บทที่ 5 ชีวิตยามค่ำคืน..กับการสูญเสีย
"2 ทุ่มแล้วสินะ.."แนนดูนาฬิกาข้อมือ
"อืม..เธอกลัวไหม"ทาคุมุถาม
"ตอนแรกนี่นะ..โอ้โหย..ไม่อยากจะบรรยาย...กลัวแบบสุดขี๊ดด..แต่หลังๆเนี่ย..กล้าหน่อย"เธอยิ้ม
บรั่ม!!!
ทั้งคู่มองหน้ากันทันที
"เสียงอะไรน่ะ!!"อองฟองต์รีบลุกขึ้นมาแล้วมองทั้งสองอย่างรวดเร็ว พลอยให้คนอื่นเผลอตื่นไปด้วย เป็นเพราะเสียงของเธอและเสียงดังด้านล่าง
"เหมือน..ระเบิด"มีนทำท่าครุ่นคิด
"ลงไปดูไหม.."อองฟองต์หันไปมองทั้งคู่ พันซ์หน้าซีดเผือดทันทีแต่โอมหันไปมอง
"กลัวหรอ?"
"กะ..ก็..นิดหน่อย.."พันซ์ก้มหน้าลง ทุกคนมองหน้ากัน อองฟองต์จึงเดินไปเปิดประตูเข้าไปที่ห้องเชื่อมต่อ หยิบขวานและค้อนทั้งสองอันส่งให้โอมและพันซ์
"นายใช้ค้อนละกัน ส่วนพันซ์ใช้ขวานนะ"เมื่อเดินไปหยุดที่หน้าประตู มือของอองฟองต์เลื่อนไปจับ แล้วหันไปหาทุกคน
"รอในนี้ก่อน ส่วนเอิร์ธและเกิ้ล.."เธอหันไปหาพวกเขา ทั้งคู่พยักหน้าให้เธอ อองฟองต์ถีบประตูออกไป แล้วหันซ้ายหันขวาอย่างรอบคอบ
"..กรรม..ว่างเปล่า"เกิ้ลพูดแล้วทำหน้าเอือมระอาเมื่อไม่มีซอมบี้อยู่ด้านนอก อองฟองต์ค่อยๆลดมือที่ถือดาบลง ก่อนจะส่งซิกให้ทุกคนออกมา
"ลงไปชั้น 2 กัน เพราะได้ยินจากชั้น 2 ห้องปรุงยา"ทุกคนพยักหน้าทันที ซึ่งตอนนี้เป็นชั้น 4
ชั้น 3
ซอมบี้ด้านล่าง เป็นนักเรียนสองคนเดินไปมา เอิร์ธยิ้มที่มุมปาก อองฟองต์เห็นทัน
"อ้อ..งั้นสองตัวนี้ฝากนายละกัน เดี๋ยวนายตามลงมานะพวกเราไปเหอะ"ทุกคนลงไป เสียงซอมบี้ร้องดังมาจากด้านบนอย่างเจ็บปวด ทุกคนมาถึงห้องปรุงยา ก่อนจะหันกลับไป ก็พบเอิร์ธ
"อ้าว..มาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย.."นุ๊กถาม
"ทีหลังให้ซุ่มให้เสียงก่อนสิ"แป้งดุ
แต่..เอิร์ธยังนิ่งเฉย..เขาก้มหน้าสนิท
"เฮ้! นายเป็นอะไรน่ะ"อองฟองต์เดินเข้ามา "ประสาทกินเหรอ"เธอใช้ดาบไม้ไผ่เคาะหัวเบาๆ เขาค่อยๆเงยหน้าขึ้นมา
พร้อมผิวที่ซีดเซียว..เลือดติดที่มุมปาก..และ..ดวงตาสีขาวน้ำนม..
"เฮ้ย!!"จิตใต้สำนึกอองฟองต์บอกให้ฆ่า เธอลงมือเฉือนคอเขาทันที เขาค่อยๆล้มลงไป อ๊อฟรีบเดินมาทันที
"นี่ทำอะไรน่ะ! เธอฆ่าเขาหรอ!!"
"หมอนี่ตายไปแล้ว!! มันถูกแดร๊กไปเรียบร้อยแล้ว!!"อองฟองต์ตะคอกใส่
"อีกอย่าง.."
