ผู้ใช้:Mint2004/นิยาย/2

สารานุกรมเกมอินดี้

หน้านี้อยู่ในส่วนชุมชน เป็นความคิดเห็น หรือ เรื่องที่แต่งขึ้น ของเพื่อน ๆ โปรดใช้วิจารณญาณในการนำข้อมูลไปอ้างอิง

เรื่องนี้ รวบรวมมาจากที่นี่ เพื่อให้อ่านได้ง่าย สะดวกขึ้น

ไปที่หน้า 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21

บทที่ 3 เพื่อนร่วมทางปริศนา

ณ เช้าวันรุ่งขึ้นที่ห้องพักในโรงแรมของเมืองเซาร์เทิร์นฟอร์ท สองพี่น้องกำลังเตรียมตัวจะออกเดินทางเพื่อไปสืบข่าวขอชนเผ่าสมิง "ปะยัยน้องตัวแสบ พี่เช็คเอาท์โรงแรมแล้ว เตรียมตัวไปกันได้แล้ว อย่ามัวแต่กินอยู่สิเดี๋ยวก็อ้วนหรอก" ราฟาเอลเรียกให้โซเฟียเตรียมถือกระเป๋าส่วนตัวออกจากโรงแรมได้แล้ว แต่โซเฟียก็ยังนั่งกินขนมปังปิ้งอยู่เลย " แหมๆๆ กองทัพก็ต้องเดินด้วยท้องสิ กินอะไรรองท้องหน่อยสิเดี๋ยวก็ไม่มีแรงเดินทางหรอก ง่ำๆๆ" โซเฟียพูดอธิบายให้พี่ชายฟังแต่ปากก็ยังกินอยู่ " ตามใจเจ้านะ แต่เงินค่ารถไฟใต้ดินอยู่กับพี่นะ ถ้าไม่รีบมาจะไปหมู่บ้านสมิงหรือกลับบ้านไม่ได้นะ ฮ่าๆๆ" ราฟาเอลพูดด้วยอารมร่าเริงและพูดแหย่น้องสาวแล้วรีบวิ่งออกไปข้างนอกโรงแรมทันที "เง้อๆ ไอ้พี่บ้ารอด้วยสิ แงๆๆๆ" โซเฟียตะโกนว่าไล่หลังพี่ชายแล้วก็รีบวิ่งตามออกไปเช่นกัน "นี่แน่ๆๆ ไอ้พี่บ้าคิดจะทิ้งน้องสาวน่ารักๆแบบนี้ได้ลงคอหรือ" โซเฟียพูดไปก็เอากำปั้นทุบต้นแขนราฟาเอลไปด้วย "ขอโทษๆพี่ก็แค่แกล้งเจ้าเล่นแค่นี้เองทำเป็นโมโหไปได้" ราฟาเอลพูดขอโทษน้องสาวพร้อมทั้งเอามือทั้งสองของตัวเองจับกำปั้นที่กำลังทุบราฟาเอลอยู่

