ตามนั้น

"ลุยเป็นลุย ฝ่ามันไปเลย!!"เอิร์ธตะโกนก่อนจะวิ่งไปไล่ทุบหัวซอมบี้อย่างเมามัน

"เฮ้ยยย!! ทำอย่างงั้นได้ไงเดี๋ยวซอมบี้ก็กระชากเนื้อหรอก..ไม่ยอมรอเลยปล่อยให้มันส์คนเดียวอยู่ได้"เกิ้ลตะโกนก่อนจะตีลังกาลงไปแล้วหมุนกลางอากาศพร้อมตลบสุดท้ายเตะไปที่หน้าของซอมบี้ตัวหนึ่งจนหัวหลุดพร้อมมือข้างซ้ายบิดหัวซอมบี้ที่อยู่ด้านล่างตัวเอง

"โหดใช่ย่อยแฮะ"อองฟองต์พึมพำก่อนจะวิ่งออกไป แต่เธอกลับเบรกเท้าตัวเองทันแล้วหันกลับไป

"บิว มาช่วยฉันหน่อยนะ ทาคุมุฝากดูแลแนนด้วย"อองฟองต์สั่ง

"เชื่อใจฉันไว้เลย!"ทาคุมุตบอกตัวเอง

เหล่านักเรียนและครูบาอาจารย์ลงทางบรรไดกลางมาก็กรีดร้องลั่นที่เห็นเด็กทั้ง 4 คนกำลังลุมซอมบี้อย่างบ้าระห่ำ

"เด็กพวกนั้นบ้าไปแล้ว!!~~"

"ไปยุ่งกับมันทำไมเดี๋ยวก็ตายกันพอดี"

"ตายๆไปเลย พอพวกนี้จัดการเสร็จเราจะได้เดินไปสะดวกไงล่ะ"

"ถูกซอมบี้กัดไปเถอะพวกนั้นน่ะแส่หาเรื่องเอง"

เสียงดังมาจากกลุ่มพวกนักเรียนและครูอาจารย์ แต่ทั้ง 4 ยังไม่สนใจยังมุ่งหน้าฝ่าฟันไปต่อ

"โว้ยยย!! พวกแกน่ะ เขาอุตสาห์ช่วยเหลือ ยังไปด่าอีก พวกแกน่ะแหละน่าจะเป็นอาหารซอมบี้ให้หมด ถ้าไม่อยากตายก็อยู่นิ่งๆแล้วหุบปากไปเลยโว้ย!"ทาคุมุตะโกนบอก

มันได้ผลเล็กน้อย..นักเรียนพวกนั้นเริ่มเงียบกันไปบ้าง มีบางส่วนที่ไม่สนใจยังคงด่าว่าต่อไป จนอองฟองต์เริ่มโมโหกับเสียงด่าพวกนั้น

"ถ้าไม่อยากคอขาดล่ะก็..หุบปากไปเลย!"

"แล้วเธอทำอะไรได้ล่ะ"

"ก็แค่ใช้ดาบไม้ไผ่.."

"ก็ทำแบบนี้ได้ไงล่ะ.."ปลายแหลมของดาบไม้ไผ่ตวัดไปโดนคอของนักเรียนชายคนหนึ่งที่ก่นด่าพวกเธอมากที่สุดจนขาดสะบั้น

"กรี๊ดดด ฆาตกร..!!~~"

"เธอบ้าไปแล้วจริงๆ!"

"ถ้าไม่อยากโดนเหมือนมันก็หุบปากมันทำลายสมาธิ! อีกอย่าง ถ้าสมาธิพวกชั้นกระเจิง เดี๋ยวพวกแกก็ได้เป็นอาหารซอมบี้ ถึงเวลานั้นฉันก็คงถูกกินเหมือนกัน แต่จะหัวเราะให้เสียงดังลั่นโลกไปเลย!!"อองฟองต์พูดอย่างโมโห ทุกคนถึงกับต้องเงียบนิ่งทันที

"มัน..โหดเกินไปจริงๆ.."แนนแทบร้องไห้กับการกระทำของอองฟองต์จนทาคุมิต้องลูบหัว

"ต้องเข้าใจ สถาณการณ์แบบนี้มันเกินไปจริงๆ..อีกไม่นานเด็กคนนั้นก็ตายอยู่ดี..ถ้าอองฟองต์ไม่จัดการ..เขาก็จะกลายเป็นซอมบี้ไปด้วย"

