"บทที่ 16 อดีตที่ตามหลอกหลอน"
"อดีต ก็เหมือนน้ำผึ้งอาบยาพิษ หวาน แต่เจียนตาย"
การที่เค้าเลือกที่จะเดินจากไปโดยไม่เหลือเยื่อใยแต่ยังอาลัยแก่กัน
ทำให้มันตัดซึ่งยากแก่การลืม แต่ไม่สามารถย้อนกลับไปแก้ไขเพื่อทำให้มันดีขึ้นไปกว่านี้ได้แล้ว
ภาพ เธอ และ เธอ ยังคงวนเวียนและบวกเพิ่มไปด้วยความรู้สึกผิดชอบที่ได้ก่อและเกิดขึ้นไปแล้ว
เค้าไม่ได้หมกมุ่นหรือคิดว่าทำผิดร้ายแรงแต่เป็นความทรงจำที่ดีที่ยังคงไม่ลืมเลือน แม้ตัวจะจากมา
ความพยายามนึกถึงไม่ได้ตั้งใจให้มันเกิด แต่หากผุดขึ้นมาจากจิตใต้สำนึกที่ฝังลึกลงไปในจิตใจที่ซาบซึ้ง
ประหนึ่งว่าความหลังยังแอบอยากมีหวังที่จะเริ่มและสร้างมันขึ้นมาใหม่
ที่ใครๆหลายคนเรียกว่า "อาการตัดใจไม่ลง"
เค้ายังคงห่วงหาและห่วงใยแต่อย่างไม่ใกล้ชิดดังเดิม
เพราะไม่อาจทำให้มีภาระพันธะและผูกพันไปได้มากกว่านั้น
ถ้อยคำบางคำจึงดังขึ้นเพียงแค่ในความคิดแต่ไม่หลุดออกมาจากริมฝีปากที่พูดผ่านเพื่อถามไถ่ได้
...เลยซักครั้ง !!!~
ไม่ใช่เพียงหนึ่งหรือสอง แต่กลับเป็นทั้งหมด ทุกเรื่องที่เคยเกิดและทุกคนที่เคยเจอ
เค้าจำมันได้แม้ไม่ทั้งหมดแต่ก็ไม่เคยลดลงจากภายในใจลงได้
เพราะด้วยความเกี่ยวเนื่องของตัวละครทั้งจากโลกเสมอเหมือนอ้างอิงถึงโลกแห่งความเป็นจริง
ทั้งเค้าและ...พวกเธอ ยังคงวิ่งเล่นและส่งยิ้มไปด้วยกันในวันเก่าๆ
วันที่เรายังมีเรา และเรายังมีกัน
อดีตยังคงหมุนวนอยู่รอบตัวในขณะที่ทุกวันก็ยังดำเนินเรื่อยไปอย่างไม่หยุดหย่อน
หลายครั้งที่มีพบปะเพื่อปรับทุกข์และส่งยิ้มเพื่อความสุข
แต่ก็ไม่รอดจากการเมินหน้าเพราะปฏิกิริยามันต่างออกไป
เค้ามีคนใหม่ ไม่ต่างไปจากเธอ ที่ก็ไม่ได้จมอยู่กับอดีตเดิมๆ
ต่างคนต่างเวลาแต่ยังคงไม่ต่างใจ เล่าเรื่องของเค้าและเธอในวันเก่าแบบอารมณ์ใหม่ๆที่ไม่ใช่เพราะความเหงา
แต่เป็นเพราะความทรงจำที่ยังหลงเหลือโดยไม่มีเรื่องร้ายๆเิกิดขึ้น
นั่งอมยิ้มได้ทุกครั้งที่เล่ามันออกมา
นั่งหวนหาความรู้สึกแบบนั้นทุกวันที่ยังคิดถึง
เพราะเราไม่ได้ทะเลาะแต่หากเป็นการเข้าใจผิด
การปรับความเข้าใจเลยทำให้เค้ายังคงยื่นมือและโอบกอดเธอได้อย่างแนบแน่นในหัวใจ
...เพราะความจริงนั้นทำไม่ได้อีกแล้ว
แต่ไม่ได้บ่อยที่จะพูดถึง แค่วันที่บังเอิญหรือมีคนบอกกล่าว
เค้าไม่ได้พยายามลืม แต่แค่ไม่อยากพูดถึง
เพราะไม่รู้ว่าจะมีสิทธิ์ และไม่คาดคิดที่เอื้อนเอ่ยอีกครั้ง
มันไม่ใช่เรื่องเล่าแต่ก็ไม่ใช่เรื่องลับอะไร
ความจริงใจยังคงมีให้กัน ไม่ต้องเอ่ยปากเพียงมองลึกเข้าไปในตาก็เข้าใจ
"ดวงตาเป็นหน้าต่างของหัวใจ"
อาจดูไร้สาระ แต่มันเช่นนั้นจริงๆ หากตั้งใจที่จะให้เป็น
หลายคนคิดว่าเค้าเป็นคนหลายใจ แต่ไม่ใช่จะเจ้าชู้
แค่ความกะล่อนของความเป็น..ผู้ชาย ที่ทำให้ใครหลายคน
ทั้งหลงและรัก และอีกมากคนที่ทั้งบ่นและหมั่นไส้
ก็เหมือนกับเหรียญที่มันยังมีสองด้าน ไม่ต่างอะไร
แค่พลิกด้านรูปก็เปลี่ยน จากเดิม
อดีตถูกสร้างเพื่อให้เราเรียนรู้แต่ไม่ได้อยู่ให้เราจดจำและเจ็บเพราะมัน
เค้าเดินหน้าต่อไปโดยไม่ได้ทิ้งมันไว้ข้างหลังแต่พกมันติดตัวเพื่อเป็น"ครู"ในทุกๆวัน
