-26-
อึดอัด..
รู้สึกอึดอัดจริงๆ หลบสายตาพี่ตลอดเวลาถูกจ้องมองมา พยามทำตัวให้เป็นปกติที่สุดแต่มันก็ยากเหลือเกิน เวลาเดินด้วยกันแบบนี้ก็ดูปกติดีแต่กลับรู้สึกอัดแน่นในใจอย่างบอกไม่ถูก
แอ้ดด..
ฉันไขกุญแจห้องก่อนจะเอื้อมมือไปเปิดประตู ทันทีทีได้เข้ามารีบโยนกระเป๋าข้างโต๊ะหนังสือแล้วคว้าผ้าขนหนูวิ่งเข้าห้องน้ำทันที
"เฮ้ ! แต่พี่จะอาบน้ำก่อนนะ !"เสียงตะโกนดังออกมาจากด้านนอกห้องน้ำ แต่ฉันไม่สน ล็อคประตูแล้วเปิดน้ำทันที
ปล่อยให้สายน้ำพุ่งออกมาจากฝักบัวแล้วชำละล้างสิ่งสกปรกออกจากสมองไปซะ..
........
ฉันพยามข่มตาหลับในความมืดหลังจากที่พี่ปิดไฟแล้ว ทันทีที่ออกมาจากห้องน้ำ ฉันรีบขึ้นไปบนเตียงเพื่อทำว่าหลับทันที ทำเอาพี่คล้อยตามนึกว่าฉันหลับแล้วจึงปิดไฟเข้านอน
แต่ฉันรู้..ว่าพี่ยังไม่หลับหรอก..พี่จะรู้รึเปล่านะว่าฉันก็ยังไม่หลับเช่นกัน
"นอนไม่หลับรึไง"เสียงดังลงมาจากด้านล่างตัวฉันทำเอาทั้งเนื้อตัวสะดุ้งเฮือกตกใจ ฉันกัดปากไม่ยอมตอบทันที
"พี่ถามเธอ ตอบรับสิ"
"ฉันหลับแล้ว"ฉันพูดโกหกคำโตแม้กระทั่งเด็กอนุบาลก็ยังจับได้ ก่อนจะพลิกตัวหันหน้าชนฝาผนัง
"เรื่องเมื่อวาน.."
ไม่นะ..หยุด..หยุดพูดเดี๋ยวนี้..ฉันไม่อยากฟังมัน
"พี่คิดว่า.."
แปะ!
ฉันเอื้อมมือไปกดเปิดไฟทันที ดวงตาฉันหรี่อ่อนเพื่อปรับแสง เสียงพูดเบาๆค่อยๆดังขึ้นตามเคย
"เปิดไฟทำไม..ไม่ง่วงหรอ"
ฉันไม่ตอบอีกรอบ ลงจากเตียงไป ก่อนจะเดินไปหน้ากระจก มองตัวเองเบื้องหน้า
ภาพเบื้องหน้ามีเพียงผู้หญิงผิวขาวอมชมพู ผมสีน้ำเงินเข้มจนเกือบดำยาวถึงเอว ดวงตาสีน้ำเงินเข้มหม่นลงไร้แวว ริมฝีปากสีอ่อนยิ้มจางๆพร้อมมือขวาที่ยื่นมาแตะกระจก
"โลวาน่า..เป็นอะไรไป"
"พี่ไม่จำเป็นต้องมาห่วงฉันหรอก"ฉันสะบัดหน้าหนี พยามหลบซ่อนท่าทางให้ได้มากที่สุด
"ทำไม..?"
