ผู้ใช้:Mint2004/นิยาย/12

สารานุกรมเกมอินดี้

หน้านี้อยู่ในส่วนชุมชน เป็นความคิดเห็น หรือ เรื่องที่แต่งขึ้น ของเพื่อน ๆ โปรดใช้วิจารณญาณในการนำข้อมูลไปอ้างอิง

เรื่องนี้ รวบรวมมาจากที่นี่ เพื่อให้อ่านได้ง่าย สะดวกขึ้น

ไปที่หน้า 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21

บทที่ 23 การรบกับเหล่าซากศพ

15 นาทีต่อมา พวกของอลันและเหล่านักรบ 500คน ก็มาถึงหมู่บ้านสมิง แต่ยังไม่ทันที่จะเข้าไปในหมู่บ้านสมิงก็เจอผู้เฒ่าสมิงมายืนรออยู่แล้วที่หน้าหมู่บ้าน " ข้านึกแล้วว่าพวกท่านต้องมา แสดงว่าที่เมืองเซาเทิร์นฟอร์ทก็คงมีศพคนตายฟื้นขึ้นมาใช่ไหม" ผู้เฒ่าสมิงถามด้วยใบหน้าที่เรียบเฉย "ท่านผู้เฒ่าสมิงพูดแบบนี้แสดงว่าที่นี่ก็เกิเหตการณศพเดินได้ใช่ไหม แล้วเหตการณ์ตอนนี้ละเป็นไงบ้าง" ราฟาเอลถามกลับด้วยอาการร้อนรน " ใช่ที่หมู่บ้านนี้ก็มีศพลุกขึ้นมาจากหลุมเหมือนกัน แต่พอดีทหารและนักรบสมิงในเมือง จัดการเรียบร้อยแล้วละไม่ต้องเป็นห่วง นี่ข้ายังส่งเหล่านักรบสมิงและทหารบางส่วนไปยังหมู่บ้านเซาเทิรนไซร์ของเจ้าด้วยนะราฟาเอล" ผู้ฒ่าสมิงพูดและมีรอยยิ้มเล็กน้อยเพื่อให้ราฟาเอลสบายใจไปเปราะหนึ่ง " ขอบคุณท่านมากเลย งั้นพวกข้าขอตัวไปหมู่บ้านเซาร์เทิร์นไซร์ต่อเลยนะ ข้าใจร้อนนะ" ราฟาเอลพูดและโค้งคำนับขอบคุณผู้เฒ่าสมิงที่ส่งนักรบสมิงและทหารไปช่วงที่หมู่บ้านของตน พอพูดจบราฟาเอลก็นั่งรถไฟใต้ดินต่อ 10นาทีต่อมาก็ถึงสถานี่หมู่บ้านเซาเทิร์นไซร์ พอพวกอลันขึ้นมาจากสถานนี่รถไฟใต้ดินเถื่อนเท่านั้น ก็ได้ยินเสียงตะโกนและเสียงปืนดังไปทั่วหมู่บ้าน พวกของอลันและเหล่านักรบเลยรีบวิ่งออกมาจากสถานนีรถไฟใต้ดินเถื่อน ภาพที่พวกเค้าเห็นในหมู่บ้านยังไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงมีแต่เหล่าผู้คนวิ่งกันไปมา บ้างก็จับอาวุธวิ่งไปที่ประตูหมู่บ้าน บ้างก็กำลังรักษาคนบาดเจ็บอยู่ที่หน้าสำนักงานอคาเดมี่ " ลุงเบนๆๆ ราฟาเอลกับพรรคพวกเค้ามาช่วยเราอีกแล้ว " ชาวบ้านคนหนึ่งเห้นพวกอลันพอดี เลยตะโกนบอกลุงเบนให้รู้ สักพักลุเบนก็วิ่งมาทางราฟาเอลและอลัน " พวกเจ้ามาก็ดีแล้ว