บทที่ 19 เรื่องมันคงจบลงแล้วล่ะ
สภาพศพของเต้ยนั้นเหมือนการฆ่าธรรมดาๆด้วยการเอามีดแทงที่ท้อง
แต่รอยมือบนด้ามมีดนั้นเป็นลายมือของฟ้าจริงๆ ตำรวจจึงสรุปว่าฟ้าคือฆาตกร มิวาย ก็ยังมีคงสงสัยว่าทำไมฟ้าถึงยอมรับตัว
"ฟ้า..ทำไมแกถึงยอมรับล่ะ.."ปายเอ่ยปากถาม เวลาผ่านไปนานแสนนาน..
ฟ้าไม่ตอบอะไรกลับมาเลย
เรื่องราวนี้ผ่านไปประมาณ 6 เดือนเต็ม ทุกคนเริ่มขึ้นม.5 เต็มตัว เหลือเพียงฟ้าที่นั่งรับโทษอยู่ในคุก หลังจากวันนั้นที่ผ่านมา ก็ไม่มีเหตุการณ์ใดๆขึ้นอีก
จำนวนนักเรียนในห้องเหลือไม่มากเพราะได้จากไปแล้ว มีเพียงดอกไม้สีขาวที่วางไว้บนโต๊ะ ได้แต่มองรอบห้องแล้วยิ้มให้กับความทรงจำดีๆที่เพิ่งผ่านมาหมาดๆ
"เรื่องราวนี้..จบแล้ว..ใช่มั้ย ?"จู่ๆแป้งก็เอ่ยปากถามขึ้นมา ทุกคนหันไปมองด้วยสายตานิ่งๆ ก่อนจะพยักหน้าเงียบๆ ไปป์ยิ้มจางๆ
"ใช่..มันคงจบลงแล้ว.."
"ทำไมแกต้องพูดว่า 'คง' ด้วย มันจบไปนานแล้วไม่ใช่รึไง!!"ฝ้ายหันขวับไปมองไปป์ด้วยสายตากราดเกรี้ยว ถึงแม้ฟ้าจะยอมรับ แต่ทุกคนก็ยังไม่ไว้ใจ เพราะเหตุอะไรทำไมฟ้าต้องยอมรับ นอกจากจะมีคนขู่เหมือนกับแนน..
"ป..เปล่า ฉันยังไม่ค่อยมั่นใจเท่าไหร่ แกจะโวยวายไปทำไม ตกอกตกใจหมด"เขาหันไปมองเพื่อนสาวที่เริ่มท้วงขึ้นมา เธอชะงักก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วปัดเรือนผมที่บดบังหน้าออก พึมพำเบาๆด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ 'ท่าทางเราจะคิดมากไปหน่อย'
เย็นวันนั้น ทุกคนไปหาแนนที่โรงพยาบาล เธออาการดีขึ้นมากจนน่าแปลกใจ เธอเป็นคนที่ชอบดอกลิลลี่ ถ้าหากนำมันไปเยี่ยมเธอแล้ว เธอจะดีใจเป็นพิเศษ คุยรู้เรื่องด้วย เว้นเสียแต่...
"แนน จำเรื่องเมื่อ 6 เดือนก่อนได้ไหม ?.."แพรวกลืนน้ำลายอึกใหญ่ก่อนจะถาม แนนหันมายิ้มอย่างเบิกบาน
"เอ๋ ? ตอนไหนหรอ.. อ๋อ!! ตอนที่เราไปเที่ยวด้วยกันและก็ดูหนังใช่มั้ย? จำได้สิ ทำไมจะจำไม่ได้ล่ะ สนุกมากๆเลยนะตอนนั้น"รอยยิ้มกว้างนั้นบาดเฉือนจิตใจทุกคน ความรู้สึกเวทนาและสงสารก่อขึ้นในจิต
"ม..ไม่ใช่.. เอ่อ..เรื่อง..เรื่องที่มีคนไล่ฆ่าในคนในห้องเราน่ะ..แก..พอจะจำได้ไหมว่าใครเป็นคนขู่"
ใบหน้าซีดเผือดและอาการชะงักเกิดขึ้นทันที เหงื่อเม็ดเล็กผุดเต็มหน้าผาก ดอกไม้ในมือร่วงหล่นสู่พื้น ริมฝีปากสั่นเทา มือสองข้างรีบกุมหัวตัวเองแล้วล้มลงไปกองกับพื้น เสียงหวีดร้องกรี๊ดๆดังลั่นทันที
"กรี๊ดดดดดดดดด !!! มันจะฆ่าฉัน !!! อย่า !! อย่าเข้ามานะ !!"สายตาแห่งความหวาดกลัวตวัดไปมองเพื่อนร่วมห้องด้วยอาการกราดเกรี้ยว นางพยาบาลสองคนรีบเข้ามาประคองร่างแนน แต่ก็ถูกสะบัดกระจายจนต้องมีคนลากกลับเข้าไปในห้องที่ที่ควรอยู่เพื่อสงบสติอารมณ์
"ผู้ป่วยมีอาการฝังใจมานานจนช็อคเสียสติ ทางเราไม่อยากให้พวกคุณอย่าเพิ่งไปรื้อฟื้นเรื่องนั้นเพราะจะทำให้อาการทรุดลงอีก เพราะฉะนั้นรอให้เธอหายเป็นปกติก่อนจะดีสุดนะครับ"หมอหน้าตี๋ยิ้มให้จางๆเมื่อเห็นหน้าซีดๆทุกคนที่ยังรู้สึกไม่ดีกับเหตุการณ์เมื่อครู่
"เราไปกันเถอะ.."บอส(เล็ก)กล่าว ทุกคนพยักหน้าเงียบๆ ก่อนจะเดินออกจาก ณ ที่นั้น มีสองสามคนขอลากลับเพราะไปอีกทางนึง ทันทีที่ทุกคนเดินผ่านหน้าโรงพยาบาล เสียงหวีดร้องก็ดังขึ้นด้านหลังกลุ่มจนแสบแก้วหู สายตาทุกคนรีบหันไปมองอย่างตกใจ เรื่องที่ไม่อยากให้เกิดได้ก่อขึ้นอีกครั้งหนึ่ง..
