"บทที่ 10 คลื่นใต้น้ำ"

หลังจากที่ได้เรียนรู้ที่จะมีรักครั้งใหม่ที่คิดว่าจะหวาน สดใสและไปได้รอดอีกครั้ง!!~
มันเริ่มมีเรื่องต่างๆแทรกแซงเข้ามาในชีวิต ทั้งจากคนรอบข้างและตัวเค้าเอง เป็นปัญหาที่รู้ทางแก้แต่แก้ไม่ตก

หลายคนเป็นห่วงด้วยเพราะหวังดี แต่บางทีก็แอบแฝงประสงค์ร้าย ช่วงนี้มีคนที่เค้ารู้จักมากมายแต่หลายคนก็แค่ได้รู้จักแต่ไม่ได้สัมผัสอย่างถ่องแท้
เค้ากำลังตาบอดอย่างคนที่ถูกมนตราแห่งความรักครอบงำ เค้ารับที่จะฟังแต่เลือกที่จะปล่อยให้มันผ่านไปแบบไร้สายลมในช่วงหน้าร้อน

เค้าเริ่มถูกเป่าหูให้แยกออกจากกลุ่มเพื่อนที่เค้าเคยมีเพื่อออกมาเติมเต็มให้กับคนรักของเค้าเอง แล้วประเด็นที่สำคัญคือเค้าก็ดันเชื่อ!!
หน้ามืดตามัวหูบอดตาหนวก..ป่วยการที่จะไปรั้ง ยิ่งฝืนเหมือนยิ่งไปยุ

เค้าก็เป็นเพียงคนธรรมดาๆทั่วไปที่ีเมื่อมีรักก็เลือกที่จะถูกชักจูงแบบไม่ฟังคนอื่น ถึงจะเพื่อนก็แค่เพื่อนมันไม่ใช่คนที่รัก
การเดินออกไปจากกลุ่มที่เค้าตั้งใจสร้างมันขึ้นมาเท่ากับเป็นการบอกให้คนในนั้นรู้ว่า เค้าไม่ได้ตั้งใจทำมันจริงๆ
แต่ก็ไม่ทั้งหมด เพราะในช่วงนั้น คนในกลุ่มก็เริ่มหายออกไปทีละคนๆก่อนหน้านี้ เพราะด้วยหลายเรื่องไม่ใช่แค่เรื่องเค้าเรื่องเดียว

เมื่อแยกตัวออกไป การจะรับใครซักคนเข้ามาแบบเก่ามันเป็นเรื่องยากเพราะเค้าใส่ใจแต่ตัวเองและเธอเท่านั้น
มันไม่ใช่การสร้างความสัมพันธ์แต่เป็นการต่อรองจากอีกคนกับอีกคนเพื่ออีกคน

แต่ไม่ใช่จะมีแต่เรื่องเน่าๆไปซะทุกอย่าง เค้ายังคงเดินคู่ขนานไปกับเส้นทางเดิมไปด้วยพร้อมๆกันแค่เส้นขนานนั้นยังอยู่ใกล้
...และยังเป็นเส้นตรงที่ปลายทางจะอยู่ไม่ห่างออกไป

"พยายามอย่างที่สุด หากได้มาเพียงคำขอบคุณ นั่นก็เพียงพอจะหล่อเลี้ยงหัวใจให้ชุ่มชื้นต่อไปได้อีกหลายวัน"

เค้าไม่ได้โดนเพื่อนๆกร่นด่าแต่กลับเป็นคำเยินยอและชื่นชมในการกระทำที่ได้ทำลงไปทั้งที่ดีและไม่ดี
เพราะเพื่อน ยังคงเป็นเพื่อน ไม่เหมือนกับคนรักที่หากพลาดก็อาจกลายเป็นศัตรู

หลายเรื่องมันไม่ได้เกิดจากเค้า แต่เป็นเพราะตัวเธอเองที่สร้างเรื่องแล้วเรื่องมันหลุดออกมาเอง
มันไม่ใช่เรื่องใหญ่แต่แค่หลายเรื่อง ไม่ได้ยากที่จะแก้แต่ยากที่จะปิด!!~

ไม่มีอะไรร้ายแรงก็แค่ผ่านมาแล้วผ่านไป เค้าพยายามฝืนๆและประคับประคองให้มันรอดไปได้ อย่างสุดกำลัง
หลายครั้งที่เลือกจะถอยกันคนละก้าว แล้วค่อยเดินเข้ามาหากันใหม่
มันก็เป็นการแก้ที่ดีแต่ไม่ได้ดีที่สุด!!

เค้าเริ่มจะแคลงใจในตัวเธอ แต่ก็ไม่มากพอจะทำให้ตัดขาด เพราะคำว่ารักมันมากกว่าที่ทำให้เรื่องเล็กหลายเรื่องกลายเป็นเรื่องใหญ่

"ในคำว่า รัก ร.เรือ คือรอคอย ก.ไก่ คือกันและกัน"

นั่นแหละที่เค้าและเธอยังคงได้เดินมาด้วยกันอย่างกระท่อนกระแท่นแต่ไม่แยกจากกัน
เหตุผลไม่มี มันอยู่ที่ความเข้าใจของเรา ว่ายอมรับและปรับตัวเข้าหากันได้แค่ไหน?
เค้าเลือกที่จะทนทุกข์บ้างเพื่อสนุกและสุขไปกับสิ่งที่เค้ารัก เพราะมันคุ้มที่จะเสี่ยงและเสี่ยงอย่างมีทางคุ้มค่า

"โอกาสมีมากพอกับอากาศ แก้ไขได้แต่อย่ายอมให้ใครมาแก้ตัว"
....