"ย่าห์!!"เอิร์ธทุบและเหวี่ยงไม้เบสบอลไปทั่ว ในขณะที่บิวต้องนี้เริ่มรู้สึกมันส์เหมือนกับเขาเล่นเกมจนไล่ทุบไม่หยุด ไม่สนใจว่าเล็บของซอมบี้จะฉีกขาดเสื้อของเขาไปมากแค่ไหนกัน และเลือดจะกระเด็นไปทั่วเสื้อนักเรียน

"อย่างกับอยู่ในเกมเลย วะฮู้!!"เกิ้ลบอกก่อนจะกระโดดเตะหน้าซอมบี้ตัวหนึ่งไปจนหัวหลุดกลิ้งไปบริเวณกลุ่มนักเรียน

"กรี๊ดดดดดดดดด"นักเรียนหญิงคนหนึ่งกรีดร้อง

"หุบปาก!"ทาคุมุตะโกนบอกก่อนจะเขวี้ยงหัวไปไกลๆแล้วตัดตัวซอมบี้ต่อไปในขณะที่พวกมันเดินมาหาพวกนักเรียน เขาและแนน ในขณะที่เธอกำลังนั่งคิดอยู่

'เหมือนเราเป็นตัวถ่วงเลย..'

'เพื่อนๆต้องลำบาก แต่ฉันกับนั่งเฉยๆ..ทาคุมุยังต่อสู้เลย..'

'แบบนี้มันเกินไปแล้ว..ฉันต้องไปกลัว..แค่ตัดหัวมันไป..เราจะบีบน้ำตาทำกลัวจะเป็นจะตาย นั่งรอให้เพื่อนจัดการไปงั้นเหรอ..ฉันยอมไม่ได้หรอก!!'

เคร้ง!!

มีดสั้นทั้งสองเล่มหล่นลงไปตรงพื้นทันทีเพราะซอมบี้ตัวหนึ่งปัดมันตกพื้นแล้วกระเด็นไปไกล

"เฮ้ย!!"ทาคุมุตะโกนร้อง ซอมบี้นักเรียนตัวหนึ่งกระชากเนคไทออกพร้อมเสื้อเล็กน้อยจนขาดวิ่น ก่อนพวกมันจะยืนอ้อมล้อมทันที

"ว้ายย!!/กรี๊ดดด!!/เฮ้ยย!!"เสียงนักเรียนและครูอาจารย์ที่ยืนมองทาคุมุอยู่ ทาคุมุเห็นภาพสุดท้ายก่อนที่เขาจะหลับตาลงคือฟันขาวๆที่เต็มไปด้วยคราบเลือดของซอมบี้

ฉัวะ!!  ฉาด!!

เลือดสา ดกระจายไปทั่วพื้นทันที  ทาคุมุลืมตาขึ้นมา เขายังไม่ตาย..ซอมบี้ตัวหนึ่งล้มลงไปกองกับพื้นทันทีโดยมีไม้บรรทัดเหล็กยาวที่ติดไว้ในกระเป๋ากระโปรงของแนนเสียบคาปากมัน แนนกระชากออกก่อนจะตัดไปที่คอของซอมบี้หลายตัวทันที

"เธอ.."

'ใช่..ความจริงมันก็ไม่ยากอะไร..ถ้าเรากล้ามันก็ไม่น่ากลัวมากจริงๆ..'

หลังจากที่จัดการหมด  แนนหันมาก่อนจะส่งมีดสองด้ามที่เก็บมาด้วยคืนไปให้ทาคุมุ

"สนุกอยู่คนเดียว ขี้โกงนี่นา!"แนนพูดแล้วหัวเราะ

"ลุกขึ้นมาแล้วไปช่วยเพื่อนๆเรากันเถอะ"เสียงเฮกลับขึ้นมาสู่กลุ่มนักเรียนอีกครั้ง พวกเขาเริ่มไว้ใจกันบ้างแล้ว

แนนวางไม้กวาดไว้ตรงข้างๆประตูห้องเรียนห้องหนึ่ง ก่อนจะหยิบไม้บรรทัดเหล็กยาวคู่ใจขึ้นมาแทนแล้ววิ่งไปกลางสนามพร้อมๆกับทาคุมุ

"กรี๊ดดดดด"ครูสาวคนหนึ่งร้องลั่นทันทีที่ถูกซอมบี้ตัวหนึ่งเดินมากัดเพราะครูอยู่หน้าแถว เด็กนักเรียนทั้งหมดรีบหนีทันทีเพราะรู้ว่าครูสาวจะกลายเป็นพวกมันในไม่กี่นาทีข้างหน้า