ฟิ้ว..(เสียงลูกธนูพุ่งแหวกอากาศ).....ทันใดนั้นเองก็มีลูกธนูที่ถูกยิงมาจากที่ใดไม่ทราบกำลังพุ่งตรงมาทางโซเฟีย ราฟาเอลเห้นทันทีแต่ชักดาบฟันไม่ไวทันลูกธนู แต่แล้วมีเสียงหนึ่งดังขึ้น ฟิ้ว....ฉับ (เสียงดาบฟันลูกธนูหักเป็น2 ส่วน) ลูกธนูถูกฟันหักต่อหน้าต่อตา 2พี่น้อง พร้อมทั้งเห็นหญิงสาวคนหนึ่งยืนต่อหน้าพร้อมทั้งถือดาบที่ฟันลูกธนูปะกี้ หญิงสาวคนนี้หน้าตาจัดว่าสวยทีเดียว ดวงตาคมแต่แฝงไปด้วยแววตาที่เศร้า ผมดำยาวถึงกลางหลัง บนหัวใส่หมวกเขาพิกม่า และการแต่งตัวเป็นนักดาบหญิง และที่น่าแปลกและสะดุดตาก็คือ นักดาบหญิงคนนี้พกดาบ 2เล่มเพราะส่วนมานักดาบจะพกดาบแค่ 1เล่มพร้อมกับโล่ ดาบ 1เล่มคือที่ใช้ฟันลูกธนูประกี้ เป็นดาบยาวแกร่งเหมือนของราฟาเอล แต่อีก 1เล่ม ยิ่งแปลกไปใหญ่ดาบเล่มที่2 เหน็บอยู่ที่เอวแต่ถูกห่อด้วยผ้าและมัดไว้จนแน่น เลยไม่รู้ว่าคือดาบอะไร "ขอบคุณเธอมากเลยนะ ที่ช่วยฟันลูกธนูให้อะ ไม่งั้นน้องสาวของฉันอาจได้รับบาดเจ็บหรืออาจถึงตายได้เลยอะ" ราฟาเอลพูดขอบอกขอบใจนักดาบหญิงเป็นการยกใหญ่ นักดาบหญิงก็ยิ้มตอบให้กับ 2พี่น้อง "แล้วเธอชื่ออะไรอะเราชื่อ ราฟาเอล ส่วนน้องสาวเราชื่อ โซเฟีย เราจะได้จำชื่อขอเธอเอาไว้นะ" ราฟาเอลพูดพลางยิ้มให้กับนักดาบสาว แต่แทนที่นักดาบสาวจะพูดตอบกลับไป กับเอาปลายดาบ เขียนชื่อตัวเองไปที่พื้นดินให้ 2พี่น้องดู ข้อความที่เขียนบนพื้นดิน [ เราชื่อ วาเลนไทน์ ] " อ้าวพี่สาว พูดไม่ได้หรือค่ะ แต่ได้ยินที่พวกเราพูดใช่ไหมค่ะเนี่ย" โซเฟียถามด้วยใบหน้าที่สงสัย นักดาบสาว ก็พยักหน้าตอบเป็นการบอกให้รู้ว่าที่โซเฟียพูดมาประกี้ถูกต้องทั้งหมด "แล้วพี่สาวคนเก่งจะไปที่ไหนต่อละหรือว่ามาธุระที่เมืองนี้" โซเฟียก็ยังถามต่อไม่เลิก วาเลนไทน์ก็เอาปลายดาบเขียนไปที่พื้นดินว่า [ฉันเร่ร่อนท่องเที่ยวไปทั่วค่ำไหนนอนนั่น] "อ้าวงั้นไปกับพวกเราไหมค่ะ พวกเรา2พี่น้องกำลังจะไปหมู่บ้านวิลเดอวู้ด ที่เป็นหมู่บ้านของชาวสมิงอะ" โซเฟียพูดชวนวาเลนไทน์ให้ไปพร้อมกับพวกตน พร้อมจับมือของวาเลนไทน์ไว้แน่นเลย ฝ่ายวาเลนไทน์ก็ คิดอยู่ครู่นึง แล้วก็พยักหน้าตอบ เป็นการตกลง "เออ..พี่ว่า" ราฟาเอลกำลังจะพูด บางสิ่งแต่ก็โดนโซเฟียพูดขัดซะก่อน " ไม่ต้องมาเออ..พี่ว่า เลยนะ พี่สาวคนสวยเค้าอุตสาห์ช่วยน้องสาวสุดน่ารักขอพี่ไว้เชียวนา ก็พาพี่สาวคนสวยเค้าไปเที่ยวที่หมู่บ้านสมิงหน่อยไม่ได้เลยหรือไง" โซเฟียพูด้วยเสียงอันดัง แถมเอามือเท้าเอวตัวเองไว้แบบจะเบ่งพี่ชายว่าไม่ต้องมาขัดเรื่องนี้เลยนะ "งั้นก็ตามสบายละกันน้องอยากทำอะไรหรือชวนใครก็ตามสบายเลย พี่ก็แค่เกรงว่าจะไปรบกวนวาเลนไทน์เค้าอะสิ" ราฟาเอวพูดพลางเอามือเกาหัวพลางแล้วทำหน้าแบบเซ็งๆ วาเลนไทน์ได้ยินดังนั้น ก็เอามือเเตะมาที่บ่าของราฟาเอล แล้วยิ้มให้ประมาณว่าไม่เป็นไร "เย้ๆๆๆ ได้พี่สาวแสนสวยมาร่วมเดินทางอีก1คนแล้ว เย้ๆๆ" โซเฟียไชโยโห่ร้องด้วยความดีใจที่มีเพื่อนร่วมเดินทางอีก 1คน แล้วทั้ง 3คน ก็ได้นั่งรถไฟใต้ดินเถื่อนมุ่งหน้าไปที่หมู่บ้านสมิงตามกำหนดต่อไป......................

