"บทที่ 6 ใคร่ครวญ"

เค้ายืนหน้าแห้งอยู่คนเดียวในโลกไซเบอร์ แต่นั่งอมทุกข์อยู่ในโลกแห่งความเป็นจริง

"เหตุเพราะไม่มีแทนที่ใครได้ และยังไม่มีใครมาแทนที่เธอคนนั้น"

ด้วยความจริงที่ปากฎ เค้ายังรู้สึกงุนงงกับเรื่องราวที่เกิดขึ้นอย่างรับไม่ได้และไม่อาจให้อภัยตัวเค้าเอง
ใครเลยจะคาดคิดว่าความสนิทที่ทำให้รักกลับย้อนมาเล่นงานให้อกหักและหลอกลวง!!

เค้าอาจไม่ได้คาดหวังแต่ก็ไม่ได้คาดที่จะคิดให้มันออกมาเป็นอย่างนั้น
แต่มันก็เป็นไปแล้วอย่างช่วยไม่ได้ และไร้ทางออก ได้แต่ตามแก้ไขในสิ่งที่ได้ทำลงไป

ไม่มีใครจะรักเราได้เพียงเพราะความใกล้ชิดเท่านั้น หากแต่ต้องเข้าใจและไว้ใจกันด้วย
ไม่ได้เพียงแต่มรสุมนี้เท่านั้น แต่ยังมีเรื่องชวนปวดหัวภายในกลุ่มที่เค้าได้ร่วมตั้งขึ้นมา

ทั้งเรื่อง "เพื่อน" และเรื่อง "คนรัก" มันช่างเป็นปัญหาที่แก้ไม่ตกและยากจะเข้าถึงได้อย่างเข้าใจมากๆๆ
ไม่รู้จะเลือกใคร ไม่ว่าจะหันไปทางไหนก็เจอแต่ทางตัน!!~
เพื่อนตอกย้ำ คนรักลาจาก ชีวิตนี้จะเหลือใคร ,, ถ้าไม่ใช่ตัวเอง

"ยืนหยัดไว้"

ประโยคฝังใจมันคอยเตือนให้เค้ายังมีลมหายใจและก้าวเดินต่่อไป อย่างมีหวังแต่ไม่ลมๆแล้งๆ 555+
ชีวิตเราเป็นของเรา อย่าให้ใครเค้ามากำหนดให้ก้าวเดิน

ประมาณว่าคิดถึงแต่ได้แค่คิดถึง ไม่อาจเกินกว่านั้น เรื่องเพื่อนก็ส่วนหนึ่งเรื่องหัวใจก็อีกส่วน
ถ้าเอามาปนกันมันคงตีกันอลหม่าน เพราะทั้งหมดมันเกี่ยวกันอย่างไม่ตั้งใจ พอรับได้ที่จะเกี่ยวแต่แยกกันจะดีกว่ามาก

มันคงเป็นอีกบททดสอบแรงใจว่าเค้าแน่แค่ไหน? ที่จะไปให้ถึงปลายทาง
"ฟ้าหลังฝน ย่อมสดใสกว่าเดิม"
เค้าก็ได้แค่คิดเพียงเท่านั้น!!~

"อย่าโทษคนอื่น หากตัวเองยังทำได้ดีไม่พอ"

ปล่อยให้เธอ..ที่หลอกลวงเดินหายไปไกลตา ยังดีกว่าแกล้งโง่มองไม่เห็นแล้วมีเธออยู่ข้างๆ
เพื่อนยังมีอยู่ แคร์บ้างมากกว่าที่เคยแคร์ เพราะ ไม่มีใครนั่งข้างเราไปตลอดได้เท่า คนที่เรียกว่า "เพื่อน"
จะใคร่ครวญไปทำไมให้คนที่เราไม่แคร์เรา เพื่อนเรามีเป็นสิบ ลองมองดูรอบๆสิ!!~

 

"บทที่ 8 แสงและเงา"

เมื่อแสงสาดส่องกระทบลงบนผิวของวัตถุฉันใด ผลที่ได้ย่อมเกิดเงาทอดยาวไม่มากก็น้อยขึ้นอีกทางด้านหนึ่งของวัตถุฉันนั้น!!~

หลังจากเรื่องร้ายๆได้ผ่านไป ไม่ช้าก็เจอแต่สิ่งดีดีเข้ามาในชีวิต ช่วงนี้เป็นช่วงกอบโกยความสุข
ไม่ต้องห่วงหน้าพะวงหลังที่จะต้องมานั่งเกรงว่าใครจะมาต่อว่าหรือจิกถามว่าทำอะไรที่ไหนกับใคร?

