-8-
ฉันมองผู้หญิงผมยาวที่ถูกรวบไปมัดเป็นทรงทวิลเทลที่มาถามฉันเมื่อสักครู่นี้ ก่อนจะถอนหายใจ แล้วคิดถึงเรื่องเมื่อกี้นี้ที่เพิ่งผ่านมา
'โลวาน่า! เธอจะไปไหนน่ะ!'
'ฉันจะไปนอนหอพักที่โรงเรียน'ฉันบอกพี่ชายพลางเก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋า
'เฮ้ย! ทำไมตัดสินใจเองเออเองแบบนี้ล่ะฮะ!'เสียงตวาดดังมาจากพี่ชายทำเอาไหล่ฉันกระตุกเพราะสะดุ้งนิดหน่อย ก่อนจะหันหน้ากลับไปอย่างฉุนเฉียว
'ฉันโตพอ มีสมอง และไม่ต้องให้พี่มาดูแลฉันตลอดไปหรอกนะ'"เรา..พูดแรง..ไปไหม"ฉันถอนหายใจเสียงดัง ก่อนจะค่อยๆมุ่งหน้าไปยังหอพักที่กำลังจะไป
รูมเมทจะเป็นคนยังไงนะ..?
เมื่อไปถึง ฉันก็ไปติดต่อขอพักที่หอ ยังไม่ทันได้พูดจบ กุญแจก็ถูกยื่นมาตรงหน้าฉันอย่างรวดเร็วจนเก็บอาการเหวอเกือบไม่ถูก
"ขะ..ขอบคุณค่ะ.."ฉันค่อยๆรับกุญแจนั้นมา ก่อนจะเริ่มหาห้องที่ได้พัก
'040'
อ๊ะ..เลขสวยดีนี่นา ว่าแล้วฉันก็รีบก้าวฉับๆไปยังห้องนั้นทันที ในขณะที่ตาเอาแต่มองกุญแจในมือ ทำให้ฉันเผลอชนกับเด็กผู้หญิงคนหนึ่งทันที
ผลัก!
"โอ้ย!"เสียงร้องมาจากเธอ ฉันได้แต่ยืนนิ่ง ส่วนเด็กคนนั้นกลับล้มลงไปกองกับพื้น ฉันชนแรงไปไหมเนี่ย..
ฉันค่อยๆยื่นมือไป เธอคนนั้นจับมือฉันพลางยันตัวเองลุกขึ้นมา ทันทีที่เธอคนนั้นลุก ฉันค่อยๆเกาหัวเบาๆ
"ขะ..ขอโทษนะ ฉันไม่ได้ตั้งใจน่ะ"
"ไม่เป็นไรจ้า"เธอตอบด้วยวาจาฉะฉาน ฉันค่อยๆสังเกตุตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า
เธอแต่งกายเรียบร้อย ใส่หมวก ผิวขาวเนียนอมชมพู ผมยาวสีชมพูอ่อนถึงเอว ตากลมโต ดูน่ารักสดใสร่าเริงเป็นกันเอง
"ฉันต้องไปแล้ว ขอทางด้วยค่ะ"เธอพูดอีกครั้ง ฉันค่อยๆเขยิบให้เธอ ก่อนจะหันไปมองพลางกระพริบตาปริบๆ
เธอพักอยู่ชั้นสามหรอเนี่ย? ชั่งเถอะ รีบๆขึ้นห้องดีกว่า
เท้าของฉันค่อยๆก้าวบ
ก๊อก ก๊อก ก๊อก!
"อะ..เอ่อ..มะ..มีใครอยู่ไหม"
มีเพียงความเงียบตอบกลับมา ฉันลังเลเล็กน้อยก่อนจะค่อยๆเปิดประตูเข้าไป
"สะ..สวัสดี..อ้าว ?"ฉันกวาดสายตาไปทั่วๆห้อง ก่อนจะยิ้มเจื่อนๆ
"ยะ..ยังไม่มีใครมา..หรอเนี่ย ?"
ห้องนี้มีสีขาวสะอาด เตียงสองชั้นติดอยู่มุมซ้ายของห้อง ตรงกลางห้องมีหน้าต่าง และโต๊ะเครื่องเขียนวางตรงนั้น ทางขวาของห้องมีตู้เสื้อผ้า ส่วนบนเพดานนั้นก็มีโคมไฟติดไว้ตรงกลาง พร้อมเครื่องปรับอากาศเหนือตู้เสื้อผ้า
ฉันค่อยๆเก็บเสื้อผ้าใส่ในตู้ ก่อนจะขึ้นไปจับจองเตียงชั้นสอง เพราะดูเป็นส่วนตัวมากกว่า ก่อนจะนั่งเหม่อสักพัก ไม่นานนัก ฉันก็ค่อยๆลงมาจากเตียง เพราะนี่ก็เริ่มเย็นแล้ว สายตาฉันเลื่อนไปมองผู้คนที่เดินเข้าโรงเรียนน้อยลง ไม่นานนัก เสียงเปิดประตูก็ดังขึ้น
ฉันหันไปมองตามสัญชาตญาณ ผู้ชายผมสีน้ำเงินออกฟ้า รูปร่างสูงขาวค่อยๆเดินเข้ามา ติดอยู่ที่เขาก้มหน้าอยู่ เขาค่อยๆพูดขึ้นมาพร้อมเงยหน้าขึ้น
"ขอรบกวนด้ว..เธอ !"
"พะ..พี่ !"
ริมฝีปากฉันสั่นเทา ฉันกระพริบตาสองสามที ก่อนจะค่อยๆกลายเป็นอ้าปากค้าง
"ทำไมพี่มาพักที่นี่!!"
"พ่อแม่อนุญาตแล้ว"พี่ตอบเรียบๆ ก่อนจะเดินไปเก็บกระเป๋าหน้าตาเฉย
"แล้วทำไมถึงห้องนี้ล่ะ !"พี่ชายชะงักไปนิดนึง ก่อนจะเลิ่กคิ้วพลางยักไหล่อย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว
"ไม่รู้สิ"
ฉันขบฟันแน่น ก่อนจะกระฟัดกระเฟียดทันที
"เป็นอะไรของเธอ เราเป็นพี่น้องกันนอนห้องเดียวกันแปลกตรงไหน"
"ไม่รู้!"กลายเป็นฉันที่ตอบห้วนๆบ้าง ก่อนจะปีนขึ้นเตียงตัวเองไป
"เย็นแล้ว ไม่กินข้าวหรอ"เสียงตะโกนดังขึ้นมา ฉันนิ่งไปพักหนึ่ง ก่อนจะขยับปากพูด
"ไม่กิน"
ทั้งๆที่คิดว่าเปิดเทอมเราน่าจะทำตัวห่างกับพี่ได้แท้ๆ..
