ผู้ใช้:Mint2004/นิยาย/5

สารานุกรมเกมอินดี้

หน้านี้อยู่ในส่วนชุมชน เป็นความคิดเห็น หรือ เรื่องที่แต่งขึ้น ของเพื่อน ๆ โปรดใช้วิจารณญาณในการนำข้อมูลไปอ้างอิง

เรื่องนี้ รวบรวมมาจากที่นี่ เพื่อให้อ่านได้ง่าย สะดวกขึ้น

ไปที่หน้า 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21

บทที่ 9 เรื่องราวขอดาบปริศนาและคำพยากรณ์ครั้งที่ 1

วาเลนไทน์หลังจากหลับเพราะพิษไข้ที่ได้รับมาจากบาดแผลหลับถึง 5วัน วาเลนไทน์ก็ลืมตาตื่นขึ้นมา พอดีกับที่โซเฟียกำลังเปลี่ยนผ้าขนหนูที่ชุบน้ำเย็นแล้วคอยวางไว้ที่หน้าผากของวาเลนไทน์เพื่อลดไข้ " ว้าวๆ ดีใจจังที่พี่สาวคนสวยตื่นแล้ว เดี๋ยวต้องรีบไปเรียกพี่ราฟาเอลกับท่านอลันก่อนละ" โซเฟียทำหน้าดีใจมาก ที่เห็นวาเลนไทน์หายจากพิษไข้ และตื่นสักที แต่ยังไม่ทันที่โซเฟียจะลุก วาเลนไทน์ก็ได้จับแขนของโซเฟียไว้ และวาเลนไทน์ทำท่าส่ายหน้า เป็นการบอกให้โซเฟียรู้ว่า ยังไม่ต้องไปเรียกใครมาหรอก "งั้นกินน้ำกับกินข้าวต้มก่อนนะ พี่สาวเล่นหลับไปถึง 5วันเลยคงหิว" โซเฟียพูดพร้อมเดินไปยกถาดอาหารมาตั้งไว้ที่ข้างเตียงของวาเลนไทน์ "เดี๋ยวโซเฟียป้อนให้นะ กินเยอะๆละ" โซเฟียพูดพร้อมหยิบช้อนมาตักข้าวต้ม แต่วาเลนไทน์กลับส่ายหน้า แล้วกำลังจะหยิบช้อนมาตักกินเอง แต่สิ่งที่วาเลนไทน์เห้นคือ มือขวาของวาเลนไทน์ที่จะใช้หยิบช้อน มือข้างนั้นยังกำดาบปริศนาเล่มนั้นไว้แน่นเลย "พี่สาววางดาบก่อนเถอะ พี่หลับไป 5วัน 5วันมานี้พี่ก็ยังกำดาบนั้นตลอดเลยทั้งๆที่หลับอยู่อะ แกะยังไงก็แกะไม่ออก" โซเฟียอธิบายให้วาเลนไทน์ฟัง วาเลนไทน์ฟังจบก็ปล่อยมือจากดาบ แล้ววางดาบไว้ที่ข้างๆตัว จากนั้นก็กินข้าวต้มจนหมดชาม แล้วโซเฟียก็ทำความสะอาดแผลให้กับวาเลนไทน์ต่อ "ไงยัยตัวดี มีอะไรให้พี่กับอลันกินไหมวันนี้ " ราฟาเอลและอลันก็แวะมาดูอาการของวาเลนไทน์อีก "ว้ายๆ พี่อย่าเพิ่งเข้ามาน้องกำลังทำความสะอาดแผลกับเปลี่ยนผ้าพันแผลให้กับพี่สาวคนสวยอยู่" โซเฟียร้องลั่น แล้วรีบไล่ให้ราฟาเอลและอลันออกไปก่อน ทั้ง2ได้ฟังดังนั้นก็รีบเผ่นและไปนั่งหัวเราะกันอยู่ข้างนอก "ฮ่าๆๆ เกือบโดนหาว่าแอบดูแล้วไง ฮ่าๆๆ" อลันพูดไปหัวเราะไป 10 นาทีผ่านไปโซเฟียก็ตะโกนให้ราฟาเอลและอลันขึ้นไปหาวาเลนไทน์ได้