เด็กทั้งหลายเริ่มถูกกัดกันบ้างเพราะเจ้าตัวนี้กินครูสาวเสร็จก็รีบกินเด็กหนุ่มที่ยังหนีไม่พ้นทันที ครูสาวก็ฟื้นขึ้นมาพร้อมดวงตาสีน้ำนมแล้วไล่กัดคนอื่นต่อไปเรื่อยๆ

"ให้ตายสิ! ถูกกัดกันหมดแล้ว"บิวร้องก่อนจะเตะซอมบี้ตัวหนึ่งทิ้ง

"ก็ใช่น่ะสิ! เราต้องรีบฆ่าแล้วล่ะ..เหนื่อยก็เหนื่อย.."เกิ้ลบอกก่อนจะหอบหายใจแรงๆ

"แต่มันใกล้จะหมดแล้วนะ"เอิร์ธพูดแล้วมองไปรอบๆสนาม

"ไม่หมดง่ายๆหรอก!!!"อองฟองต์ตะโกน

"อะไรนะ!!"แนนร้องลั่น

"เธอหมายความว่าไงกันชั้นไม่เข้าใจ!"บิวถาม

"ใช่! ชั้นหมายถึงพวกซอมบี้ที่เราจัดการตรงสนามกลางนี่ต่างหากไม่ใช่ทั่วโรงเรียน"เกิ้ลบอก

"เปล่า!! ซอมบี้เมื่อกี้ไปกัดกลุ่มนักเรียนใช่ไหม! แล้วตอนนี้..แฮ่ก..มันกำลัง..พุ่งมากที่นี่แล้ว!!"ทั้งหมดหันไปตามนิ้วชี้ของอองฟองต์ เหล่าซอมบี้ทั้งหลายเดินลงบรรไดมา ตัวของมันโงนเงนเป็นจังหวะ

"ในที่สุดก็จัดการตรงสนามกลางนี่หมดซะที! แต่ทำไมต้องจัดการพวกนั้นต่อด้วย! ฉันเหนื่อยจะแย่อยู่แล้วว!!"ทาคุมุตะโกนก่อนจะหอบหายใจ

แคร่กๆ..กี่ก..ครึ่ก..แก่ก..

เสียงหนึ่งดังขึ้น ทุกคนหันไปมองด้านหลังตัวเองทันที

เพล้ง!!!

กระจกแตกออกเป็นเสี่ยงๆ ก่อนนักเรียนหญิงผมยาวสีน้ำตาลสลวยถึงเอวจะกระโดดลงมาพร้อมอาวุธในมือ ตามด้วยเด็กผู้ชายผมดำตั้ง  ผู้หญิงผมสีดำตัดประบ่ากระโดดตามลงมาอีกที  พร้อมผู้หญิงผมดำมัดเปียไว้ด้านหลัง ผมของเธอยาวสยายและเด็กผู้ชายผมสีดำเข้มกระโดดตามลงมา

"พวกนาย.."เกิ้ลอ้าปากค้าง

"ไง..เอ่อ..พวกนายอยู่ห้อง 6 ใช่มั้ย พวกฉันอยู่ห้อง 3 เฝ้าดูการต่อสู้พวกนายมานานแล้ว พอเห็นว่ามีพวกใหม่มา จึงรีบพังหน้าต่างกระจกลงมาช่วยเหลือ"เด็กผู้ชายผมดำตั้งพูด

"ชั้นชื่อว่าออม..ผู้หญิงคนนี้ชื่อมีน"เขาชี้ไปที่ผู้หญิงผมสีน้ำตาลยาวสลวย "นี่นุ๊ก"ผู้หญิงผมดำประบ่า "ส่วนนี่แป้ง และ อ๊อฟ" เขาชี้ไปตรงผู้หญิงผมดำที่ถักเปียยาวไว้ด้านหลังเป็นเกล้าและผู้ชายผมดำ

"สวัสดี ชั้นชื่ออองฟองต์ นี่ชื่อเกิ้ล ส่วนนี่ชื่อบิว ผู้หญิงคนนี้ชื่อแนน คนนี้ชื่อทาคุมุและเอิร์ธ แต่ตอนนี้เราควรจัดการซอมบี้ที่เหลือก่อนดีกว่า"อองฟองต์พูดง่ายๆก่อนจะหันไปมองซอมบี้ที่เดินมาใกล้ทุกที

