เฮ้ย ขึ้นคร่อม *[]* (หล่อนคิดอะไรยะ)

คิดไปไกลเลยแหละ =.,=

  //me โดนตบ


เค้าไม่รับประกันนะว่าจะลงภายในคืนนี้

แต่จะพยายามลงภายในคืนนี้นะ =3=

ฟองต์อยู่ม.5นะ=A=

ฉันเกือบหลับคาหอประชุมโรงเรียนด้วยซ้ำ.. ท่านอาจารย์ใหญ่ที่เคารพรัก(?)ช่างพูดได้ยาวนานจริงๆ  แต่ก็ต้องพยามปรือตาให้ได้มากที่สุด เพราะรุ่นพี่คนหนึ่งนั้นแอบจ้องมองชั้นตลอดพลางจะปาชอล์กใส่  ทำให้ฉันทรมานอย่างยิ่งและหิวข้าวมาก

ทั้งๆตอนเย็นก็บอกพี่ไปว่าจะไม่กินข้าว แต่สุดท้ายก็ต้องเลี้ยวเข้าโรงอาหาร ทั้งๆที่ตอนนี้ 1 ทุ่มครึ่งจะสองทุ่มแล้ว 

ไม่น่าเชื่อว่าท่านผ.อ.จะพูดได้ยาวนานขนาดนี้  จนฉันเมื่อยเนื้อตัวไปหมด

เมื่อมาถึงโรงอาหาร  นักเรียนส่วนน้อยเข้ามากินข้าว   ถึงแม้เมื่อกี้ไม่มีสมาธิฟังที่ท่านผ.อ.พูด แต่ฉันก็ยังพอจับใจความให้รู้เรื่องได้

'หอปิด 4 ทุ่มตรง หลังจากนั้นห้ามเข้า หากเข้าช้าจะโดนทำโทษ'

คงไม่นานไปหรอกน่า..นี่ก็เพิ่งหนึ่งทุ่มเอง..

ฉันสั่งข้าวกับผัดผักรวมมิตรของโปรดฉัน  ก่อนจะไปจับจองโต๊ะที่นั่งที่เริ่มเหลือน้อยเต็มที  เพราะภารโรงเริ่มยกเก็บโต๊ะเก้าอี้ให้เข้าที่บางส่วนแล้ว

"เอ่อ..นั่งด้วยนะ"เสียงใสดังขึ้น ฉันเงยหน้าขึ้นไปมองก็พบหญิงสาวไว้ผมสั้นซอยสีน้ำตาลแดง ผิวขาวเนียน นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้ม ยืนถือถาดจานข้าวผัดปูอยู่

ฉันหันไปมองรอบๆก็พบว่าคนเริ่มออกไปจากโรงอาหารแล้วเหลือแค่ไม่กี่คน ซึ่งที่นั่งนั้นก็หมดไปแล้วด้วย

ฉันพยักหน้า เธอคนนั้นยิ้มอย่างดีใจ ก่อนจะลงมือทานข้าวด้านหน้า  ซึ่งฉันก็เลี่ยงที่จะไม่ดู เพราะถือเป็นมารยาทบนโต๊ะอาหารที่กินร่วมกันกับคนอื่น

พวกเราสองคนไม่พูดอะไรต่างคนต่างกิน  เมือทานเสร็จ ฉันก็เดินเอาจานข้าวไปเก็บ  ก่อนจะออกไปนอกโรงอาหารทันที  ตรงไปยังหอพัก

แอ้ด..

เมื่อมาถึงหอพัก ก็พบพี่นั่งอยู่บนโต๊ะหนังสือ พลางอ่านหนังสือนวนิยายอังกฤษแนวโรแมนติกอยู่ 

เสียงปิดประตูห้องทำให้พี่ตื่นจากภวังค์แล้วหันมามองฉัน

"กลับมาช้าจัง ไปกินข้าวมาหรอ"

ฉันพยักหน้า พี่เขายื่นหนังสือที่อ่านอยู่มาตรงหน้าฉันจนเผลอผงะไปเล็กน้อย

"ลองอ่านดูมั้ย ? เป็นเรื่องที่พี่น้องรักกันเองน่ะ รักต้องห้าม โรแมนติกดี" พี่เงียบไปพักหนึ่ง ก่อนจะพูดต่อ

"เพื่อนพี่ให้ยืมมา ตอนแรกพี่ก็ไม่อยากอ่านนิยายผู้หญิงนะ แต่พออ่านไปแล้วประทับใจมากเลย เอามั้ย ?

พี่น้องรักกัน..รักต้องห้ามหรอ ?

ฉันส่ายหน้าทันที ก่อนจะหยิบผ้าเช็ดตัวและเสื้อนอนเข้าห้องน้ำไป

เมื่อทำกิจธุระส่วนตัวเสร็จ  ฉันจึงเดินออกมาจากห้องน้ำ  ก่อนจะขึ้นเตียงนอนไป 

แล้วทุกอย่างก็ตกอยู่ในความสงบ  เมื่อพี่ปิดไฟเตรียมนอน ถึงแม้จะสงบนิ่ง..

แต่หัวใจฉันกลับร้อนรุ่มไปด้วยอารมณ์โทสะ

"ชิ.."ฉันจิ๊ปากเบาๆพลางขยับตัว  เสียงพี่ดังขึ้นจากเตียงด้านล่างเบาๆ

"มีอะไรหรอ ?"

"เปล่า"ฉันตอบห้วนๆ ก่อนจะค่อยๆพริ้มตาหลับลง

'ชีวิตวัยเรียนจะเริ่มต้นขึ้นอีกรอบในวันพรุ่งนี้สินะ..หวังว่า..ฉันคงจะเจอคนใหม่ๆแล้วลืมพี่ได้หรอกนะ'

'หวัง..ว่า..'

ทำไมฉันถึงต้องหวังล่ะ..

มันต้องมีคนใหม่อยู่แล้วสินะ..

ค่ำคืนนี้ มีเสียงเปิดปิดประตูของห้องด้านนอกและเสียงพูดคุยจากห้องอื่น  เมื่อย่างกรายเข้าเวลา 5 ทุ่ม 

..เสียงจ้อกแจ้กจอแจของนักเรียนก็ค่อยๆจางลง จนตกอยู่ในความเงียบสงัด

ทุกๆคนล้วนมี 'ตราบาป' เหมือนฉันใช่มั้ย ?