จากที่เค้าเคยค้นหา ตอนนี้หลายๆสิ่งวิ่งเข้ามาที่ตัวเค้าเองโดยไม่ต้องดิ้นรนกระเสือกกระสนค้นและคว้ากันให้เมื่อยตุ้ม!!
จากที่เคยถูกเลือกกลายเป็นคนที่ได้เลือก อาจไม่ดีพอแต่เป็นคนที่พอดีที่เกินค่ามากกว่าพอจะติติงคนอื่นได้

เค้าไม่ได้ค้นหาความรักอีกต่อไป แต่ค้นหาความจริงใจที่มีให้แก่กันและกันในหมู่คณะ
เค้าไม่ได้ดิ้นรนเพื่อทำให้ใครเห็นความดีในตัวเค้า แต่เค้าทำดีเพื่อให้ทุกคนมีรอยยิ้ม^^

เค้าเคยต้องหลบอยู่ในมุมของเงามืดมานาน โดยที่ไม่ได้แสดงตัวให้โลกรู้ว่ามีตัวตน
แต่ตอนนี้เค้าเดินออกจากมุมมืดนั้น ก้าวออกมาสู่ที่ที่แสงส่องถึง เค้ามีเงาเป็นของตัวเองแล้ว ไม่ต้องเดินตามเงาของใครอีก

"ถ้าเดินตามรอยเท้าคนอื่น ก็จะไม่มีรอยเท้าเป็นของตัวเอง"

ตอนนี้เค้ามีความสุขดีกับการได้นั่งคุยกับเพื่อนที่เค้ามีตลอดเวลา ทั้งกลางวันและกลางคืน
ทั้งเพื่อนเก่าและเพื่อนที่เพิ่งได้รู้จักใหม่ ทั้งหญิงและผู้ชาย มากหน้าหลายตา
เค้าแทบจะกลายเป็นจุดศูนย์กลางของการสนทนา ที่ต่างคนต่างแวะเวียนมาหาเพื่อแลกเปลี่ยนประสบการณ์ทั้งที่รู้และไม่เคยรู้

มันช่างมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก ถ้าคุณมองไปรอบๆตัวแล้วมีแต่คนที่สนใจและให้ความใส่ใจ มองมาที่คุณ
กลายเป็นสิ่งสำคัญไม่ก็ตัวประหลาด!!~ ที่มีคนมารุมล้อม เพียงแค่นั่งเฉยๆข้างๆหรือโยกย้ายไปตามอาการเรื่องเล่าของเค้า
มันเป็นความทรงจำที่ดีที่เค้าต้องการและมองหามาตลอด เพื่อนผู้ซึ่่งไม่เคยทิ้งเค้าไป!!~

จากปากต่อปาก เค้ากลายเป็นคนที่มีคนเรียกว่ารู้จักแต่ไม่อยากมักจี่มากที่สุดคนนึงในช่วงนั้น
จากความสามารถและความสนุกสนาน เค้ากลายเป็นแบบอย่างให้ใครอีกหลายคนโดยที่ไม่รู้ตัว
จนมีคนเดินมาบอกว่า เค้าเป็นต้นแบบให้อีกหลายคนทำในสิ่งที่เค้ากำลังทำ เพราะว่าเค้าทำ!!~ และทำได้ไม่ดีก็พอถูไถ

มันเป็นคำเยินยอที่ไม่เยิ่นเย้อแต่เยี่ยมยอด ยากจะหาคำมาอธิบายให้ยืดยาวแต่ไม่ประจบสอพลอ
ยิ่งมีหวังยิ่งไปถึง ยิ่งได้กำลังใจยิ่งพยายามและตั้งใจมากขึ้น เค้าสานต่อและพัฒนามัน
ทั้งกระบวนการทางความคิดและวิธีปฏิบัติ ส่งต่อให้ใครอีกหลายคน จนใครหลายๆคนนั้นนำไปเป็นวิธีการของตัวเอง
ทั้งที่ถูกต้องตามที่เค้าให้และเปลี่ยนไปจากที่เค้าทำ ทั้งถูกและผิดปนกันไป แต่ถือว่าได้ทำ

มันไม่ใช่ลัทธิแต่เป็นกระแส กระแสที่ทุกคนอยากเป็นอย่างเค้า แต่แค่รอให้ใครซักคนมาชักนำและเริ่มทำก่อนใครๆ
บางครั้งมันรุนแรงเกินกว่าจะห้ามได้เพราะด้วยความเข้าใจที่ผิดๆคิดแต่จะลอกเลียนแบบมากกว่าสร้างสรรค์ให้ถูกทาง

