ผู้ใช้:Mint2004/นิยาย/9

สารานุกรมเกมอินดี้

หน้านี้อยู่ในส่วนชุมชน เป็นความคิดเห็น หรือ เรื่องที่แต่งขึ้น ของเพื่อน ๆ โปรดใช้วิจารณญาณในการนำข้อมูลไปอ้างอิง

เรื่องนี้ รวบรวมมาจากที่นี่ เพื่อให้อ่านได้ง่าย สะดวกขึ้น

ไปที่หน้า 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21

บทที่ 17 แผนการรวบรวมเหล่าสหายร่วมรบใหม่ๆ

ในการเดินทางกลับโดยนั่งรถไฟใต้ดินเถื่อนกลับเมืองเซาเทิร์นฟอร์ทนั้น คณะเดินทางของท่านเซอร์อเล็กซ์ ก็ได้ประชุมปรึกษาหารือเรื่องการหากำลังพลมาเสริม " คาดว่าเราต้องหากำลังพลมาเสริมอีกเยอะเลยละ เพราะเท่าที่ข้าได้คุยกับเหล่าผู้นำของแต่ละหัวเมือง เค้าก็กำลังรวบรวมคนกันอยู่ แต่เอาเข้าจริงๆข้าคิดว่าคงไม่มากมายพอที่จะต่อกรกับเหล่าซอเรียนแน่ เราต้อหากำลังมาเสริมอีก แต่เราจะหาจากที่ไหนได้ละ " เซอร์อเล็กซ์พูดพร้อมทำท่าคิดหาหนทางที่จะหากำลังใหม่ๆมาเสริม " ถ้าเราเอาพวกมอนสเตอร์มาช่วยรบด้วย จะได้ไหมเน้อ" โซเฟียพูดขึ้นมาลอยๆ " ตะกี้เจ้าว่าไงนะหนูน้อย พูดใหม่สิ" เซอร์อเล็กถามโซเฟียด้วยอาการที่ไม่แน่ใจกับคำพูดที่โซเฟียพูดขึ้นมาลอยๆ " ตะกี้หนูแค่พูดขึ้นมาลอยๆว่า ถ้าเอามอนสเตอร์มาช่วยรบด้วยจะได้ไหมเน้ออะค่ะ เพราะหนูนึกถึงตอนที่สมิงโฉดมาบุกหมู่บ้านเซาร์เทิร์นไซต์ของหนู ลุงวุ้นราชันย์และพวกวุ้นทั้งหลายเค้ายังมาช่วยพวกหนูรบเลยอะค่ะ" โซเฟียพูดพร้อมกำทำท่ายิ้มเวลาที่พูดถึงวุ้นราชันย์ที่เคยมาช่วยรบปกป้องหมู่บ้านของตน " โอ้ เป็นความคิดที่ดีนะ แต่ติดที่ว่าพวกเราไม่รู้จักและสนิทกับมอนสเตอร์เหมือนกับพวกเจ้านะสิ แล้วจะมีมอนสเตอร์ไหนมาช่วยเราได้อีกละ" เซอร์อเล็กซ์พูดไปและคิดไปว่าจะมีมอนสเตอร์ที่ไหนจะมาช่วย " ถ้าพูดถึงมอนสเตอร์ที่มีความสามารถในการรบและมีความเก่งกาจพอตัว ข้านึกได้อยู่ 1กลุ่ม เป็นลูกหลานของเผ่าสมิงข้าเองละ แต่พวกนั้นมันไม่ชอบอยู่ตามป่าเขา แต่มันชอบอยู่ตามชายทะเลแถวเมืองเรดคลิฟ และออกไปเป็นโจรสลัด พวกนั้นคือ กลุ่มโจรสลัดชาวนัล และหัวหน้าของกลุ่มคือชื่อ แจ๊คหรือที่ใครๆรู้จักในชื่อของ แจ็ค ดี สปอยเลอร์ เค้าเป็นลูกชายคนเล็กของข้าเอง แต่ว่าข้าก็ไม่ได้ติต่อกับเจ้าลูกชายบ้านี่นานแล้ว ไม่รู้ว่าพวกเค้าจะยอมช่วยไหม " ผู้เฒ่าสมิง พูดพร้อมทำท่ามีรอยยิ้มนิดๆ ที่ได้มีโอกาศอวดลูกชายคนเล็ก " เรื่องนี้ไม่ต้องเป็นห่วงเลยท่านผู้เฒ่าสมิงเดี๋ยวพวกเราทั้ง 5 จะไปช่วยพูดให้เอง และจะอธิบายเรื่องต่างๆที่เกิดกับหมู่บ้านสมิง และเหตการณ์ที่กำลังจะเกิดเรื่องของสงครามในอนาคตด้วย " อลันพูดและเอามือตบอกตัวเองเบาๆแสดงท่าทางที่มั่นใจมาก " ถ้าได้แบบนั้นก็ดีสิ พอข้าฟังท่านผู้เฒ่าสมิงพูดข้าก็กำลังคิดอยู่ว่าจะใช้ใครไปเจรจา ถ้าเป็นพวกเจ้าข้าก็ยินดีที่ให้ไปเจรจาเพราะขนาดเผ่าเอลฟ์พวกเจ้ายังทำได้เลย แล้วข้าจะจัดเงินไว้ให้ใช้ในการเดินทางครั้งนี้ " เซอร์อเล็กพูดด้วยสีหน้าที่ยิ้มแย้มเป็นอันมาก " งั้นเดี๋ยวข้าจะเขียนจดหมายและเอาตราสมิงของผู้ใหญ่บ้านแนบเอาไปให้เจ้าลูกชายบ้าของข้าดูด้วยละกัน มันจะได้เชื่อว่าข้าใช้ให้มา" ผู้เฒ่าสมิงพูดพร้อมด้วยสีหน้าที่ยิ้มแย้ม " งั้นพวกเจ้าก็พักค้างคืนที่เมืองเซาร์เทิร์นฟอร์ทก่อนสักคืนละกัน แล้วพรุ่งนี้ค่อยออกเดินทาง" เซอร์อเล็กซ์บอกด้วยสีหน้ามีรอยยิ้ม ในขณะที่ทุกคนกำลังประชุมปรึกษาหารือและพูดกันอย่างออกรสชาติ แต่อีกมุมหนึ่งที่ไม่มีใครทันสังเกตุ วาเลน์ไทน์ก็นั่งมองออกไปที่นอกหน้าต่างของรถไฟเถื่อนและใจลอยคิดถึงเรื่องหนึ่งอยู่ ซึ่งเค้าคิดว่าสักวันเค้าจะบอกเรื่องบางอย่างด้วยตัวเค้าเองให้กับพวกราฟาเอลได้รู้ แต่ยังไม่ใช่เวลานี้

1 ชั่วโมงต่อมา คณะของท่านเซอร์อเล็กซ์ก็นั่งรถไฟใต้ดินเถื่อนมาถึงเมืองเซาร์เทิร์นฟอร์ท ทั้งหมดก็ได้แยกย้ายกันไปพัก " คืนนี้ผู้เฒ่าสมิงจะพักกับข้าที่ปราสาทนะ พรุ่งนี้เช้าก่อนพวกเจ้าจะเดินทางให้ไปหาข้าและผู้เฒ่าสมิงที่ปราสาทข้านะ " เซอร์อเล็กซ์กล่าว และเดินพาผู้เฒ่าสมิงไปยังปราสาทด้านในสุดของตนเอง ส่วนพวกที่เหลือก็แยกย้ายกันไปพัก แต่ครั้งนี้วาเลนไทน์ไปพักกับพวกอลันด้วยโดยมีคิกิไปพักด้วยอีกคน ขณะที่พวกราฟาเอลเดินไปยังบ้านของอลัน ชาวเมืองและเหล่านักรบก็มองมากลุ่มราฟาเอลเหมือนเดิมแต่คราวนี้ ไม่ได้มองที่วาลนไทน์ แต่มองที่ คิกิ เอลฟ์สาวสวย จน คิกิ ต้องเอาฮูดมาคลุมที่หัวตัวเองอีก เพราะไม่อยากตกเป็นเป้าสายตาอีก " เอาน่า คิกิ ทนหน่อยเดี๋ยวก็ชิน เพราะถ้าเธอเดินทางไปกับพวกเรา เธอก็ต้องเจอสายตาของชาวบ้านแบบนี้ตลอดทางละ เพราะไม่เคยมีใครเห้นเอลฟ์มานานแล้ว " ราฟาเอล พูดพร้อมด้วยรอยยิ้มเล็กๆเพื่อไม่ให้ คิกิ เครียดกับสายตาของชาวเมือง " ข้าของเวลาหน่อยละกัน เพราะข้าก็ไม่เคยออกมาจากป่าเอลฟ์เลย ข้าเลยไม่ชินกับสายตาของชาวเมืองที่มองข้าแบบนี้อะ " คิกิพูดและก็เดินเอาฮูดถลุมหัวเหมือนเดิม " เอาละถึงบ้านข้าแล้ว เดี๋ยวคืนนี้ข้ากับราฟาเอลจะนอนห้องข้างล่าง พวกเจ้าผู้หญิง 3คน ก็พักห้องเดียวกันนะห้องชั้นบน เดี๋ยวข้าจะยกเตียงไปให้อีก 2เตียง สำหรับวาเลนไทน์ละคิกิ " อลันพูดพร้อมกับสีหน้าที่เหนื่อยแน่ที่ยกเตียงขึ้นไปชั้น2 " เอาน่าเพื่อสาวสวย 3คน จะได้นอนสบายๆ สู้ๆๆ" โซเฟียพูดให้กำลังอลันและราฟาเอล ที่กำลังจะยกเตียงขึ้นไปชั้น2 และโซเฟียก็เดินไปห้องคร้วเพื่อทำอาหารเย็น วาเลนไทน์เดินออกไปนอกบ้านเพื่อหาซื้อของส่วนตัว ส่วนคิกิ ก็เดินสำรวจบ้านและดูหนังสือตามตู้หนังสือ และหลังจากทั้งหมดกินอาหารแล้ว ทั้งหมดก็ได้พักผ่อนกันที่บ้านของอลันเพื่อเตรียมตัวสำหรับภาระกิจใหม่พรุ่งนี้

