บทที่ 6 ชีวิตใหม่...เริ่มต้นใหม่..กับแสงตะวันในวันใหม่ที่สา ดส่อง..
06.00น.
เปลือกตาของอองฟองต์ลืมขึ้น ปรากฏว่าทุกคนหลับหมดรวมถึงคนเฝ้าห้องด้วยซ้ำ เธอตีหน้านิ่งก่อนจะหยิบไม้ไผ่แหลมมาแล้วค่อยๆเปิดประตูอย่างเงียบเชียบ
ปรากฏว่าข้างนอกว่างเปล่า ได้ยินเสียงแค่นกร้องและแมลง ป่านนี้ซอมบี้คงจะอยู่ในที่มืด เธอค่อยๆเดินไปที่ระเบียง แสงตะวันวันใหม่แห่งวันใหม่สา ดส่องเข้ามา อองฟองต์ค่อยๆเดินไปยืนพิงระเบียง
"เฮ้อ.."เธอถอนหายใจ พลัน! เธอได้ยินเสียงเหมือนคนจะเดินมาด้านหลังเธอ
"อึก.."ผู้ชายคนหนึ่งร้องอย่างตกใจเมื่อปลายแหลมของไม้ไผ่จ่อไปที่คอหอย
เมื่ออองฟองต์เห็นว่าเป็นออมจึงลดดาบลงแล้วเอ่ยถาม
"จะมาก็ส่งเสียงกันหน่อย ไม่ตายเป็นอาหารซอมบี้ก็บุญแค่ไหนแล้ว"เธอตีหน้านิ่ง แต่เขาไม่ใส่ใจแล้วจับแขนเธอแน่นจนอองฟองต์ตกใจเผลอทำดาบไม้ไผ่หลุดจากมือ
"โอ้ย..! ทำอะไรน่ะ เจ็บนะ!"เขาไม่สนเสียงร้องของเธอก่อนจะฉีกแขนเสื้อเธอออก
"เพี๊ยนไปแล้ว! ตัณหาอะไรของนายน่ะฮะมาฉีกเสื้อชั้นเล่นน่ะ!"
"มองอะไรน่ะฮะ"อองฟองต์ยังวางมาดแต่ในใจยังนึกเสียวๆอยู่แปลกๆ
"เธอจะไปเข้าองกรนักฆ่าทำไม.."ออมพูดหลังจากเห็นรอยสักของแท้ที่หัวไหล่ ตอนแรกเขานึกว่าเป็นของปลอมแต่ที่ไหนได้ดูยังไงก็ของจริง
"แล้วนายยุ่งอะไรล่ะ ปล่อยนะชั้นเจ็บ!"อองฟองต์สะบัดแขนออก แต่เขากลับจับแขนแน่น
"บ้าชัดๆ! ช็อคจนสมองเสื่อมไปแล้วรึไงฮะ!"เธอยังเอามืออีกข้างแกะนิ้วเขาออก
"เธอนั่นแหละบ้า!"เขาตะโกนใส่หน้าจนเธอนิ่งไป
"ไปเข้าองกรนักฆ่าบ้าบอนั่น! ไม่รู้รึไงว่าถ้าเธอถูกตำรวจจับแล้วจะถูกฆ่าตายน่ะ!"เขาก้มหน้า
"ฉันไม่ชอบคนเลว..ในห้องฉันมีคนเลวเยอะมาก..จนอยากจะให้เธอมาปราบด้วยซ้ำ.."
"แต่ถึงวันนี้..พวกมันตายไปเรียบร้อย..ฉันรู้สึกโมโห..และโกรธแค้นที่มาพบเธอหลังที่พวกมันตาย.."
"ชั้นก็เลว"อองฟองต์ตีหน้านิ่ง
"เข่นฆ่าผู้คนไปทั่ว..บางครั้งได้รับค่าจ้างสูงๆ..ก็ตกลง..บางครั้งโมโหก็เผลอฆ่าคน.."
"ฉันไม่อยากให้เงื้อมมือของฉันต้องเปื้อนเลือดใครโดยไม่จำเป็นอีก.."
"แต่อาชีพของฉัน..ฉันสาบานกับตัวเองว่าจะเป็นนักฆ่าตลอดไป.."
"ก็เลิกสิ!"เขาตะเบ็งเสียงจนอองฟองต์ตกใจ
"เลิกไม่ได้รึไง!! เริ่มวันใหม่! ชีวิตใหม่! เริ่มต้นอีกครั้ง! อยู่ไปกับพวกเรา.."
"ฉันไม่อยากให้มือของเธอต้องเปื้อนเลือดคนอื่นอีก..ถ้าเปิ้อนเลือดไอพวกผีบ้านั่นมันก็ไม่เป็นไรหรอก"
"แต่คนน่ะ..อย่าไปฆ่าคนอีก.."
