[Fiction] ผนึกรัก หัวใจนายเย็นชา

บทที่ 9

“โฮ่ง ๆ !!” เสียงอะไรใครเห่าเนี่ย หนวกหูชะมัด !!

“เงียบ ๆ หน่อย ฉันจะนอน !” ฉันพูดทั้ง ๆ ที่ตายังปิดอยู่

“โฮ่ง ๆ !!” หมาตัวไหนมันเห่าฟะ ! ฉันหมดความอดทน ลุกขึ้นมานั่งทันที

แล้วก็ต้องลงไปนอนต่อ เมื่อพอฉันลุกขึ้นปุ๊บ .. ไอ้หมาสีส้มตัวเดิมกระโจนใส่ฉันจนฉันล้มลง กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด !! T[]T

แล้วมันก็เลียหน้าฉันเหมือนอย่างที่เคย มันจะจองเวรจองกรรมฉันไปถึงหนายยยยยยยยยยยย !!!

“ออกไปนะ ออกไป !” ฉันพยายามดันร่างสีส้มออกจากบนตัวของฉัน แต่ตัวมันหนักงะ

นี่ตานิคให้มันกินอะไรฟะเนี้ย หนักยังกับแบกพะยูน !

“อ๊ากกก !! ใครก็ได้ ช่วยฉันที ฮือ ๆๆ” ฉันตะโกนร้องขอความช่วยเหลือ ฮือ ๆ

“แพรวา มานี่ ..” เสียงชายคนหนึ่งดังขึ้นและผิวปากเรียก มันยอมออกไปจากตัวฉันอย่างโดยดี

ฟังจากเสียงเย็น ๆ ที่ได้ยินแล้วอยากจะบีบคอให้ตายคามือ (สำหรับฉัน) แล้ว พนันได้เลยว่าต้องเป็นนิค

“วันหลังไม่ต้องเอามันมานอนกับฉันนะ ! เลียหน้าฉันทุกเช้างี้ ฉันเป็นสิวพอดี !” ฉันลุกขึ้นมานั่งและมองนิคที่ใส่ชุดนักเรียนเรียบร้อย

“เหอะ .. พวกรักสวยรักงาม ..” แล้วนิคก็เดินออกไปพร้อมกับหมาตัวนั้น เชอะ ! ผู้หญิงต้องรักสวยรักงามกันอยู่แล้ว

ผู้หญิงที่ไหนเขาจะชอบความสกปรก มันเป็นธรรมชาติของผู้หญิงนะ เฮ้อ .. ดูเหมือนนิคจะไม่รู้เรื่องอะไรเกี่ยวกับผู้หญิงซักอย่าง

อารมณ์เสียแต่เช้าเลยวุ้ย ! ฉันหันไปมองนาฬิกา อืม .. เพิ่งจะ 7 โมงครึ่งเอง ยังทันน่า ไม่ต้องรีบก็ได้

ฉันหาวปิดปากก่อนที่จะลุกขึ้นไปอาบน้ำ

ในที่สุดฉันก็มาถึงโรงเรียนหลังจากที่ฉันแอบตามตานิคตั้งนาน เพราะมันไม่ยอมให้ฉันเดินไปโรงเรียนกับมัน =_=

เอาละ โอเค ฉันพอจะรู้ทางจากบ้านตานิคไปโรงเรียนได้ละนะ แต่ไม่แน่ใจว่าจะจำได้ถึงเย็นมั้ย เพราะฉันยิ่งสมองปลาทองอยู่

จริงสิ จดทางใส่ไว้ในกระดาษดีกว่า ฉันรีบวิ่งขึ้นบันไดดังตึก ๆ ไปถึงชั้น 4 เหนื่อยวุ้ย บันไดก็ชัน T[]T

ฉันเปิดประตูห้องออกและหายใจแฮ่ก ๆ โดยที่ค้างอยู่ในท่าเปิดประตูไว้ซักพัก ก่อนที่จะเดินมาที่โต๊ะอย่างหมดแรง

“เหนื่อยมั้ย” ชายร่างสูงพอ ๆ กับนิคถามฉัน มีรอยยิ้มน่ารัก ๆ ต้อนรับฉัน

กรี๊ดดดดดดดด !!! ใครวะ ! ยิ้มน่ารักโคตร >_< เอ๊ะ เดี๋ยวนะ เมื่อฉันมองชายคนนั้นดี ๆ .. เฮ้ย !! ไอ้น๊อตนี่หว่า

ไม่น่าเผลอไปชมมันเลยฉัน ขอถอนคำชมเมื่อกี้ได้ป่ะ ในวินาทีแรกที่ฉันเห็นน๊อตแต่ไม่ได้สังเกตดี ๆ ว่าเป็นมัน