บทที่ 18 คำสารภาพรักของใครบางคน

" วาเลนไทน์ๆๆ ใกล้ถึงเวลาแล้วนะ พี่จะรอน้องอยู่ในที่ที่น้องก็รู้ว่าพี่อยู่ไหน พี่จะรอจนวันนั้น..........." วาเลนไทน์สะดุ้งตื่นขึ้นมากลางดึกพร้อมกับนึกภาพและเสียงในฝัน เค้าคิดว่าเป็นเสียงพี่ชายของเค้าแน่ๆ ที่น่าจะตายไปตั้งแต่เกิดเรื่องในวัยเด็กนั่นแล้วที่สุสานใต้ดินของโบสถ์ แต่ภาพที่เค้าเห็นในฝันเห็นแค่เป็นเงาดำๆ ใหญ่ๆ แต่ลางๆ เห็นไม่ชัด แต่เสียงคือเสียงพี่ชายของเค้าแน่ๆ วาเลนไทน์ลุกจากเตียงแล้วเดินไปที่หน้าต่าง แล้วหันหน้ามองไปทางโบสถ์ ถึงแม้แม่ชีเทเรซ่าจะบอกว่าเค้าความจำเสื่อมหลังจากที่เกิดเหตในสุสานใต้ดิน แต่วาเลนไทน์กลับจำเรื่องของพี่ชายของเค้าได้อย่างเดียว " ร้อนหรือพี่วาเลนไทน์ หรือว่าคิดอะไรอยู่ ถึงได้เดินไปที่หน้าต่างอะ" โซเฟียถามแบบสะลึมสะลือ เพราะตื่นขึ้นมากลางดึก วาเลนไทน์ยิ้มและส่ายหน้าเล็กน้อยและเดินไปที่เตียงของโซเฟียและห่มผ้าให้โซเฟีย และก็เดินมานอนที่เตียงตัวเองเหมือนเดิมและก็ล้มตัวหลับตานอนต่อ แต่ในใจลึกๆขอวาเลนไทน์ อยากจะฝันแบบตะกี้อีกครั้ง เพราะอยากได้ยินเสียงพี่ชายอีก แต่วาเลนไทน์ก็นอนนึกถึงคำพูดในฝันตะกี้ และคิดในใจว่าถ้าฝันตะกี้เป็นลางบอกเหตุอะไรสักอย่าง สักวันเค้าต้องกลับไปในที่ๆนั้นอีกครั้งให้ได้

