"ริเริ่ม เรียนรู้ แรกรัก"

จากความฝันเริ่มเดินมาสู้ความจริง ทุกๆสิ่งอย่างค่อยๆเริ่มก่อร่างสร้างเงื่อนไขขึ้นมา
โดยไม่สนใจคนรอบข้าง เพราะต้องการสร้างชื่อให้คนอื่นสนใจ แบบในความเป็น,,พระรองที่ไม่ต้องเด่นแต่โด่งดัง

เด็กชายตัวน้อยเริ่มต้นด้วยการท่องไปในโลกกว้างแห่งความเป็นไซเบอรืตัวคนเดียว
เรียนรู้วิธีการและใช้มันในการเติมเต็มความฝัน

"ทำไม ทำไมและทำไม ต้องง้อคนอื่น ถ้าคนนั้นไม่เคย,,ที่จะสนใจเรา" ความคิดแรกที่ตั้งเป็นปณิธานในการใช้ชีวิตเสมือนจริง
เค้าออกเดินด้วยก้าวย่างที่มั่นคงแต่ไม่ค่อยมั่นใจ แต่ใครจะรู้ ข้างหน้ามีเรื่องให้ค้นหาเพื่อค้นพบอีกมากมาย
แต่การไม่มี "เพื่อน" มันยากที่จะเข้าใจในทุกอย่างได้อย่างรวดเร็ว
เรามันเป็นสัตว์สังคม อยู่ตัคนเดียวได้ด้วยตัวเองได้ยาก "ปฏิสัมพันธ์" เป็นวิธีการได้มาซึ้งข้อมูลและ..สังคม

วิธีการล่ะ จากคนแปลกหน้า------>สู่คนไม่รู้จักที่บังเอิญเดินผ่าน ด้วยวิธีการไหนจะทำให้เรา "ยินดีที่ได้รู้จักนะ เรามาใหม่"
คำพูดทักทายด้วยความนอบน้อม พร้อมด้วยความกลัวที่จะต้องอยู่คนเดียว ทำลายกำแพงแห่งความเย่อหยิ่งออกไป
เริ่มสร้างนิสัยให้เรา เรียนรู้ที่จะอยู่กับตัวเองและคนอื่นได้ดีขึ้น พัฒนามาเป็นคนรู้จักด้วยเวลาอันสั้น

ตอนนี้ เราก็มีคนเคยคุยกับเค้าแล้ว อีกไม่นานคงเป็น "คนรู้จัก" แหละมั๊ง อีกไม่นาน...

"บทที่ 1 ด้วยความอหังกา"

การเดินทางดำเนินเรื่อยมาจนเข้าสู่อีกวันของอีกวันและอีกวัน ,,, วันแล้ววันเล่า ที่เด็กชายผู้นี้ได้เดินอย่างไร้คนรอบข้างและคนข้างเคียง
เค้าก้มหน้าก้มตาและบางครั้งก็เงยหน้าเย้ยฟ้าด้วยความทรมานสุดแสนจะหาที่เปรียบโดยไม่ให้ใครรู้ถึงความลำบากได้

การใช้ชีวิตท่ามกลางสิงสาราและแบคทีเรีย รวมถึงผู้คนมากหน้าหลายตาที่เดินสวนไปสวนมานับไม่ถ้วน ช่างเป็นคืนและวันที่โหดร้าย
การพัฒนาการเรียนรู้ไม่ได้คืบหน้าแต่กลับช้าลงกว่าเดิมด้วยความไม่รู้อิโหน่อิเหน่ มีเพียงความบ้าบิ่นที่สิ้นคิดแบบเด็กเขลาเท่านั้น ประทังให้ยังคงเดินต่อไป!!~

เค้าไม่พูดกับใครนับแต่วันที่เค้าถูกปฏิเสธจากคนที่ไม่รู้จักแต่อยากรู้จักด้วยความที่เป็นมือใหม่หัดเดิน ด้วยในความเย่อหยิ่งเป็นกำลัง ทำให้ "เค้า" ทำให้เค้าเลือกที่จะสู้ด้วยตัวเอง..ลำพัง
และในไม่นานแต่คงได้อีกไม่ไกล เค้าก็รู็ว่า มันสามารถทำได้ด้วยตัวเอง โดยไม่ต้องสนว่าใครจะมาแคร์หรือสนใจ ในเมื่อเรายังเป็นเราและไม่ทำให้ใครเดือดร้อน

