[Fiction] ผนึกรัก หัวใจนายเย็นชา

บทที่ 11

หลังจากหมดคาบที่ 4 วิชาภาษาไทย ก็ได้เวลากินข้าวเที่ยงแล้ว ดีใจจัง ~

“นัท ไปกินข้าวกันนนนนนน ~” ฉันออกปากคำชวนนัทไปกินข้าวทันที

“รอแปบนะ ฉันขอเก็บหนังสือก่อน”

“ไว ๆ นะแก เดี๋ยวคนเยอะ” ฉันเร่งนัท

“แกจะห่วงกินไปไหนเนี่ย ถ้าหมดเดี๋ยวแม่ครัวเขาก็ทำใหม่ !” นัทบ่นพลางเก็บหนังสือเข้าใต้โต๊ะที่เรียบร้อยสะอาดเป็นระเบียบ

แยกเป็นฝั่ง ๆ ว่าฝั่งขวาคือหนังสือ ฝั่งซ้ายคือสมุด โดยเรียงจากเล่มใหญ่หรือเล่มหนาไปหาเล่มเล็กหรือเล่มบาง

ซึ่งต่างกับใต้โต๊ะฉันอย่างลิบลับที่รกไม่เป็นระเบียบ หนังสือกับสมุดปนกันมั่ว แถมมีชีทอีกจำนวนหนึ่งมาแจมรกด้วยอีกตะหาก สภาพชีทของฉันมันยับหมดเลยทุกชีท

ยับจนเหมือนว่ามันโดนขยำมาแล้วครั้งนึงแล้วถูกคลี่ออกมาใหม่ โอเค ตอนนี้ฉันไม่อยากบรรยายถึงความรกของฉันหรือความสะอาดของนัทเท่าไหร่

เพราระ .. ฉันหิวข้าวจนไส้จะปลิ้นอยู่แล้วเนี่ย TOT

“เร็ว ๆ สินัท ฉันหิวข้าว” ฉันเร่งนัทให้เร็วขึ้นไปอีก เพราะมันเก็บหนังสืออย่างปราณีตมาก .. ปราณีตจนน่าถีบ

กว่าจะบรรจงค่อย ๆ ดันหนังสือเสียบแทรกเข้าไปให้ถูกลำดับ แถมมันยังเอาไม้บรรทัดมาวัดอีกว่าหนังสือเล่มไหนหนากว่าเพื่อความแน่ใจของมันอีกที

ฉันบอกไปหรือยังว่า .. จนถึงปัจจุบันนี้ มันยังเก็บหนังสือเล่มแรกไม่เสร็จเลย หนังสือที่มันจะเก็บมี 3 เล่ม รวมเล่มแรก

“นัท แกค่อยมาปราณีตบรรจงเก็บหนังสือทีหลังได้มั้ยเนี้ย =O=^” นัทไม่ตอบฉัน มัวแต่ใจจดใจจ่อกับการเก็บหนังสือ

มันจะปราณีตไปไหนฟะ ถ้าหนังสือใต้โต๊ะเป็นระเบียบเรียบร้อยแล้วมันจะได้ค่าทุนไปต่างประเทศหรอ

เพราะความฝันของมันคือมันอยากไปประเทศเกาหลีเพื่อไปหาผู้ชายหล่อ ๆ มาเป็นแฟน =_= มันเลยกะจะชิงทุนไปต่างประเทศ

แต่ฉันว่าคนอย่างนัทไม่มีทางได้ทุนแน่ ๆ ทุกวันนี้มันยังลอกการบ้านฉันเป็นบางวิชาอยู่เลย

“ไปกินข้าวเหอะ นัท คนอื่นไปกันหมดแล้ว” ฉันดึงแขนนัทและรีบพาวิ่งออกมาจากห้องทันที

“เดี๋ยวสิ ! หนังสือฉันมันยังไม่เข้าที่เข้าทางเลยนะ !! >O<” นัทมองหนังสืออีก 2 เล่มที่วางอยู่บนโต๊ะ

และอีก 1 เล่มที่มันยังคงเข้าใต้โต๊ะไปได้แค่ครึ่งเล่ม แล้วก็คาอยู่อย่างนั้น

“แล้วทำไมแกไม่ไปคนเดียวเล่า” นัทถาม

“ฉันไม่มีคนนั่งกินข้าวด้วย เพราะฉะนั้น แกต้องอยู่กับฉัน !”