เพราะมันใส่แว่นกันแดดอยู่ ฉันจึงมองไม่ค่อยออกเท่าไหร่ ในตอนนั้นฉันเกือบจะร้องออกมาว่า 'ว๊าย น่ารัก' ซะแล้ว

“นี่มันที่ฉัน ออกไปนะ -_-” ฉันบอกน๊อต แต่มันยังคงยิ้ม(น่ารัก ๆ)ใส่ฉันเหมือนเดิม

“อ่ะ ที่เธอหรอ ฉันไม่รู้ ฉันขอโทษ”

“ชื่อฉันมีติดอยู่ที่มุมโต๊ะ ไม่เห็นหรือไง” ฉันชี้ไปที่กระดาศแผ่นหนึ่ง มีขนาดเล็กกว่าโทรศัพท์ iphone เล็กน้อย

มีข้อความสีแดงเขียนอยู่ว่า แพรวา ตัวใหญ่ ๆ จนแทบจะเต็มกระดาษ

“จงใจไม่เห็นน่ะ” แล้วมันก็ยังคงยิ้มต่อไป เห็นแล้วเมื่อยปากแทน =_=

“ไปได้แล้ว ! ฉันจะนั่ง !!” ฉันไล่น๊อต ซึ่งน๊อตก็ยอมไปนั่งที่นั่งของตนเองที่อยู่แถวเกือบขวาสุดของห้องแต่โดยดี

“เฮ้อ .. ฉันจะยังจำทางไปบ้านได้มั้ยเนี้ย” ฉันบ่นกับตัวเองเบา ๆ

“จำทางไปบ้านใครหรอ แพรวา !!”

“จว๊าย !! ตกใจหมดเลย ยัยนัท” ฉันพูดหลังจากสะดุ้งจนแทบจะกระโดดออกจากเก้าอี้

“แหะ ๆ ขอโทษจ้า แล้วทางไปบ้านใครหรอ ผู้ชายหล่อ ๆ รึเปล่า !!” คิดแต่เรื่องพรรคนี้ เฮ้อ .. เพื่อนใครฟะ =_=

แต่ถ้าฉันบอกว่าทางไปบ้านนิค นัทมันคงจะคิดว่าฉันเริ่มสนใจไอ้นิคแล้วจะทำทุกวิถีทางเพื่อให้ฉันเป็นแฟนกับไอ้นิค

เพราะปกติ มันชอบทำตัวเป็นแม่สื่ออยู่แล้ว เวลามีเพื่อนในห้องไปแอบชอบใคร รักใคร บลา ๆๆ

ซึ่ง 5% ได้ผล อีก 65% ล้มเหลวตั้งแต่เริ่ม และ 30% ไม่รับข้อเสนอของนัท แต่ถึงจะอย่างงั้น ฉันก็ไม่อยากบอกนัทอยู่ดี

“ทางไปบ้านยายน่ะ”

“ยายเธอเสียไปแล้วไม่ใช่หรอ” เออฟะ ลืมไปเลยว่ายายฉันเสียไปแล้ว ซวยคูณ 2 ละ

“ไม่ใช่ ๆ เอ่อ .. คือ ..” ฉันเกาหัว

“อ๋อใช่ ! ทางไปบ้านยาย .. เอ่อ .. ยายของเพื่อนน่ะ”

“อ๋อ ..” นัทพยักหน้าช้า ๆ เฮ้อ .. โล่งอกไปที

“แล้วเธอจดทางไปบ้านยายของเพื่อนทำไมหรอ จะไปหาหรอ” นัทถามต่ออีก

“ก็ .. ประมาณนั้น”

“แล้วฉันไปบ้านยายของเพื่อนแพรวาได้มั้ย !” อ้าวเฮ้ย เอาแล้วไง

“เฮ้ย ไม่ได้ !!” ฉันรีบปฏิเสธเสียงดังทันทีด้วยความตกใจ คนทั้งห้องมองฉันเป็นสายตาเดียวกัน เป็นสายตาที่ดูตกใจ

“เอ่อ .. ขอโทษค่ะ” ฉันกล่าวขอโทษและจึงค่อยนั่งลง

“ทำไมถึงไปไม่ได้อ่ะ” นัทถามฉัน

“ก็เอ่อ .. คือว่า .. ยายแกไม่ชอบให้ใครไปหาน่ะ” นัทกอดอกและทำแก้มป่องแบบไม่พอใจ หน้าเหมือนปลาปักเป้าเลยแหะ =_=

ขาดตรงที่ไม่มีหนาม

“แล้วทำไมเธอถึงไปหาได้ละ” นั้นไง โกหกไม่เนียนเลยฉัน

“ก็เอ่อ .. คือยายของเพื่อนเขาอยากให้ฉันไปหาคนเดียวน่ะ”

“ทำไมต้องไปหาคนเดียวอ่ะ” เลิกถามได้มั้ยเนี่ย ! อยากจะตะโกนบอกนัทจัง

“ก็คือ .. เอ่อ ..” เอาไงดีวะ ! บอกว่าอะไรดี ฮือ ๆๆ

“ว่าไง ?” เอาฟะ บอกอย่างงี้ไปก่อนก็แล้วกัน !

