[Fiction] ผนึกรัก หัวใจนายเย็นชา

บทที่ 12

“พ ..”

“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด !!!!”

ฉันแหกปากกรี๊ดไปทั่วห้องเพื่อกลบเสียงยัยแว่นเลือดหมูตอนเธอกำลังจะเอ่ยชื่อฉัน เธอดูตกใจไม่น้อยเลยเมื่ออยู่ ๆ ฉันก็กรี๊ดขึ้นมา

ฉันไม่รอให้หล่อนได้โอกาสพูดชื่อ ฉันดึงแขนของยัยแว่นแล้วรีบลากไปที่แถว ๆ บันได ฉันหันซ้ายหันขวา ดูบันไดบนและบันไดล่างให้แน่ใจว่าไม่มีใครอยู่

ฉันเอามือของเธอมาไขว้หลังแล้วล็อคข้อมือทั้ง 2 ข้างไว้ไม่ให้หนี .. ฉันเหมือนตำรวจที่กำลังจับผู้ร้ายเลยแหะ =_="

“เธอรู้ความลับของฉันใช่มั้ย .. พูดเบา ๆ ด้วย !” ฉันกระซิบที่ข้าง ๆ หูของยัยแว่นเลือดหมู

“ใช่ .. แล้วจะทำไม” ยัยแว่นท้าทาย

“เธอ .. รู้ใช่มั้ยว่าความลับของฉัน .. คือ ..” ฉันหยุดพูดไปช่วงหนึ่งและมองรอบ ๆ เพื่อให้แน่ใจอีกที

“ฉันยังนอนกอด มิสเตอร์เยลโล่วแบร์ อยู่เลย .. =^=” ยัยนั้นทำท่าเหมือนจะหัวเราะแต่ก็กลั้นไว้

แต่ทุกวันนี้ฉันไม่ได้นอนกอดมิสเตอร์เยลโล่วแบร์แล้วนะ ! เพราะฉันลืมมิสเตอร์เยลโล่วแบร์ไว้ที่บ้านของฉันน่ะสิ

เฮ้อ .. พูดแล้วคิดถึงมิสเตอร์เยลโล่วแบร์จัง T_T .. ใครจะมานอนกับฉันละ เวลาตกกลางคืน ฮือ ๆๆ (ที่ไม่ใช่ไอ้หมาส้มตัวนั้นน่ะ =_=)

“ม.6 แล้วยังกอดตุ๊กตาหมีอีกหรอ ฮ่ะ ๆๆ” เธอเริ่มกลั้นหัวเราะไม่ไหว

“รู้ได้ไงว่ามิสเตอร์เยลโล่วแบร์เป็นตุ๊กตาหมี !”

“ก็มีคำว่าแบร์นี่ แบร์แปลว่าหมี ฉันไม่โง่นะยะ” เออแหะ ลืมสนิทเลย

“แล้วจะหัวเราะทำไมเนี่ย เธอรู้ความลับของฉันแล้วนี่” เธอส่ายหน้าพลางหัวเราะคิกคักไปด้วย

“ไม่ใช่ ฉันไม่ได้รู้ความลับเรื่องไอ้ตุ๊กตาหมีของเธอหรอกนะ” อ้าว แล้วรู้อะไรล่ะ ฉัน งง จนเผลอปล่อยมือยัยแว่น

โชคดีที่เธอไม่วิ้งแจ้นแล้วตะโกนแฉความลับของฉัน แต่เธอกำลังเพลิดเพลินกับการหัวเราะ มันน่าตลกมากเลยหรอยะ =^=

ยัยแว่นหันมาหาฉันพร้อมกับสีหน้าที่เปลี่ยนไป เป็น .. สีหน้าเจ้าเล่ห์

“ไม่ใช่ ฉันรู้เรื่องเธอ .. กับนิค” เธอกระซิบที่ข้างหูของฉัน ฉันแทบสะดุ้งทันที ที่ได้ยินชื่อนิค ให้ตายสิ

ฉันลืมสนิทเลย เรื่องนี้

“เธอรู้เรื่องนี้ได้ยังไง ..” ฉันเริ่มหน้าซีด

“ฉันได้ยินเธอขอที่อยู่นิค .. แสดงว่าเธอแอบชอบนิคใช่มั้ยล้า ~ ฮั่นแน่ ๆ >_<” เอ้า นึกว่ารู้ความลับที่ฉันอยู่บ้านเดียวกับนิค