"ไง ตื่นแล้วหรือสาวสวยแสนโหด " อลันพูดไปยิ้มไปให้กับวาเลนไทน์ วาเลนไทน์ได้ฟังดังนั้นก็ยิ้มตอบแล้วพยักหน้าตอบ "ทำไมท่านอลันถึงไปว่าพี่สาวคนสวยโหดละ ดูสิพี่สาวคนสวยออกจะสวยแบบนี้ โหดที่ไหนกัน" โซเฟียพูดด้วยอารมขุ่นเคืองเล็กๆที่มาว่าวาเลนไทน์ว่าเป็นสาวโหด "เห่อๆ น้องของนายไม่ได้เห็นสินะ ว่าแม่สาวคนสวยคนนี้เวลารบแล้วเป็นไง เห่อๆ" อลันพูดเหมือนจะกระซิบให้ราฟาเอลฟัง "ซุบซิบว่าอะไรพี่สาวอีก เดี๊ยๆโดน" โซเฟียพูด้วยน้ำเสียงสูงเหมือนจะโกระแล้ว แต่วาเลนไทน์จับแขนขอโซเฟียไว้ แล้วยิ้มให้และส่ายหน้าเป็นเชิงบอกให้โซเฟียรู้ว่า ไม่เป็นไรกับที่อลันพูด "เอาเถอะไหนๆวาเลนไทน์ก็ตื่นแล้ว พอดีท่านผู้เฒ่าสมิง ต้องการพบตัวเจ้าและจะถามอะไรเจ้าบางอย่างและท่านก็อยากจะดูดาบเล่มนั้นนะจะได้ไหม " อลันพูดและชี้มือไปที่ดาบปริศนาของวาเลนไทน์ที่วางอยู่บนเตียง วาเลนไทน์ก็พยักหน้าเป็นการตอบรับและถือดาบปริศนากะจะเดินออกไปหาท่านผู้เฒ่าสมิง แต่ราฟาเอลห้ามไว้และบอกว่า เดี่ยวท่านผู้เฒ่าสมิงจะมาหาเอง เพราะวาเลนไทน์บาดเจ็บอยู่ วาเลนไทน์เลยนั่งพิงหลังอยู่บนเตียเพื่อรอท่านผู้เฒ่าสมิง ที่อลันออกไปตาม

