บทที่ 8 เรื่องราวไม่คาดฝัน
อองฟองต์เริ่มรู้สึกว่าตัวเองกำลังจะตื่น แต่ไม่ลืมตาขึ้นมาเพราะเสียงพูดของใครบางคน
"แม่ ผมขอยัยนี่ได้ป่ะ มันสวย ไม่อยากฆ่ามัน"เสียงหนึ่งดังขึ้น
"เออ ได้ดิวะ เอ็งนี่มันลามกจริงๆ แต่ถ้าเกิดมันรู้ความจริงข้าจะฆ่ามัน"เสียงผู้หญิงอีกคนตอบ
"โหยแม่ ก็อย่าให้มันรู้ดิ"เสียงผู้ชายคนเดิมออดอ้อนกลับมา
"เออ แต่เอ็งมาช่วยข้าหน่อย มีคนเข้ามาหลบเพิ่ม ข้าขี้เกียจละ ฆ่าเสร็จก็เอาของเลย ไว้ชีวิตไอเจ้าพวกนี้ไปก่อน ถ้ามันไร้ประโยชน์เมื่อไหร่ก็ฆ่าทิ้งเลยนะโว้ย"
"ครับๆๆ"
ปัง!
เสียงปิดประตูดังขึ้นพร้อมเสียงฝีเท้าของคนสองคนที่กำลังเดินออกไป อองฟองต์ลืมตาขึ้นอย่างตกใจทันที
"ให้ตายสิวะ!!"เธอสถบดังลั่น ก่อนจะวิ่งออกนอกห้องไป
'ต้องไปหาทุกคน'อองฟองต์คิดในใจก่อนจะวิ่งหา
ปัง!!! ปัง!! แกร๊ก! แกร๊ก! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง!
เสียงปืนดังขึ้นอย่างรวดเร็วและรัว อองฟองต์รีบหลบข้างๆกำแพงทันทีแล้วหันไปมองภาพด้านหน้า
"โอยย..อย่าข้าพวกฉันเลย..ไว้ชีวิตเถอะ.."เสียงผู้ชายดังขึ้น ป้าที่ช่วยเธอไว้ยิงไปที่หน้าผากของชายคนนั้นจบดับคาที ดวงตายังเบิกโพล่งพร้อมหน้าที่ก้มลงอย่างหมดแรง
"ฮือๆๆ..อย่าฆ่าลูกฉันเลย..ฆ่าฉันแทนเถอะ..ฮือๆๆ"เสียงผู้หญิงข้างๆผู้ชายที่ตายแล้วร้องไห้ระงม เสียงของเธอโหยหวนฟังดูน่าสงสารและขนลุก
ปัง ปัง!!
ปืนสองนัดรัวเข้าที่ท้อง เธอกระอักเลือดออกมาแล้วสลบตายไป เหลือเพียงเด็กทารกที่ร้องไห้ร้องหาแม่
"เจ้าเด็กนี่ร้องมากเชียว!"ลุงคนหนึ่ง คาดว่าเป็นสามีของป้าที่ช่วยเธอไว้ตะโกนออกมาแล้วยิงปืนรัวๆไปที่เด็กทารกคนนั้น
"บ้า..จริง.."อองฟองต์กัดฟันก่อนจะเดินถอยหลังหนีเพื่อตามหาต่อ
แต่โชคไม่เข้าข้าง...
ปึง..ปัง..!
ดันมีถังน้ำขวางไว้ด้านหลังจนเธอเผลอถอยไปชน อองฟองต์รู้ตัวรีบวิ่งหนีทันที
"เสร็จกัน! มันรู้แล้ว ฆ่ามันให้ได้นะอย่าให้มันหนีไป!!"เสียงป้าดังขึ้นก่อนจะวิ่งตามไป พร้อมลูกชาย ลุงคนนั้นยังเก็บกวาดสมบัติแล้ววิ่งตามมา
ตามทางมืดสลัวเต็มไปด้วยแสงไฟที่กระพริบถี่ๆคล้ายจะพัง ลุงเดินออกมาจากซอกมุมตึกแล้วประจันหน้ากับอองฟองต์
"จะหนีไปไหนจ๊ะหนู"ลุงโอบกอดอองฟองต์ไว้อย่างรวดเร็วแล้วขึ้นคร่อม
"ปล่อยฉันนะไอแก่ตัณหากลับ!!"สายตาดันสะดุดไปพบปืนที่เหน็บอยู่ที่เอว จึงคว้ามาแล้วยิงไปที่ขาข้างซ้ายทันที
ปัง!
"โอ้ยย!!"มันล้มลงไป อองฟองต์ยืนหอบหายใจก่อนจะคว้าถุงสีขาวข้างๆมา
"เฮ้ย หยุดเดียวนี้นะเว้ย!! ปัดโถ่เว้ย!"ลุงลุกขึ้นมา แต่วิ่งไม่ไหวเพราะเจ็บขาหนัก ป้าคนนั้นวิ่งมาพบทันที
"อ้าว ไอแก่! เป็นไรวะ ทำไมไม่วิ่งไปตามมัน ฮะ!!"
