"บทที่ 11 อีกมุมหนึ่งของอีกหนึ่งคน"

ระหว่างที่เค้าสรวงเสเฮฮาไปกับเธอและเพื่อนๆ
อีกด้านหนึ่งของใครอีกคนที่เคยรู้จักมักจี่กันมานานเริ่มมีส่วนแทรกแซงและซึมซับมายังตัวเค้าอย่างเงียบๆ

ความสนิทใกล้ชิดจากผองเพื่อนที่คบกันมาเป็นเวลาพอสมควรเริ่มคอยๆหายไป ไม่รู้ด้วยเหตุใดแต่มันกำลังเกิดขึ้น
คนเก่าไปคนใหม่มา เป็นธรรมดาของปุถุชนคนอย่างเราทั่วไป!!~

คนใช้ชีวิตไปกับการสร้างกลุ่มก้อนที่แนบแน่นแต่ไม่ผูกมัดเพื่อให้แต่ละคนมีพื้นที่ส่วนตัวแต่แชร์ความคิดกันได้
จนกว่าจะเจอสิ่งที่ถูกใจ เค้าลืมไปว่ายังมีใครอีกหลายคนที่เค้าทอดทิ้งไปจากความทรงจำ..

การได้มาซึ่งของสวยงามไม่ได้ทำให้เค้ามีความสุขแต่ไม่ได้ทำให้เค้านึกถึงสิ่งเดิมๆ
เพื่อน..อีกคนที่เค้าได้รู้จัก จากการบอกต่อและเข้าใจของเพื่อนอีกคน
ทำให้ความสนิทและใกล้ชิดแนบแน่นขึ้น จากวันเป็นคืน จากคืนเป็นวันและคืน

การได้พูดจากันมากกว่าการพิมบทสนทนาย่อมทำให้อะไรๆมันง่ายขึ้นกว่าเดิม
โลกของความจริงไม่ได้เป็นไปอย่างที่เค้าหวังได้มากนักหากแต่มันสร้างชีวิตของเค้า
แต่ในโลกเสมือนจริงมันไม่ใช่การสร้างแต่เป็นการหล่อเลี้ยงเพิ่มกำลังใจให้เค้ามีอะไรหวังในปลายทางข้างหน้า

การได้พบปะพูดคุยกับหลายๆคนทำให้เค้ามีมุมมองที่แตกต่างและมองโลกได้กว้างขึ้น
และที่สำคัญ..ในนี้ เค้าสามารถคุยกับคนหลายคนได้ในเวลาเดียวกัน

เธอหายไปในช่วงที่เค้าต้องการใครซักคน ไม่มีเหตุผลว่าทำไมหายไปเพียงแต่ไม่มีการติดต่อในช่วงนี้
ไม่มีการบอกเตือน ไม่มีแม้แต่คำบอกลา...
มันเป็นเรื่องฉุกเฉินที่ไม่ได้มีการเตรียมห้องผ่าตัดรองรับ
...เค้าเสียเธอไปแล้ว

เหตุไม่มี ความสงสัยไม่เริ่มต้น การกระทำเลื่อนลอย ชีวิตเหมือนไร้จุดหมายแต่ไม่ท้อแท้
เมื่อวานยังนั่งคุยกันแต่พอสว่างเธอเดินหายไปจากชีวิตเค้า อีกครั้ง!!

เป็นช่วงกับที่เค้าเลิกที่จะแคร์คนอื่น ที่ไม่ใส่ใจความรูสึกของตัวเค้าเอง
คนดีย่อมมีโอกาส คนมีโอกาสย่อมมีหวังและพบกับชัยชนะ

เพื่อนใหม่ของเค้าสร้างรอยยิ้มให้ได้อย่างไม่จบสิ้น เค้ายิ้มแล้วยิ้มอีกแม้ในใจยังแอบร้องไห้อยู่บ้างบางเวลา
เพื่อนใหม่หลายคนพัฒนาความสัมพันธ์มาเป็นคนสนิท แต่ก็ท้ายที่สุด ความเป็นเพื่อนมันดีกว่าที่เราจะเป็นได้มากกว่านั้น
การขยับฐานะขึ้นมามันต้องใช้ความเข้าใจและเอาใจใส่กันมากกว่าเดิมเป็นหลายเท่า
ซึ่งเค้าไม่อาจที่จะทำและรักษามันไว้ได้ ต่างคนต่างเข้าใจแต่ก็ยังเดินไปด้วยกันแค่ต่างสถานภาพ

เค้าเริ่มเข้าใจ ยิ่งวิ่งเข้าหามันยิ่งถอยไกลห่างออกไป
ทุกอย่างมันจะมาเองเมื่อถึงเวลาที่มันต้องมา

เค้าไม่ได้ดิ้นรนอีกต่อไปแต่เลือกที่จะดูแลและเอาใจใส่รักษาสิ่งที่มีอยู่ไว้อย่างดี
การที่เค้าพบเจออะไรดีดี ไม่ใช่เพียงเพราะอัธยาศัยและความตั้งใจแต่มันมีมากกว่านั้น
โชคชะตาคือสิ่งนึงที่ทำให้เค้ายังมีคนรอบข้าง มันอาจฟังดูตลกแต่ต้องยอมรับว่าเป็นเรื่องจริง

หลายคนคงน้อยใจในโชคชะตาแต่ใครจะรู้ซักวันมันอาจเป็นวันของเราเหมือนอย่างที่เค้าเจอมัน
ขอแค่เห็นแล้วรักษาไว้ให้ได้!!

ในมุมมองของใครอีกคนอาจมองกันคนละด้านที่มุมเดียวกัน การรับรู้และเข้าใจที่แตกต่างช่วยสร้างทางเดินที่หลากหลายแต่ปลายทางยังเหมือนเดิม