"เพราะฉันไม่มีค่าพอที่จะให้พี่มาห่วงฉัน"
โอเค..ฉันมันโง่เอง
ความสัมพันธ์ของฉันกับพี่ที่รุนแรงใกล้ขาดแล้ว เมื่อคืนที่ฉันพูดไปยิ่งทำให้เส้นใยบางที่เจือจางโอบล้อมตัวพวกเราไว้ใกล้ขาด..รอวันที่จะได้เดินจากไปอย่างอิสระเสรี
"โลวาน่า..เป็นอะไรไป ยังไม่หายซึมเลยนี่นา"นาริยื่นใบหน้าของเธอเข้ามา จนฉันสะดุ้งและหลุกจากภวังค์ต้องห้ามที่ไม่มีใครเข้าถึง นักเรียนทุกคนยืนขึ้นและทำความเคารพอาจารย์ที่ค่อยๆเดินออกนอกห้องไป ทำเอารีบลุกพรวดพราดขึ้นตามมา ยัดหนังสือใส่กระเป๋าอย่างรวดเร็ว
"นาริ! วันนี้ฉันจะหนีพี่ ! เธอไปกับฉันเถอะฉันอยากกินข้าวกับเธอบ้าง!"ฉันรีบจับข้อมือนาริทันที ส่วนหญิงสาวผู้ไม่รู้เรื่องราวอะไรก็กระพริบตาปริบๆ
"เอ่อ..ขะ..ขอโทษนะโลวาน่า..คือฉันติดธุระที่ร้านน่ะ..อีกอย่างเธอไม่ควรทำแบบนั้นด้วยนะ.."เธอค่อยๆลดมือลงก่อนใบหน้าโทษตัวเองจะตามมา ทำเอาฉันยิ้มเฝื่อนๆ
"มะ..ไม่เป็นไร เธอไปเถอะ เดี๋ยวฉันไปกินข้าวกับอาเรียและแอนโทเนียก็ได้จ้ะ"
"ขอบใจนะที่เข้าใจฉัน ฉันไปนะ โชคดีจ้ะ"เธอยิ้มพลางโบกมือลา แล้วเดินออกนอกห้องไป ฉันค่อยๆคลี่ยิ้มผิดหวังออกมา ก่อนจะเลื่อนสายตาไปที่หน้าต่างกระจก มองดูนาริที่เดินลงไปถึงด้านล่างที่รีบวิ่งลงไปแล้ว แล้วค่อยๆมองขึ้นมาทำให้สายตาอยู่ระดับเดียวกับหน้าผาก แต่ก็ถึงกับตกใจเมื่อเจอพี่ยืนอยู่ด้านหลัง
"มาตั้งแต่เมื่อไหร่ !"ฉันรีบหันหน้าไปมอง ใบหน้าของพี่เรียบเฉยทำเอาความรู้สึกกลัวถาโถมเข้ามาในจิตใจ
คะ..คำพูดที่ฉันเอ่ยกับนาริเมื่อกี้..พี่ไม่ได้ยินใช่มั้ย..?
"เธอจะหนีพี่ไปไหน"
ฉันกัดปากก่อนจะกำมือแน่น ไม่ยอมตอบ เสียงฝีเท้าก้าวคู่หนึ่งรีบก้าวตรงรี่มาที่ฉันทันที สองมือจับข้อมือฉันไว้ก่อนจะดันไปตรงหน้าต่างทำเอาฉันรู้สึกเจ็บเล็กน้อย เสียงดังตะคอกดังออกมาจากปากพี่ทันทีทำเอาฉันตกใจ
"พี่ถาม ! ทำไมไม่ยอมตอบล่ะ !!"
"...."
"พูดออกมาสิ !!..ทำไมไม่ยอมพูดออกมาล่ะ !"
"....ฉัน..ไม่อยากพูด"
"ทำไมล่ะ?"สองมือที่กำข้อมือฉันแน่นจนแดงค่อยๆคลายออก ปล่อยให้แขนสองข้างตกลู่ข้างลำตัว แต่หัวไหล่ฉันถูกกดเอาไว้แทน
"เป็นเพราะว่าเธอคิดกับพี่เกินเลยคำว่าพี่น้องใช่มั้ย !?"
"ฉันไม่จำเป็นต้องตอบ !!"ฉันรีบตวาดคำพูดขึ้นมาทันทีอย่างร้อนรน
"ทำไม ! ต้องให้พี่ทำอะไรที่มันเกินเลยกับเธออีกใช่มั้ยฮะเธอถึงจะยอมกลับเป็นปกติๆน่ะ!"
"ฉันไม่ใช่ผู้หญิงใจง่ายนะ !!"
"โกหก ! ความจริงเธอก็ต้องการมันใช่มั้ยฮะ !!"ดวงตาสีฟ้าใสจ้องมองมาที่ฉันอย่างเดือดดาล ฟันขบกันแน่นจนฉันรู้สึกได้
"ทำไมไม่ตอบล่ะฮะ !!"
"ฉัน.."
"ถ้าไม่ตอบแสดงว่าเธอคิดแบบนั้นใช่มั้ยฮะ !!"
"บอกว่าฉันไม่ได้คิดไงเล่าไอ่พี่บ้า !!"ฉันผลักออกทันที ก่อนจะรีบวิ่งหนีออกมาจากห้องทันที
ท่ามกลางสายตาของผู้หญิงผมซอยสั้นสีแดงที่แอบอยู่หลังประตูมองตามไปหลังจากที่เธอวิ่งกลับขึ้นมาใหม่เพื่อจะเอาสมุดการบ้านที่ลืมไว้ใต้โต๊ะแต่ก็กลับได้ยินทุกๆอย่างจากปากของพี่น้องคู่นี้นี่เอง..
