บทที่ 6 หลักฐานที่ยังหลงเหลือ
"ไม่ ! ชั้นไม่ได้ทำ !!"ฟ้าดิ้นรนจากการถูกตำรวจล็อคมือไปไว้ด้านหลัง นุ๊กขบฟันแน่นก่อนจะกวาดสายตามองไปทั่วๆ อองฟองต์นั้นที่ถูกล็อคข้อมือเช่นกันแต่กลับก้มหน้าลงอย่างสงบนิ่ง
"ใช่ ๆ ! พวกเราไม่ได้ทำนะ ! มาจับพวกเราทำไมล่ะ !!"นุ๊กรีบสนับสนุน
"ยังไงพวกเธอก็ต้องเป็นคนร้ายแน่ๆ !! ก็พอเกิดเหตุพวกเธอทั้งสามคนก็ไม่อยู่ตรงที่เกิดเหตุซะแล้ว เป็นไปได้ว่าพวกเธอจะหลบหนีไป !!"ฟางรีบโต้แย้ง ทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบ จนกระทั่งเสียงกังวาลใสก็ดังขึ้น
"แล้วคุณมีหลักฐานอะไรมิทราบคะ.."
ทุกคนถึงกับขนลุกกับเสียงและคำพูดนั้นทันที ส่วนตำรวจที่ล็อคข้อมืออยู่ได้แต่มองอย่างงุนงงกับอาการของทุกคน
ถ้าหากว่าอองฟองต์โมโหขึ้น..จะกลายไปเป็นอีกคน
"หลักฐานน่ะ..เอาออกมาสิคะ ?"เธอเงยหน้าขึ้นมา พลางจ้องไปที่ฟางด้วยแววตาสงบนิ่ง ฟางเห็นดังนั้นจึงกลืนน้ำลายดังอึกใหญ่
"ยะ..ยังไงมันก็ต้องมีหลักฐานอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ !! พวกเธอต้องเป็นคนร้ายแน่ๆ พวกเราสงสัยมานานแล้ว"เธอไม่ยอมต้องตกเป็นเป้าสายตาและเป็นคนผิด แต่กลับต้องแทบเข่าอ่อนเมื่อเห็นรอยยิ้มแสยะนั่นที่มุมปาก ถ้าหากว่าคนที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลยมาเห็นเธอยิ้ม ก็คงจะคิดว่าเป็นรอยยิ้มอ่อนโยน แต่ในเวลานี้ ทุกคนกลับเห็นมันเป็นรอยยิ้มแสยะ เพราะว่าน้อยครั้งมันจะเกิดขึ้น และทุกคนรู้เสมอว่าเมื่อเธอยิ้มแบบนี้เวลาไม่พอใจมันจะเกิดอะไรขึ้น
"งั้นเหรอคะ.."พวกเรา" ที่ว่าน่ะ..มีใครบ้างเหรอคะ.."ดวงตาที่กลมโตอยู่แล้วยิ่งโตขึ้นไปอีก มุมปากค่อยๆคลี่ยิ้มขึ้นไปเรื่อยๆจนกลายเป็นรอยยิ้มน่ากลัว ตำรวจคนนั้นเผลอปล่อยมือช้าๆ ทำให้อองฟองต์ค่อยเดินมาหาแล้วจับคางฟางอย่างแผ่วเบา
"ใคร..บ้างเหรอคะ.."