"พี่ครับ ทางนั้นไปไหน? ไปแล้วจะเจออะไรบ้างครับ!!~"

ไม่ต่างกับการจุดเทียนกลางฝน ที่ไม่ว่าลองกี่ครั้งมันก็เปล่าประโยชน์ จุดกี่ครั้งมันก้ดับ ถามกี่ครั้งมันก็ไม่เคยได้รับคำตอบ
แต่ในเมื่อแรงเฮือกรองสุดท้ายยังไม่หมด ความหวังอันน้อยนิดยังคงผลักดันให้ก้าวเดินต่อไป อย่างไร้จุดหมายแต่ไม่เคยสิ้นหวัง

"ซักวันเราจะต้องเป็นที่รู้จัก ของไม่ใครก็ใครซักคนหรือหลายคนที่เค้าอยากมีเราและจดจำ"

ความพยายามของเค้าไม่เคยจางหาย เพียงแต่ลดน้อยลงไปทีละนิดทั้งจากเรื่องหน้าที่ในชีวิตจริงและบทบาทในภาระโลกไซเบอร์ที่พยายาม
จะทำให้มันออกมาดีที่สุดทั้งสองโลกและทุกทางที่จะเป็นได้ ไม่นาน..สิ่งเหล่านั้นเริ่มเห็นผล
จากคนแปลกหน้า ที่ดูซื่อบื้อ ทำให้เป็นที่ถูกใจของใครหลายคน ทั้งโดนหยอกโดนล้อและรวมไปถึงการกลั่นแกล้งแต่แอบแฝงด้วยอารมณ์ขัน
เด็กหนุ่มจากเมืองลับแล ในโลกไซเบอร์ จึงกำเนิดขึ้นในเมืองแห่งความฝัน ณ โลกแห่งความเป็นจริงในจินตนาการ

เค้าเริ่มทำความรู้จักกับคนรอบข้างด้วยวิธีการผูกสัมพันธไม่ตรีจิตอันพึงปรารถนาของชายหญิงหลายต่อหลายคน
ด้วยนิสัย ยียวน กวนส้นเท้าและคารมคมคายที่มีไม่มากมายแต่หาที่จับตัวได้ยาก
บุคลิกและวาจาเป็นที่มาของการทำความรู้จัก "เค้า" เริ่มที่จะมีคนที่ใกล้เคียงกับคำว่า "เพื่อน" มากขึ้น เพียงแค่รอเวลาเท่านั้นในการพิสูจน์ข้อเท็จจริง

เวลาถึงตอนนี้ผ่านไปไวเหมือนโกหก ไม่นานมากจนลืมเลือนแต่นานพอจะลืมหลายๆเรื่องที่ผ่านมาได้
ตอนนี้ ชานหนุ่มคนนี้ได้มีอีกชีวิตในโลกแห่งความฝัน ในฐานะ เด็กหนุ่มหน้าโง่แต่เต็มไปด้วยอารมณ์ขันมากมาย

"หวัดดีเจ๊ ไปเดินเล่นกันมะ แบบว่าอยากรู้จัก"

หลังจากเชื่อมั่นในคารมตัวเองจนได้ใจ คราวนี้ เด็กน้อยผู้ซึ่งเติบโตมาจากความหวังของใครหลายคน
ทำให้เค้าเริ่มที่จะเริ่มต้นความสัมพันธ์กับคนอื่นแวดล้อมรอบข้างได้เป็นอย่างดี ทั้งลูกเด็กเล็กแดง จนถึงแม่ม่ายหรือผู้เฒ่าทุกคนในเมืองนั้น
"เค้า" กลายมาเป็นขวัญใจของหลายๆคน ไม่เด่นไม่ดังแต่มีคนให้ทักทาย ไม่มากก็น้อย แต่ใครจะสน

จากเด็กหนุ่มธรรมดา กลายเป็นเด็กหนุ่มที่มีคนรู้จัก เท่านี้ก็เพียงพอต่อการใช้ชีวิตต่อไป

เพราะความเย่อหยิ่งจองหองในความสามารถด้านการสนมนาของเค้า ทำให้เค้าเริ่มจุดเริ่มต้นได้มากมาย ด้วยจุดนี้