10 นาที ต่อมาอลันก็เดินเข้ามาในบ้านพร้อมกับผู้เฒ่าสมิง และผู้เฒ่าสมิงก็เอาเก้าอี้มานั่งข้างๆเตียงของวาเลนไทน์ "เจ้าค่อยยังชั่วแล้วใช่ไหม ข้ามีเรื่องมารบกวนถามแค่ไม่กี่นาทีเดี๋ยวข้าก็จะออกไปแล้ว เพราะข้าต้องรีบถามเพราะเดี๋ยวข้ากับเหล่าสมิงต้องกลับไปฟื้นฟูหมู่บ้านสมิงต่ออีก คงไม่รบกวนเจ้าเกินไปใช่ไหม" ผู้เฒ่าสมิง ถามด้วยความห่วงใยและรีบร้อน วาเลนไทน์ ยิ้มแบบอ่อนโยนและพยักหน้าตกลง " เจ้าเอาดาบเล่มนี้มาจากไหนเนี่ย เจ้าพอจะบอกข้าได้ไหม เพราะดาบเล่มนี้ เป็นดาบโบราณของชาวสมิงเรา ตามตำราบอกว่ามันหายจาชาวสมิงเป้ฯร้อยปีแล้ว มันเป็นดาบที่ชื่อว่า ดาบเขี้ยวทมิฬ ดาบเล่มนี้ถ้าใช้ฟันมันจะไม่มีบาดแผลภายนอก แต่มันจะไปเฉือนเนื้อหักกระดูก ประมาณว่าฟันเกราะแต่ความเสียหายจะไหลผ่านเกราะเข้าไปเฉือนเนื้อและกระดูกภายในร่างกายของคนที่โดนฟันแทน เพราะฉะนั้นเกราะจึงไม่มีความหมายกับดาบเล่มนี้เลย แล้วยิ่งข้าได้ยินอลันเล่าถึงตอนที่เจ้าเอาดาบเล่มนี้ฟันเกราะของหัวหน้าสมิงโฉด แล้วหัวหน้าสมิงโฉดกระดูกหัก ข้าก็สงสัยแล้วว่าคงเป็นดาบเล่มเดียวกันแน่ๆ" ผู้เฒ่าสมิง อธิบายเรื่องของดาบให้ทุกคนฟัง "มิน่าละ ทำไมหัวหน้าสมิงเกราะก็หนามาก แต่วาเลนไทน์ฟันแล้วสมิงตัวนั้นถึงได้ร้องโอดโอยปานนั้น ทั้งๆที่ไม่มีบาดแผลเลย"อลันพูดเพราะเข้าใจแล้วว่าเกิดอะไรขึ้นกับหัวหน้าสมิง วาเลนไทน์มองหน้าผู้เฒ่าสมิงและโซเฟียก็รู้ใจหยิบดินสอกับกระดาษมาให้วาเลนไทน์เขียน พอวาเลนไทน์เขียนเสร็จก็ยื่นให้ทุกคนอ่าน วาเลนไทน์เขียนในกระดาษนั้นว่า{ข้าเร่ร่อนไปทั่วค่ำไหนนอนนั่น มีอยู่คืนนึง ก่อนที่ข้าจะหลับอยู่ในป่า อยู่ๆก็มีแสงสว่างจ้ามากที่ด้านหน้าของข้า และเห็นลางๆว่าเป็นรูปร่างผู้หญิง และผู้หญิงคนนั้นก็พูดขึ้นมาว่า " จงเอาดาบเล่มนี้ไปซะ เพราะอีกไม่นานจะเกิดสงครามใหญ่อีกครั้งหนึ่ง จงเอาดาบเล่มนี้ไปช่วยผู้คนซะวาเลนไทน์" พอผู้หญิคนนั้นพูดจบ แสงก็หายไป และดาบเล่มนี้มันก็มาอยู่ที่มือของชั้นแล้ว} หลังจากที่ทุกคนได้รุ้ข้อความที่วาเลนไทน์เขียนบอกแล้ว ผู้เฒ่าสมิงก็ขอดูดาบ อลันก็เดินไปหยิบดาบหมายจะเอาดายมาให้ผู้เฒ่าสมิง แต่อลันหยิบดาบไม่ขึ้น คราวนี้ราฟาเอลก็เดินไปหยิบ แต่ก็หยิบไม่ขึ้นเหมือนกัน คราวนี้ทั้ง2คนก็หยิบดาบพร้อมกัน แต่ผลก็เหมือนเดิมคือหยิบไม่ขึ้น "วาเลนไทน์ไหนหยิบดาบเอามาให้ข้าดูใกล้ๆสิ " ท่านผู้เฒ่าพูดด้วยความสงสัย และวาเลนไทน์ก็หยิบดาบมาให้ผู้เฒ่าสมิงดู พอผู้เฒ่าดูเสร็จก็ยิ้มและเอยขึ้นมาประโยคหนึ่งว่า " นักดาบที่ดี ดาบมันจะเลือกเจ้าของของมันเอง และดาบเล่มนี้มันได้เลือกวาเลนไทน์ให้เป็นเจ้าของมันเพียงคนเดียว ไม่เชื่อก็ก้มไปดูที่ใบดาบซิ มันมีรอยสลักว่า " วาเลนไทน์ " .....งั้นข้าก็ไม่มีอะไรสงสัยหรือติดใจเกี่ยวกับดาบนี่ละ แต่ข้ายังสงสัยแสงสว่าง ที่เป็นรูปร่าของผู้หญิง และคำพูดที่บอกว่าจะเกิดสงครามครั้งใหญ่อีก อันนี้สิที่ข้าติดใจกับคำพวกนี้ "ผู้เฒ่าสมิงพูดและเอามือลูบขนที่คางและคิดถึงคำพูดที่วาเลนไทน์เขียนให้อ่านประกี้ พอผู้เฒ่าสมิงพูดจบสักพัก ก็เกิดเหตการณ์แผ่นดินไหวอย่างรุนแรงมาก แรงจนยืนไม่อยู่บ้านหลายหลังทนไม่ไหวล้มพังก็มี รวมทั้งบ้านที่พวกวาเลนไทน์พักอยู่ประกี้ด้วย แต่ทุกคนก็ช่วยกันประคองวาเลนไทน์และผู้เฒ่าสมิงออกมานอกบ้านได้ทันก่อนที่บ้านจะพัง แผ่นดินไหวนี้รุนแรงมากและกินเวลานานประมาณ 5 นาที แล้วก็หยุดหายไปเฉยๆเลย เหมือนกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น "โอ้ ...ไม่จริงๆๆ คำพยากรณ์ มันเกิดขึ้นแล้วจริงๆๆ " ผู้เฒ่าสมิงร้องตะโกนออกมาเหมือนกับคนเสียสติ ทำให้ทุกคนตกใจมาก และผู้เฒ่าสมิงก็พูดอยู่ประโยคเดียว "โอ้ ...ไม่จริงๆๆ คำพยากรณ์ มันเกิดขึ้นแล้ว" พูดจนสลบไป................... คำพยากรณ์ที่ 1 ที่เทพแห่งความมึดและความตาย " อาทรัม" ที่ได้เคยพูดไว้ว่า "วันใดที่แผ่นดินทั้ง 2สั่นสะเทีอนเลื่อนลั่น วันใดที่ฝนตกเป็นสายเลือด วันใดที่คนตายกลับฟื้นคืน และวันใดที่กลางวันไร้แสงสว่างตกอยู่ในความมึดมิด วันนั้นข้าจะกลับมาอีกครั้ง " บัดนี้ได้อุบัติขึ้นแล้ว 1อย่าง