“นัท !! ฉันขอสารภาพ !!!! T[]T”

“หา ?” นัทเลิกทำหน้าเหมือนปลาปักเป้า แต่มาทำสีหน้างงแทน

“จริง ๆ แล้ว .. ฉัน .. ฉัน !!”

“เธอทำไมหรอ” เอาไงเอากัน ! ฉันสูดหายใจเข้าลึก ๆ

“ที่ฉันต้องไปบ้านยายของเพื่อนเพราะญาติคนนึงของฉันติดหนี้ยาย แล้วไม่ยอมจ่าย ฉันเลยต้องไปเป็นทาสเพื่อชำระหนี้

โดยที่ฉันต้องแต่งตัวเป็นลิง แล้วเต้นอุปะลัมปะละก้าให้ยายดูทุกวัน มันเป็นความลับของฉัน เข้าใจมั้ย !!!” ฉันพูดเสียงดังและรัวเร็ว

อายโคตร ๆ เลย จริง ๆ แล้วฉันไม่อยากพูดเสียงดังนะ แต่มันแบบ .. รำคาญที่นัทถามมาก เลยต้อง(เผลอ)พูดเสียงดัง

และอีกอย่าง ไอ้การเต้นอุปะลัมปะละก้าน่ะ ไม่มีจริงหรอก ฉันพูดมั่ว ๆ ไปงั้นแหละ

ทั้งห้องมามองฉันเป็นสายตาเดียวอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ทุกคนไม่ได่มองฉันด้วยสายตาที่ตกใจ แต่มองด้วยสายตาที่ตลกคบขันฉัน

ก่อนที่จะระเบิดเสียงหัวเราะกันทั้งห้องออกมา แต่น๊อต .. ยกเว้นนิค แต่นิคมองฉันด้วยสายตาแบบ .. มองฉันประมาณว่า 'อีนี่ท่าจะบ้า'

อ๊ากกก อับอาย !! T[]T ฉันรีบฟุ่บลงบนโต๊ะและแกล้งทำเป็นหลับทันที มันเป็นการโกหกที่แย่ที่สุดในชีวิตเลย !!

“เฮ้ แพรวา ! ว่าง ๆ สอนฉันเต้นท่าอุปะลัมปะละก้ามั้งสิ !! ฮ่า ๆๆ” ฉันโดนผู้ชายคนนึงแซวระหว่างเดินผ่านที่ทางเดิน

ในเวลาพักเที่ยง มันตลกตรงไหนไม่ทราบเนี่ย T_T

“แพรวา ! ใส่ชุดลิง คันรึเปล่า ฮ่า ๆๆๆ” ฉันโดนผู้หญิงแซวอีกคนเมื่อเดินผ่านอีกเช่นกัน

ฉันละอยากจะเอาหัวโขกกำแพงให้ตายซะตอนนี้จริง ๆ มันมีอะไรให้ล้อเนี้ย

“แล้วสรุป ..” นัทพูดขึ้นและหยุดไปช่วงนึง

“ฉันไปไม่ได้ใช่มั้ย” ไม่จบ ๆ ยังไม่จบ =_=

“เออสิ ! หรือแกอยากไปใส่ชุดลิงแล้วเต้นไอ้อุระอุตังอะไรซักอย่างกับฉันมั้ยละ” นัทส่ายน้าทันที

ระหว่างนั้นเอง ฉันก็เดินสวนกับนิคและน๊อต .. เฮ้ย !! ลืมสนิทเลย ฉันลืมจดเส้นทางไปบ้านนิคเมื่อเช้าเพราะยัยนัทมากวน !

แต่ว่า .. ฉันลืมทางไปบ้านนิคแล้วอ่ะ ฮือ ๆๆๆ ทำยังไงดี ๆ .. เออใช่ ไปถามทางนิคก็ได้ !