"อดีต ก็เหมือนน้ำผึ้งอาบยาพิษ หวาน แต่เจียนตาย"
การที่เค้าเลือกที่จะเดินจากไปโดยไม่เหลือเยื่อใยแต่ยังอาลัยแก่กัน
ทำให้มันตัดซึ่งยากแก่การลืม แต่ไม่สามารถย้อนกลับไปแก้ไขเพื่อทำให้มันดีขึ้นไปกว่านี้ได้แล้ว
ภาพ เธอ และ เธอ ยังคงวนเวียนและบวกเพิ่มไปด้วยความรู้สึกผิดชอบที่ได้ก่อและเกิดขึ้นไปแล้ว
เค้าไม่ได้หมกมุ่นหรือคิดว่าทำผิดร้ายแรงแต่เป็นความทรงจำที่ดีที่ยังคงไม่ลืมเลือน แม้ตัวจะจากมา
ความพยายามนึกถึงไม่ได้ตั้งใจให้มันเกิด แต่หากผุดขึ้นมาจากจิตใต้สำนึกที่ฝังลึกลงไปในจิตใจที่ซาบซึ้ง
ประหนึ่งว่าความหลังยังแอบอยากมีหวังที่จะเริ่มและสร้างมันขึ้นมาใหม่
ที่ใครๆหลายคนเรียกว่า "อาการตัดใจไม่ลง"
เค้ายังคงห่วงหาและห่วงใยแต่อย่างไม่ใกล้ชิดดังเดิม
เพราะไม่อาจทำให้มีภาระพันธะและผูกพันไปได้มากกว่านั้น
ถ้อยคำบางคำจึงดังขึ้นเพียงแค่ในความคิดแต่ไม่หลุดออกมาจากริมฝีปากที่พูดผ่านเพื่อถามไถ่ได้
...เลยซักครั้ง !!!~
ไม่ใช่เพียงหนึ่งหรือสอง แต่กลับเป็นทั้งหมด ทุกเรื่องที่เคยเกิดและทุกคนที่เคยเจอ
เค้าจำมันได้แม้ไม่ทั้งหมดแต่ก็ไม่เคยลดลงจากภายในใจลงได้
เพราะด้วยความเกี่ยวเนื่องของตัวละครทั้งจากโลกเสมอเหมือนอ้างอิงถึงโลกแห่งความเป็นจริง
ทั้งเค้าและ...พวกเธอ ยังคงวิ่งเล่นและส่งยิ้มไปด้วยกันในวันเก่าๆ
วันที่เรายังมีเรา และเรายังมีกัน
อดีตยังคงหมุนวนอยู่รอบตัวในขณะที่ทุกวันก็ยังดำเนินเรื่อยไปอย่างไม่หยุดหย่อน
หลายครั้งที่มีพบปะเพื่อปรับทุกข์และส่งยิ้มเพื่อความสุข
แต่ก็ไม่รอดจากการเมินหน้าเพราะปฏิกิริยามันต่างออกไป
เค้ามีคนใหม่ ไม่ต่างไปจากเธอ ที่ก็ไม่ได้จมอยู่กับอดีตเดิมๆ
ต่างคนต่างเวลาแต่ยังคงไม่ต่างใจ เล่าเรื่องของเค้าและเธอในวันเก่าแบบอารมณ์ใหม่ๆที่ไม่ใช่เพราะความเหงา
แต่เป็นเพราะความทรงจำที่ยังหลงเหลือโดยไม่มีเรื่องร้ายๆเิกิดขึ้น
นั่งอมยิ้มได้ทุกครั้งที่เล่ามันออกมา
นั่งหวนหาความรู้สึกแบบนั้นทุกวันที่ยังคิดถึง
เพราะเราไม่ได้ทะเลาะแต่หากเป็นการเข้าใจผิด
การปรับความเข้าใจเลยทำให้เค้ายังคงยื่นมือและโอบกอดเธอได้อย่างแนบแน่นในหัวใจ
...เพราะความจริงนั้นทำไม่ได้อีกแล้ว
แต่ไม่ได้บ่อยที่จะพูดถึง แค่วันที่บังเอิญหรือมีคนบอกกล่าว
เค้าไม่ได้พยายามลืม แต่แค่ไม่อยากพูดถึง
เพราะไม่รู้ว่าจะมีสิทธิ์ และไม่คาดคิดที่เอื้อนเอ่ยอีกครั้ง
มันไม่ใช่เรื่องเล่าแต่ก็ไม่ใช่เรื่องลับอะไร
ความจริงใจยังคงมีให้กัน ไม่ต้องเอ่ยปากเพียงมองลึกเข้าไปในตาก็เข้าใจ
"ดวงตาเป็นหน้าต่างของหัวใจ"
อาจดูไร้สาระ แต่มันเช่นนั้นจริงๆ หากตั้งใจที่จะให้เป็น
หลายคนคิดว่าเค้าเป็นคนหลายใจ แต่ไม่ใช่จะเจ้าชู้
แค่ความกะล่อนของความเป็น..ผู้ชาย ที่ทำให้ใครหลายคน
ทั้งหลงและรัก และอีกมากคนที่ทั้งบ่นและหมั่นไส้
ก็เหมือนกับเหรียญที่มันยังมีสองด้าน ไม่ต่างอะไร
แค่พลิกด้านรูปก็เปลี่ยน จากเดิม
อดีตถูกสร้างเพื่อให้เราเรียนรู้แต่ไม่ได้อยู่ให้เราจดจำและเจ็บเพราะมัน
เค้าเดินหน้าต่อไปโดยไม่ได้ทิ้งมันไว้ข้างหลังแต่พกมันติดตัวเพื่อเป็น"ครู"ในทุกๆวัน