บทที่ 4 เรื่องจริงที่ไม่น่าจะเกิดขึ้นได้กับ....

ณ หน้าหมู่บ้านวิลเดอวู๊ด เมื่องที่อยู่ท่ามกลางธรรมชาติและป่าเขาลำเนาไพรที่สุด และตอนนี้ผู้เดินทางทั้ง 3ก็ได้เดินมาถึงหน้าเมืองแล้ว และราฟาเอลกำลังอธิบายเกี่ยวกับหมู่บ้านนี้ให้วาเลนไทน์ฟัง " นี่นะพอเข้าไปก็ต้องแวะไปหา ผู้เฒ่าสมิงเคง ซูล ข่าน เพราะคนๆนี้เปรียนเสมอผู้นำของสมิงในหมู่บ้านนี้อะ เสร็จแล้วก็ต้องไปทักทายยัย เร็น เคง ริน ไม่รู้ว่าตอนนี้ยังตามหาสามีที่หนีออกไปเก็บสมุนไพรแล้วไม่ค่อยกลับมาบ้านเจอหรือยังก็ไม่รู้ และที่ขาดไม่ได้ ก็ต้องไปหาหวานใจเจ้าหน้าที่สาวอคาเดมี่ผมสีเขียว ตัวเล็กบอบบาง ที่ชื่อลิเดีย " ราฟาเอลเดินเล่าเรื่องในหมู่บ้านไปด้วยสีหน้าที่เบิกบานและเขินเวลาพูดถึงเจ้าหน้าที่อคาเดมี่สาวของเมืองนี้ และทั้ง 3คนก็ได้เดินผ่านประตูเมืองบานใหญ่ของหมู่บ้าน แต่ภาพที่ทั้ง 3เห็นนั้น มีแต่สภาพที่พักและบ้านของพวกสมิงพังไม่มีชิ้นดีและไหนจะ ซากศพนักรบสมิง ชาวบ้านสมิง และซากศพมนุษย์ นอนตายเรียงรายกันเกลือนทั่วทั้งเมือง " ว๊าย... พี่นี่มันเกิดอะไรขึ้นอะทำไมหมู่บ้านถึงมีสภาพเป็นแบบนี้ละ" โซเฟียถามพี่ชายด้วยอาการตกใจและหวาดกลัวกับภาพที่เห้นเบื้องหน้า ส่วนวาเลนไทน์ชักดาบยาวแกร่งที่แหนบอยู่ที่เอวด้านขวามือออกมาถือปัองกันตัวไว้ก่อน" ที่บ้านผู้เฒ่าสมิงกับบ้านของ เร็น เคง ริน ไม่มีใครอยู่เลย หวังว่าพวกเค้าคงปลอดภัยหาที่ซ่อนกันนะ งั้นตามฉันมาเราไปที่สำนักงานอคาเดมี่ในเมืองนี้กัน" ราฟาเอลพูดบอกโซเฟีย และวาเลนไทน์ แล้วทั้ง 3 คนก็รีบวิ่งไปที่สำนักงานอคาเดมี โดยที่มีราฟาเอลเป็นคนนำ