"หมอนี่ไม่ใช่เอิร์ธ"อองฟองต์เขยิบทางให้ทุกคนดูสภาพศพมัน พบว่า..เขาไม่ใช่เอิร์ธ..แต่ทำทรงผมเดียวกัน
"อ้าว..มีอะไรหรอ นินทาฉันอยู่รึไง"เอิร์ธเดินลงบรรไดมาพลางปาดเหงื่อ
"นี่ไง..ตัวจริง"อองฟองต์ยิ้มเยาะ ก่อนจะผลักประตูไม้เข้าไป สักพักพวกเขาก็รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น!!
"ยาที่อาจาร์ยทดลองไว้แล้วเดือดจนหม้อหล่น.."ออมขมวดคิ้ว
"เราลงมาอย่างเหนื่อย สุดท้ายก็แค่เห็นยาที่หม้อมันหล่นแล้วมันเดือดปุดจนเสียงดังเนี่ยนะ!"โอมหัวเราะให้กับความเขลาของตัวเอง
"เฮ้อ..กลับเหอะ"อองฟองต์ขำ แต่เกิ้ลกลับจับไหล่อองฟองต์ไว้ก่อน
"ยาอะไร..ที่อาจารย์ทดลอง"
ทาคุมุเดินไป ตักยาใส่หลอดแก้วทดลอง แล้วส่งให้อองฟองต์
"ยานี้เรียกว่า แอนตาโฟเมลทิล..เป็นยาพิษ..ถ้าเข้ากระแสเลือด ภายใน 5 วินาที..ตัวเราจะ..ระเบิดออกเป็นเสี่ยงๆ.."ทาคุมุอธิบายถึงเรื่องยาพิษที่เขาเคยทำมันขึ้นมาเพราะอาจารย์สอนไว้
"แจ๋ว"อองฟองต์ยิ้มเย็น ก่อนจะหันไปบอกเกิ้ลกับทาคุมุ
"เอาล่ะ นายสองคนช่วยเอายานี่ใส่เข็มฉีดยาให้หน่อย"เธอหยิบถุงบรรจุเข็มฉีดยาไปให้ (ถุงนึงมีเยอะ)
"ส่วนที่เหลือ.."อองฟองต์ชะงัก ก่อนจะหรี่ตา "จัดการเจ้าตัวที่อยู่ประตู.."ทุกคนหันไปมองทันที
พบว่ามีซอมบี้ร่างยักษ์ตัวหนึ่ง อดีตเคยเป็นภารโรงใจดี ชอบเรียกว่า พี่เบิ้ม หรือ พี่โต ตอนนี้เขากลับกระหายเลือดเสียแล้ว..
"ท่าทางจะจัดการยากหน่อย..สูงตั้ง 200 เซ็นติเมตรกินอะไรเข้าไปเป็นอาหาร"อองฟองต์เข้าไปฟันที่แขน
"อะไรกัน.."เธอร้องอย่างตกใจ...ปกติวิชาดาบของเธอ ฟันสิ่งแบบนี้ก็ขาด..แต่ทำไมนี่เป็นรอยแผลเล็กน้อย
"คร่ามมมมม..ฮาาาาาา!!!"มันคำรามอย่างโมโหก่อนจะตะครุบเธอไว้ แต่อองฟองต์รวดเร็วพอที่จะกระโดดหนีทำให้พื้นยุบทันที
"ให้ตายสิ!!"ออมใช้ปินยิงกาวความร้อนสูงเจาะร่างมัน แต่มันแค่ทะลุแขนซ้ายจนเป็นรูเท่านั้น
"ฮากกกกกกกกก"มันร้องอย่างเจ็บปวดผสมอารมณ์โทสะ ก่อนจะตะครุบออมแทน
ชิ้ง!~
ปลายดาบไม้ไผ่ข่วนไปที่หน้าของมัน มันถอยหลังอย่างตกใจ
"ขอบใจ!"เขาพูดเบาๆ ก่อนจะไปกระซิบกระซาบอะไรบางอย่างกับอ๊อฟ เขาพยักหน้าก่อนจะมาบอกฟองต์
"เอาล่ะ..พี่เบิ้มคร๊าบบบ!!"อ๊อฟพูดตะโกนก่อนจะวิ่งไปไกลๆ
"ทางนี้!!~~ มาเร็วซี่~ น่ากินน้า"อ๊อฟโบกไม้โบกมือ มันหันไปมองก่อนจะวิ่งไปทันที
ฉุ!!!
