บทที่ 4 กองกำลัง
"นายมองอะไร"อองฟองต์ถาม
"ก็มองเธอไงล่ะอองฟองต์..เอ..หรือจะเรียกคุมิโกะ ดีน้า.." แค่ไม่กี่วินาทีอองฟองต์ก็ไปประชิดกับตัวออม
"นายอย่าแส่หาเรื่องให้มากนัก ถ้าไม่อยากโดนตัดคอ.."
"ฉันอยากดูทีวี ฟังวิทยุจัง..ไม่รู้ว่ามีอะไรบ้าง.."เอิร์ธเพ้อๆ
"งั้นไปดูกันเถอะต่ะ"พันซ์บอก เอิร์ธหันมามองอย่างงุนงง
"หนูมีกุญแจห้องอาจารย์ฝ่ายการช่างเนี่ยแหละค่ะ คือว่าหนุเป็นคณะกรรมการนักเรียนไงคะ แล้วอยู่ฝ่ายการช่าง"พันซ์เดินไปอีกห้องที่เชื่อมต่อกัน ทุกคนเดินตามไปทันที
ครืดด...
โอมค่อยๆปิดประตู นุ๊กเปิดทีวีแล้วลดระดับเสียงไม่มีเสียงดังมาก
"ไม่ต้องห่วงค่ะ ห้องนี้เก็บเสียง..."พันซ์พูดแล้วก้มหน้า
"เก็บเสียง..?"โอมทวนคำพูดนั้นเบาๆ ในหัวตอนนี้ทุกคนคิดเรื่องเดียวกันคือ พันซ์ถูกครูการช่างที่ได้ข่าวว่าหื่นกามที่สุด ชอบลวนลามนักเรียน แต่มันแค่ยัดเงินให้จึงไม่ถูกไล่ออก
แล้วพันซ์มาห้องนี้บ่อยๆ..
"พันซ์ ครูนั่นมันทำอะไรเธอเปล่า"โอมปลี่ไปหาพันซ์ไปทั้งๆที่เธอยังไม่ตั้งตัว
"มะ..ไม่มี.."พันซ์พูดทั้งๆที่ยังก้มหน้า
"ปากเเข็ง มันทำอะไรเธอเปล่า.."พันซ์เงียบไปสักพักก่อนจะเงยหน้าขึ้นทั้งๆน้ำตายังเกลื่อนไปทั่ว
"ใช่..โอม..มันลวนลามพันซ์ แต่ตอนนี้โอมไม่ต้องไปฆ่ามันแล้ว..เพราะมันตายไปแล้วมันถูกกัดไปแล้ว!!"
"เฮ้อ..มาดูทีวีกันดีกว่าน่า"เกิ้ลบอก
"คอยดูนะชั้นจะฆ่ามันซ้ำสองเลย.."โอมขบฟันแน่น อองฟองต์เหยียดยิ้มที่มุมปากอย่างรู้ทัน
แซ่ดด...ดดด..ดดด
ไม่ว่าเปิดช่องไหนก็เป็นสีขาวดำหมด และเสียงซ่าที่ออกมาจากทีวีนี่สิ สัญญาณแสดงว่ามันไม่ติดจริงๆ
แซ่ดดด....ดดดด
แซ่ดดดดด....ดดดด...ดดดดดดด
"มีแต่ช่องไม่ติด"อ๊อฟพึมพำ
"เจอแล้ว!"อองฟองต์บอก ทุกคนมองไปที่หน้าจอทันที
ภาพผู้คนในเมืองหนีตายอย่างอลม่าน นักข่าวสาวผู้หนึ่งยังยืนบอกข่าว
"ขณะนี้ ได้มีเชื้อไวรัสเร่งด่วนมาก..คนที่ติดแล้วนั้นจะลุกขึ้นมากินกันเอง อย่าให้เลือดหรือน้ำลายเข้าปาก และ โดนแผลเป็น และถูกกัด ดูนั่นสิคะ"นักข่าวชี้ไปที่เด็กคนหนึ่งที่กำลังถูกกินอยู่ ไส้ของเขาถูกกระชากออกมา