"คะ..คะ..คือ..อึ่ก.."เธอหลบสายตาจากอองฟองต์ทันที เพราะมันพยามเค้นความจริงออกจากปาก
"ขะ..ขอโทษที่เข้าใจผิด.."นันต์ตาค่อยๆกลับมาเป็นเหมือนเดิมพร้อมรอยยิ้มอ่อนโยนบริสุทธิ์ แต่เสียงที่เย็นยะเยือกต่อไปมันกลับทำให้แทบกลายเป็นน้ำแข็ง
"เอ๊ะ ฟางทำหน้าหงอเหมือนหมาขี้แพ้เลยนี่นา คิกๆ"อองฟองต์หัวเราะเบาๆ แต่ไม่รู้ทำไม ทุกคนถึงกลัวเสียงหัวเราะนั้นอย่างจับใจ
'หน้าหงอเหมือนหมาขี้แพ้' ถึงแม้จะพูดกับคนรู้จักหรือไม่รู้จัก คำคำนี้มันก็คงจะแรงอยู่ดี
"ยังไงก็เถอะนะ.."มือเรียวค่อยปล่อยออกจากคาง แล้วสะบัดผมสีดำเข้มไปไว้ด้านหลัง
"คราวหน้าช่วยทำอะไรที่มัน
ได้เรื่อง มากกว่านี้ด้วยนะคะ"คำพูดธรรมดาๆ แต่ความหมายนั้นกลับรุนแรงยิ่งนัก ทำให้ผู้ฟังถึงกับช็อคไปในคราวเดียวกัน
สุดท้ายแล้วเรื่องนั้นก็จบลง หลังจากวันนั้น ฟางถึงกับอับอายเพื่อนร่วมห้องมากจนไม่กล้าพูดคุยกับใคร วันๆเธอเอาแต่นั่งจ้องโต๊ะแล้วอ่านหนังสือเงียบๆคนเดียว
"น่าสงสารเนอะ..เด็กผู้หญิงคนนั้นน่ะ.."คะน้าพูดขึ้นมา พลางคิดถึงสภาพศพของเด็กผู้หญิงที่มีส่วนเอี่ยวไปในคดีฆาตกรรมกลางงานด้วย
ดวงตาเรียวเหลือบมองกลุ่มผู้หญิงที่จับกลุ่มคุยกันอยู่ ก่อนจะพึมพำออกมาเบาๆ
"เหอะ..คนพรรค์นั้น..มันสมควรตายแล้วไม่ใช่เหรอไง...นังเด็กสกปรกนั่นน่ะนะ.."
เมื่อสิ้นเสียง เส้นผมยาวสีดำขลับก็สะบัดออก แล้วเดินจากไปพร้อมปลิวไปตามลม
"หาาา !!"เสียงของคนพูดขึ้นพลางดังรอบๆโต๊ะ มาร์คที่คาบขนมปังก้อนหนึ่งอยู่ เมื่อรู้ข่าวที่น่าตกใจถึงกับทำขนมปังชิ้นโปรดหลุดจากปากทันที
"นะ..นี่มัน..ซวยเห็นๆเลยไม่ใช่รึไง !"อาร์มร้องก่อนจะปิดตาแล้วโอดครวญ
"ใช่! เรื่องร้ายแรงสำหรับเราอย่างหนักเลยแหละ"บอส(ใหญ่)พูดเสียงเข้ม
"สอบ !!" แบงค์(ใหญ่)พูดแล้วรีบวิ่งไปรอบๆโต๊ะ
"ตาย ตาย ตายแน่ๆเลย งานวิทย์กับศิลปะยังส่งไม่ครบเลยย !!"
"เอาน่า ใจเย็นๆสิ"มีน(ดี)หัวเราะคิก
"นั่นดิ รีบๆส่งก็สิ้นเรื่องไม่ใช่รึไง เอางี้ ใครที่งานยังไม่เสร็จ พรุ่งนี้วันเสาร์ ไปทำที่...ละกันนะ"แนนเสนอความคิด ทุกคนหันไปมองก่อนจะพยักหน้า
"กี่โมงล่ะ ?"ไปป์ถาม
"บ่าย 3 ไม่นานไปใช่มะ ?"
"โอ้ย ! ป่านนั้นชั้นยังไม่ตื่นเลยแก"ฟ้าทำหน้าบู้ แนนหัวเราะเสียงดังลั่น
"น่าๆ ตื่นให้ทันละกัน ใครเสร็จแล้วมานั่งกินลมชมวิวก็ตามแต่ ตอน5-6 โมงไปกินนมสดกัน เดี๋ยวเลี้ยงๆ"เธอยักคิ้ว ทุกคนหันหน้ามามองกันก่อนจะหันไปมองแนน
"แน่ใจนะว่าเลี้ยงไหวน่ะ"มีน(ร้าย)หรี่ตา
"ไหวซี่ ! ถ้าไม่พอเดี๋ยวชั้นไถจากพวกแกก็ได้ ช่วยๆกันหน่อย
'เพื่อน' กัน"แนนยังหัวเราะดังเดิม อองฟองต์มองตามไป สายตาแข็งกร้าวค่อยๆกลับมาเป็นอ่อนโยนอีกครั้ง
"
'เพื่อน'..งั้นหรอ"
ผมสีดำสะบัดพลิ้วไปตามแรงลม..