"เค้า" กำลังก้าวไปสู่จุดหมายของเค้าเอง ในไม่ช้า อย่างไม่รีบร้อน

"สิ้นหวังได้ แต่อย่าท้อแท้"

คำพูดที่เค้าท่องมันไว้และมอบให้กับสาวน้อยผู้หนึ่งเมื่อหลายปีก่อน ตอนนี้ มันย้อนกลับมาหาเพื่อให้เค้าได้ไปต่อ อย่างองอาจและมั่นคง
ไม่มีใครรู้ที่มาและความเป็นไปของเค้า,,,,แต่ไม่ม่ีใครสนใจเพราะว่ามัน ก็แค่เรื่องส่วนตัว ไม่ใช่กงการอะไรจะมานั่งสืบสวนเสาะหา

เท่านั้นแหละ ที่เค้าต้องการ รักได้แต่อย่าเป็นเจ้าของ
........มันกำลังมา.........

"บทที่ 2 เพียงรัก"

"เค้า" เลือกที่จะเรียนรู้ต่อสู้ด้วยลำแข้งของตัวเองมานานเกินกว่าที่จะมองย้อนกลับไปเบื้องหลัง ที่ผ่านมาอย่างอดและทน
ไม่มีวันไหนไม่เศร้าไปกว่าการมองคนอื่นเดินมาเป็นคู่ ผ่านแล้วผ่านเล่าจนเค้าเริ่มจะต้องลดความเย่อหยิ่งลงเพื่อหาใครซักคนมาเคียงกาย

ไม่รู้ด้วยความบังเอิญหรือตั้งใจ เค้าได้พบกับเด็กหญิงตัวน้อยในคืนวันแห่งความรัก เพียงเพราะเค้านั่งหลบแดดอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่กลางเมือง
และหญิงสาวผู้นั้นได้เดินมานั่งข้างๆ แบบไม่ได้มีความสนใจอะไรในตัวเค้าเลย เรื่องทั้งหมด เริ่มต้นจากวันนั้น!!!~

ความที่เป็นคนอัธยาศัยดีและมีเสน่ห์ในด้านการพูด เค้าทำความรู้จักและสนิทสนมกับ "เธอ" ได้เป็นอย่างดีและอย่างรวดเร็ว
แต่พลาดเพียงอย่างเดียว คือ เธอมีเจ้าของจับจองพื้นที่ในหัวใจอยู่ก่อนแล้ว,,,ไม่ได้ต่อสู้ก็ไม่มีการชนะ ว่ามั๊ย?

"รักแท้แพ้ใกล้ชิด" ยังคงใช้ได้กับทุกสถานการณ์และในทุกคน นั่นรวมถึง เค้าด้วย

เธออาจไม่ได้รู้ว่า เพื่อนชายของเธอ อยากหวังมากกว่าความเป็นเพื่อน หรือพี่ชาย
แต่หารู้ไม่ มันมากกว่านั้น มันไม่ใช่เพียงรักแต่เป็นความผูกพัน มากกว่าจะอธิบายด้วยคำว่า "รัก"
เธอก็รู้สึกดีกับเค้า เพราะด้วยวาจาและนิสัยที่ขี้เล่นและเอาใจเก่ง ทั้งสองเลยยังคงได้เดินด้วยกันต่อไป

จากวันและคืนที่ผ่านไปนานจนหลายวันเหมือนมันหมดไปอย่างรวดเร็ว
บ้างหัวเราะบ้างทะเลาะแต่ยังคงพูดจา ไม่เลือกที่จะจากลาอย่างคู่อื่นๆที่มีปัญหา
ทุกอย่างเป็นไปด้วยความเนียน ไม่มีทีท่าจะลงเอยด้วยไม่ดี แต่ก็ไม่มีทีท่าจะไปได้สวย???%%?%+%+๘๙%

