวีอาทรัม" กับ เทพมารดาแห่งแสงสว่าง "เทวีลูซิส"

เทวีอาทรัม มีกำลังพลคือ เผ่าพันธุ์ที่แข็งแกร่ง ดุร้าย กระหายสงคราม เป็นที่สุด คือ เผ่าพันธุ์ ซอร์เรียน

เทวีลูซิส มีกำลังพลคือ พันธมิตรแห่งแสง ได้แก่ มนุษย์ เอลฟ์ ก๊อบบลิน คนแคระ และชาวสมิง

สงครามนี้เกิดมาจาก เทวีอาทรัมได้ปลุกระดมเหล่าซอร์เรียน ว่าเผ่าพันธุ์ซอร์เรียนสืบเชื้อสายมาจากเหล่ามังกร ที่เคยปกครองโลกมาก่อน และใช้ความเชื่อนั้นและอ้างสิทธิในการรุกรานและบุกยึดครองดินแดนอื่น

เหล่าพันธมิตรแห่งแสง แม้มีกำลังพลมากกว่าซอร์เรียน แต่ก็หาได้เปรียบไม่ เพราะซอร์เรียนแข็งแกร่งมากกว่าที่คิด เหล่าพันธมิตรแห่งแสงได้ล้มตายไปเป็นจำนวนมาก จนเกือบจะถึงวาระสุดท้ายของพันธมิตรแห่งแสง เทวีลูซิส ได้ใช้พลังเกือบทั้งหมด สร้างดาบแห่งแสงขึ้นมา ฟาดฟันใส่ เทวีอาทรัม จนได้รับบาดเจ็บสาหัส และเทวีลูซิสยังใช้กำลังเฮือกสุดท้าย ฟันลงไปที่แผ่นดิน ทำให้แผ่นดินที่กว้างใหญ่แยกออกเป็น 2 ส่วน ให้เหล่าซอร์เรียนได้อยู่แผ่นดินทางเหนือ และเหล่าพันธมิตรแห่งแสงได้อยู่ที่แผ่นดินทางใต้ แล้วเทวีลูซิสก็ได้เอาดาบแห่งแสงปักลงไปที่กลางมหาสมุทร ทำให้เกิดมหาน้ำวนที่ใหญ่ที่สุดกั้น 2 แผ่นดินนี้ไว้ ไม่ให้เหล่าซอร์เรียนมารุกรานได้อีกต่อไป

และเทวีอาทรัมที่โดนเทวีลูซิสฟันด้วยดาบแห่งแสง ได้เอยวาจาด้วยเสียงอันดังก้องไปทั่วว่า "สักวันข้าจะกลับมาทำลายล้างพวกพันธมิตรแห่งแสงให้สิ้น" และยังพูดทิ้งท้ายไว้เป็นเหมือนคำพยากรณ์ว่า "วันใดที่แผ่นดินทั้ง 2 สั่นสะเทือนเลือนลั่น วันใดที่ฝนตกเป็นสายเลือด วันใดที่คนตายกลับฟื้นคืน และวันใดที่กลางวันไร้แสงสว่างตกอยู่ในความมืดมิด วันนั้นข้าจะกลับมาอีกครั้ง" พอเทวีอาทรัมพูดจบก็ได้สลายตัวไป และมหาสงครามก็จบลงตรงนี้ ซอร์เรียนก็ไม่สามารถที่จะรุกรานได้อีก

เอลฟ์ ที่เหลือคนไม่ถึงพันก็ได้รวมตัวและไปอาศัยอยู่ที่ใจกลางป่าลึกของ Grand Forest และก็ไม่มีใครได้ข่าวจากพวกเอลฟ์อีกเลยนับแต่นั้นมา

ก๊อบลิน และ คนแคระ ก็เหลือคนแค่ไม่กี่ร้อย ก็ได้อาศัยตามเมืองต่างๆ ของมนุษย์ และทำงานให้กับมนุษย์ คนแคระที่มีฝีมือในการสร้างอาวุธและเกราะ ก็ทำงานโดยการเป็นช่าง ตีดาบตีเกราะ ขายตามเมืองต่างๆ คนแคระก็เปิดร้านขายของและทำงานเกี่ยวกับส่งสินค้า

ชาวสมิง เหลือคนเป็นหมื่น เลยขอแยกตัวไปอาศัยที่เมืองวิดเดอวู๊ดและกลางป่าในแถบเมืองวิลเดอวู๊ด