ข้าไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นนะ อยู่ๆพวกซากศพมนุษย์แล้วสมิง ที่เราฝังกันนอกเมืองตอนที่เกิดการรบครั้งที่แล้วนะ มันลุกขึ้นจากหลุมกันหมดเลย ดีนะที่ผู้เฒ่าสมิงให้พวกเหล่านักรบสมิงมาช่วยอีกแรงอะ ไม่งั้นป่านนี้หมู่บ้านเราไม่หลือซากแน่ๆ" ลุงเบนพูด พร้อมทั้งมีน้ำตาไหลเพราะความดีใจที่พวกอลันและราฟาเอลมาช่วยอีกแรง " ไว้เราค่อยพูดกันที่หลังนะ ข้าขอขึ้นไปดูที่บนกำแพงหมู่บ้านก่อนว่าสถานะการณเป็นไงบ้างแล้ว" อลันพูดและรีบวิ่งขึ้นไปที่บนกำแพงที่ตอนนี้เต็มไปด้วยสมิงพลธนูและทหารที่กำลังยิงปืนใส่ซากศพเดินได้ "ซากศพสมิงโฉด ซากศพเหล่านักรบขอมนุษย์และสมิงดี ที่ตายไปรวมๆกันก็เกือบหมื่นเลยงวดที่แล้ว แต่คงกำจัดง่ายกว่างวดที่แล้วเยอะ" อลันเลยตะโกนให้เหล่านักรบทั้งหมดได้ยินว่า "จุดอ่อนของพวกซากศพเดินได้คือเล็กยิงที่หัวกับฟันให้หัวขาด ส่วนนักเวทย์ก็ให้ยิงเวทยสายไฟทั้งเดี่ยวและเป็นกลุ่ม ส่วนนักเวทย์สายพระให้ใช้เวทย์ลำแสงศักดิ์สิทธิ์ยิงใส่เลยใช้ได้เหมือนกัน " พออลันตะโกนให้ทุกคนได้ยินแล้ว ก็เริ่มจัดทัพ ที่เอามามีประมาณ500 "ให้เหล่านักดาบและเรนเจอร์สายมีดอยู่หน้าเป็นแนวทะลวงฟัน เหล่าเรนเจอร์สายธนูและทหารอยู่แถวสองคอบยิงพวกศพเดินได้ที่หลุดรอดมาจากนักดาบ และเรนเจอร์ต้องคอยอยู่หน้าเหล่านักเวทย์ ป้องกันไม่ให้เหล่าซากศพเดินมาใกล้นักเวทย์ได้ และให้นักเวทย์ค่อยๆทะยอยระดมยิงเวทยใส่ด้วยอีกแรงและค่อยๆเดินขึ้นหน้าไปเรื่อยๆนะเพื่อคอยช่วยเหลือเหล่านักดาบอีกแรง ส่วนที่เป็นเหล่านักดาบและเรนเจอร์สายมีดเหลือประมาณ300คน เดี๋ยวข้าจะนำทัพตรงกลาง ราฟาเอลเจ้าไปนำทัพที่ปีกขวา ส่วนปีกซ้ายวาเลนไทน์คุม " อลันวางแผนด้วยสีหน้าเคร่งเครียด " อ่า...ติดปัญหานิดเดียวอะอลัน" ราฟาเอลพูดขัดจังหวะ "อะไรหรือราฟาเอลว่ามา" อลันเงยหน้ามองราฟาเอล "วาเลนไทน์คงนำทัพปีกซ้ายไม่ได้แล้วละ เพราะวาเลนไทน์ตอนนี้กำลังไล่ฟันคอและหัวซากศพเดินได้อยู่นอกหมู่บ้านแล้วละ " ราฟาเอลพูดพร้อมทำหน้ายิ้มๆและทั้งหมดก็หันไปทางหน้าหมู่บาน ซึ่งเห็นวาเลนไทน์กำลังไล่ฟันคอและหัวเหล่าศพเดินได้อยู่จริงๆ " นี่ละนะวาเลนไทน์ละ ข้าก็ลืมไปว่าวาเลนไทน์นิสัยแบบนี้อะ เราไปสั่งอะไรเค้าไม่ได้หรอก งั้นก็ปล่อยให้เค้ารบตามแบบฉบับเค้าละกันไม่รู้วิ่งออกไปรบตอนไหนไวจริงๆ งั้นปีกซ้าย คิกิเจ้านำละกันนะ " อลันพูดและหันไปมองคิกิเอลฟ์สาว คิกิพยักหน้าตอบตกลง และทั้งหมดก็แยกย้ายกันออกไปรบที่หน้าหมู่บ้านตามแผนที่อลันได้วางไว้

2 ชั่วโมงผ่านไป แผนการในการรบกับเหล่าซากศพเดินได้ก็เป็นไปตามที่อลันวางแผนไว้ ตอนนี้พวกเค้าคุมสถานการณ์ได้เกือบหมดแล้ว พวกนักดาบก็ไล่ฟันหัวและคอเหล่าซากศพไปเรื่อยๆ เรนเจอร์สายธนูก็ยิงช่วยสนับสนุนนักดาบ นักเวทยทั้งสายเวทยไฟและสายเวทย์ลำแสงศักดิ์สิทธิ์ ก็ระดมยิงใส่ไม่ยั้ง เหล่าซากศพถึงมีมาก แต่เคลื่อนไหวช้ามาก และพวกอลันรู้จุดอ่อนอีก เลยทำให้การรบครั้งนี้จบลงภายในเวลา 2ช.ม กว่าๆ พวกเหล่านักรบของอลัน ที่พามา500คน มีทหารและนักรบที่ตายแค่ไม่กี่10คน และมีบาดเจ็บเล็กน้อยเท่านั้นเองไม่มากเท่าไร ถือว่าแผนการนี้สำเร็จลุล่วงโดยเสียกำลังพลน้อยมาก คนที่ยังมีแรงอยู่ก็ ช่วยกันขนย้ายศพพวกซากศพ นำไปกองรวมกันและจุดไฟเผาซ้ำอีกที และหลังจากจัดการเผ่าซากศพเสร็จแล้ว ทุกคนต่างก็เข้ามานั่งพักกันในหมู่บ้าน โดยที่ชาวบ้านนำน้ำและอาหารมาให้กับเหล่านักรบของอลันกินกันทุกคน และก็ได้อยู่พักค้างแรมที่หมู่บ้านเซาเทิร์ไซร์ 1คืนเพื่อพักผ่อนก่อนที่จะกลับเมืองเซาร์เทิร์ฟอร์ทในวันพรุ่งนี้ และพอรุ่งเช้าพวกอลันและเหล่านักรบก็ได้เดินทางกลับไปที่เมืองเซาร์เทรินฟอร์ททันที และพวกอลันก็รีบเข้าไปรายงานผลให้กับท่านเซอร์อเล็กซ์ทราบ "จากที่พวกเจ้ามารายงานนี้ข้าก็ยังงงอยูเลยว่าเหล่าซากศพที่อยู่ในหลุมกับฟื้นคืนชีพมาได้ยังไง และเป็นทุกๆที่ไม่ใช่แถวเรานะ เป็นทั่วอณาจักรเลย เพราะข้าก็เพิ่งได้ข่าวมาจากที่ปราสาทกลางน้ำMATALIKANAR ละ ว่ามีเหตการณ์แบบนี้ทุกเมืองเลย" ท่านเซอร์อเล็กซ์พูดไปก็ทำหน้าเคร่เครียด และทุกคนก็กำลังใช้ความคิดอยุ่เหมือนกันว่าเหตการณ์นี้เกิดขึ้นได้อย่างไร ในขณะที่ทุกคนกำลังคิด วาเลนไทน์ก็นึกอะไรได้บางอย่างและเขียนลงในกระดาษและวางบนโต๊ะให้ทุกคนได้อ่านกัน ข้อความที่วาเลนไทน์เขียนคือ {{ฝนเลือดที่ตกคราวนั้นหรือเปล่า เพราะฝนตกเป็นเลือดมันเป็นคำพยากรณบทที่2 ซึ่งมันน่าจะมีพลังลึกลับบางอย่าง แล้วพอฝนเลือดซึมลงไปในใต้ดินที่มีศพอยู่และเลือดเหล่านั้นก็ลงไปถึงเหล่าซากศพแล้วทำให้มันมีพลังและลุกขึ้นมาเดินได้นะ}} "อาจจะเป็นไปได้อย่างที่วาเลนไทน์เขียน งั้นเดี๋ยวข้าจะเขียนที่วาเลนไทน์เขียนและส่งไปยังปราสาทกลางน้ำMATALIKANAR ดู ว่าความคิดตรงนี้จะพอเป็นจุดชี้ชัดได้ไหมว่า2 คำพยากรณ์นี้มันเกี่ยวข้องกัน" ท่านเซอร์อเล็กซ์ พูดด้วยสีหน้าที่ดีขึ้นหน่อยที่พออ่านความคิดขอวาเลนไทน์ " งั้นพวกเจ้าก็ไปพักผ่อนได้แล้วละ เหนื่อยมามากแล้ว หวังว่า คงได้พักนานหน่อยนะ ค'ไม่มีอะไรเกิดขึ้นในช่วงนี้อีกนะ เออ..เกือบลืม ข้าขอแสดงความยินดีด้วยนะราฟาเอลที่แต่งงานแล้วนะ งั้นข้ายกบ้านให้เจ้าหลังหนึ่ละกัน อยู่ใกล้ๆกับบ้านของอลันนะ " ท่านเซอร์อเล็กซ์พูดด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม และจับมือแสดงความยินดีกับราฟาเอล " ขอบคุณ ท่านเซอร์อเล็กซ์มากเลยที่กรุณาข้าและลิเดียเช่นนี้" ราฟาเอลโค้งคำนับขอบคุณท่านเซอร์อเล็กซ์ และทั้งหมดก็ได้โค้งคำนับลาท่านท่านเซอร์อเล็กซ์ และกลับไปยังที่พักขอตน ราฟาเอลกะลิเดียก็พักในบ้านใหม่ใกล้ๆบ้านของอลัน ส่วนโซเฟีย คิกิและวาเลนไทน์ก็คงต้องอาศัยพักบ้านของ อลันต่ออีกสักพัก.................

หลับและพักผ่อนซะเหล่าผู้กล้าและนักรบทั้งหลาย เพราะอีกไม่นานความสงบสุขจะหมดไปแล้ว ได้เวลานับถอยหลังสู่มหาสงครามครั้งสุดท้ายแล้ว หึๆๆ

บทที่ 24 ความลับบางอย่างที่มีคนรู้แล้ว

ที่นี่คือที่ไหน ท้องฟ้ามึดสนิท บ้านเมืองถูกไฟเผาทำลาย พื้นดินเต็มไปด้วยเลือดและศพคนตายนับหมื่นนับแสน "เอ๊ะนั่น.."สิ่งที่วาเลนไทน์เห็นคือ อลันกับโซเฟียนอนตายใกล้กัน ส่วนนั่นราฟาเอลและลิเดียพวกเค้าก็นอนตาย ส่วนคิกิก็ตายด้วยเช่นกัน และยังมีเหล่านักรบแห่งแสงที่ตายทั้งตัวเต็มบาดแผลที่โดนทั้งลูกธนูยิงใส่และโดนดาบฟัน นี่มนสงครามนี่แล้วสงครามจบแล้วหรือ แล้วทำไมฉันถึงไม่ตายและฉันมายืนทำอะไรที่นี่คนเดียว วาเลนไทน์ ทรุดตัวลงนั่งร้องไห้ใกล้ๆกับซากศพของเหล่าเพื่อนเค้า "นี่คือความฝันนะวาเลนไทน์น้องข้า แต่ความฝันนี้อีกไม่ช้าก็จะเป็นจริงแน่นอน " เสียงลึกลับพูด "ใครพูด... แล้วฉันจะต้องทำอะไรหรือทำอย่างไรที่จะไม่ให้เกิดเหตการณ์แบบนี้ขึ้นจริงๆ" วาเลนไทน์ตะโกนถามเจ้าของเสียนิรนาม "มาหาพี่สิวาเลนไทน์ แล้วพี่จะบอกกับเจ้าเอง..........." พอสิ้นเสียง วาเลนไทน์ก็สะดุ้งตัวตื่นขึ้น เหงื่อไหลเต็มหน้าของวาเลนไทน์ วาเลนไทน์มองออกไปที่หน้าต่าง นี่ก็ใกล้จะเช้าแล้ววาเลนไทน์คิด 7วันแล้วสินะที่ราฟาเอลกับลิเดีบแต่งงานกัน 7วันแล้วสินะที่พวกเค้านอนพักที่บ้านของอลัน 7วันแล้วสินะ ที่ผ่านการสู้รบกับซากศพเดินได้ วาเลนไทน์ถอนหายใจยาว 1ที และวาเลนไทน์ก็ตัดสินใจกระทำการบางอย่าง วาเลนไทน์รีบเปลี่ยนชุดเป็นชุดไฟเตอร์และแหนบดาบยาวแกร่งและดาบสมิงเข้าที่เอว และค่อยๆ เดินลงมาจากชั้น2 ที่วาเลนไทน์นอนและมีโซเฟียกะคิกินอนอยู่เช่นกัน และวาเลนไทน์ก็เขียนโน๊ตบางอย่างและวางไว้บนโต๊ะกินข้าว เพื่อที่ใครตื่นมาตอนเช้าจะได้เห็นและอ่านมัน และวาเลนไทน์ก็ปิดประตูบ้านของอลัน วาเลนไทน์ หันกลับมามองบ้านของอลันอีกครั้งแล้วรีบวิ่งตรงไปที่โบสถ์ พอถึงหน้าโบสถ์วาเลนไทน์ก็เจอกับแม่ชีเทเรซ่ายืนรอเค้าพอดี " เจ้าก็ฝันถึงเหตการณ์ในอนาคตใช่ไหมวาเลนไทน์" แม่ชีเทเรซ่าถามด้วยสีหน้าที่วิตกกังวล " ใช่ค่ะ ฉันเองก็ฝันแบบนี้ ฉันเลยต้องมาที่นี่ เพื่อจะไปหาเค้าคนนั้น ที่ในฝันเค้าเรียกฉันว่าน้องสาว ฉันต้องไปหาเค้าและต้องถามให้แน่ชัดว่าเค้าเป้นพี่ฉันที่ตายไปแล้วจริงๆใช่ไหม และเค้าบอกว่าถ้าไม่อยากให้เหตการณ์นั้นเกิดขึ้นจริงต้องมาหาเค้านะคะ" วาเลนไทน์พูดด้วยสีหน้าที่ร้อนรน แต่ยังไม่ทันที่คนทั้ง2จะพูดอะไรต่อ ก็มีเสียงหนึ่งดังแทรกมาจากทางด้านหลังของวาเลนไทน์ดังขึ้นมาว่า " พี่วาเลนไทน์พูดได้จริงๆด้วย แล้วทำไมถึงต้องปิดบังพวกเราด้วย" วาเลนไทน์สะดุ้งตกใจกับเสียงนั้นและรีบหันไปหาเจ้าของเสียงนั้น ต้นเสียงนั้นคือโซเฟียนั้นเอง ที่แอบเดินตามหลังวาเลนไทน์มา " โซเฟียทำไมๆ ถึงมาอยุ่ที่นี่ได้นี่เจ้าแอบตามมาตลอดเลยหรือ " วาเลนไทน์ถามด้วยสีหน้าที่รู้สึกผิดที่เค้าปกปิดเรื่องที่พูดได้แต่ทำเป้นคนใบ้มาตลอด " ใช่ฉันตามพี่มาตั้งกะลงจากเตียงและวิ่งมาที่นี่แล้ว ทำไมพี่ต้องปิดบังเราเรื่องนี้ด้วย" โซเฟียถามด้วยน้ำตา เพราะโมโหที่วาเลนไทน์ปิดปังเรื่องนี้มาตลอด " โซเฟียพี่ก็ไม่อยากปิดบังเรื่องนี้หรอกนะแต่พี่มีเหตผลจำเป็นบางอย่าง แต่ถ้าโซเฟียจะเอาเรื่องนี้ไปบอกกับทุกคนพี่ก็ไม่ว่าอะไรหรอก แต่ถ้าเป็นแบบนั้นพี่ก็คงไม่สามารถกลับไปหาทุกคนได้อีกแล้วถ้าความลับเรื่องนี้ถึงหูคนอื่นอีกอะ แต่ถ้าโซเฟียอยากให้พี่กลับไปอีกครั้ง โซเฟียต้องอย่าบอกเรื่องที่พี่พูดได้ให้กับใครฟังนะ ได้โปรดสัญญากับพี่นะ " วาเลนไทน์พูดพลางกอดโซเฟียไว้แน่น "ฉันอยากให้พี่กลับไปหาพวกเราอีกครั้งและอยู่กันเหมือนเดิมเหมือนที่ผ่านมา ฉันสัญญาความลับของพี่เรื่องที่พี่พูดได้ ฉันจะไม่บอกใครอีกเลย ถือซะว่าเป็นความลับของเรา2คนละกัน " โซเฟียพูดพลางเอามือปาดน้ำตาตัวเอง " ขอบใจนะโซเฟียที่จะปิดปังความลับของพี่ต่อ แต่ตอนนี้พี่คงยังกลับไปไม่ได้ พี่ต้องไปทำภารกิจสำคัญบางอย่างก่อน แล้วถ้าภารกิจนี้จบเมื่อไร พี่จะรีบกลับไปหาทุกคนนะ พี่สัญญา" วาเลนไทน์บอกด้วยสีหน้าที่มีรอยยิ้มขึ้นมาหน่อย และวาเลนไทน์กับโซเฟียก็ยื่นนิ้วก้อนออกมาเกี่ยวกันเป้นสัญลักษณ์ที่บอกถึงการยึดมั่นคำสัญญาต่อกัน จากนั้นวาเลนไทน์ก็เดินมาส่งโซเฟียกลางทาง โซเฟียก็ถามขึ้นมาว่า"ภารกิจที่พี่ว่ามันคืออะไรหรือทำไมพี่ต้องไปทำคนเดียวละ" โซเฟียซักไซ้ถามต่อ " พี่คงบอกอะไรตอนนี้ไม่ได้หรอกจ้า แต่พี่แค่บอกได้อย่างเดียวว่า พี่รักพวกเราทุกคน พี่ไม่อยากให้ทุกคนที่พี่รักมีสภาพเหมือนในฝันของพี่ที่ทุกคนตายหมดไม่เหลือใครเลย เพราะฉะนั้นพี่ต้องไปทำบางสิ่งบางอย่างก่อน ถ้าพี่เสร็จแล้วพี่จะรีบกลับมาหาทุกคนนะ งั้นพี่ลาก่อนนะ แล้วเราคงได้พบกันอีกในไม่ช้า" วาเลนไทน์พูดจบก็เดินหายเข้าไปในหมอกก่อนที่จะเช้า โซเฟียหันมาแต่ก็เห็นแค่วาเลนไทน์เดินหายไปในหมอกแล้ว " แล้วหนูกับพวกพี่ราฟาเอลจะรอการกลับมาของพี่นะพี่วาเลนไทน์" โซเฟียพูดพร้อมกับน้ำตาไหลอาบทั้ง2แก้มอีกครั้ง แล้วโซเฟียก็เดินเข้าบ้านของอลันและก้มหน้าร้องไห้อยู่ที่โต๊ะกินข้าวที่วาเลนไทน์เขียนโน๊ตทิ้งไว้ให้พวกอลันอ่าน..........