“นัท เดี๋ยวฉันมานะ !” ฉันบอกนัทแล้วรีบวิ่งตามนิคไป

“นิค !! ฉันขอคุยเป็นการส่วนตัวหน่อยสิ !” ฉันเรียกนิค พอนิคหันมา ฉันก็รีบดันตัวนิค(สุดแรง)ออกไปจากฝูงชนทันที

“เจอกันที่ห้องนะ นิค !!” น๊อตตะโกนตามหลังมา ด้วยความที่รีบเพราะตอนนี้ใกล้หมดเวลาพักแล้ว

ฉันเผลอดันนิคเข้าห้องน้ำหญิง เพราะตอนแรก ฉันกะว่าจะมาคุยในห้องน้ำ แต่ฉันลืมไปว่านิคเป็นผู้ชาย !

“ยัยบ้า .. ฉันเป็นผู้ชาย มาลากให้ฉันเข้าห้องน้ำผู้หญิงทำไม !!” นิคหยุดเดิน จึงทำให้ฉันดันเขาไปไหนต่อไม่ได้แล้ว

“เออน่า ฉันลืม ! ไม่มีใครอยู่หรอก” ฉันชี้ไปที่ห้องน้ำต่าง ๆ ซึ่งมีประตูเปิดอ้าไว้ทั้งหมด

“ฉันลืมทางไปบ้านนายอ่ะ บอกทางหน่อยสิ T_T” ฉันหยิบสมุดโน้ตเล่มเล็ก ๆ สีส้มที่ไม่มีลวดลาย พร้อมปากกาขึ้นมา

“โง่ ..” อ้าว ด่าฉันอีก

“ก็คนมันจำไม่ได้นี่ ! บอกมาเถอะน่า เร็ว ๆ ด้วย” ฉันเร่งนิค และเตรียมท่าจะจด

“เหอะ .. ฉันบอกรอบเดียวนะ .. พอออกจากรั้วโรงเรียนก็ไปทางขวา แล้วจากนั้นจะเจอ 3 แยกแล้วเข้าทางซ้ายสุด จากนั้นก็เดินไปตามทางเรื่อย ๆ

แล้วจะเจอทาง 2 แยก .. แล้ว ..”

“เดี๋ยว ๆ ฉันว่าฉันตามไม่ทันแล้วนะ” ฉันพูดขัดนิค นิคพูดเร็วมาก จนฉันจะจดไม่ทันแล้วเนี้ย

“โง่ไม่พอ แถมยังช้าอีกตะหาก ..” นิคพูดอย่างเซ็ง นี่นายไม่ด่าฉันซักครั้งได้มั้ยเนี้ย =_=

นิคคว้าสมุดโน้ตสีส้มของฉันกับปากกาและจดยิก ๆ ให้ฉัน

“เอ้า !” แล้วนิคก็โยนสมุดมาให้ฉันโดยมีปากกาเสียบอยู่ตรงปกสมุดสีส้ม และนิคก็เดินออกจากห้องน้ำไป

“ยื่นให้ไม่เป็นหรือไงยะ !” ฉันพูดเสียงดัง แต่ดูเหมือนนิคจะได้ยินแต่ไม่สนใจ

จะแน่ใจได้ยังไงว่ามันให้ทางไปบ้านมัน ไม่ใช่ทางไปสวนสัตว์ เฮ้อ .. เอาเถอะ

กริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง !!!!

ออดดังพอดีเลยแหะ ฉันเดินออกจากห้องน้ำ และรีบวิ่งขึ้นชั้นเรียนทันที ..

เด็กสาวผมสีน้ำตาลปนแดงเล็กน้อย มัดทรงหางม้าเป็นระเบียบ ใส่แว่นสีเลือดหมูหนาทรงสี่เหลี่ยม เดินออกมาจากข้าง ๆ ประตูห้องน้ำหญิง

เธอขยับแว่นให้ประชิดกับดวงตาสีเทาของเธอเล็กน้อย ก่อนที่จะยิ้มที่มุมปากซ้าย

“มันเป็นอย่างงี้นี่เอง .. มิน่าละ ถึงอยู่ด้วยกันบ่อย .. เสร็จฉันแน่ แพรวา !” เธอพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่น่ากลัว

ก่อนที่จะหัวเราะอย่างมีเล่ห์นัย

“อ้าว นี่เธอ ไม่ไปเรียนหรือไงห๊ะ จะโดดเรียนหรอ !” ครูผู้หญิงผมสีน้ำตาลเหมือนดิน ปล่อยผมยาวเป็นลอนถึงบ่า ทักเธอขึ้น

“ป .. เปล่าค่า ! จะไปเรียนเดี๋ยวนี้แหละค่า !!” เด็กหญิงว่าก่อนที่จะวิ่งหายลับไป