“ยัยจินที่น่าสงสารของแกล่ะ ?” มันถามต่อ

“อ๋อ ก็ได้ วันหลังฉันไปนั่งกินกับจินแทนแกก็ได้ ! เอาจินมาแทนที่แก ฉันอุตส่าห์คิดแล้วนะว่าจะไม่ยุ่งกับมันแล้ว !!”

“ง่ะ ไม่อาวววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว TOT” นัทพูดด้วยเสียงที่ร้องโหยหวนเหมือนผี = =

จริง ๆ ฉันพูดไปงั้นแหละ ฉันยังไม่แน่ใจว่าจะยุ่งกับจินดีมั้ย เพราะกลัวจะเหมือนในหนังหรือละครอะไรงี้น่ะสิ .. ช่างมันเถอะ ไม่ต้องรีบคิดหรอก

และแล้วในที่สุดก็ถึงโรงอาหารซะที เย้ ~ ฉันวิ่งเข้าเส้นชัย (ประตูเข้าโรงอาหาร) อย่างดีใจสุด ๆ .. พร้อมคว้าถ้วยรางวัล (ถาดอาหาร) ที่อยู่ข้างประตูมาครอบครองในมือ

และเมื่อฉันหีนไป .. แถวยาวโคตร ๆ !!! =[]= อยากจะร้องไห้ มันยาวจริง ๆ นะ ฮือ ๆ ถ้าไม่ใช่เพราะนัทเป็นเพื่อนคนเดียวของฉันที่ไม่กลายเป็นชะนีเหมือนคนอื่นนะ

ฉันจะทิ้งมันไว้ในห้องนั้นแหละ จะไม่รอมันหรอก ! ฉันส่งสายตาอำมหิตใส่นัท ซึ่งนัทยังคงไม่รู้สึกรู้สาอะไร =_=^

“ว้าว แถวยาวจังเลยแก โชคดีจังเลยเนอะ ^O^”

“ย่ะ โชคดีมาก ! ดีใจสุด ๆ !! ตื่นเต้นเลยละ !!” ฉันประชดมันกลับ

“เอาน่า ยังไงก็ได้กินอยู่ดี แค่ช้ากว่าเวลาปกติเท่านั้นเอง” ยัยนัทยังคงยิ้มต่อ เหมือนสะใจที่ได้แกล้งฉัน

จำไว้ ฉันขอให้แกขึ้นคาน สาธุ !

ตอนนี้ฉันอยู่ที่ห้องเรียน กำลังนั่งประจำที่ของตนเพื่อรอครูประจำวิชาสุขศึกษามาสอนหลังจากหมดเวลากินข้าวแล้ว

ฉันเกือบกินข้าวไม่ทันแน่ะ กว่าฉันจะกินเสร็จแล้วต้องรอนัทอีก ซึ่งมันกินช้ามาก เหมือนบรรจงเคี้ยวข้าวให้ละอียดทุกเม็ด เหลือเวลาแค่ 5 นาทีเอง

เชอะ เวลาเล่นฉันหายหมดเพราะนัทคนเดียว ! ฉันนั่งเท้าคางพลางมองนัทที่ตอนนี้กำลังเก็บหนังสือเล่มที่ 2 =_= ..

ดูเหมือนฉันต้องถ่ายทอดวิชาจกกับปก (สกปรก) ให้ยัยนัทซะหน่อยแล้ว

แอ๊ดดดดดด ..

ประตูห้องเรียนด้านหน้าถูกเปิดออก ครูมาแล้วสินะ ทุกคนในห้องนั่งหลังตรงกันเป็นแถบแม้แต่ยัยนัท เพราะครูวิชาสุขศึกษาน่ะ ดุโคตร ๆ

ถึงยัยนัทจะนั่งหันตรง ตามองข้างหน้า แต่มือมันยังปราณีตเก็บหนังสืออยู่ ให้ตายสิ เพื่อนฉันมีพรสวรรค์จริง ๆ

แต่ปรากฏว่าไม่ใช่ครูแหะ ทุกคนในห้องถอนหายใจอย่างโล่งอก และกลับมาคุยกับคู่สนทนาเดิมของแต่ละคนต่อ

ที่หน้าห้องเรียน ฉันเห็นเด็กสาวหน้าตาดูธรรมดา ๆ แต่เธอสูงและผิวขาวพอ ๆ กับฉัน แต่คล้ำกว่านิดนึง และมัดผมสีน้ำตาลปนแดงเป็นหางม้า ใส่แว่นหนาเตอะสีเลือดหมู