มนุษย์ เหลือคนเยอะที่สุด เลยแยกย้ายกันไปสร้างเมืองต่างๆ และพยายามฝึกฝนฝีมือและพัฒนาอาวุธและกำลังพล

ส่วนเทวีลูซิส หลังจากการที่ช่วยเหล่าพันธมิตรแห่งแสงทำให้พลังแห่งแสงหายไปหมด เทวีลูซิสก็ได้กลับไปยังสวรรค์ และไม่ลงมาอีกเลย

เวลาผ่านไปจาก 10 ปี เป็น 100 ปี จากมหาสงครามกลายเป็นประวัติศาสตร์ เล่าต่อๆไปกลายเป็นเรื่องเล่า และกลายเป็นนิทานไปในที่สุด..........

แต่อีกไม่ช้า เรื่องเล่า และนิทานเรื่องนี้ กำลังจะกลับมาอีกครั้ง มหาสงครามก็จะกลับมาอีก แล้วคราวนี้ฝ่ายไหนจะชนะ.....

บทที่ 1 สหายต่างเผ่าพันธุ์

ณ ป่าที่เขียวชะอุ่มไปด้วยต้นไม้ใกล้ๆ กับหมู่บ้านเซาท์เทิร์นไซร์ มีเสียงต่อสู้ดังกึกก้องจนทำให้เหล่ากบป๊อกกี้ตกใจพากันไปแอบซ่อนตัวกันมิด การต่อสู้ที่ว่านั้นคือ วุ้นราชันย์กำลังต่อสู้อยู่กับเหล่าคาเดทนับ 10 คน

"ไอ้เด็กพวกนี้มากันไม่รู้กี่ครั้งแล้ว แล้วก็สลบกลับไปทุกทีมันก็ยังไม่เข็ดกันสักที" วุ้นราชันย์พูดกับเหล่าคาเดทที่รุมเค้าอยู่ 
"ให้ข้าช่วยไหมลุงวุ้นราชันย์" ชายที่เอ่ยปากช่วยนั้น เป็นชายหนุ่มร่างสูงอยู่ในชุดไฟเตอร์ (นักดาบ) หน้าตาคมเข้มตัดกับผมสั้นสีแดงเพลิงที่กำลังนั่งขัดดาบยาวแกร่งอยู่ ด้ามดาบสลักชื่อว่า ราฟาเอล วาล็อค 
"ไม่ต้องหรอก พวกเด็กๆ แบบนี้เดี๋ยวข้าก็จัดการหมดแล้ว ข้าอัดกับไอ้เด็กพวกนี้จนชินแล้ว" วุ้นราชันย์กล่าวกับราฟาเอลอย่างอารมณ์ดี โดยที่ปากก็พูด ส่วนมือก็คอยตบพวกเด็กๆ ที่มารุมอัดลงไปนอนกองทีละคนสองคนจนหมด 
"หวังว่างวดนี้พวกนี้มันคงเข็ดกันสักทีนะ" วุ้นราชันย์พูดพร้อมกับเอาผ้ามาเช็ดที่หน้าตัวเอง 
"งวดนี้พวกเด็กๆ เล่นเอาลุงเหงือแตกเลยหรือ ฮ่าๆๆๆ" ราฟาเอลถามแล้วหัวเราะต่อ "ก็ข้ามันแก่แล้วนี่น่าเจ้าก็รู้ แต่ก่อนข้าชื่อวุ้นแก่ แต่ตอนหลังพวกวุ้นทั้งหลายมันยกย่องข้าให้เป็นราชันย์แห่งวุ้น ข้าก็เลยจำใจรับตำแหน่งนี้มาแบบหลีกเลี่ยงไม่ได้" วุ้นราชันย์อธิบายให้ราฟาเอลฟังด้วยสีหน้าที่ยิ้มแย้มและยืดอก เพราะภูมิใจในชื่อนี้ของตัวเอง 
"แล้ววันนี้นึกอะไรขึ้นมาถึงมานั่งขัดดาบอยู่แถวนี้ละ บ้านช่องไม่มีอยู่หรือ" วุ้นราชันย์ถามด้วยความสงสัย 
"ก็ไม่มีอะไรหรอก ข้าแค่มานั่งชมนกชมไม้ไปตามประสาของข้าอะ เออ นี่นะเกือบลืม เอายาโพชั่นไปดื่มแก้กระหายสิ ช่วยได้นะ" ราฟาเอลตอบยิ้มๆ และยื่นขวดโพชั่นให้วุ้นราชันย์ไปหลายขวด 
"แหมกำลังกระหายพอดีเลยยาโพชั่นของพวกเจ้านี่อร่อยดีจริงๆ กินแล้วซู่ซ่ามีแรงขึ้นมาทันใด" วุ้นราชันย์กล่าวอย่างอารมณ์ดี พร้อมกินยาโพชั่นไปด้วย

