ผู้ใช้:Mint2004/นิยาย/4
สารานุกรมเกมอินดี้
|
เรื่องนี้ รวบรวมมาจากที่นี่ เพื่อให้อ่านได้ง่าย สะดวกขึ้น
ไปที่หน้า 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21
บทที่ 7 การสู้รบและผลของสงครามครั้งนี้คือ....
หลังจากที่ราฟาเอลสั่งการให้นักรบที่เหลือประมาณ 300-400คน +กับพวกสมิงอีก500 คน ออกไปช่วยพวกอลันรบ และผลัดให้คนที่เหนื่อยล้า และบาดเจ็บได้เข้าไปรักษาตัวในหมู่บ้านก่อน แต่เท่าที่ราฟาเอลดูสถานะการณ์ในตอนนี้แล้วคิดในใจว่า ในสนามรบตอนนี้ฝ่ายเราเริ่มได้เปรียบแล้ว เพราะมีสมิงดีๆมาช่วยอีก "อะไรฟะ ทำไมพวกฝ่ายมนุษย์ถึงมีนักรบสมิงไปช่วยด้วยละเนี่ย แบบนี้เห้นที่จะอยู่เฉยไม่ได้แล้ว เอ้าพวกที่เหลือที่แอบซ่อนอยู่ในป่าออกมาได้แล้ว ออกไปรบให้จบไปเลย ข้าก็จะออกรบด้วย จะได้จบๆ สิ้นเรื่องสิ้นราวสักที" ไกเซอร์ออกญา สั่งการให้นักรบสมิงอีก3000-4000 ที่แอบซ่อนตัวในป่าออกมาเสริมทัพอีก สมิงชุดนี้ เป็นพวกที่เกราะหนากว่าพวกแรก ใช้ดาบเป็นอาวุธ และใส่หมวกเหล็กอีก ชื่อของพวกมันคือ นายกองเขี้ยวทมิฬ "อะไรเนี่ยพวกมันยังมีสมิงโฉดหลบซ่อนอยู่ในป่าอีกหรือแถมดูจะแกร่งกว่าชุดเดิมอีก หวังว่าพวกนั้นคงเป็นชุดสุดท้ายแล้วนะ ถ้ายังมีอีก พวกเราก็คงต้องตายกันวันนี้แล้วละ " อลัน พูดด้วยสีหน้าที่เริ่มหมดหวัง เพราะเห้นสมิงโฉดกลุ่มใหม่วิ่งออกมาจากป่านับพัน " อลันเราต้องสู้ไปถอยไป เพื่อให้พวกสมิง เข้าไปใกล้กำแพงหมู่บ้านแล้วละ จะได้ถึงระยะยิงของพวกเราที่ตั้งท่ารอยิงอยู่บนกำแพงอะบางส่วนแล้วละ แล้วเราต้องรีบให้คนเจ็บกับคนที่เหนื่อยไปรักษาตัวก่อนเลย เดี๋ยวไม่ทันการแน่ๆ" ราฟาเอลพูดเตือนด้วยความเป็นห่วง "โอเค ทำตามนั้นก็ได้" อลันพยักหน้าตกลงหลังจากได้ฟังราฟาเอลบอกถึงแผนการ แต่ก็ช้าไปแล้ว อลันโดนสมิงฟันเข้าที่แขนทำให้ขวานหล่นจากมือ ราฟาเอลเลยต้องรีบไปช่วยอลันแล้วรีบแบกอลันกลับเข้าไปที่หมู่บ้านก่อนเพื่อไปรักษา