ร่างของคอปเตอร์ร่วงแผละลงไปกับพื้น แท่งเหล็กแหลมพุ่งทะลุกลางศีรษะส่งผลให้เห็นมันสมองสีแดงสดอมชมพูเผยออกมาจนบางคนถึงกับอาเจียน เลือดสีแดงกระจายทั่วปากที่อ้าค้าง ดวงตาที่เบิกกว้างแทบจะถลนออกมา โบว์รีบเงยหน้าขึ้นไปมองด้านบนดาดฟ้า พบเพียงเงาดำที่ยืนมองลงมาอยู่ ก่อนจะหันหลังหนีหายไปอย่างรวดเร็ว
ความเงียบปกคลุมไปทั่วห้อง ไม่มีใครพูดอะไรออกมามีเพียงนันต์ตาเศร้าหมองปะปนไปด้วยความหวาดกลัว
"ไปป์ !!! ไหนแกว่ามันจบไปแล้วไงวะ !!"ฝ้ายตะโกนขึ้นมาอย่างเดือดดาลส่งผลให้เสียงเงียบในห้องหายไป ไปป์หันไปมองอย่างหงุดหงิด
"อ้าว !! ใครมันจะไปรู้วะ ! ฉันไม่ใช่ฆาตกรนี่หว่า !"ไปป์รีบหันไปมองแป้งที่หันไปมองนอกหน้าต่าง
"แป้ง! แกจะขุดคุ้ยเรื่องนั้นทำไมวะ ! ถ้าแกไม่ขุดมันขึ้นมา เจ้าฆาตกรคงจะไม่บ้าคลั่งไล่เล่นงานพวกเราอีกหรอก !!"
"เออ ! ฉันผิด ! ทำไม ! ใครมันจะไปรู้ล่ะวะ !!"
"ยังไงแกก็ยังงี่เง่าเหมือนเดิม !"เขารีบตะโกนด่าแป้งอีกรอบ หญิงสาวขบฟันแน่นด้วยความโมโห ตบโต๊ะดังปัง ตอกด่ากลับไปอย่างไม่ยอมแพ้ ส่งผลให้ในห้องเริ่มมีเสียงฮือฮาพร้อมห้องอื่นที่ชะโงกหน้าเข้ามาดูเหตุการณ์
"พอเลย !! งี่เง่า! งี่เง่า ! งี่เง่ากันหมด !!"มาร์คตะโกนกลบเสียงด่าทอของทั้งสอง ความเงียบกลับมาอีกครั้ง มีนลุกขึ้นมา กรีดร้องลั่น
"ไหนๆเรื่องมันเกิดขึ้นแล้วพวกแกจะทะเลาะให้มันได้อะไรมา ..อึก..ท..แทนที่จะสามัคคีกัน.."น้ำตาแห่งความผิดหวังและเสียใจไหลรินอาบทั่วใบหน้า ร่างบางทรุดลงไปกองกับพื้นก่อนจะส่งเสียงสะอื้นในลำคอ ทุกคนได้แต่มองมีนสลับฝ้าย แป้ง และไปป์ ทั้งสามมองหน้ากันก่อนจะกล่าวขอโทษด้วยอาการดูไม่เต็มใจมากนัก
"มารับมือกับเรื่องพรรค์นี้กันเถอะ"ริมฝีปากบางคลี่ยิ้มออกมา ทุกคนหันไปมองหญิงสาวที่กำลังหัวเราะอยู่ด้วยอารมณ์สงสัย
(ไม่ได้แต่งนาน)