ที่สำนักงาน อคาเดมี่ของเมืองสมิง ราฟาเอลและโซเฟียได้เดินเข้าไปในสำนักงาน แต่วาเลนไทน์ไม่ยอมเข้าไป "วานเลนไทน์เข้ามาเถอะ" ราฟาเอลเรียก วาเลนไทน์ยิ้มให้ แล้วก็เอาปลายดาบเขียนข้อความที่พื้นว่า [ เดี๋ยวดูต้นทางให้ ถ้ามีใครจะมาทำร้ายจะได้รู้ตัวทัน] "ขอบใจนะ" ราฟาเอล พูดฃอบใจแล้วยิ้มให้กับวาเลนไทน์ แล้วทั้ง 2พี่น้องก็ ตะโกน เรียกหาผู้ที่รอดชิวิต แม้ความหวังที่จะหาผู้รอดชีวิตริบรี่ก็ตาม "มีใครรอดชีวิตหรือแอบอยู่บ้างไหมค่ะ/ครับ " 2พี่น้องตะโดนเรียก "สงสัยหมดหวังแล้วละพี่ ถ้าจะให้ไปพลิกดูศพแต่ละศพก็ไม่ไหวอะมันเยอะซะจน... (กระซิกๆฮือๆ) ..." โซเฟียพูดไปก็ร้องไห้ไป ทันใดนั้นเอง ตู้หนังสือที่อยู่ด้านหลังสุดของสำนักงาน ก็ค่อยๆเลือนออก เห็นเป็นอุโมง และที่เดินออกมาเป็นสาวน้อยผมสีเขียวแต่ชุดเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบเลือดและขี้ดินไปหมด แต่ก็ยังพอดูออกว่าเป็นลิเดีย สาวน้อยผมเขียวเจ้าหน้าที่ของอคาเดมี่นั่นเอง"ราฟาเอลๆ รีบพาพวกของเธอเข้ามาหลบในนี้ก่อน ท่านผู้เฒ่าสมิงก็อยู่ด้วยนะ เร็วๆ" ลิเดียกวักมือเรียกทั้ง 2คนพี่น้อง "น้องเข้าไปในอุโมงก่อนเลยนะเดี๋ยวพี่ไปตามวาเลนไทน์ก่อน" ราฟาเอลพูดบอกน้องสาว แล้วรีบเดินไปเรียกวาเลนไทน์ให้เข้าไปที่อุโมง แล้วทั้งหมดก็เดินเข้าไปในอุโมง และตู้หนังสือก็ได้เลื่อนปิดสนิดอีกครั้ง