"พี่ราฟาเอลๆๆๆ อยู่แถวนี้ไหมตอบด้วย" เสียงเรียกชื่อนักดาบหนุ่มดังมาแต่ไกล พร้อมด้วยเจ้าของเสียงที่เป็นสาวน้อยอายุไม่น่าเกิน 18 ปี หน้าตาน่ารัก ตาโตสีดำ ผมยาวสีแดงเพลิงซึ่งสีผมตัดกับชุดแคสเตอร์สีน้ำเงิน (นักเวทย์) สาวน้อยนักเวทย์นี้มีนามว่า โซเฟีย 
"แฮ่กๆๆ นึกแล้วว่าพี่ต้องอยู่แถวนี้อยู่กับตาลุงวุ้นแก่นี่อะ" สาวน้อยพูดพร้อมด้วยอาการเหนื่อยหอบ 
"พูดอะไรแบบนั้นสาวน้อย ข้าเปลี่ยนชื่อแล้วนะจากวุ้นแก่ เปลี่ยนเป็นวุ้นราชันย์แล้วนะ" วุ้นราชันย์พูดอธิบายพร้อมทั้งยักคิ้วหลิ่วตาให้กับสาวน้อยนักเวทย์
"ว้าแย่จัง...ขอโทษด้วยจ้าไม่รู้ว่าลุงเปลี่ยนชื่อแล้ว ขอโทษจริงๆ จ้า" สาวน้อยนักเวทย์พูดขอโทษกับวุ้นราชันย์พร้อมทำท่าเอามือมาแตะที่ข้างหัว แล้วเอียงคอลงไปด้านข้างทำท่าแบบคิกคุน่ารัก 
"แหมทำคิกคุน่ารักแบบนี้ มาเป็นแฟนลุงวุ้นไหมละจ๊ะ" วุ้นราชันย์พูดพร้อมยิ้มแบบเจ้าเล่ห์ 
"เฮ้ยๆๆ ไม่ต้องเลยนี่น้องสาวของข้านะ เจ้าก็รู้ยังจะมาทำแบบนี้อีก เดี๋ยวก็โดนหรอก" ราฟาเอลพูดเตือนพร้อมกำหมัด 
"ข้าก็แค่ล้อเล่นเจ้ากับน้องสาวเจ้านิดเดียวเอง ฮ่าๆๆ" วุ้นราชันย์พูดและหัวเราะอย่างดีใจที่แกล้งนักดาบหนุ่มได้ 
"แล้วเจ้ามาตามพี่ถึงที่นี่มีธุระด่วนอะไรหรือโซเฟีย" ราฟาเอลถามน้องสาวด้วยความสงสัย 
"ข้าจะมาบอกว่าประกี้มีสาร์นมาจากเมืองปราสาทเซาท์เทิร์นฟอร์ดว่า ท่านเซอร์อเล็กซ์ เรียกข้าและพี่ให้ไปหาด่วนเลยอะ" โซเฟียบอกข่าวสารอย่างรีบเร่ง 
"หา? ท่านเซอร์อเล็กเนี่ยอะนะเรียกเจ้ากับพี่ไปหา แสดงว่าต้องมีเรื่องอะไรแน่ๆ เลย งั้นข้าก็ขอตัวลาก่อนนะวุ้นราชันย์ ไว้โอกาสหน้าข้าจะมาหาใหม่ งวดหน้าจะเอายาโพชั่นมาฝากเยอะๆ เลยนะ" ราฟาเอลพูดบอกลาด้วยสีหน้ายิ้มแย้มและตื่นเต้นที่ได้รับข่าวสารแบบนี้ 
"รีบไปเถอะไว้เจ้ามางวดหน้า เดี๋ยวข้าจะเตรียมระบำวุ้นและเยลลี่ให้เจ้าดู" วุ้นราชันย์กล่าวลาจากด้วยรอยยิ้มเหมือนกัน 
"ได้เลยงั้นข้าไปก่อนนะรักษาตัวดีๆ ด้วย บายๆๆๆ" ราฟาเอลและน้องสาวกล่าวอำลาวุ้นราชันย์แล้วรีบเร่งจากไปทันที