ณ ห้องโถงของสำนักงานอคาเดมี่ในหมู่บ้านเซาร์เทิร์นไซร์ ราฟาเอลได้แบกอลันที่บาดเจ็บมาให้ โซเฟียรักษา เพราะโซเฟียเป็นแคสเตอร์สายพระ "พี่รีบเอาท่านอลันมานอนที่พื้นก่อนเลย เดี๋ยวน้องจะร่ายเวทย์และทายารักษาเอง" ราฟาเอลหลังจากเอาอลันนอนที่พื้นแล้ว ก็มองไปรอบๆห้อง และที่ลานกว้างข้างนอก ภาพที่เห็นคือ แคสเตอร์สายพระและคนอื่นๆกำลังช่วยรักษาเหล่านักรบที่บาดเจ็บกันอย่าขยันขันแข็ง แต่อีกมุมหนึ่งก็เห็นเป็นเหล่านักรบนอนตายกันอยู่นับร้อย ใครจะไปคิดว่าหมู่บ้านที่สงบสุขแบบนี้ วันนี้จะเกิดมีสภาพแบบนี้ "พี่ๆๆ เห้นวาเลนไทน์บ้างไหม น้องไม่เห้นเลยอะ ไม่รู้อยู่ไหน หรือว่าอยู่ในสนามรบด้วยอะ เพราะถ้าอยู่ในสนามรบจริง ตั้งนานแล้วนะไม่รู้เป็นอะไรไปหรือเปล่าอะ เราไม่น่าชวนเค้าร่วมเดินทางกับเราเลยนะ ถ้าเค้าเกิดเป็นอะไรขึ้นมาอะ กระซิกๆ" โซเฟียพูดไป น้ำตาก็เริ่มคลอที่เบ้าตา ราฟาเอลพอได้ยินที่น้องสาวถามก็นึกขึ้นได้ว่าลืมวาเลนไทน์ไปเลย เค้าไม่ทันสังเกตเลยด้วยว่าวาเลนไทน์หายไปตอนไหน "ตายละพี่ก็ลืมวาเลนไทน์ไปเลย มัวแต่ยุ่งๆกับพวกสมิงโฉดอะ" ราฟาเอลเพิ่งฉุกคิดได้ว่าลืมวาเลนไทน์ "คนที่พวกเธอ 2คนพี่น้องพูดถึงหน้าตาเป็นไงละ มีอะไรที่เด่นๆพอชี้ชัดได้ไหม เผื่อข้าเห้น" อลันที่นอนรักษาอยู่ก็พูดถามขึ้นมา " วาเลนไทน์ เป็นไฟเตอร์สาว หน้าตาจัดว่าสวยเลย ผมดำยาวถึงกลางหลัง ส่วนบนหัวสวมหมวกเขาพิกม่าอยู่ และอีกอย่างเธอพกดาบ2เล่มไว้ที่เอว ข้างละเล่ม แถมเล่มซ้ายมือดาบนั้นห่อด้วยผ้ามิดเลย" ราฟาเอลอธิบายถึงวาเลนไทน์อย่างละเอียดให้อลันฟัง พออลันได้ฟังเท่านั้น เค้าก็ดีดนิ้วแล้วร้องอ๋อขึ้นมาเลย "อ๋อ ข้าเห้นสิ อยู่ในสนามรบนั้นละ ออกไปรบในช่วงแรกพร้อมข้าเลยละ เพราะที่ข้าจำได้เพราะเค้าสวย จนเกือบจะจีบไปแล้ว" อลันพูดบอก 2พี่น้อง "หา? ออกไปรบตั้งกะแรกเลยหรือนี่ปาเข้าไปเกือบ 2ชั่วโมงแล้วนะ ป่านนี้จะเป็นยังไงเนี่ย" โซเฟียอุทานและพูดด้วยน้ำเสียงที่เป็นกังวล "ตอนนี้ข้าก็หายดีแล้ว พอมีแรงจับขวานเพื่อไปรบต่อแล้ว งั้นเรา 2คนไปกันได้แล้วละ ราฟาเอล ปะไปรบกันต่อ" อลันพูดพร้อมยืนถือขวาน และรีบเดินออกจากที่พักทันทีพร้อมกับราฟาเอล