"เป็นเหตุการณ์ที่น่าสยดสยองมาก ใครที่ยังมีชีวิตอยู่ ให้ไปสะพานพระราม 8 ด่วนเลยค่ะ ย้ำค่ะ ใครที่ยังมีชีวิตอยู่ ให้ไปสะพานพระราม 8 ด่วนเลยค่ะ ที่นั่นจะมีกองทหาร และ ศูนย์ที่พัก ข้าวน้ำปลาอาหาร ซึ่งตอนนี้กำลังตรวจหาไวรัสอยู่ รีบไปให้เร็ว..ว้ายยยย"ภาพนักข่าวคนนั้นถูกซอมบี้กัดที่คอและกระชากอยู่รุนแรง
"เฮ้ย!"เสียงตากล้องร้องก่อนจะวิ่งหนีพร้อมหมีถือกล้องไปด้วย ภาพภ่ายดูสะเปะสะปะไปมา สักพักหนึ่งเขาก็ร้องโอ้ยอ๊าก แล้วกล้องก็ตกลงกับพื้นพร้อมมีเลือดสา ดไปที่หน้ากล้อง แล้วจากนั้นก็เป็นสัญญาณซ่าอีกเหมือนเดิม
"สะพานพระราม 8..."แนนทวน
"แต่ที่นี่มันอยุ่ไกลมากเลยนะ.."ทาคุมุบอก
"ไกลแค่ไหนก็ต้องไป.."บิวกัดฟัน
"งั้น..นี่ก็เย็นแล้ว..18.00น. พักที่ห้องนี้เลยดีไหม"เกิ้ลบอกพร้อมไปเปิดแอร์
"ดีเหมือนกัน ส่วนพวกเรื่องอาหาร.."เอิร์ธชะงัก
"นี่ค่ะ"พันซ์พูดพร้อมเปิดตู้เย็น
"โห..เพียบเลย ถึงไม่มีข้าวก้เถอะ อย่างน้อยก็ยังมีน้ำ ขนมปัง นม"เกิ้ลร้อง
"งั้นก็ดี..แต่ล้างมือก่อนกินนะ"อองฟองต์พูดก่อนจะเลื่อนมือไปที่ก๊อกน้ำใกล้ๆ
"ดีนะที่ห้องปูพื้นพรม อย่างน้อยมันก็นอนได้"ออมพูดพลางเอนตัวลง
"กำหนดการนะ..การเฝ้าห้องเผื่อมีซอมบี้มาบุก
เวลา 08.00น.-19.59น. ให้ เกิ้ลกับบิว
เวลา 20.00น.-21.59น. ให้แนนกับทาคุมุละกัน
เวลา 22.00น.-23.59 น. ให้มีนและนุ๊ก
เวลา 24.00น. -01.59 น. ให้แป้งกับอ๊อฟ
เวลา 02.00น. -03.59 น. ให้ชั้น
เวลา 04.00น. -05.59 น. ให้ ออมและเอิร์ธ
ส่วนพันซ์กับโอมไม่ต้องเพราะยังเด็กและไม่มีอาวุธ ค่อยไปหาอาวุธที่ห้องการช่าง วันนี้นอนๆไปก่อน พรุ่งนี้ค่อยว่ากันใหม่"อองฟองต์บอก
"จะดีหรออองฟองต์..ให้เฝ้าคนเดียวน่ะ"ออมถาม
"แล้วนายยุ่งอะไรล่ะ..ในครอบครัวชั้น..ชั้นฝีมือห่วยแตกที่สุด"
"นี่ขนาดห่วยแตกนะนี่...เก่งซะ.."บิวพูดลอยๆ
ในคืนนั้น พวกเขาหลับโดยที่ไม่มีอะไรเกิดขึ้น..
แต่วันพรุ่งนี้ เริ่มต้นวันใหม่..
วันที่ต้องดิ้นรนหาชีวิตรอด..
)