บทที่ 2 คำสั่งทำงานลับ

ณ ข้างกำแพงเมืองของเมืองเซาร์เทิร์นฟอร์ด เมืองใหญ่อันดับ 1 ที่มีผู้คนพลุกพล่าน " ว้าวๆๆๆ ถึงซะทีบริการรถไฟใต้ดินเถื่อนนี่มันสะดวกสบายจริงๆเนอะพี่เนอะ แป๊ปเดี่ยวเองก็ถึงละ" โซเฟียพูดพร้อมกับใบหน้าที่ยิ้มแย้มและตื่นเต้นไปที่เพิ่ได้นั่งรถไฟใต้ดิน "นั่งอะสบายแต่ คนที่แย่อะ ก็คือพี่นี่สิดูสิกระเป๋าตังแฟบเลย สงสัยต้องไปเบิกตังคืนกับท่านเซอร์อเล็กซ์ซะแล้วมั่งเนี่ย" ราฟาเอลพูดด้วยสีหน้าที่เศร้าสร้อยพร้อมก้มดูเงินในกระเป๋าตังตัวเอง "ปะพี่งั้นเรารีบเข้าไปในตัวเมืองเถอะ ไปไหว้บูชาเทวรูปเทวีลูซิสก่อนแล้วค่อยเข้าไปหาท่านเซอร์อเล็กซ์นะ" น้องสาวตัวน้อยพูดพลางจูงมือพี่ชายไปพลางให้รีบเร่งเดินไปในตัวเมือง "โอ้..มากี่ครั้งยังไงก็ต้องมาไหว้เทวรูปองค์เทวีลูซิสทุครั้ง ไหว้แล้วสบายใจทุกครั้งเลย " น้องสาวพูดไปพร้อมด้วยหน้าตาที่ยิ้มแย้ม แต่สายตาของโซเฟีบกับมองไปที่ร้านขายเครื่องประดับที่ตั้งข้างๆกับร้านขายยาโพชั่น "เอาเถอะ งั้นเรารีบเดินเข้าไปด้านในของเมืองไปหาท่านเซอร์เอล็กได้แล้วละ จะได้รู้สักทีว่ามีเรื่องอะไรถึงเรียกพวกเรามาที่นี่ จะมามัวโอ้เอ้ไม่ได้แล้วนะยัยตัวดี" ราฟาเอลพูดพลางจูงมือน้องสาวลากเดินไปเพราะคิดไว้แล้วว่าน้องสาวตัวดีต้องแวะซื้อเครื่องประดับแน่ๆ " ง่าๆๆๆ พี่อะรู้ทันทุกทีเลย แวะหน่อยไม่ได้หรือเครื่องประดับสวยๆทั้งนั้นเลย น่านะๆพี่ชายรูปหล่อที่สุดของน้อง" น้องสาวตัวดีร้องอ้อนวอน แต่ลูกอ้อนนี้ก็ไม่ได้ผล เพราะก็ยังถูกพี่ชายจูงมือออกมาจากแถวนั้นและตรงไปที่ปราสาทของเซอร์อเล็กซ์