อลันเดินนำหน้าและเรียกให้ราฟาเอลเดินตามเค้าขึ้นไปที่กำแพงหมู่บ้านเพื่อดูสถานะการณ์ปัจจุบันว่าเป็นยังไงแล้วตอนนี้ "เท่าที่ข้าดูตอนนี้นะ ฝ่ายเราเหลือคนอีกไม่ถึงพันคนแล้วถ้าจะคิดเป็น%ก็พวกเราเหลือแค่ 40%แล้วละ พวกสมิงที่มาช่วยก็เหลือน้อยเต็มทีแล้ว สถานการณ์แย่เต็มที่แล้วละ" อลันดูสถานะการณ์รบแล้วพูดให้ราฟาเอลฟัง "เราจะทำยังไงดีละเนี่ยหวังว่าพวกเราคงมีปาฏิหารย์ มาช่วยพวกเรานะข้าหวังเช่นนั้น" ราฟาเอลพูดปลอบใจตัวเอง อลันชี้มือไปตรงกลาสนามรบ แล้วเรียกให้ราฟาเอลดูบางอย่าง "นั่นใช่เพื่อนของเจ้าไหมที่ชื่อวาเลนไทน์อะไรนั้นนะ เห็นหมวกพิกม่าเด่นอยู่คนเดียวเลย"อลันพูดพร้อมชี้มือเรียกให้ราฟาเอลดู "ใช่ๆๆ นั่นนะวาเลนไทน์ที่ข้ากับน้องข้าพูดถึงอะ ดีใจจังที่เค้ายังอยู่ ถึงแม้อยู่ในสนามรบก็ตามที่เถอะ" ราฟาเอลพูดด้วยสีหน้าโล่งใจไปเปราะที่เห้นวาเลนไทน์ยังอยู่ "โหดไม่ใช่เล่นเลยนะวาเลนไทน์นะ ดูสิใช้ดาบได้คล่องมากเลย ฟันไวมาก ฟันไวแบบที่ข้าไม่เคยเห็นใครไวเท่านี้มาก่อนเลย แถมยังเน้นฟันเฉพาะที่คอของพวกสมิงอีก ดูสิ เดินไปทางไหน ก็เห้นหัวสมิงขาดปริวตลอดเลย แบบนีข้าคงจะไม่คิดจีบแล้วละ" อลันพูดพร้อมกับทำท่าขนลุก ไม่ใช่แต่อลันที่ขนลุกราฟาเอลก็เช่นกันเพราะเพิ่งเคยเห้นฝีมือของวาเลนไทน์จะจะก็วันนี้เอง "ถ้ามีคนอย่างวาเลนไทน์สักพันคนนะ ฝ่ายเราชนะแน่ๆ แต่นี่มีคนแบบเค้าแค่คนเดียว" อลันพูดไปก็ถอนหายใจไป "หัวหน้าของพวกสมิงโฉดมันออกมารบเองแล้วดูสิ ตัวใหญ่จิงๆ แถมถือดาบ 2เล่มอีก พวกเรารีบลงไปรบเร็วเข้าเถอะไหนๆถ้าจะตายก็ขอตายในสนามรบดีกว่า ไปๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ" อลันพูดปลุกระดมและวิ่งออกนอกหมู่บ้านเพื่อเข้าสู่สนามรบต่อ
3 ชั่วโมงผ่านไปใกล้จะมึดแล้ว สงครามีที่ท่าว่าใกล้จะจบแล้วเนื่องจากฝ่ายนักรบของอลัน เหลือน้อยเต็มทีแล้ว แถมเหนื่อยล้าอีกต่าหาก ถึงแม่ว่าจะผลัดกันไปรักษาบาดแผลก็ตาม และข้างหน้าของพวกเค้าไม่ไกลนักคือไกเซอร์ออกญาหัวหน้าของสมิงโฉด "ตายๆๆๆซะให้หมด ฮ่าๆๆๆไอ้พวกปลาซิวปลาสร้อยทั้งหลาย ตายซะ ฮ่าๆๆๆ" ไกเซอร์ออกญาพูดไปหัวเราะไป ส่วนมือทั้ง 2ข้างของมันที่ถือดาบก็กวัดแกว่งดาบ ฆ่านักรบของฝ่ายมนุษย์ไปมากเลย เพราะนักรบที่โดนไกเซอร์ออกญาฆ่าตานั้นก็หวังเผื่อที่จะเอาดาบเข้าไปฟัน แต่ผลปรากฎว่าฟันไม่เข้าถึงแม้ว่าดาบของเหล่านักรบจะฟันโดนส่วนที่เป็นเนื้อก็ตามแต่ก็หามิระคายผิวไกเซอร์ออกญาไม่ เพราะผิวหนังของไกเซอร์ออกญาแข็งมาก แข็งเกินกว่าจะเป็นสมิง "แก อย่าอยู่เลยพวกเรารุมมัน" เหล่านักรบก็รวมตัวพุ่งเข้าไปอีก5-6คน เพื่อหมายจะไปฟันไกเซอร์ออกญา แต่ก็ไร้ผลเช่นเดิม "ฮ่าๆๆๆ ไร้สาระจริงๆพวกแมลงหวี่แมลงวันพวกนี้ ฮ่าๆๆ ใครจะมาทำอะไรข้าได้ ฮ่าๆๆๆ" ไกเซอร์ออกญาพูดไปหัวเราะเยาะเย้ยเหล่านักรบของอลันที่ตายคาดาบของมัน ทันใดนั้นเอง มีเสียงดังขึ้นมาจากทางข้างหลังทัพของพวกสมิงโฉด "พวกข้ามาช่วยอีกแล้วแล้วไอ้หนูราฟาเอล พวกเราลุยถล่มมันให้ราบตามที่ข้าวาแผนไว้ให้พวกเจ้า "เสียงที่พูดขึ้นมานั้นคือ... วุ้นราชันย์ สหายต่างเผ่าพันธ์ของราฟาเอลนั้นเอง วุ้นแก่ได้ยกกองกำลังวุ้นมาหลายหมื่นเลย "แกไอ้พวกวุ้น ไอ้วุ้นเศษขยะริอาจมารบกับพวกสมิงโฉดอย่างพวกข้าหรือ พวกเราจัดการไอ้วุ้นพวกนี้ด้วยอย่าให้เหลือ " พอสิ้นคำสั่งของไกเซอร์ออกญา เหล่าสมิงโฉดก็ได้ฟันวุ้นตายเป็นจำนวนมากแป๊ปเดียววุ้นก็ตายไปหลายพัน ไกเซอร์ออกญาหัวเราะร่าที่เห้นสภาพวุ้นที่แป๊ปเดียววุ้นตายไปเยอะ แต่แทนที่วุ้นราชันย์จะกลัว กลับหัวเราะเยาะใส่ไกเซอร์ออกญาอีกต่าหาก "พวกแกสมิงโง่ทั้งหลายติดกับดักของข้าแล้ว ฮ่าๆๆๆ ดูสิ อาวุธและชุดเกราะของพวกเจ้าเหนียวเนอะนะไปด้วยเศษวุ้นขอลูกน้องข้า ดาบของพวเจ้าตอนนี้ ฟันกล้วยยังไม่ขาดเลยดพราโดนเศษวุ้นเกาะดาบหมด แถมพวกแกก็เคลื่อนไหวไม่คล่องแล้วละเพราะเศษวุ้นไปเกาะตามเกราะฮ่าๆๆๆๆ และอีกอย่างข้าจะเริ่มแผนการขั้นที่2แล้ว เหล่าวุ้นทั้งหลายจงผนึกร่างรวมกันเดียวนี้" สิ้นคำสั้งขอวุ้นราชัย์ วุ้นหลายสิบตัวก็เกาะกลุ่มรวมร่างกันกลายเป็นวุ้นขนาดใหญ่ที่มีรูปร่างคล้ายวุ้นราชันย์นับร้อยตัว กำลังไล่ทุบเหล่าสมิงโฉดล้มตายไปเป็นจำนวนมาก "สถานะการพลิกกลับแล้วท่านอลัน วุ้นราชันย์เพื่อนของข้าทำได้ดีมากเลย ไม่น่าเชื่อเลย ฮ่าๆๆๆ" ราฟาเอลพูดบอกอลันด้วยสีหน้าที่ดีใจอย่างมากที่เพื่อนที่ไม่คาดคิดจะมาช่วย "กรอดๆๆๆๆแกไอ้วุ้นราชันย์ตัวดี ตายซะเถอะอย่าอยู่เลยแก"ไกเซอร์ออกญา คำรามสุดเสียงพร้อมทั้งเงื้อมดาบฟันไปที่วุ้นราชันย์ แต่วาเลนไทน์ก็วิ่งเข้ามาฟันที่ดาบของไกเซอร์ออกญาเพื่อเปลี่ยนวิถีดาบให้พ้นจากวุ้นราชันย์ "กรอดๆๆแกถึงจะเป็นนักรบหญิงข้าก็ไม่ปราณีนะ แส่หาที่ตายชัดๆ" ไกเซอร์ออกญาพูดจบก็ใช้ดาบทั้ง 2มือฟันมาที่วาเลนไทน์หมายจะฆ่าให้ตาย แต่วาเลนไทน์ก็หลบด้วยความว่องไว แต่แทนที่จะใช้ดาบฟันไปที่ไกเซอร์ออกญา วาเลนไทน์กลับยืนนิ่งและเก้บดาบยาวแกร่งเข้าฟักที่เอวด้านขวามือ และเกะเชือกและผ้าที่ที่มัดและห่ออยู่กับดาบอีกเล่มที่เอวด้ายซ้ายมือ แล้ววาเลนไทน์ก็จับดาบปริศนาและพุ่งตรงไปหาไกเซอร์ออกญาอย่างรวดเร็วที่สุด และเอาดาบปริศนาฟันเข้าไปที่ เกราะแขนซ้าย ขวาและ เกราะขาซ้าย ขวา ที่มีเกราะหนาของไกเซอร์ออกญาหุ้มอยู่ หลังจากที่วาเลนไทน์ฟังลงไปและก็เห็นไกเซอร์ออกญาล้มลงและก็ได้ยินเสียงร้องด้วยความเจ็บปวดของไกเซอร์ออกญาเป็นครั้งแรก "อ๊ากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆเป็นไปไม่ได้มันฟันที่เกราะแขนเกราะขาของข้านี่ ทำไมข้าถึงได้เจ็บเข้าไปถึงเนื้อในและกระดูกหักได้ละ มันดาบบ้าอะไรขอมัน ข้าไม่เชื่อ" พอสิ้นเสียงร้องด้วยความเจ็บปวดและสงสัย วาเลนไทน์ก็ใช้แรงเฮีอกสุดท้ายเอาดาบปริศนา ฟันไปที่คอขอไกเซอร์ออกญาที่ตอนนี้ล้มลงเพราะแขนขาหักหมด คอขอไกเซอร์ออกญาโดนดาบปริศนาฟันอย่างแรงไม่ขาดมีแค่รอบที่ถูกฟัน แต่คอขอไกเซอร์ออกญาหมุ่นกลับไปกลับมาได้ 3รอบเพราะ กระดูกที่คอของไกเซอร์ออกญาหักหมด ด้วยแรงดาบที่วาเลนไทน์ฟันไป หลังจากนั้นวาเลนไทน์ก็สลบไปทันทีเพราะได้ทุ่มเทแรงทุกอย่างจนหมดแรงในที่สุด ส่วนสมิงที่เหลือก็ถูกเหล่านักรบฆ่าตายไปอีกเยอะ ที่เหลือพอเห้นหัวหน้าตัวเองตายก็รีบวิ่งหนีหายไปจนหมด และแล้วสงครามย่อยๆครั้งนี้ก็จบลงด้วยชัยชนะของฝ่ายมนุษย์
บทที่ 8 ฝันร้ายและพักฟื้น
....วาเลนไทน์หนีไปๆ ออกไปให้ไกลจากตัวพี่เร็ว วิ่งไปเร็วๆอย่าหันหลังกลับมานะ ไปๆๆๆๆๆ (ชายนิรนามตะโกนไล่ให้น้องสาวของตนหนีไปให้ไกลๆ) .... พี่ชายๆๆ (วาเลนไทน์ร้องตะโกนพร้อมกับวิ่งไกลห่างพี่ชายออกไป).... ทั้งหมดที่เกรินมานี้ วาเลนไทน์กำลังฝันถึงเรื่องอดีตที่แสนเศร้าที่เคยเกิดขึ้นกับตัวเค้าอยู่ "พี่ชาย..." วาเลนไทน์เพ้อเพราะพิษไข้จากบาดแผลที่ได้จากการรบครั้งนี้และละเมอออกมาด้วยเสียงที่แผ่วเบา "เอ๊ะ..." โซเฟียเหมือนจะได้ยินและรีบวิ่งมาฟังที่เตียง ที่วาเลนไทน์นอนรักษาตัวอยู่ แล้วโซเฟียก็นั่งและเอาหูตัวเองเอียงฟัง ใกล้ๆกับปากของวาเลนไทน์ เพื่อจะฟังว่าที่เค้าได้ยินวาเลนไทน์พูดประกี้ แต่ก็ไร้ประโยชน์ ไม่มีเสียงอันใดออกมาจากปากวาเลนไทน์อีกเลย "สงสัยฉันจะหูฝาดไปเองแล้วมั้ง " โซเฟียพูดกับตัวเองแล้วก็เดินไปทำข้าวต้มที่ครัวต่อ สักพักราฟาเอล และอลัน เดินเข้ามาในบ้าน หลังหนึงที่เป็นที่พักให้กับวาเลนไทน์นอนรักษาตัวอยู่ "ว่าไงยัยน้องตัวดี วาเลนไทน์ตื่นยัง " ราฟาเอลถามน้องสาวที่คอยเฝ้าดูอาการวาเลนไทน์อยู่ "ยังเลยพี่ เค้ายังหลับอยู่เลย นี่ก็หลับไป 5วันแล้วนะ ยังไม่ตื่นเลย แต่ประกี้ น้องคิดว่าน้องได้ยินเสียงวาเลนไทน์เค้าละเมอออกมาด้วย แต่พอเข้าไปรอฟังอีกก็เงียบ หรือน้องหูแว่วหว่า" โซเฟียรีบเล่าให้ราฟาเอลและอลันฟัง "อ้าว..ก็ไม่แปลกนี่ คนมักจะพูดละเมอเวลามีพิษไข้อะ แปลกตรงไหน" อลันถามกับด้วยความสงสัย "ก็วาเลนไทน์เค้าเป็นใบ้พูดไม่ได้ แต่หูได้ยินนะ" ราฟาเอลอธิบายให้อลันฟัง " อ้าวเหรอ เพิ่งรู้นะเนี่ย แล้วพวกเจ้าสื่อสารกับเค้ายังไงละ" อลันถามต่อด้วยความสงสัยในตัววาเลนไทน์เพิ่มขึ้น "ส่วนมากวาเลนไทน์เค้าจะเอาปลายดาบเขียนที่พื้นดินอะ ส่วนบางอย่างเค้าก็จะแสดงออกมาทางสีหน้าและแววตาอะ เลยพอให้รู้ได้อะ" ราฟาเอลอธิบายให้อลันฟัง "แล้วเอาดาบเล่มนั้นที่ฟันหัวหน้าสมิงออกมาจากมือวาเลนไทน์ได้หรือยังละ หรือว่ายังกำแน่นอยู่ยังไม่ยอมปล่อยตั้งกะวันนั้นนะ" อลันถามและมองไปที่วาเลนไทน์ที่นอนหลับอยู่ "เหมือนเดิมอะ วาเลนไทน์ยังกำดาบอยู่เลย แกะเท่าไรก็แกะเอาดาบเล่มนั้นออกมาจากมือของวาเลนไทน์ไม่ได้อะ เค้ายังกำดาบไว้แน่นเลย" โซเฟียพูดตอบและเปิดผ้าห่มด้านที่มือขวาของวาเลนไทน์กุมดาบอยู่ "งั้นก็ปล่อยให้วาเลนไทน์เค้าหลับต่อไปเถอะ ดูสิ แผลเต็มตัวเลย ถึงแม้แผลจะไม่ลึกมาก แต่ก็หลายสิบแผลเลยละ ให้เค้านอนหลับพักฟื้อต่อไปเหอะ ส่วนพี่กับอลันและคนอื่นๆที่หายดีแล้วต้องไปจัดการเรื่องศพต่อละนะ ใกล้จะเสร็จแล้ว " ราฟาเอลพูดจบและเดินออกไปนอกบ้านพร้อมกับอลัน ปล่อยให้โซเฟียดูแลอาการคนเดียวตามเดิม
หมวดหมู่: ชุมชน