เค้าไม่เลือกจะสานต่ออย่างรวดเร็วแต่ปล่อยให้มันเป็นไปตามกระแสและแรงโน้มถ่วง ซึ่งนั่น!!!~ ผิดมหันต์
ในช่วงที่เค้าเลือกจะเป็นเพียงพี่ชาย แต่เธอได้ไร้คนครอบครองหัวใจ เหตุผลไม่ตรงกัน
แต่ยังคงคุยและเดินไปด้วยกันได้ มีช่วงนึงที่เราทะเลาะจนตัดความเข้าใจ เปลี่ยนมันไปเป็นอารมณ์โกดเพียงข้ามคืน
เค้าหายไปจากเธอ โดยที่เธอไม่ทันตั้งตัว เพียงเพราะ งอนที่เธอไม่สนใจและห่างเหินไปวันละน้อย

ช่วงที่เค้าเผลอให้อารมณ์อยู่เหนือความรู้สึก เค้าคิดผิด และคิดได้ จึงเริ่มออกตามหาเธอ จากวันเก่าๆ ที่เค้าและเะอเคยมีด้วยกัน..

"คิดว่ามันเป็นไปได้มั๊ย?" เค้ากระวนกระวายอย่างหาที่หยุดคิดไม่ได้
แต่ทำไงได้,,เค้าพลาดไปแล้ว แต่อยากหาโอกาสเพื่อแก้ตัว และแก้ไข...

ไม่ว่าจะเป็นยังไง เพียงเพราะคำว่ารัก ทำให้เค้าและเธอ ได้มาเจอกัน

 

"บทที่ 2.1 สิ้นแสงแห่งความหวัง"

ไม่นานหลังจากที่ออกเดินทางตามหาท่ามกลางความหวังที่ใกล้จะริบหรี่
เริ่มต้นด้วยจุดแรกเรื่อยมายังจุดสุดท้าย ทั้งที่ใช้เวลาด้วยกันนานค่อนคืนจนเรื่อยมาจนถึงวันที่เลยผ่าน
ทั้งชายหาดที่กว่างไกล และท่าน้ำที่เงียบสงบ ไม่ว่าที่ไหน เค้าไปเพื่อตามหาเธอในทุกที่

ใครเลยจะคาดคิดว่าในความหวังแอบมีความจริงในความเป็นไปได้อยู่ ไม่มากก็น้อย
หญิงสาวคนนึงเดินผ่านเค้าไป เพียงปลายผมที่ส่งกลิ่นหอมที่คุ้นเคยลอยชายมาแตะปลายจมูกของเค้า
สัมผัสแรกก็ทำให้เค้าคิดถึงวันเก่าๆขึ้นมา...และเธอคนนั้น คือ "เธอ" ที่เค้าตามหามาหลายวัน

ด้วยความรู้สึกตื่นเต้นผสมปนเปไปกับความตื้นตัน น้ำตาลูกผู้ชายก็ค่อยๆเอ่อล้นออกมา โดยไม่ทันตั้งตัวหรือรู้สึกได้
เค้าวิ่งตามเธอไปด้วยใจหวังว่า เธอจะยอมให้อภัยในตัวเค้า และได้กลับมาเดินทางเดียวกันอีกครั้ง

มันเหมือนง่ายไป เธอให้อภัยเค้าแต่เพียงแค่บอกว่า ไม่ใช่ดอกไม้ริ้มทางที่จะเดินผ่านเพื่อผ่านมาแล้วผ่านไป!!~
เค้าดีใจจนออกนอกหน้าและตอบกลับด้วยวาจาแบบมีศิลปะ โดยทำให้เธอยิ้มออกมาอย่างชื่นใจ

แล้วทั้งคู่ ก็ได้กลับมาเดินด้วยกันอีกครั้ง ในความหวังที่ฝันไว้ได้เป็นจริงขึ้นมา ในเวลาไม่นาน.....

แต่นั่นเป็นเพียงจุดเริ่มต้นของจุดจบที่ไม่น่าอภิรมย์ ใครเล่าจะรู้ได้ ใครมันจะไปสน~~!~@1w3120-

นั่นเป็นครั้งแรกที่เค้า ง้อคนอื่น!!~

 

"ด้วยเพราะ..ความคิดถึงเป็นส่วนหนึ่งของความรัก"

เค้าและเธอ จึงได้เดินร่วมทางกันแม้ปลายทางจะยังไม่รู้ว่าจะจบด้วยทางใด แต่อย่างน้อย ตอนนี้
เค้าทั้งคู่ยังได้อยู่บนทางเดียวกันและยิ้มไปด้วยกัน ณ โลกแห่งจินตนาการที่เหมือนจริง