ในอุโมงมีทั้งมนุษย์ที่เป็นพ่อค้า และนักรบอยู่หลายสิบคน และยังมีพวกชาวสมิงทั้งชาวบ้านและนักรบของสมิงเช่นกัน ประมาณร้อยกว่าคน มีทั้งบาดเจ็บเล็กน้อย และบาดเจ๊บมาก ต่างก็ช่วยดูแลกันซึ่งกันโดยไม่แบ่งแยกว่าใครจะเป็นเผ่าพันธ์ไหน "ไหนลิเดียลองเล่าให้ฟังหน่อยสิว่ามันเกิดเหตุการณ์อะไรขึ้นกับเมืองที่สงบสุขเช่นนี้" ราฟาเอลถามอย่างร้อนรนพร้อมกับเอามือทั้ง2 จับบ่าของลิเดีย "ฉันเองก็ไม่รู้ รู้แต่ว่ากลางดึกเมื่อคืน มีกองกำลังสมิงบุกมาเข่นฆ่าผู้คนในเมืองนี้เกือบหมดเลย ไม่เว้นแม้แต่เด็กและผู้หญิงนะ บางส่วนที่หนีรอดได้ ฉันก็พามาหลบซ่อนอยู่ในอุโมงอย่างที่เห็นนี้ละ" ลิเดีบเล่าไปด้วยสีหน้าและเนื้อตัวที่สั่นเทาไปหมด "มันเป็นกองกำลังสมิงกลุ่มใหม่ที่ไม่ได้ขึ้นตรงกองกำลังของพวกข้าอะ พวกนี้มันมีแข็งแกร่งกว่าสมิงธรรมดาอย่างพวกเรามากเลย โดยเฉพาะหัวหน้าของพวกมัน ทั้งโหดเหี้ยมและตัวใหญ่มากไม่เหมือนกับสมิงทั่วไป แถมเนื้อตัวของตัวหัวหน้าทั้งหนาและใส่เกราะหนามากเข้าไปอีก ขนาดปืนยังยิงไม่เข้าเลย และลูกน้องของพวกมันก็แข็งแกร่งและโหดกันทุกตัว อั๊กๆๆ" ผู้เฒ่าสมิงเล่าไปด้วย กระอักเลือดไปด้วย "ท่านผู้เฒ่าพักก่อนเถอะเดี๋ยวท่านเป็นอะไรมากกว่านี้พวกชาวสมิงที่เหลือทั้งหลายจะเสียกำลังใจกันอีก" ราฟาเอลพูดแบบเป็นห่วงเป็นใย พลางหยิบผ้าห่มมาห่มให้กับผู้เฒ่าสมิง "ไม่ได้ข้าต้องพูดอีก เพราะตัวหนัวหน้าหลังจากที่มันทำลายหมู่บ้านนี้เสร็จแล้ว มันก็พูดกับลูกน้องขึ้นมาประโยคหนึ่งว่า {พรุ่งนี้ตอนเย็นเราจะไปทำลายหมู่บ้านเซาร์เทิร์นไซร์เป็นหมู่บ้านต่อไป ฮ่าๆๆ}" พอผู้เฒ่าสมิงเล่าจบ ราฟาเอลก็มองหน้าน้องสาวด้วยอาการตกใจ "ไม่ได้การแล้ว งั้นพวกเราก็ต้องรีบกับไปที่หมู่บ้านเซาร์เทิร์นไซร์แล้วละ"ราฟาเอลพูดพร้อมลุกขึ้นยืน ทำท่าทางจะออกไปจากอุโมงนี้โดยเร็ว แต่วาเลนไทน์ก็เดินมาขวางทางเอาไว้ไม่ให้ราฟาเอลออก "มาขวางทางฉันทำไมวาเลนไทน์" ราฟาเอลตะโกนใส่หน้าวาเลนไทน์ด้วยอารมที่โกรธ แต่สีหน้าของวาเลนไทน์ก็ยังนิ่งเฉยและ ก็เอาปลายดาบเขียนไปที่พืนดินในอุโมงว่า [ถ้าเจ้าไปในตอนนี้แล้วใครจะดูแลผู้ที่รอดชีวิตเหล่านี้ละ แล้วใครจะไปแจ้งข่าวขอกำลังพลมาเสริมเพื่อมาช่วยหมู่บ้านของเจ้าละ ] พอราฟาเอลอ่านจบก็หันไปมองผู้ที่รอดชีวิต และหันมามองหน้าวาเลนไทน์ แล้วเอยขึ้นว่า "ข้าขอโทษ ข้าไม่ทันคิดถึงเรื่องที่เจ้าเขียนบอกเลย ข้าขอโทษจริงๆ" ราฟาเอลพูดด้วยสีหน้าเศร้าแล้วก็นั่งทรุดตัวลงไปที่พื้นตามเดิม วาเลนไทน์ไม่โกรธแถมยิ้มแบบอ่อนโยนพร้อมกับเอามือตบเบาๆที่บ่าของราฟาเอลเป็นการบอกเป็นนัยๆว่าไม่เป็นไร " เอาแบบนี้สิ เดี๋ยวเจ้าทั้ง 3คนช่วยพาผู้ที่รอดชีวิตทั้งหมดนี่นั่งรถไฟใต้ดินเถื่อนไปก่อนสิ คาดว่าคงไปถึงเมืองก่อนพวกมันแน่เลย แล้วฉันจะนั่งไปที่เมืองเซาร์เทิร์นฟอร์ทเอง ข้ารู้จักกับท่านเซอร์อเล็กซ์ที่เป็นคนคุมเมืองนั้นนะ" ลิเดียพูดพร้อมด้วยสีหน้าที่มีกำลังใจ เพื่อให้ทุกคนมีกำลังใจตามไปด้วย "เอาแบบที่เจ้าว่าก็ได้ลิเดีย งั้นพวกเราอย่ามัมชักช้าเลย เรารีบเดินทางกันดีกว่านะ" ราฟาเอลพูดพร้อมทั้งลุกขึ้นยืนและช่วยพยุงคนที่บาดเจ๊บ ค่อยๆ พาออกจากอุโมงลับไปจนหมด "ข้าฝากความหวังเรื่องกองกำลังที่จะมาช่วยหมู่บ้านของข้าด้วยนะลิเดีย" ราฟาเอลพูดด้วยน้ำเสียงโอนโยนพร้อมกับจุมพิตเบาๆที่หน้าผากของลิเดีย "เรื่องนี้ไม่ต้องห่วงเลยแล้วจะพากองกำลังไปช่วยนะ" ลิเดียตอบแบบอายๆเพราะเขินที่โดนจุมพิตที่หน้าผากของตน "งั้นพวกเราขึ้นรถไฟใต้ดินกันได้แล้วละ ถ้านั่งรถไฟนี่ คงไปถึงก่อนพวกมันแน่ๆ จะได้ไปเตรียมตัวรับศึกพวกมัน"ราฟาเอลพูดด้วยสีหน้าเข้มขรึม แล้วทั้งหมดก็ได้นั่งรถไฟใต้ดินเถือน ทั้ง3คนรวมทั้งคนเจ๊บอื่นๆก็ไปที่หมู่บ้านเซาร์เทิร์นไซร์ ส่วนลิเดียก็ไปแจ้งข่าวและขอกำลังพลมาช่วยป้องกันหมู่บ้าเซาร์เทิร์นไซร์ด้วยอีกทาง..........................................................................