วันเสาร์18.12 น.
"เฮ้อ...ในที่สุดงานก็เสร็จซะที ~"ไอซ์ว่าพลางบิดขี้เกียจ
"วันจันทร์ก็สอบแล้ว ค่อยเอาไปส่งวันจันทร์ เนอะ"นุ๊กยิ้ม ทุกคนพยักหน้า
ไม่นานนัก ทั้งหมดก็ยกโขยงมาที่ร้านอาหารและนมสดร้านหนึ่งริมแม่น้ำ แนนถึงกับหน้าเหวอทันที
"เฮ้ยๆ..เดี๋ยวก่อนดิ ที่บอกว่าจะเลี้ยง ชั้นไม่คิดว่าจะมากันหมดนี่นา..นึกว่าบางส่วนจะกลับบ้านซะอีก"
"ของฟรี ไม่พลาดหรอกย่ะ"ฝ้ายแลบลิ้นล้อเลียน ทำเอาแนนชะงักไปพักหนึ่งก่อนจะมองเพื่อนๆทุกคนที่ร่าเริงอย่างเต็มที่
เพียงเวลาชั่ววูบ อาหารและเครื่องดื่มที่สั่งมาก็หมดลงไปอย่างรวดเร็ว แต่ทุกคนยังไม่ยอมแพ้ ยังสั่งอาหารมาเรื่อยๆและของหวานตบท้าย ในขณะที่แนนนั่งมองเงินในกระเป๋าสตางค์อย่างท้อแท้
"ช่วยกันจ่ายเลยนะเว้ย.."
"น่าๆ ช่วยอยู่แล้วล่ะ"ออยยิ้มหวาน ทำให้แนนโล่งใจขึ้นบ้าง แต่คำพูดกวนประสาทของไปป์ทำให้แนนฉุน
"มั้ง.."
"ไอ่ไปป์ ! ช่วยกันหน่อยดิ 1 บาทก็ยังดีน่า"
"อ่ะๆ ก็ได้ 1 บาท"ว่าแล้วเขาก็ยื่นเหรียญ 1 บาทมาให้แนนทันที ทำเอาตัวเองหน้าเหวอไปอีก
"เฮ้ย..ล้อเล่น"
ทุกคนแทบจะระเบิดเสียงหัวเราะดังลั่น ถ้าไม่ติดว่าในร้านเต็มไปด้วยผู้คนแบบนี้
"นี่.."ฟางค่อยๆเอ่ยปากพูดหลังจากเงียบมานาน ทุกคนหันไปมอง
"ถ้าในห้องเรา..ใครคนใดคนหนึ่งเป็นฆาตกรจริงๆนะ.."
"..ก็ช่วยฆ่าฉันที"
"...!!"ทุกคนตกใจกับคำพูดของฟาง เธอค่อยๆเงยหน้าขึ้นมา
"ทำไมล่ะ..สุดท้ายฉันคิดว่ายังไงเราก็ต้องตายกันอยู่ดี อย่างน้อยขอตายแบบ..ไม่ทรมาน"
"เฮ้ยฟาง!! ทำไมแกพูดงี้วะ !!"ฮิวโก้รีบตะโกนขึ้นมาอย่างร้อนรน ทำเอาคู่สามีภรรยาวัยกลางหันมามองด้วยความตกอกตกใจ เขาเลยลดระดับเสียงลงไปนิดหนึ่งก่อนใบหน้าเจื่อนๆจะตามมา
"ยังไงเราก็ต้องรอดไปทุกคน..เสียไปอีกหนึ่งไม่ดีแน่ๆ"
"ไม่รู้สิ..ฉันคงเป็นบ้าไปแล้วล่ะมั้ง"ฟางพ่นลมหายใจออกมา ก่อนจะปาดเหงื่อ
"เอาน่าฟาง กินอะไรเย็นๆให้สบายๆใจก่อน พวกฉันไม่คิดมากหรอกเรื่องที่แกเอาตำรวจจะมาจับพวกฉันน่ะ พวกฉันแค่จะทำให้ตัวเองบริสุทธิ์เท่านั้นเอง"อองฟองต์ตบไหล่ ฟ้าเห็นดังนั้นจึงรีบเรียกพนักงานในร้านมา
"เอาชานมเย็นแก้วหนึ่งค่ะ.."