" ตื่นๆ 3สาวขี้เซา ทำไมงวดนี้นอนตื่นสายกันนะ " อลันขึ้นมาเคาะประตูห้องนอนชั้น2 ของ 3สาว ที่วันนี้ 3สาว ตื่นสายไปหน่อย " ทำไมรู้สึกเพลียๆจัง สงสัยฉันยังไม่ชินกับสภาพนอกป่าเอลฟ์แน่เลย " คิกิพูดพร้อมเอามือตบที่แก้มของตัวเองเบาๆเพื่อที่จะปลุกตัวเองให้พ้นจากสภาพงัวเงีย " ส่วนฉันกับพี่วาเลนไทน์ ก็เล่นตื่นกันกลางดึก เลยนอนไม่พอเลยบวกกับสภาพที่พักผ่อนไม่พอมาหลายวันเพราะเดินทางตลอดเลยดูเพลียๆอยู่ " โซเฟียพูดพร้อมยืนบิดขี้เกียจ ส่วนวาเลนไทน์เดินไปอาบน้ำก่อนแล้ว 30นาทีต่อมา พวกสาวๆ ทั้ง3ก็เดินลงมานั่งกินอาหารเช้าที่อลันเตรียมไว้ให้แล้วที่โต๊ะ "โห ท่านอลันเตรียมอาหารไว้ให้พร้อมเลยหรือ ฮือ..กลิ่นหอมด้วย ไม่น่าเชื่อว่าท่านอลันก็ทำอาหารเป็นด้วย " โซเฟียพูดชมด้วยสีหน้าที่ตื่นเต้นที่เห้นอลันทำอาหารตรียมไว้ที่โต๊ะ "ชายโสดก็แบบนี้ละ ต้องทำอาหารเป็นไว้มั่ง ไม่งั้นอดตายแน่ๆถ้าอยู่ในป่าอะ หรือว่าโซเฟียอยากจะทำอาหารให้เรากินทุกวันละ ยินดีนะบ้านนี้รอเสมอ" อลันพูด พร้อมมองไปที่โซเฟีย ที่ตอนนี้กำลังหน้าแดงเพราะอายคำพูดที่อลันพูดตะกี้อยู่ " อะแฮ้มๆ พูดอะไรเกรงใจหน่อยสิอลัน นี่ขนาดอยู่ต่อหน้าเรานะเนี่ย แถมยังมีคนอื่นอีก" ราฟาเอล แกล้งทำเป็นเสียงกระแอมและพูด ให้อลันได้ยิน วาเลนไทน์และคิกิต่างก็มองหน้ากันและกันและมองหน้าพวกอลัน และก็อมยิ้มไปกับบทสนทนาตะกี้ " นี่ราฟาเอล พูดตรงๆเลยนะ เรานะชอบน้องสาวนาย ที่เราพูดแบบนี้นายคงไม่ว่าอะไรเรานะ เพราะอนาคตไม่แน่ว่าเราจะได้อยู่บอกเรื่องแบบนี้ให้กับพวกนายได้รู้ความในใจของเราหรือเปล่า เพราะอนาคตไม่แน่นอน พวกเราอาจจะเกิดเหตร้ายไม่วันใดวันหนึ่งก็ได้ เพราะฉะนั้นมีความในใจอะไรก็น่าจะบอกๆกันให้รู้ก่อนเลยดีกว่า จะได้ไม่เสียใจในภายหลัง" อลันพูดอธิบายให้ราฟาเอลฟังถึงความในใจของตนเอง "นายพูดก็ถูกนะอลัน มีความในใจอะไรก็น่าจะพูดเลยเนอะ งั้นโซเฟียจะลองคบกับอลันก็ได้พี่ไม่ว่าอะไร เพราะความรักมันเป็นสิ่งที่สวยงาม และอีกอย่างพี่ก็ตัดสินใจได้แล้วหลังจากคิดมานานว่าถ้าจบภารกิจในครั้งนี้แล้วพี่จะไปขอลิเดียแต่งงาน" ราฟาเอลลุกขึ้นยืนและพูดแบบหนักแน่นเพื่อให้ทุกคนได้ยิน (ลิเดียคือเจ้าหนาที่อคาเดมี่ ที่ตัวเล็กๆน่ารักๆ ผมสีเขียว ที่ทำหน้าที่อคาเดมี่ของหมู่บ้านวิลเดอวู้ดหรือหมู่บ้านสมิงนั้นเอง หวังว่าคงยังไม่ลืมเธอคนนี้นะ^^) อลัน โซเฟีย และวาเลนไทน์ ทำท่าดีใจที่ราฟาเอลคิดจะแต่งงานกับลิเดีย และถึงแม้ว่าคิกิจะไม่เคยรู้จักลิเดีย แต่ก็อดยินดีด้วยไม่ได้ที่ราฟาเอลคิดจะแต่งงาน แล้วทั้ง 5คนก็ยืนขึ้นและก็ยกแก้วน้ำผลไม้ยื่นแก้วมาชนแก้วกัน และอลันก็พูดขึ้นมาว่า " แด่ความรัก " และทุกคนก็นั่งกินอาหารเช้ากันต่อ แต่อาหารเช้ามื้อนี้ดูช่างอร่อยและบรรยากาศอบอุ่นกว่าทุกครั้งที่ผ่านมา