ที่ไหนได้ มันนึกว่าฉันไปชอบไอ้บ้านิคแทน =_= .. เจริญจริง ๆ

“จะบ้าหรอ ฉันไม่ได้ชอบนิค หน้าตายด้านสุด ๆ ! วันนึงหน้าแทบไม่ขยับเลย นั้นไม่ใช่สเป๊คฉัน”

“แน่ะ ปากแข็ง ๆ” อ๊ากกกกกกกกกกก !! ฉันจะบอกยัยแว่นนี่ยังไงดี พูดความจริงไป มันก็ไม่เชื่อฉัน

“นี่ ฉันไม่ได้ชอบนิคนะ ! ฉันสาบานด้วยมิสเตอร์เยลโล่วแบร์ของฉันเลย !!”

“หรอออออออออ ~” แล้วมันก็หัวเราะคิกคัก ๆ ต่อ อยากโยนมันลงมาจากตึกจัง -_-^

“นี่ ฉันพูดจริง ๆ นะ ให้ตายฉันก็ไม่มีวันชอบคนแบบหมอนั้นหรอก ฉันชอบผู้ชายสุภาพบุรุษ !” คำว่าสุภาพบุรุษต่างจากนิคโดยสิ้นเชิง

หลายวันก่อนมันยังถีบฉันตกเตียงอยู่เลย ไม่ให้เกียรติผู้หญิงเอาซะเลย ! คนแบบนั้นใครเขาอยากได้กัน พวกที่อยากได้ ก็ดูจากหน้าตานั้นแหละ

“หรอ ~ แล้วทำไมถึงขอที่อยู่นิคละ” บอกมันไปว่าอะไรดีฟะ เถียงไม่ออก ฉันเงียบและพยายามคิดข้ออ้างด้วยปัญญาทั้งหมดที่มี

“เงียบ .. ใช่แน่ ๆ เลย ~” ทำไมปัญญาฉันมันน้อยอย่างงี้ฟะ ! กรี๊ดดดดดดด !! คิดข้ออ้างไม่ออก T[]T

“อ้ะ BB มา” ยัยแว่นจ้วง BB สีดำขึ้นมาในระดับประมาณอก ตามองจอ BB นิ้วกดแป้นอย่างชำนาญ

ฉันควรฉวยโอกาสหนีตอนนี้ดีมั้ย อ้ะ ไม่สิ ฉันต้องเคลียร์ให้ยัยนี่เข้าใจว่า ฉันไม่ได้ชอบนิค ไม่งั้นเธอเอาไปบอกคนอื่นแน่ ๆ

ในตอนนั้นเอง นิคก็เดินผ่านมาพอดี เข้าห้องช้าหรอเนี่ย มิน่าถึงไม่เห็นนิคในห้อง ตอนนี้เรื่องนิคเข้าห้องช้าไม่ใช่ประเด็นที่จะคิดในเวลานี้

ฉันควรขอความช่วยเหลือจากนิคดีมั้ย .. อ้ะ ไม่ได้ ๆ ถ้านิคมาช่วยฉัน ยัยนั้นยิ่งเข้าใจผิดไปใหญ่เลยเพราะอาจจะคิดว่า นิคชอบฉัน

จะทำยังไงดีเนี่ย ฮือ ๆๆ นิคมองฉันแบบเดิม ๆ .. คงไม่ต้องบอกนะว่านิคมองฉันยังไง มีอยู่แบบเดียว .. เย็นชา

ก่อนที่จะเดินขึ้นบันได้และเข้าห้องไปแบบไม่สนใจใยดีอะไรฉัน

“ว่าไงละ ถ้าเธอไม่ชอบนิค แล้วจะขอที่อยู่ทำไม” ยัยนั้นถามซ้ำอีกรอบหลังจากพิมพ์ BB เสร็จ

“อ .. เอ่อ ..” พูดไม่ออก โดนเข้าใจผิดว่าฉันชอบนิคแย่กว่าได้เรียนคณิตอีกนะเนี้ย ฮือ ๆๆๆ T_T