บทที่ 10 ที่มาของคำพยากรณ์/นิทานที่เป็นเรื่องจริง

หลังจากเกิดเหตแผ่นดินไหวรุนแรง และผู้เฒ่าสมิงอยู่ๆก็ตะโกนพร่ำเพ้อถึงคำพยากรณ์บางอย่าง อย่างบ้าคลั่งจนสลบไป ทำให้คนทั้งหมู่บ้านนั้นทั้งตกใจและสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น คงต้องรอเวลาให้ผู้เฒ่าสมิงฟื้นจากการสลบก่อน แล้วค่อยถามว่าแผ่นดินไหวครั้งนี้มันเกี่ยวกับคำพยากรณ์อะไร .....

1 ชั่วโมงต่อมา ผู้เฒ่าสมิงฟื้นจากการสลบ และมองไปรอบๆ ก็เห็นชาวบ้าน และเหล่านักรบที่เหลือรอด กำลังจัดการกับซากบ้านที่ล้มพังเพราะแผ่นดินไหวกันอยู่ วาเลนไทน์เห็นและเอามือสกิดที่ไหล่ของโซเฟียเพื่อให้โซเฟียมองตามมือที่วาเลนไทน์ชี้มือไปทางผู้เฒ่าสมิง " พี่ๆๆ ท่านผู้เฒ่าสมิงฟื้นแล้ว " โซเฟียตะโกนเรียกราฟาเอล จากนั้นทุกคนก็เดินมานั่งข้างหน้าผู้เฒ่าสมิงและขอให้ผู้เฒ่าสมิงเล่าเรื่อง ที่เกี่ยวกับพยากรณ์ที่ผู้เฒ่าสมิงตะโกนออกมาก่อนที่จะสลบไป " พวกเจ้าคงเคยฟังนิทานหรือนิยาย เรื่องสงครามแห่งแสงสว่างและความมึดมาแล้วใช่ไหมตั้งกะเด็กๆอะ " ผู้เฒ่าสมิงถาม ทุกคนพยักหน้าตอบเกือบหมดว่าเคยฟังแล้ว เพราะมันเป็นนิทานที่เล่าต่อๆกันมาให้ลูกหลานฟัง เว้นแต่วาเลนไทน์ที่ส่ายหน้าอยู่คนเดียว " อ้าวพี่วาเลนไทน์ไม่เคยฟังหรือ มันเป็นนิทานที่เล่าต่อๆกันมาให้เด็กๆในหมู่บ้านทั้งอนาจักรฟังนะ" โซเฟียถามแบบงงๆที่ไม่น่าเชื่อว่าจะมีคนที่ไม่เคยฟังนิทานเรื่องนี้ วาเลนไทน์ก็ส่ายหน้าเหมือนเดิม และเอาดินสอเขียนไปที่กระดาษว่า {เท่าที่ฉันจำได้ แม่ชีที่เคยช่วยชีวิตฉันสมัยเด็กบอกว่าฉันเคยความจำเสื่อมครั้งนึง และอีกอย่างฉันก็เป็นเด็กกำพร้ามาตั้งกะเด็กแล้ว และฉันก็เร่ร่อนไปทั่วจนถึงบัดนี้อะ} พอโซเฟียอ่านจบ ก็โผเข้าไปกอดวาเลนไทน์และน้ำตาซึม "ไม่รู้เลยนะเนี่ยว่าพี่วาเลนไทน์จะมีชีวิตแบบนี้มาตั้งกะเด็กแล้วอะ กระซิกๆ) วาเลนไทน์ก็ยิ้มแบบอ่อนโยนและเอามือลูบหัวโซเฟียเบาๆ และเอานิ้วชี้ปาดน้ำตาทั้ง 2ข้างของโซเฟียประมาณว่าไม่ต้องร้องหรอก "ข้าเข้าใจละ มิน่าทำไมวาเลนไทน์ถึงได้ใช้ดาบได้คล่องและฟันไวกว่านักดาบมือดีที่ข้าเคยเห็นมากแล้ว เพราะการใช้ชีวิตที่ต้องเอาตัวรอดไปวันๆของวาเลนไทน์ ได้ขัดเกลาฝีมือของวาเลนไทน์ไปในตัวด้วยนี่เอง "อลันพูดในสิ่งที่ตัวเองกำลังคิดอยู่ และหมดข้อสงสัยกับฝีมือวาเลนไทน์ที่เก่งแบบนี้ "เอาละมาเข้าเรื่องกันต่อ นิทานที่พวกเจ้าฟังมาตั้งกะเด็กๆนะ มันถูกปรุงเสริมเติมแต่ง ให้ดูเป็นนิทาน ที่พวกแสงสว่างสู้กับพวกความมึด แต่ของจริงมันไม่ใช่ มันเป็นเรื่องเล่าที่ผู้เฒ่าสมิงของแต่ละรุ่นเล่าไว้ และมีบันทึกอยู่ในหนังสือประวัติศาสตร์ของแต่ละเผ่าพันธ์ แต่หนังสือเล่มนี้แต่ละเผ่าพันธ์จะเก้บไว้อย่ามิดชิดและเผยแพร่ออกมาเป็นนิทานให้พวกเจ้าฟังไงละ แต่ข้าจะเล่าเรื่อจริงให้ฟัง .......(อ้างอิง ปฐมบท "บทแห่งการกำเนิดสงคราม" อ่านได้ในหน้าแรก)....."ผู้เฒ่าสมิงได้บอกเล่าเรื่อจริที่เกิดมานานมากแล้วให้พวกที่นั่งฟังได้ฟังกันด้วยสีหน้าเคร่งเครียด ส่วนคนฟังพอได้ฟังเรื่องจริง ก็มีอาการขนลุกเพราะไม่คิดว่านิทานที่พวกเค้าฟังตอนเด็กๆ แท้จริงแล้วของจริงมันโหดร้ายเพียงใด