เมื่ออารมณ์อยู่เหนือเหตุผล ความสับสนจึงตามมาเพราะไม่ได้มีคำอ้างอิงใดๆที่จะพาให้เข้าใจในสิ่งที่พูดและพบเห็น
หลายอย่างค่อยๆจมดิ่งลงสู่ความมืดอีกครั้ง เมื่อเค้าถูกลอกงานที่เค้าสร้างไว้และคำวิจารณ์แกมเสียดสีจากผู้อยากได้หน้ามากกว่าจะส่งเสริม
แต่ไม่เคยย่อและท้อ เค้าเจออะไรมามากกว่านี้ เค้าเริ่มทำในสิ่งที่เคยมีและทำให้มันดีกว่าเดิม อย่างแล้วอย่างเล่า จนทุกคนกลับมาเหมือนเดิม

เค้านั่งคิดและนั่งนึกย้อนไปวันเก่าๆ และตลกตัวเองว่าทำอะไรลงไป มันช่างสนุกแต่ไม่ค่อยสนานตัวเองซักเท่าไหร่ แต่ก็แก้ไขอะไรไม่ค่อยได้ นอกจาก...
ทำให้วันนี้มันดีกว่าเดิม เพราะวันนี้ไม่เคยดีที่สุด

เค้าอยู่ในที่สว่าง ย่อมต้องมีคนเห็นเค้าได้โดยง่าย คนเราก้มีทั้งดีและไม่ดี อยากได้หน้าและอยากหาเรื่องปนเปกันไปกับคนที่ส่งเสริมและสร้างสรรค์
เมื่อมีพระย่อมมีมาร ไม่ใช่ว่าทุกคนจะเห็นด้วยกับความคิดและการกระทำของเค้า ยังมีอีกหลายคนที่จ้องจะเล่นงานและจับผิดทุกการกระทำ

ในมุมมืดเค้าไม่ต้องกลัวใครนอกจากตัวเอง แต่ในแสงสว่าง เค้าต้องรับมือจากทุกด้านและต้องรับมือให้ได้!!~

ก็เหมือนทุกสิ่งอย่างในโลกนี้ เมื่อเด่นและดัง ย่อมต้องถูกจับตามอง
แต่แค่เค้าไม่ได้ดังขนาดนั้น แค่ไปเฉี่ยวไม่ถึงกับกระตุกหนวดเสือที่หลับใหลมานานให้ตื่นขึ้น
เหมือนเข้าผับแล้วบังเอิญเดินไปเหยียบไปเท้าใครเข้าแล้วดันขอโทษไม่ทัน 5555!!

ใครคนนั้นที่ถูกข้ามหน้าย่อมต้องเดือดร้อนแบบร้อนตัวกลัวใครจะมาแย่งตำแหน่งไป
กลัวว่าใครจะมาเด่นดังข้ามหน้าข้ามตา แบบที่ข้ามาก่อนเอ็งมาทีหลังอย่าได้มาแหยมในพื้นที่นี้

"ไม่มีความบ้า ความกล้าก็ไม่เกิด"

เค้าไม่ได้เกรงกลัวอิทธิพลเหล่านั้น แต่กลับเอาตัวพุ่งเข้าชนปัญหาแบบตรงไปตรงมา
มันไม่ใช่วิธีที่ดี แต่มันได้ผลสำหรับคนที่บ้าแบบไม่รู้เหนือรู้ใต้ ไม่เหมือนกับหมาจนตรอก แต่เป็นการสู้แบบวัวกระทิงที่องอาจ
ที่หวังแค่รู้ผลในเสี้ยววินาทีที่เราจะเป็น,,หรือตาย!!~

โชคยังดีที่เค้ารอดมาได้ ด้วยการสนับสนุนและส่งแรงใจจากเพื่อนๆ
ธรรมะอาจไม่ชนะอธรรม แต่คราวนี้ไม่รู้ฝ่ายไหนดีหรือเลว แต่เค้าเอาชนะสิ่งเหล่านั้นมาได้ หลายต่อหลายครั้งจากคนๆเดิม
จนอีกฝ่ายยอมลดราล่าถอยออกไปเอง นี่แหละ กลิ่นหอมของชัยชนะ

"อย่าแค่ไปอิจฉาชีวิตคนอื่น หากแต่เพียงทำชีวิตให้คนอื่นอิจฉา"

ชีวิตคือทางข้างหน้า ปัญหาคือทางแยกที่เราต้องไปให้ถูกทางก็เท่านั้น