"โหยหา"

มนุษย์ทุกคนล้วนโหยหา ไม่ว่าจะได้มาด้วยซึ่งสิ่งใด แต่หากเป็นความต้องการของแต่ละคน ย่อมต้องการ!!~
การจากไปไม่ทำให้อะไรดีขึ้น กลับยิ่งทำให้ความเศร้าที่ครอบงำเปลี่ยนกลายมาเป็นความโหยหาและเรียกร้องมากกว่าเดิม

สิ่งที่มีไม่เคยได้สนใจจนมันวิ่งจากไปไกลตาห่างจากตัวเรา
สิ่งที่เราไม่เคยรู้และนึกถึงมักมีค่าและถูกมองเห็นในยามที่ขาดกัน..

ความพยายามต่างๆไม่อาจกลับให้มันเป็นอย่างเดิม ได้เพียงแค่จะ แต่ไม่อาจรั้งไว้ได้
กว่าจะรู้ตัวก็สายจนเมื่อทุกอย่างจากไป เมื่อนั้นก็เริ่มจะมองเห็นคุณค่า

นั่งอมทุกข์ไม่ช่วยอะไรนอกจากความอาลัยที่มีท่วมตัว
ก็แค่เท่านี้ แหละคนเรา
..ไม่เคยพอใจอะไรซักอย่าง

"บทที่ 13 บทเรียน"

หลายๆสิ่งหลายๆอย่างสอนให้เค้าเติบโตขึ้นในโลกแห่งความเป็นจริงและเรียนรู้ที่จะเอามาใช้ในโลกเสมือนจริงแห่งนี้
ไม่มีคำว่า "ผูกมัด" อีกต่อไป การจะเข้าใจอะไรบางสิ่งบางทีต้องใช้เวลาและประสบการณ์ความผิดพลาดไม่มากก็น้อยมาเป็น "บทเรียน"

การเริ่มที่จะหยุดไขว่คว้าไม่ใช่เพราะความต้องการหมดไปแต่เป็นเพราะความเข้าใจที่มีมากขึ้น
มันต่างกันตรงที่ เค้า ไม่ต้องเดินตามรอยเท้าและมีคนคอยจูงจมูก
เดินเองได้ด้วยตัวเอง ตัดสินใจได้ด้วยความคิดส่วนตัว

วันเวลาผ่านไป อดีตเริ่มย้อนกลับมาเล่นตลก หลายคนที่คุ้นเคยแวะเวียนกลับมาหา
ทั้งคนแปลกหน้าที่รู้จักกันดีและอีกมากที่สนิทกันแต่ยืนอยู่ห่างๆในช่วงเวลาที่ผ่านมา

เพื่อนของเพื่อน ยังคงเป็นเพื่อน และเพื่อนยังอยู่ข้างเค้า
หลายสายตาจับจ้องมาที่การกระทำในครั้งหน้าของเค้า ว่าจะเอาอย่างไร
จากคนที่เคยเป็นแกนนำและน่าวางใจเชื่อถือ ตอนนี้จะยังเป็นอยู่ไหม? เค้าเฝ้าถามตัวเอง

หลายคนสอนเค้าและยังให้กำลังใจใช่จะถากถางแต่ฝ่ายเดียว
การได้รู้จักที่จะยอมรับผิดและไม่เลือกที่จะแก้แค้นเป็นอะไรที่ เป็นสิ่งที่ดีต่อทั้งสองฝ่าย ไม่ว่าฝ่ายไหนผิดหรือทำถูก

ก็ไม่หมดไปจากความหวัง เค้าเจอคนมากมายเพิ่มขึ้นกว่าเก่า จากหลายคนที่เคยได้รู้เรื่องของเค้าเข้ามา
หลายคนรู้จักความเป็นตัวตนของเค้ามากขึ้น จากทั้งเรื่องจริงและเรื่องเล่า

เค้าให้โอกาสตัวเองในการพูดคุยและคบหากับคนใหม่เป็นพักๆ เพราะจากนี้เค้าเป็นฝ่ายที่เลือก ไม่ใช่ถูกเลือก
เรียนรู้จะบอกว่าใครใช่ ไม่ใช่ อย่างไร และรับรู้ว่ามันไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะบอกว่าคนๆนั้นไม่ใช่คนที่เค้าตามหา!!
มันไม่เหมือนการถูกเลือก ที่รอวันที่ใครจะมาบอกปฏิเสธ มันง่ายกว่ากันเยอะ แค่ความรู้สึกมันต่างกัน

การเริ่มต้นชีวิตใหม่อีกครั้งของอีกครั้งเริ่มขึ้น!!
ไม่มีคำว่ารออีกต่อไป จากนี้เค้าวิ่งเข้าหาโอกาสที่มีมากเทียบเท่ากับอากาศที่วิ่งวนและผ่านไปรอบตัวเรา

การรออะไรซักอย่างและใครซักคนมันทำให้ชีวิตติดอยู่ในวังวนของการรอคอย และสุดท้ายกลายเป็นรอเก้อ
เค้าได้สัมผัสกับคนหลากหลายและเรียนรู้การให้และใช้ชีวิตอีกมากมายในช่วงหลายเดือนหลังจากนั้น
และค้นพบตัวเองในทีละส่วนอย่างแท้จริงและเข้าใจ

