ข้าพเจ้าเกลีดมานนนนนนนนนน

เช้าวันต่อมา

06.00 น.

โครม!

เสียงรถบรรทุก 10 ล้อ และ รถพ่วงชนกัน หลังจากที่เจ้าหน้าที่ตำรวจไปยังที่เกิดเหตุ ก็พบว่าคนขับรถพ่วงนั้นได้เสียชีวิตลงเสียแล้ว แต่คนขับรถบรรทุก 10 ล้อนั้นยังมีลมหายใจ

"เฮ้ คุณ เป็นอะไรไหม ทางเราจะช่วยคุณออกมานะ"ผู้หมวดตะโกนเข้าไป เสียงดังเล็ดลอดมาจากข้างในเบาๆ เหล่าผู้คนที่ยืนดูเหตุการณ์ต่างส่งเสียงอื้ออึงดังไปหมดจนเหล่าตำรวจห้ามปรามบอกให้อยู่ในความสงบ

"ถ้าจะแย่..ตอนนี้ผมปวดหัวไปหมด ท้องไส้เหมือนบิดพันเป็นเกลียว ตาผมกำลังเหลือกขึ้นไปเรื่อยๆจนปวดตาแล้วก็เจ็บคอมากเลย.."

"โอเค..คุณอยู่เฉยๆนะ ใจเย็นๆไว้ก่อน"ผู้หมวดบอกให้กำลังใจกับคนที่อยู่ข้างใน ไม่มีเสียงตอบกลับมา

ครุ่กๆ..แคร่ก..

เสียงเหมือนการขยับตัวจากด้านใน ชายหนุ่มในรถกำลังเคลื่อนตัวออกมา

"อ้าว..คุณออกมาได้แล้วนี่ ปะ เดี๋ยวพวกเราพาไปโรงพยาบาล.."ผู้หมวดสั่งให้จ่าคนหนึ่งไปพยุงตัวเขา เมื่อชายหนุ่มคนนั้นเงยหน้าขึ้นมา ดวงตาเขาเป็นสีน้ำนมไร้แววตาดำ เส้นเลือดสีเขียวแดงม่วงปรากฏให้เห็นเด่นชัดตรงขมับนูนและตามตัวพร้อมกับผิวที่ซีดเซียว

กร้วม!

"อ๊ากกก!!"จ่าคนนั้นร้องเสียงดังเมื่อถูกคนขับรถบรรทุกกัดเข้าที่ไหล่ข้างขวาแล้วกระชากมันออกไปจนเศษเนื้อกระเด็นไปทั่วและเลือดที่พุ่งกระฉูดออกมา

จ่าล้มลงไป คนขับรถบรรทุกยังควักไส้มากินแล้วกัดแทะแขนอย่างเอร็ดอร่อย

"กรี๊ดดดดด"เสียงผู้หญิงคนหนึ่งร้องด้วยความตกใจหลังจากที่ได้สติ แต่มันกลับเรียกร้องให้ปิศาจตนนั้นไปสนใจเธอแทน มันเดินดุ่มๆไปหาในขณะที่เธอยืนอึ้งอยู่แล้วกระชากแขนข้างซ้ายออกมาอย่างรวดเร็ว!

"กรี๊ดดด.."เสียงกรีดร้องหยุดลงไปเมื่อลมหายใจเธอหมดลงจากที่คนขับรถบรรทุกดึงหัวเธอคนนั้นออกมา

"นี่มันเรื่องบ้าบออะไรกันวะเนี่ย!!"ผู้หมวดตะเบ็งเสียง ฝูงชนที่พบเหตุการณ์ต่างหลบหนี วิ่งสะเปะสะปะอย่างไม่คิดชีวิต หลังจากที่สิ้นเสียงของผู้หมวด จ่าคนนั้นก็ลุกขึ้นมาทันที

"อ้าวจ่า..คุณยังไม่ตายเหรอเนี่ย"ตำรวจนายหนึ่งวิ่งไปหาจ่าคนนั้น แต่ผลลัพธ์คือ เขาถูกควักลูกกะตาและถูกควักไส้ออกมากัดกิน