เมื่อพนักงานเสิร์ฟไปแล้ว เหตุการณ์ทุกอย่างเริ่มสงบลง บุ๊คค่อยๆยิ้มอย่างผ่อนคลาย
"ค่อยยังช่วยหน่อยที่เรื่องจบลง"
"อ๊ะ..อยากเข้าห้องน้ำอ่ะ"จู่ๆแพรวก็ร้องอยากเข้าห้องน้ำมา
"นั่นไง กินเยอะไปแล้วล่ะสิแก"แป้งหัวเราะ
"ป่ะๆ เดี๋ยวพาไป ชั้นก็จะไปด้วย"
"เดี๋ยวชั้นไปด้วย"อองฟองต์ลุกพรวดพราดขึ้นมา ก่อนทั้งสามจะเดินไปด้วยกัน ไม่นานนัก ก็กลับมา
ชานมเย็นๆมาเสิร์ฟพอดิบพอดี ฟางค่อยๆกินช้าๆ
"กินเร็วๆก็ได้นะแก อย่าไปเครียด"ฟ้าเร่ง ฟางค่อยๆหันมามอง
"ไม่เอา เสียวฟัน"เธอยิ้มอย่างสดชื่นทำเอาคนอื่นสบายใจไปตามๆกัน
"อ่ะ ก็ได้"ว่าแล้วฟางก็ซดอย่างรวดเร็ว ก่อนจะค่อยๆวางแก้วลง
"อ๊า..ปวดสมองชะมัดเลย เย็นมากๆ"
"ฮะฮะ..ชั้นพูดเล่น แกทำจริงหรอเนี่ย"ฟ้าหัวเราะ ทำเอาทุกคนค่อยๆหัวเราะตามไปด้วย สุดท้ายแล้ว ก็ค่อยๆแยกย้ายกันกลับบ้านไป
วันจันทร์..
เอฟเดินเข้ามาในห้องอย่างรวดเร็วด้วยใบหน้าเครียดจัด ทุกๆคนค่อยๆหันไปมองเพื่อนที่เริ่มเข้ามาในห้องสอบครั้งใหม่
"เฮ้ยเอฟ เครียดเรื่องสอบขนาดนั้นเลยหรอวะ"ฝอร์ดเข้าไปโอบไหล่ เอฟสูดลมหายใจลึกๆก่อนจะพูดดังๆเหมือนกับให้คนทั้งห้องได้ยิน ซึ่งมันก็ได้ผล ทุกๆคนค่อยๆหันไปมอง
"สอบน่ะเครียด..แต่มีเรื่องเครียดกว่านั้น !"
"เฮ้ย..อย่าบอกนะว่า.."แบงค์(ใหญ่)ใบหน้าเริ่มซีดขึ้นเรื่อยๆ
"ใช่ ! ไอ่ฟางตายแล้ว ตายเมื่อคืนวันก่อนที่เราไปร้านอาหารกัน เห็นบอกว่าโดนยาพิษตาย แม่ฟางบอกว่ากลับเข้าถึงบ้านปุ๊ป จู่ๆฟางก็ล้มลงไปเลยแล้วก็ตายทันที"
"มะ..ไม่ทรมานสินะ"อองฟองต์ปิดปาก
"ฟางตายแล้ว..ได้ยังไงน่ะ..แล้วใครวางยาพิษล่ะ"
"เห็นตำรวจสันนิษฐานว่ามาจากแก้วชานมที่สั่งให้ฟางกินน่ะ"
"...!!"