หลังจากพวกอลันกินอาหารเช้าเรียบร้อยแล้ว และจัดเตรียมสัมภาระและอาวุธพร้อมแล้ว ทั้งหมดก็ได้เดินไปที่ปราสาทของท่านเซอร์อเล็กช์ ก็เห้นท่านเซอร์อเล็กซ์กับผู้เฒ่าสมิงและสมิงแดงสไตเกอร์ยืนอยู่ที่น้าปราสาทกำลังพูดคุยกันอยู่พอดี " ขอโทษด้วยครับที่พวกเรามาช้าไปหน่อย" อลันพูดและพวกอลันก็แสดงความเคารพโดยการก้มหัวเล้กน้อยให้กับท่านเซอร์เอล็กและผู้เฒ่าสมิง " ไม่เป็นไรหรอก พอดีข้าก็เรื่องคุยเรื่อยเปือยกับท่านผู้เฒ่าสมิงพอดี คุยกันถูกคอก็แบบนี้ละ คุยได้เรื่อยๆ" ท่านเซอร์อเล็กซ์พูดพร้อมกับหัวเราะเบาๆเหมือนกับผู้เฒ่าสมิงก็เช่นกัน " นี่คือจดหมายของข้า และนี่คือตราสมิง ที่มีเฉพาะผู้นำของสมิงเท่านั้นที่มี เจ้าลูกชายบ้าของข้า แจ็ค ดี สปอยเลอร์ คงจะยอมรับฟังเรื่องต่างๆที่พวกเจ้าจะไปบอกละนะ " ผู้เฒ่าสมิงพูดพร้อมยื่นจดหมายและตราสมิงให้กับอลันเก้บไว้ " เอาละพวกเจ้าเดินทางได้แล้วละ เออ..ข้าลืมบอกไปว่าผู้เฒ่าสมิงจะกลับหมู่บ้านโดยไปพร้อมกับพวกเจ้าด้วยนะ ไปส่งท่านผู้เฒ่าสมิงให้ถึงที่ละ" ท่านเซอร์อเล็กพูด พร้อมกับจับมือกับผู้เฒ่าสมิงเพื่อเป็นการบอกคำอาลา " แล้ววันใดที่มีสงครามกับพวกเซอเรียน พวกเราเหล่าสมิงท้งหมดจะรีบมาช่วยพวกท่านรบอีกแรง" ผู้เฒ่าสมิงพูดย้ำในเรื่องนี้ ถึงกับทำให้ท่านเซอร์อเล็กซ์อดน้ำตาไหลไม่ได้ที่มีสมิงดีๆแบบนี้มาช่วยรบ และทั้งหมดก็เดินท างไปหน้าเมืองและขึ้นรถไฟใต้เดินเถือน 30 นาทีต่อมาก็ถึงหมู่บ้านวิลเดอวู้ด ทุกคนก็ลงมาส่งผู้เฒ่าสมิงที่หมู่บ้านวิลเดอวู้ดหรือหมู่บ้านสมิงนั้นเอง " ไหนๆก็มาถึงหมู่บ้านสมิงแล้ว ข้าขอตัวแป๊ปนะขอไปทำธุระแป๊ปนึง" ราฟาเอลพูดและรีบวิ่งไปที่สำนักงานอคาเดมี่เพื่อไปหาลิเดียเจ้าหน้าที่สาวอคาเดมี่นั่งเอง โซเฟียเลยบอกให้อลัน วาเลนไทน์และคิกิ วิ่งตามเพื่อไปแอบดูราฟาเอลกัน เพราะโซเฟียคิดว่าพี่ชายต้องมาขอพี่ลิเดียแต่งงานแน่ๆ และก็เป็นอย่างที่โซเฟียคิด ราฟาเอลก็ได้เข้าไปพูดเรื่องการขอแต่งงานกับลิเดีย และพอราฟาเอลพูดจบลิเดียก็กระโดดเข้ามากอดราฟาเอลทันที " ฮั่นแน่ แอบมาขอพี่ลิเดียแต่งงานจริงๆด้วย พี่ชายเราร้ายไม่เบา อิๆๆๆ" โซเฟียพูดแหย่ราฟาเอลด้วยสีหน้ายิ้มๆ โดยที่มีอลัน วาเลนไทน์ และคิกิ ทุกคนก็ทำท่าแอบดูราฟาเอลอยู่ข้างนอกเพราะโซเฟียบอกให้มาแอบดูกันและทั้งหมดก็ปรบมือแสดงความดีใจกับคนทั้ง2 " นี่พวกเจ้าแอบมาดูฉันหรือ" ราฟาเอลพูดด้วยสีหน้าเขินแต่มือก็ยังโอบกอดลิเดียอยู่เลยทำให้ลิเดียอายหน้าแดงเหมือนกัน หลังจากนั้นพวกอลันก็รีบมุ่งหน้านั่งรถไฟใต้ดินเถื่อนเพื่อไปยังเมืองชายทะเล เรดคลิฟ....