ณ ห้องรับรองชั้นในของห้องทำงานเซอร์เอล็กซ์ แต่ในห้องนี้มิได้มีพวกเค้าอยู่กัน 3คน แต่มีคนอยู่อีก1คน เป็นชายร่างใหญ่ผมดำสั้น แต่งชุดเต็มยศประกอบไปด้วย ชุดไฟเตอร์ชั้นสูง ผ้าคุมกำมะหยี่สีน้ำเงิน และหมวกบอยแค๊ปสีน้ำตาลเข้ม ชายคนนี้มีนามว่า " โจ " แต่ใครๆเรียกเค้าว่า " เฮียโจ " ผู้เป็นหัวหน้าของเหล่าไฟเตอร์ทั้งมวล "พวกเจ้า 3 คนคงรู้จักกันดีแล้วนะ ข้าก็ไม่น่าถามเลยนะ เพราะพวกเจ้า 3คนเป็นญาติกันนี่ งั้นข้าจะขอเริ่มเข้าเรื่องเลยนะ" ท่านเซอร์เอล็กซ์ พูดถามด้วยสีหน้ายิ้มแย้มและสีหน้าก็กำลังเปลี่ยนไปพร้อมกับกำลัจะพูดเรื่องสำคัญ "พวกเจ้าคงอยากรู้ใช่ไหมที่ข้าเรียกพวกเจ้าทั้ง 3 คนมาที่นี่เพื่ออะไร ข้าจะบอกให้ฟัง ตอนนี้ข้าได้ข่าวอย่างลับๆบางอย่างมาว่าที่หมู่บ้านวิลเดอวู๊ดที่เป็นหมู่บ้านของพวกชาวสมิงกำลังมีปัญหาอยู่ รู้สึกว่าทางชาวสมิงบางพวกกำลังคิดทำการอะไรบางอย่างอยู่ ซึ่งนั่นอาจจะไม่เป็นผลดีกับพวกเราก็ได้ ข้าเลยอยากให้จ้า 2คนพี่น้องที่พอรู้จักกับชาวสมิงอยู่บ้างช่วยไปสืบหาข่าวมาทีว่าที่นั้นกำลังเกิดเหตการ์ณอะไรขึ้น เจ้า 2คนพี่น้องคิดว่าจะทำงานนี้ได้ไหม" ท่านเซอร์อเล็กซ์ บอกกล่าวเหตการ์ณให้คนทั้ง 3ฟังด้วยสีหน้าเคร่งเครียดและวิตกกังวล " ไม่มีปัญหาเรา 2 คนพี่น้องพอรู้จักกับพวกชาวสมิงอยู่บ้างคงพอหาข่าวมาให้ท่านได้ เชื่อฝีมือพวกเราเถอะ" ราฟาเองพูดตอบพร้อมด้วยสีหน้าที่มั่นใจว่าสามารถทำงานชิ้นนี้ให้ลุล่วงได้ "ขอบใจเจ้า 2คนพี่น้องมากเลยนะ ส่วนเจ้าเฮียโจ เจ้ารีบคัดหาคนมาเป็นทหารให้ได้มากที่สุดในตอนนี้แล้ว ฝึกฝนให้เหล่าทหารพร้อมรบเสมอนะ เพราะไม่แน่ว่าอาจจะเกิดเหตุการ์ณที่เราคาดไม่ถึงก็ได้ ฉะนั้นอย่าประมาทเป็นอันขาด เข้าใจไหม" ท่านเซอร์อเล็กซ์บอกและบัญชาการคำสั่งด้วยสีหน้าเคร่งขรึมกับเฮียโจ " ได้เดี๋ยวข้าจะจัดการตามที่ท่านสั่งทุกประการ วางใจข้าได้เลย" เฮียโจรับคำสั่งด้วยท่าทางมั่งใจในการได้รับงานนี้เช่นกัน " งั้นพวกจ้า 2คนพี่น้องก็พักค้างคืนที่เมืองนี้ก่อนแล้วกัน แล้วพรุ่งนี้ค่อยออกเดินทางก็ได้" ท่านเซอร์อเล็กซ์บอกกล่าวและยื่นถุงเงินให้ราฟาเอล 1ถุงไว้เป็นที่พักค้างแรมในเมืองนี้คืนนี้ "ขอบคุณท่านเซอร์มากเลย งั้นข้ากับน้องข้าขอตัวไปหาที่พักก่อนนะ ส่วนเรื่องงานที่สั่งรับรองได้เลยว่าไม่มีปัญหาแน่ ข้าจะทำให้สำเร็จลุล่วงให้ได้" ราฟาเอลพูดพร้อมกับโค้งคำนับให้เซอร์อเล็กซ์และโค้งให้เฮียโจ แล้วเดินออกไปที่พักในเมือง "พี่จ๋าๆข้าของเงินนิดหน่อยสิ ข้าจะไปซื้อเครื่องประดับร้านโน้นหน่อยอะ น่านะๆๆๆ" โซเฟียเอามือมาสะกิดเอวพี่ชายและพูดออดอ้อนเพื่อขอตัง " อะเอาไปเลยให้ได้เท่านี้นะ 10เหรียญทอง คงพอนะ ซื้อเสร็จแล้วมาหาพี่ที่โรงแรมหน้าเมืองด้วยละพี่รออยู่" ราฟาเอลพูดพลางหยิบงินให้ เพราะตัดความรำคาญที่น้องสาวอ้อนขอเงินไปซื้อของ รัตติกาลที่มืดมิดในคืนนี้ 2พี่น้องพักผ่อนกันอย่างสบายใจ ก่อนที่พรุ่งนี้ 2คนพี่น้อจะได้เจอบางสิ่งบางอย่าง....................