ในมือของออมและนุ๊กมีปืนยิงกาวความร้อนสูง ส่วนมีนพันผ้าพันแผลไว้ในมือ ข้างในมีเหล็กซ่อนไว้อยู่ ถ้าข่วนไปตามหน้าจะเกิดรอยแผล แต่ต้องข่วนรอบคอถึงจะขาด แต่เธอแค่เตะให้คว่ำแล้วเหยียบหัวก็เท่านั้น ส่วนแป้งถือวงเวียนแหลมขนาดใหญ่ อ๊อฟถือไม้กวาด

"พร้อมแล้วนะ..จัดการเสร็จแล้ววิ่งไปห้อง4/6ทันที ไม่ต้องสนใจอะไรทั้งนั้น ถ้าจะสู้ก็วิ่งไปสู้ไปนะ.."บิวบอก ทุกคนพยักหน้าทันที แล้วรีบวิ่งไปต่อสู้กับเหล่าซอมบี้

นุ๊กใช้ปืนยิงกาวความร้อนสูง เมื่อยิงเข้าไปเจาะคอหอยจนทะลุทันที แต่ออมถนัดที่หัวกว่าเลยยิงจนสมองมันไหล มีนข่วนไปมาตามร่างกายมันแล้วเตะทีเดียวสองตัวรวดแล้วเหยียบมันและบดขยี้ด้วยฝ่าเท้าของเธอเอง แป้งตวัดปลายวงเวียนไปมาจนเห็นลูกกะเดือกเต้นดุ๊บๆอยู่ เธอทำหน้าขยะแขยงแล้วเตะมันคว่ำทันที ส่วนอ๊อฟก็ทุบไปเรื่อยๆ การต่อสู้เขาเป็นเลิศทันทีที่เห็น แต่เขากลับยิ้มยีฟันไปด้วยนี่สิ..หวาดเสียวกลัวเลือดจะกระเด็นเข้าปาก

16.30 น.

"เอาล่ะ..หมดแล้ว..รีบไปที่ห้อง 4/6 กัน!"มีนบอกก่อนจะออกตัววิ่งคนแรก ระหว่างทางก็สู้ไปด้วยจนจะหมดแรง เมื่อถึงห้อง 4/6 ...

"ห้องนี้สินะ..ห้อง4/6"อองฟองต์พึมพำ

"เฮ้! มีใครอยู่ไหม!"เกิ้ลตะโกนถามหลังจากเปิดประตู ไม่มีใครอยู่ในห้องนอกจากกลิ่นคาวเลือดที่อบอวนไปทั่ว!

"แค่กๆ..พวกคุณเป็นใครน่ะ.."เสียงชายคนหนึ่งดังขึ้นก่อนจะคลานออกมาจากใต้โต๊ะ..โอมนั่นเอง!

"โอม!"อองฟองต์วิ่งโผกอดทันที

"เธอชื่อพันซ์ใช่มั้ย..ฉันจำได้..พวกเธอได้ติดเชื้อกันรึเปล่า!"อองฟองต์ถามอย่างรวดเร็ว ความตื่นเต้นผสมดีใจที่เธอได้เจอกับน้อง

"ไม่ครับ..พวกเพื่อนผมวิ่งหนีออกไป..ซอมบี้ตัวหนึ่งบุกเข้ามา ผมจัดการมันไม่ยั้งเลยพี่..จากนั้นผมก็เขวี้ยงมันลงไปด้านล่าง"

"คุยในห้องนี้ชักเหม็น..ไปห้องการช่างเถอะค่ะ..ที่นั่นมีอาวุธเยอะแยะ..พวกเราไม่กล้าออกข้างนอกกันน่ะ"พันซ์บอก ทุกคนเดินไปยังห้องการช่างทันที

ปัง...

เสียงปิดประตูเบาวูบ นุ๊กปิดเบาๆกลัวว่าซอมบี้จะได้ยิน

"ก่อนอื่น..ฉันต้องการ..ส่งอีเมล์.."แป้งบอกก่อนสายตาจะสะดุดไปพบกระเป๋าสีดำใบหนึ่ง..

อิอิเราบุกคนแรก

ฮาๆๆตอนเราบุกคนแรกก็นึกว่าบุกไปตายเหมือนกัน

มันส์มาก !! 


ถึงจะไม่มีบท แต่อ่านก็สนุกดี 


 !! %%%%~~~~~~

บทนี้ ข้าพเจ้าเงียบมากไปหรือป่าว

คิคิ

นิๆ(โผล่มาจากไหน)