"ยะ..ยิงมัน!!"ผู้หมวดสั่ง กระสุนปืนหลายนัดพุ่งเจาะร่างจ่า แต่เขาไม่สนใจ ยังเดินหน้าต่อมาเรื่อยๆพร้อมสนใจผู้หมวดซึ่งเป็นอาหารใหม่ แถมทั้งผู้หญิงคนนั้นที่ถูกกินยังลุกขึ้นมากัดคนข้างๆอีกด้วย หลายต่อหลายคนที่ถูกกัด เชื้อไวรัสเข้ากระแสเลือดอย่างรวดเร็ว

"โถ่! ยิ่งมันเร็วๆเซ่!!"ผู้หมวดร้องด้วยความตกอกตกใจ แต่ไม่ทันเสียแล้ว เมื่อเขาหันหน้ามา ก็ได้กลิ่นเลือดคาวเหม็นฉึ่งราวกับกลิ่นศพเน่า พร้อมใบหน้าอันน่าหวาดกลัวของมัน

กร้วม!

ณ ที่โรงเรียน

หลังจากที่เชื้อไวรัสเข้ากระแสเลือดของเด็กหลายคนที่ถูกกัด หรือ ติดเชื้อจากโรคเลวร้ายที่เกิดขึ้นเอง ทำให้ลุกขึ้นมากัดทีละ 2 คน 3 คนไปเรื่อย..

[นักเรียนทุกคน รีบหนีเร็ว ขอหยุดพักการเรียนการสอนนับตั้งแต่บัดนี้ไปจนกว่าเรื่องจะจบ ใครที่ถูกกัดจะเป็นซอมบี้ หมายถึง มนุษย์ที่ตายแล้วกลับมาคืนชีพได้ รีบหนีเร็ว..อะ..อ๊ากกกกก..ฮืออ...ฮาาา..]

หลังจากที่สิ้นเสียงครูใหญ่ ทุกคนได้ยินเสียงซอมบี้ตัวอื่นๆร้องอย่างชัดเจน

"หนีเร็ว!"ผู้หญิงหัวหน้าห้องคนหนึ่งพูดก่อนจะเปิดประตูห้องผ่างแล้ววิ่งกุลีกุจอหนีทันที ตามด้วยคนอื่นที่เผลอฟังแล้วตั้งสติไม่ไหวหนีกันไป

ต่างคนต่างหนีตาย คิดแต่ว่าตัวเองต้องรอด บางคนก็ผลักแฟนตกบรรไดตาย บางคนก็เหยียบเพื่อนรักที่รักมากที่สุดตายกัน ไม่สนใจใครต่อใคร

"นี่แหละ..สัญชาตญาณมนุษย์"อองฟองต์พูดก่อนจะเลื่อนประตูปิดแล้วล็อค

"ฉันไม่เชื่อหรอกนะ..ว่าเรื่องนี้มันจะเกิดขึ้น..ผ.อ.อาจจะหลอกเราก็ได้"รอยยิ้มเหยียดหยามปรากฏขึ้นบนใบหน้าสวย

"แล้วเธอไม่หนีไปหรอกเหรอ ตายๆไปกับพวกมันไง"รอยยิ้มเย็นชาปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเอิร์ธ อองฟองต์หันหน้าไปทันที

"แล้วนายมีปัญหาอะไรไม่ทราบ"

"เปล่า..แค่หยอกเล่นน่ะ..ฮึฮึ"เอิร์ธกลั้วหัวเราะในลำคอ

"แต่ฉันว่าเรื่องจริงนะ"เกิ้ลบอก

"อะไรดลใจให้นายพูดแบบนั้นละ"อองฟองต์หัวเราะเสียงดังกับเรื่องเหนือธรรมชาติที่เธอไม่เชื่อ

"ดูนี่สิ"กุเกิ้ลพยักเพยิดไปกับซอมบี้ด้านหลังที่กำลังตะเกียกตะกายปีนขึ้นมา

"ว้าย!"แนนร้องอย่างตกใจ อองฟองต์ไม่รอช้า รีบคว้าเก้าอี้มาทุ่มมันตกลงไปตายแล้วรีบปิดหน้าต่างทันที