เมื่อผู้เฒ่าสมิงได้เล่าทุกอย่างจนหมดแล้ว ผู้เฒ่าสมิงก็ได้ขอตัวกลับไปฟื้นฟูหมู่บ้านสมิงก่อน โดยที่มีพวกอลันแบ่งทหารและนักรบที่เหลือรอดจากสงครามครั้งนี้ แบ่งเป็น 3กลุ่ม กลุ่มแรก ตัวอลันเหล่านักรบและทหารของเค้าไปช่วยกันฟื้นฟูหมู่บ้านสมิง ส่วนกลุ่มที่ 2 อลันก็ได้ให้แคสก้าและบริทนี่ 2ใน5 ขุนพล และเหล่าทหารและนักรบอีกจำนวนมากกลับไปรายงานข่าวทุกเรื่องที่เกี่ยวกับหมู่บ้านสมิงและเซาร์เทิร์นไซต์ให้กับเฮียโจที่เป็นหัวหน้าของเหล่าไฟเตอร์และท่านเซอร์อเล็กซ์เจ้ามืองเซาเทิร์นฟอร์ทฟังทั้งหมด ส่วนกลุ่มที่3 นักรบและทหารอีกกลุ่มก็ทิ้งไว้ที่หมู่บ้านเซาร์เทิร์นไซร์ เพื่อที่จะช่วยพวกราฟาเอลฟื้นฟูหมู่บ้านนี้ให้เสร็จก่อน เมื่อร่ำลากันเสร็จทุกคนก็แยกย้ายไปทำหน้าที่ที่ได้รับมอบหมาย เพียงแค่ 2 อาทิตย์ ทั้งหมู่บ้านเซาร์เทิร์นไซร์และหมู่บ้านสมิงก็กลับเป็นปกติสุขเช่นเดิม......................

จะเป็นปกติสุขเช่นนั้นจริงหรือ หึๆๆ เมื่อรัตติกาลคืนนี้ได้ครอบงำท้องฟ้า ทุกคนก็หลับสนิทเหมือนทุกคืน แต่เช้าพรุ่งนี้บางอย่างจะค่อยๆเปลี่ยนไปๆๆๆ หึๆๆๆ