[Fiction] ผนึกรัก หัวใจนายเย็นชา

บทนำ

“ฮือ ๆ .. แม่ .. อย่า .. อย่าทิ้งหนูไปอีกคน .. ฮือ ๆ ..” เด็กสาวในวัย 8 ขวบที่ปล่อยผมสยายสีดำสนิทยาวถึงช่วงแขน ดวงตาสีแดงดูน่ากลัว

ใส่ชุดกระโปรงสีฟ้าอ่อนลายดอกเดซี่สีขาว ผู้ซึ่งกำลังร้องไห้คร่ำครวญถึงมารดา มือขาวเนียนของเธอกำมือของแม่แน่น

“ขอโทษนะครับ กรุณารอที่นี่” ชายใส่แว่นครึ่งเสี้ยวพระจันทร์ในชุดสีขาวและกางเกงสีดำที่เรียกกันว่า หมอ

พยายามแกะมือของเด็กสาวออกจากมือของผู้ป่วย

“ไม่ !! นั้นแม่ของหนูนะ ฮือ ๆ ..” เด็กสาวยังคงดื้อรั้น ไม่ยอมพลัดพรากจากแม่ หากแต่กำมือมือแม่แน่นกว่าเดิม

“แพรวา .. ปล่อยแม่เขาไปเถอะ หมอเขาจะได้รักษาแม่ให้หนูไงจ๊ะ ..” หญิงสาวที่อยู่ในวัยกลางคน

ผมสีดำสนิทเช่นเดียวกับเด็กสาวแต่มีผมที่สั้นถึงระดับบ่า เดินเข้ามาลูบหัวเธอเบา ๆ เด็กสาวยอมเชื่อฟังและทำตามแต่โดยดี

ก่อนที่จะมองร่างแม่ที่นอนอยู่บนรถเข็นเข้าห้องผ่าตัดไป เด็กสาวได้กอดน้าของเธอพลางร้องไห้ กลัวว่าจะเสียคนในครอบครัวไปอีกคน

ทั้งคู่ได้ไปนั่งรอที่หน้าห้อง

“ฮือ ๆ .. แม่ .. แม่ของหนู .. จะ .. จะไม่เป็นไร .. ช .. ใช่มั้ยคะ น้าแสง ..” เด็กสาวเงยหน้าขึ้นมาถามน้าของเธอ ดวงตาเปี่ยมไปด้วยความหวัง

แต่น้าก็ไม่สามารถรับปากได้ว่าแม่ของหลานตัวเองจะไม่เป็นไรเพราะไม่รู้ว่าแม่ของเธอจะรอดจากโรคมะเร็งในสมองได้หรือไม่

แต่ก็ไม่อยากให้หลานต้องเสียใจ

“น้าเชื่อว่าแม่ของหลานจะไม่เป็นอะไรจ้ะ” เด็กสาวยิ้มเล็กน้อยก่อนจะซบไหล่ร้องไห้ต่อ น้าได้แต่ลูบหัวปลอบเธอเท่านั้น

เด็กสาวร้องไห้จนผลอยหลับไปอย่างไม่รู้ตัว เวลาที่พวกเขานั่งรอนั้นนานแสนนาน จนกระทั่งหมอเดินออกมาทำให้เด็กหญิงสะดุ้งตื่นขึ้นมา

สีหน้าของหมอดูสลด น้าเริ่มหวั่น กลัวว่าจะเป็นอย่างที่ตนนึกไว้

“อาการเป็นยังไงบ้างคะ หมอ” น้ารีบถามทันที ในใจภาวนาขอให้คำตอบไม่ใช่ที่สิ่งที่ตนเดาไว้ หมอส่ายหน้าอย่างหมดหวัง

“ผมเกรงว่า .. คนไข้ไม่รอดแล้วครับ ..” สิ้นประโยค เด็กสาวที่กำลังกอดแขนน้า กอดแน่นกว่าเดิมด้วยความตกใจและเสียใจ

น้ำใส ๆ เริ่มไหลออกมาจากดวงตาของเธออีกครั้ง ซึ่งในครั้งนี้น้าของเธอก็ปล่อยน้ำใสออกมาเช่นกัน

“ฮือ ๆ .. ไหนน้าว่าแม่ .. แม่ของหนู .. จะไม่เป็นไร .. ฮือ ๆ .. น้าแสงโกหก ..” น้าของเธอถอนหายใจ

“น้าขอโทษนะหลาน .. แต่น้าก็ไม่อยากให้เป็นแบบนี้เหมือนกัน”

“ฮือ ๆ ..” เด็กสาวร้องไห้หนักกว่าเดิม น้าของเธอได้แต่ปลอบเธอต่าง ๆ นานา

“ฮือ ๆ .. หนู .. เกลียดการ .. สูญเสีย .. ฮือ ๆ ทำไม .. โลกนี้ต้องมีการสูญเสีย .. ด้วยคะน้าแสง .. ฮือ ๆ .. ทำไม ..”

น้าของเธอถอนหายใจอีกครั้ง

“น้าไม่รู้จ้ะ .. แต่น้าเชื่อว่ามันต้องมีเหตุผลของมันแน่ ๆ” น้าของเธอว่าก่อนที่จะจูงมือพาหลานของตนกลับบ้านไป