"ปะ..เป็นเรื่องจริง"เธอหน้าเหวอทันที บิวหัวเราะหึๆ

"แล้วจะทำยังไงต่อไปดีละครับ แม่คนเก่ง"อองฟองต์ไม่ตอบ แต่คว้าไม้ไผ่แหลมสองท่อนที่อยู่หลังห้องมาทันที เพราะเพื่อนๆใช้ในงานประดิษฐ์ แต่ยังไม่ถึงเวลาใช้ และตอนนี้ เธอคงได้ใช้แทนซะแล้ว

"เธอจะทำอะไรน่ะ"ทาคุมุถาม

"ฆ่ามันสิ จะปล่อยให้มันกัดเราหรอกเหรอ"อองฟองต์โยนไม้กวาดและไม้ถูพื้นไปให้เกิ้ลและบิวทันที

"จะให้ชั้นทุบหัวมันเนี่ยนะ!"บิวอ้าปากหวอ

"หรือจะใช้มือเปล่าล่ะพ่อคนเก่ง"อองฟองต์ย้อนกลับ เกิ้ลส่ายหน้าก่อนจะส่งไม้กวาดให้แนน

"ฉันคิดว่ามันจะเหมาะกับเธอมากกว่านะ เพราะฉันชอบการเตะน่ะ"เกิ้ลพูดก่อนจะหยิบผ้าสีขาวที่ตัวเองชอบพกไว้มาพันที่ต้นแขนและขาเพื่อป้องกันการโดนมันกัด

"ส่วนนาย.."อองฟองต์หันไปหาทาคุมุ แต่เขากลับยกมือขึ้นแล้วส่ายหน้า

"ไม่จำเป็น baby"

"baby?!"อองฟองต์หัวเราะทันทีกับคำพูดของเขา ก่อนจะหยุดขำแล้วถาม "แล้วนายจะเอาอะไรไปสู้กับมันถามจริงเหอะ"

"ฉันมีนี่ละกันน่า"ทาคุมุหยิบมีดสั้นสองมีดแบบพกพาไว้กับมือ จนเธอต้องเกาหัว

"ไปขุดมาจากไหน?"

"เปล่า..ฉันพกมาทุกวัน แบบ..ไว้ป้องกันตัว"

"ดีนะที่ฉันพกไม้เบสบอลมาด้วย..ไม่งั้นป่านนี้ฉันเหลวแหลกไปแล้วแน่ๆ"เอิร์ธหยิบไม้เบสบอลคู่ใจ 1 ไม้ออกมาแล้วควงอย่างสนุกสนาน

"คงจะใช้แทนดาบได้นะ..ไม้ไผ่ก็ดันหมด เธอก็เอาไปอีก"เอิร์ธส่งสายตาจิกกัดไปให้อองฟองต์อย่างสนุกสนาน

"อย่างงี้ที่บ้านชั้น..ที่บ้านชั้น..ไม่นะ.."แนนพูดก่อนจะร้องไห้คร่ำครวญทันที ทำให้ทุกคนเพิ่งนึกได้ว่าป่านนี้ที่บ้านตัวเองจะเป็นยังไงบ้าง

"น้องชั้นล่ะ.."อองฟองต์เริ่มร้อนรนเต็มที "พาชั้นไปที่ห้องน้องของชั้นที!!"เธอตะเบ็งเสียงลั่น

"ใจเย็นๆนะ"เกิ้ลห้ามปราม อองฟองต์เงยหน้าขึ้น

"จำไว้นะทุกคน..ฉันรู้ว่ามันคือซอมบี้แน่ๆ..ตามทั่วไป ฉันคิดว่าเราต้องจัดการที่หัวของมัน"เธอใช้เขี้ยวกัดริมฝีปากเบาๆ

เพี๊ย!