ปืนยิงกาวความร้อนสูงทะลุหลังมันจนเลือดทะลักออก มันหันมามองออมทันที
"กรรมเวร..ผิดเป้า"หน้าถอดสีทันทีหลังจากพูดจบ ก่อนจะวิ่งไปอีกทาง
"เฮ้ยยย!! ทางนี้โว้ยยย!!"มันหันมามองอ๊อฟอย่างลังเล แต่สุดท้ายก็ตัดใจวิ่งไปที่ออมทันที สายตาอันแม่นยำของอ๊อฟเล็งที่หัวของมัน ก่อนจะปาไม้กวาดแหลมในระยะไกล
ฟิ้วววว..ฉึก..
ผิดคาด..มันสูงเกินไปเลยไปปักกำแพงแทนแล้วตกลงมา
"คร่ามมมมมม"มันคำรามอย่างเสียไม่ได้
"ชิบหาย..!!"เขาสถบออกมาทันที แทนที่มันจะวิ่งมาที่อ๊อฟ แต่มันกลับวิ่งไปอีกทาง
"มันจะไปหาแม่มันรึไง"อองฟองต์พูดอย่างงงๆ
"โฮกกกกกก"มันตะครุบแป้งที่ยังไม่ได้ตั้งตัวจนล้มไปนอนทันที
"เฮ้ยยย!! อย่านะ!!"อ๊อฟร้องตะโกน ไม่ทันเสียแล้ว มันกัดไปที่ต้นคอของเธออย่างรุนแรงแล้วเลียเลือดอย่างเอร็ดอร่อย
"ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!"เขากุมหัวแล้วล้มลงไปกองกับพื้น มือหนึ่งสะกิดไหล่เขาทันทีแล้วยื่นบางอย่างมาให้
ฉุ! ฉุ!
"ฮึ้ย!"นุ๊กร้องอย่างโมโหก่อนจะยิงปืนไปที่คอมัน มันหันไปหานุ๊กทันทีแล้ววิ่งไป
ฉึก..
เข็มฉีดยาบรรจุยาพิษเจาะไปที่แขนมัน อ๊อฟมองหน้าขึ้นอย่างมุ่งร้าย
"หึ..นายต้องขอบคุณเกิ้ลนะที่เขาช่วยให้ฉันเอาสิ่งนี่มาฆ่าแก"ทุกคนกระโจนหลบไปคนละทิศละทาง ร่างของมันกระจายและบี้ออกส่งกลิ่นเหม็นคาวเลือดไปทั่ว
อ๊อฟรีบวิ่งไปหาแป้งที่นอนหายใจรวนรินทันทีที่การกระจายของมันสิ้นสุดลง
"ให้ตายสิ..ทำไมต้องเป็นเธอ!!"
"อ๊อฟ.."แป้งลูบหน้าเขาเบาๆ
"ถ้าฉัน..กลาย..เป็นพวกมัน..นาย..นายต้องฆ่าฉัน..นะ.."อ๊อฟพยักหน้าทันที
"นายคนเดียว..นะ"ลมหายใจเธอสิ้นไปทันทีพร้อมสายลมที่พัดหวือเข้ามาเหมือนคำบอกลาของแป้ง อ๊อฟคว้าไม้กวาดของเขามาก่อนจะชี้ไปที่ร่างที่แน่นิ่งของแป้ง ฟันหนากัดริมฝีปากเบาๆอย่างโกรธแค้น
สักพักแป้งก็ลืมตาขึ้นมา..โดยที่ตาขาวโพลน
"ตอนนี้แหละ!!"เขาร้องลั่นก่อนจะทิ่มไม้กวาดลงไปที่สมองเธอทันที แป้งที่กลายเป็นซอมบี้เบิกตากว้างก่อนจะปิดลงเหมือนเดิม
สายลมพัดมาอีกทีเหมือนคำขอบคุณของแป้ง..