เธอมองมาที่ฉันและยิ้มที่มุมปาก ฉันรู้สึกใจคอไม่ค่อยดีเลย .. ฉันว่ายัยนี่ต้องโรคจิตแน่ ๆ ฉันจำได้ว่า ยัยคนนี้ไม่ได้อยู่ห้องนี้นี่

ยัยแว่นเลือดหมูไปมายืนที่กลางหน้าห้องด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

แต่เธอไม่ได้ยิ้มแบบว่า วันนี้ขี้ออกแล้ว ลัลล้า ~ สบายตูด ยิ้มเหมือนกับว่าเธอรู้ความลับของใครบางคนมามากกว่า

“ทุกคน ฉันมีอะไรจะบอก” ยัยแว่นเลือดหมูพูดเสียงดัง แต่เหมือนดูไม่มีใครสนใจ เธอหุบยิ้มและขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจเล็กน้อย

“ทุกคน ฉันบอกว่ามีอะไรจะมาบอกไง !” เธอพูดเสียงดังมากกว่าเดิม แต่ก็ยังไม่ค่อยมีใครสนใจเท่าไหร่ ยัยแว่นขมวดคิ้วมากกว่าเดิม

“อีพวกหูหนวก ! หันมาทางนี้สิยะ กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด !!!”

รอบนี้ยัยแว่นเลือดหมูแหกปากลั่นห้อง ไม่สิ ลั่นชั้นเลยแหละ แหกปากจนมีคนในห้องต้องปิดหูเลยทีเดียว มันจะกรี๊ดทำไมฟะ

เสียงยัยแว่นนี้ สูงโคตร ๆ เวลาแหกปาก นึกถึงพวกตัวร้ายในละครไทยน้ำเน่าที่เวลาพ่ายแพ้นางเอกแล้วมันไม่ยอมแล้วก็แหกปากโวยวายกรี๊ดเหมือนชะนี

ยัยแว่นแหกปากแบบนั้นแหละ =_=

“อ้ะ ขอโทษที ไม่ได้ตั้งใจ ^^” ยัยนั้นแจกยิ้มน่ารัก ๆ แบ๊ว ๆ ไปทั่วห้อง ทำเสียงแบ๊วด้วยนะ

“คือ .. ฉันจะมาบอกว่า .. ฉันรู้ความลับของใครบางคนในห้องนี้” ความลับหรอ แฉมาเลย ฉันชอบรู้ความลับของคนอื่น

เป็นคนดีจริง ๆ เลยฉัน =O=" ยัยแว่นมองมาที่ฉัน แล้วยิ้มเจ้าเล่ห์ .. เดี๋ยวนะ อย่าบอกนะว่าเป็นความลับของฉัน ! ไม่นะ ฉันไม่ชอบฟังคนแฉความลับของฉัน ! TOT

“โห่ นี่เธอหนีเรียนมาเพื่อมาแฉความลับคนในห้องเราหรอ” มีผู้ชายคนหนึ่งลุกขึ้นมาโห่ใส่ยัยแว่น และคนอื่นก็เริ่มลุกขึ้นมาโห่ตาม

เอาเลย ๆ >_< ใจจริงฉันอยากจะลุกขึ้นมาโห่ด้วยนะ แต่เผอิญว่าคนที่ลุกขึ้นมา เป็นผู้ชายทั้งนั้นเลย ผู้ชายมีข้อดีตรงที่ไม่ค่อยสนใจความลับคนอื่นเท่าไหร่สินะ

แต่ผู้หญิงได้ยินคำว่าความลับเมื่อไหร่นะ หูผึ่งเลย ซึ่งฉันก็เป็นหนึ่งในนั้น ฮ่า ๆ

“นี่ เดี๋ยวก่อนสิ ! ถึงพวกนายจะไม่สนใจ แต่ฉันขอแฉเพื่อความสะใจแก้แค้นใครบางคนละกัน !!” ทุกคนหยุดโห่ แต่นั่งลง

และทำหน้าเบื่อหน่าย สงสัยพวกนี้จะได้ยินความลับคนอื่นจนเบื่อแล้ว .. อ๊ากกก นี่ไม่ใช่เวลามาตั้งทฤษฎีว่าคนพวกนี้ ๆ อาจจะได้ยินความลับมาจากบลา ๆๆ นะ

นี่มันนาทีตายของฉัน T[]T ฉันต้องทำอะไรซักอย่างเพื่อขัดขวางยัยแว่นเลือดหมู !

“เอาละ ความลับนี้เกี่ยวกับผู้หญิงคนหนึ่งในห้องเราชื่อ ..”