การได้ทำความรู้จักตัวเองเป็นเรื่องที่ดี เพราะจะทำให้เข้ากับคนอื่นได้อย่างถูกวิธีและมั่นใจ

"ทุกอย่างย่อมเกิดจากการเรียนรู้และนำไปใช้"

ไม่มีใครเก่งมาแต่เกิด เค้าเลือกจะพัฒนาไปอีกขั้นเพื่อเข้าหาเป้าหมายเดิมที่เค้าได้วางไว้
มันอาจไม่ใช่ พรุ่งนี้ เดือนนี้ ปีหน้า หรือปีไหนๆ ที่เค้าจะเจอ แต่เค้าไม่เคยลดละความพยายามและตั้งใจที่จะค้นมัน

หลายๆบทเรียนสอนให้เค้าเติบโต และก้าวต่อไป
แค่เค้าไม่หยุดก้าว

ความตั้งใจไม่เคยหายไปจากตัวเค้า เพราะเค้าได้โตขึ้นอีกปี!!

 

"บทที่ 14 บาปบริสุทธิ์"

แด่ทุกคนที่เคยทำเลว แล้วปิดบังซ่อนเร้นด้วยแววตาใสซื่อและปากอ้าพูดออกมาว่าไม่ได้ทำ

เริ่มให้แล้ว ต่อกันเองนะ บทนี้










...

"บทที่ 14.2 อย่าหยุดยั้ง"

เค้าเบื่อกับการต้องตามใครและเดินเหยียบไปบนรอยเท้าของคนอื่น
แต่การจะเริ่มก้าวและมีรอยเท้าเป็นของตัวเองมันก็ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะทำให้ใครมาเดินตามรอยเท้าของเค้า

เค้าเริ่มเดินอีกครั้ง และไม่ได้สนใจว่าใครจะเดินตามหรือเหลือบมองด้วยใจที่แน่วแน่
และด้วยไม่ได้สนใจใคร..อีกแล้ว เค้ากลับเดินด้วยความเร็วและไม่เอนเอียงออกนอกเส้นทาง
ไปด้วยความเคว้งคว้างแต่ไม่เลื่อนลอย

การที่ได้เดินไปตามที่ใจคิดและรู้สึกมันสนุกกว่าการเดินตามความหวังที่บังคับตัวเอง
ไม่ใช่การไปอย่างไร้จุดหมายแต่เพียงแค่ไปด้วยกันคนละทาง มีบ้างที่เดินอ้อมแต่็ก็วกกลับมาได้

การได้ลองอะไรใหม่และเมินเฉยยิ่งกลับทำให้เค้าดูน่าสนใจมากขึ้น
ไม่ใช่การเล่นตัวแต่เป็นการวางมาดเพื่อทำให้เกิดความน่าสนใจและมีเสน่ห์อย่างที่เค้าไม่เคยทำ
เค้าพบกับคนดีอีกคนจากการเดินแบบไม่รู้เรื่องแต่รู้ทิศรู้ทางของเค้า

จากปากต่อปากทำให้เค้าสนิทและชิดเชื้อกับ "เธอคนนี้" และเปี่ยมไปด้วยความอารีย์และไมตรีที่ดีต่อกัน
มันเริ่มจากคนเคยคุยและความเป็นพี่น้องบวกกับอัธยาศัยไมตรีของเค้าและเธอ
ทำให้ความใกล้ชิดเอาชนะทุกอุปสรรค เค้าแวะพักและนั่งลงข้างเธอเป็นเวลานาน
นานจนไม่คิดว่าเค้าจะเริ่มเดินอีกเมื่อไหร่

จากโลกเสมอเหมือนว่ามีอยู่ ออกมานอกจอมอนิเตอร์
เค้าและเธอยังติดต่อกันเหมือนเดิมแม้ว่าตัวเค้าในโลกความจริง..จะอยู่ห่างจากเธอนับหลายร้อยไมล์
แต่ระยะทางไม่ใช่ปัญหา เพราะการเชื่อต่อแบบไร้พรมแดน ทำให้เค้ายังสื่อสารและตอบโต้กับเธอได้

ด้วยความที่เค้าได้เรียนรู้จากเรื่องเก่าๆ และเธอที่ไม่เคยมอบดวงใจให้กับใคร
เค้าเอาชนะกำแพงกั้นนั้นลงได้และเรียนรู้ที่จะปลูกต้นไม้แห่งความรักขึ้นบนซากกำแพงที่พังทลาย
เฝ้ารดน้ำ พรวนดิน แต่คงลืมใส่ปุ๋ย เพราะมันเติบโตแต่ไม่ค่อยแข็งแรง กระท่อนกระแท่นแต่ก็ยืนอยู่ได้นานพอสมควร

ไม่เคยมีอุปสรรคเรื่องระยะทาง
แม้จะอยู่กันคนละซีกโลก แต่ในโลกเสทอนนี้ เค้ายืนและนั่งอยู่ข้างกัน

"รักแท้ แพ้ใกล้ชิด"

แต่ไม่ไกลพอที่จะทำให้เค้าและเธอเลิกรัก เพราะมันกำลังก่อตัวและโลกทั้งใบอยู่ในมือ
ปัญหาเก่าๆยังคงวนเวียนแต่ไม่ได้แจ่มแจ้งแดงฉานขึ้นมา
เค้า..ได้หยุดและพักนอนลงบนตักเธอ