เอ๊ะ เดี๋ยว .. คณิตหรอ

“อ๋อ ! จะขอให้นิคสอนการบ้านวิชาคณิตน่ะ !!” ฉันไม่รู้หรอกนะว่าพูดไปอย่างงี้ยัยแว่นจะเข้าใจผิดมากขึ้นมั้ย

แต่ฉันอ้างไปแล้วละ

“ทำไมต้องให้นิคสอนละ” ไอ้นี้ตื๊อจังวุ้ย T_T

“ก็ .. นิคเรียนเก่งที่สุด”

“แล้วทำไมต้องสอนที่บ้านละ” ยัยแว่นถามต่อ

“ที่โรงเรียนไม่มีเวลาสอน”

“อย่ามาไก๋ ชอบนิคใช่มั้ยล้า ~” อะไรฟะ อยู่ ๆ กลับมาเรื่องนี้เฉย ใครก็ได้ช่วยฉันที T[]T

“อ้าว อยู่นี่เอง ตามหาซะนาน” มีเสียงหนึ่งดังมาจากบันไดล่าง ฉันกับยัยแว่นหันไปพร้อมกันและมองสิ่งเดียวกัน

ไอ้หนุ่มคาสโนว่าน๊อต =_=

“เข้าเรียนสายแล้ว ไปกันเถอะที่รัก ^O^” มันบอกใครฟะ ฉันกำลังยืนหน้าเอ๋อไม่แพ้ยัยแว่นเลือดหมู

ก่อนที่น๊อตจะจับมือฉันเข้าห้องเรียน หวังว่าครูยังไม่มานะ ขอทีเถอะ แค่เจอยัยแว่นนี่เข้าใจผิดก็ซวยมากพอแล้ว ..

และแล้ววันนี้ก็ไม่มีอะไรซวยไปกว่านี้อีกแล้ว เพราะครูยังไม่เข้าห้อง เฮ้อ .. โชคดีจัง เกือบได้โดนลงโทษข้อหามาเข้าห้องสายซะแล้ว

“นี่ นาย ! เมื่อกี้นายทำอะไร !!” ฉันสะบัดมือออกทันทีที่ถึงห้อง เพราะถ้ามาบอกหน้าห้อง

ยัยแว่นอาจจะได้ยินแล่วโดนเข้าใจผิดคิดว่าฉันเป็นแฟนกับไอ้น๊อตอีก เพราะจุดที่ฉันคุยกับยัยแว่นไม่ได้ห่างจากห้องฉันมากเท่าไหร่

“ช่วยเธอไง ไม่รู้บุญคุณเลยนะเนี้ย เห็นหน้าเธอเหมือนโดนต้อนจนมุม เลยพาออกมา -O-”

“แล้วจะเรียกฉันว่า ที่รัก ทำบะหมี่หรอ =_=” น๊อตไม่พูดอะไร แต่ยิ้มอย่างมีความสุขมาให้ฉันแทน

“เฮ้ย ครูมาแล้ว !! ทุกคนนั่งประจำที่ !!!” ผู้ชายคนหนึ่งในห้องที่มีหน้าที่คอยดูว่าครูประจำวิชามารึยัง

เขาประกาศลั่นห้องก่อนที่ทุกคนจะวิ่งชุลมุนกลับเข้าที่ตัวเอง แม้แต่ฉัน และไม่นานชายร่างใหญ่ อ้วนนิดหน่อย มีผมหงอกที่ไม่ค่อยมีมากเท่าไหร่บนหัวของเขา

ใส่กางเกงขายาวสีดำ เสื้อเชิ้ตแขนยาว และผูกเนกไทสีขาว พร้อมกับหนังสือสุขศึกษาระดับชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 6 มา

“ขอโทษที ครูท้องเสียนิดหน่อย เอาละนักเรียน เปิดไปที่หน้า 174 ..” เสียงของครูทุ้มสุด ๆ และดุดัน

ฟังทีเกือบสะดุ้ง ทุกคนในห้องเงียบกริบ ไม่มีใครกล้าพูดคุยระหว่างเรียนวิชาสุขศึกษา เฮ้อ .. ฉันหวังว่ายัยแว่นเลือดหมูนั้นจะไม่เอาไปแฉคนอื่นแบบผิด ๆ นะ