"เกิดบ้าอะไรขึ้นมานี่ฮะ!! มาขอร้องฉัน..!! นายอยากตายมากรึไง"ได้ทีเธอรีบสะบัดแขนออกแล้วเอาปลายไม้ไผ่จ่อหน้าผากเขา
"อืม..ฉันบ้าไปแล้วจริงๆ"เขาพูดก่อนจะเดินหนีไปสูดอากาศที่ระเบียง เธอค่อยๆลดมือลงแล้วหันไปลูบแขนตัวเองปอยๆ
"แดงเถือกเลย.."เธอพึมพำ
"นายกินช้างเป็นอาหารรึไง"เธอสวนกลับ เขาไม่ตอบก่อนจะบอก
"เฮ้! พวกนายน่ะ..เลิกดูแล้วก็ออกมาซะ เอาอาวุธด้วยแล้วเดินทางต่อ"เขาตะโกนเข้าไปในห้อง..ก็พบทุกคนแอบดูอยู่นั่นเอง..
"เราจะไปไหนกันดี.."โอมถาม
"ไม่รู้..แต่หารถก่อนเถอะ..อย่างน้อยก็คงหาโอกาสไปขับได้ที่สะพานพระราม 8"นุ๊กบอก
"ใครขับรถเป็นบ้าง"มีนถาม
"ฉัน"ออมยกมือขึ้นเบาๆ
"โอเค..ฉันว่าเราเจอรถแล้วแหละ"พันซ์พูดก่อนจะพะยักพะเยิดไปยังรถใกล้ๆ
มันเป็นรถกะบะสวยงามสีดำ ออมเปิดประตูเข้าไปก็เจอกุญแจรถเสียบคาอยู่ แถมที่นั่งยังสะอาดด้วย
"ข้างในนั่งได้ 5 คน งั้นเอางี้.."อองฟองต์ท้าวสะเอวบอก
"ออม อ๊อฟ โอม พันซ์ และ แนน นั่งข้างในนะ"ทุกคนที่ถูกกล่าวเข้าไปนั่งข้างในทันที
"ส่วนพวกทีเหลือ ขึ้นกะบะมา.."อองฟองต์วิ่งแล้วกระโดดขึ้นทันที
"เหอะ..มีซอมบี้อยู่ตรงนี้ด้วยแหะ"เธอแทงไปที่หัวของมันทันทีก่อนที่มันจะลุก แล้วโยนมันออกไปด้านนอก
"ฉันต้องจัดการอีกแล้วสินะ"เกิ้ลพูดก่อนจะหัวเราะ
"น้อยๆหน่อย ฉันก็ต้องไปเหมือนกันน่า"เอิร์ธบอก
"งั้นเอานี่ไป"อ๊อฟโยนปืนพก 2 กระบอกมาให้ทาคุมุและเกิ้ล
"เกิ้ล เห็นนายใช้มือนี่นา .. เอาปืนไปเถอะ เผื่อมันลากลงรถ พอลงจากรถไปได้แล้วค่อยเตะเหมือนเดิมเหอะ"นุ๊กพูด
"นายก็เหมือนกัน..ทาคุมุ..เผื่อนายปักหัวมันแล้วออมมันขับเร็วรีบเอามีดขึ้นมาล่ะจะซวย"มีนหัวเราะ
"โอเค..จะสตาร์ทรถแล้วนะ"ออมบอก ทุกคนรีบขึ้นรถทันที ด้านหลังรีบตั้งท่าสู้
"จำไว้..พยามอย่าไปชิดริมขอบ.."บิวบอก ทุกคนพยักหน้า
รถค่อยๆแล่นออกโรงเรียนทันที
"แปลก..ทำไมในเมืองแทบไม่มีซอมบี้.."เอิร์ธพูดอย่างงงๆ
"มันหลบแสงแดดยามเช้าอยู่..สายๆค่อยออกมา"มีนตอบแทน ทุกคนจึงพยักหน้า
"เอาไปเอามาก็หวาดเสียวเหมือนกันนะนี่..แผ่นดินที่ตัวเองเคยเหยียบเคยย่ำต้องมีอสูรกายประหลาดโผล่มา"นุ๊กหัวเราะเริงร่า
"แต่หน้าตาเธอมันไม่ได้บ่งบอกว่าหวาดกลัวเลยนี่นา"ทาคุมุล้อเลียน
"แล้วชั้นไปพูดว่าหวาดกลัวตรงไหนกันละ"นุ๊กท้าวสะเอว
"เหวอ!"บิวร้องก่อนจะจับขอบริมไว้ รถค่อยๆเฉไปเฉมาจนอองฟองต์ต้องทุบกระจก
"นี่! รถเป็นอะไร!!"
พันซ์ตะโกนกลับมา อองฟองต์เบิกตาโพล่งทันที แล้วหันไปมอง
"ตกลงเกิดอะไรกันแน่!!"บิวถามอย่างร้อนรน
"เบรกแตก!!!!"
"หาาาาาา!!!!!"ทุกคนร้องลั่น ก่อนที่รถจะชนเสาไฟฟ้าเบื้องหน้าจังๆจนทุกคนสลบไป
ภาพสุดท้ายที่อองฟองต์เห็นคือ..เท้าของคน 5 คนที่กำลังเดินมาทางพวกเธอ
แต่มัน..จะใช่คนรึเปล่า..