แนนตบหน้าอองฟองต์ทันที เธอหันมาหาแนนด้วยความรวดเร็ว

"เธอตบหน้าชั้นทำไม! เป็นบ้าหรอ! อยากไปเป็นอาหารซอมบี้นักเรอะ"เธอตะคอกใส่แนนทันที

"คนที่บ้าคือเธอนั่นแหละ!"แนนตะโกนใส่จนอองฟองต์ชะงัก

"อย่าไปกัดปากเชียวนะ..ฉันรู้..จมูกและหูมันใช้งานได้ดีมาก แต่ตามันสิไม่ค่อยเห็น..ไม่รู้รึไงว่าซอมบี้ตาสีน้ำนมน่ะ!"แนนพูดเตือนสติ

"อืม..ขอโทษที"อองฟองต์พยักหน้า

"ชั้นขอไปจัดการที่ระเบียงก่อน..เกิ้ลนายมากับฉันที..ส่วนทุกคน..อยู่ในห้อง ถ้าฉันไม่บอกให้ออกมา ห้าม-ออก-เด็ด-ขาด!"อองฟองต์พูดเสียงตาย

"ป่ะเกิ้ล.."เธอรู้ว่า ฝีมือของเกิ้ลดีเพียงใด หลังจากที่ประตูปิด เสียงการต่อสู้ดังกึกก้องจนคนด้านในสั่นผวากลัวว่าเพื่อนตัวเองจะเป็นอะไรไป

แอ้ด..

"ออกมาได้แล้ว"เกิ้ลบอก

"ชักเสียวแหะ..ครั้งแรกในชีวิตนะเนี่ยที่จัดการพวกนี้น่ะ.."ทาคุมุบอกก่อนจะกำชับมีดสั้นตัวเองให้แน่น

"ฉันจะทุบมันให้ตายเลยคอยดูสิ.."เอิร์ธพูด ดวงตาเขาเริ่มแข็งกร้าวแสดงได้ว่าโมโหมากเพียงใด

"เอาล่ะนะ..บิวกับ..เอ่อ..เอิร์ธไปกันหลัง" "ส่วนเกิ้ลกับฉันกันหน้าละกัน ทาคุมุ ฝากนายดูแลแนนตัว ยัยนี่ยิ่งไม่เก่งต่อสู้"

หลังจากลงไปชั้นล่าง เหล่าพลพรรคซอมบี้ นักเรียนที่หนีลงมานั้นกลายเป็นซอมบี้หลายคนเนื่องจากต้องตายอยู่ดี

"นับ 1 - 3 ลุยเลยนะ..จัดการได้เกือบหมด..แล้ววิ่งไปอาคาร 3 ไปห้อง 4/6 ฉันจะไปดูว่าน้องอยู่ไหม..เพราะฉันชอบเตือนน้องประจำว่ามีอะไรเลวร้ายเกิดขึ้นแล้วทุกคนหนีให้อยู่ในห้องอย่าออกมาจนกว่าจะมีคนมาช่วยเหลือ"

"เอาละนะ..ฉันจะสู้ให้สุดกำลัง.."แนนบอก เสียงฟันกระทบกันบ่งบอกได้ว่าเธอหวาดกลัวอยู่แต่สายตาดูมุ่งมั่น

แกร่ก..

"ชิบหา ยแล้ว!"ทาคุมุตะโกนเบาๆเมื่อเท้าของเอิร์ธเผลอไปเหยียบกิ่งไม้ใกล้ๆที่ถูกพัดปลิวมาพอดี

เหล่าซอมบี้ทั้งหลายได้ยินเสียงจึงเดินมาหาทันที พวกเธอต้องการจัดการทีละตัว

แต่นี่มัน..หมดทุกตัวเลยเหรอ!

"ลุย!"อองฟองต์พูดอย่างเลือกไม่ได้ สองเผ่าพันธ์เดินเข้ามาหาหมายจะขย้ำคอฝ่ายตรงข้าม..ฝ่ายไหนจะชนะ

(ตัวอย่างตอนต่อไป

"ห้องนี้สินะ..ห้อง4/6"อองฟองต์พึมพำ

"เฮ้! มีใครอยู่ไหม!"เกิ้ลตะโกนถาม ไม่มีใครอยู่ในห้องนอกจากกลิ่นคาวเลือดที่อบอวนไปทั่ว!

ตอนต่อไป..ใครจะตาย..)