"โอ้ย! แกไม่เห็นรึไงวะว่ามันยิงขาฉัน มันเอาสมบัติไปแล้ว!!"ลุงร้องโหวกเหวกโวยวาย
"แกนี่มันไร้ประโยชน์จริงๆ! ถ้าชั้นจัดการยัยเด็กนั่นได้เมื่อไหร่ แกนั่นแหละจะเป็นรายต่อไป!"ป้าวิ่งไปตามอองฟองต์ทันที
ทางด้านอองฟองต์
"นี่มันอะไรกัน!"เธอสถบกับตัวเอง เจ้าคนพวกนี้มันเลวร้ายกว่าเธอซะอีก
"น้องสาว! หยุดเดี๋ยวนี้นะจ๊ะ!"เสียงคิงดังขึ้น
"เจ้าคนหื่นกาม!! ใครน้องสาวแกกัน! หยุดให้โง่น่ะสิ"อองฟองต์ยังวิ่งต่อไป แต่เธอเริ่มเหนื่อย ความเร็วจึงชะลอช้าลง
"อ๊ะ! จับตัวได้แล้ว!~"ด้วยความตกใจจึงเผลอตีศอกเข้าที่ท้องทันทีก่อนจะหันไปแล้วชูปืนใส่
"แกอย่าเข้ามานะ!"
"เฮ้ย.."มันสถบเบาๆ "อย่ายิงนะ!"
"ทำไมจะยิงไม่ได้!!"เธอกัดฟัน "แกมันเลว! ถ้าเข้ามาชั้นยิงจริงๆด้วย!!"ริมฝีปากเม้มเข้าหากันเบาๆด้วยความหวาดกลัว
'ฉันไม่อยากให้น้ำมือเธอต้องเปื้อนเลือดคนอื่น'
ขอโทษนะออม..แต่มันจำเป็นจริงๆ!!
อองฟองต์คิดในใจแล้วหลับตาแน่น ก่อนจะลั่นไกทันที
แกร๊ก!
"เอ๊ะ!"เธอร้องอย่างตกใจแล้วลืมตาขึ้นทันที ก่อนจะยิงอีกครั้ง
แกร๊ก! แกร๊ก!
"กระสุน!!"
"เกมเปลี่ยนแล้ว.."คิงค่อยๆย่างสุมเข้ามาหาอองฟองต์ หนทางเดียวที่ช่วยได้ คือ โชค! เท่านั้น
กลับมาทางด้านทุกคน
"เธอน่ะมานี่!!"ช้างกระชากแขนมีนให้ลุกขึ้น
"อย่านะ!"เธอร้องลั่น ช้างส่งซิกให้เผือกที่ตื่นแล้ว
"เสร็จแล้วตาGUนะเว้ย"
"เออ!"ช้างตะโกนก่อนจะกระชากมีนเข้าไปอีกห้อง
"เฮ้ยอย่านะเว้ย!!"อ๊อฟลุกขึ้นทันที แต่เผือกกดให้นั่งลง
เสียงกรีดร้องของมีนร้องลั่นจนทุกคนแทบทนไม่ไหว 10 นาทีผ่านไปเสียงของเธอก็ค่อยๆเงียบลง
"ฮ่า ฮ่า! ป่านนี้ไอช้างมันไปถึงสวรรค์ชั้น 7 แล้วมั้ง!"
"ไอชั่วว!!"อ๊อฟสถบลั่นก่อนจะต่อยไปที่หน้าของเผือกทันที มันค่อยๆรู้สึกตัวแล้วหันกลับมาสถบใส่
"MUNG ซ่าหรอฮะ"เผือกยกมีดสูงขึ้นเตรียมจะแทงไปที่ท้องอ๊อฟ แล้วตวัดมือลงมาทันที
ฉึก..
เลือดสีแดงค่อยๆไหลออกมา.. มือเรียวกุมส่วนที่ถูกแทงเอาไว้ มีดค่อยๆเลื่อนออกจากร่างกาย
"นุ๊ก.."อ๊อฟร้องอย่างไม่เข้าใจ นุ๊กยิ้มให้ก่อนจะหักข้อมือเผือกจนมีดตกแล้วต่อยไปที่คางทันที
"อ๊าก!!"มันร้องลั่นก่อนจะล้มคะมำไป นุ๊กก้มลงไปหยิบมีดมาแล้วแทงไปที่ท้องมันอย่างรวดเร็วและซ้ำแล้วซ้ำเล่า
"อ่อก.."มันค่อยๆตายลงพร้อมดวงตาที่ปิดสนิท นุ๊กค่อยๆล้มตามมันลงไป
"ขาฉัน.."เธอร้องด้วยเสียงแหบพร่าเพราะถูกแทงที่ขา
"รออะไรอยู่เล่า!! ไปช่วยมีนเซ่!!"สิ้นเสียงนุ๊ก อ๊อฟรีบตามไปทันที
"เป็นไรไหม!"ออมรีบมาพยุงนุ๊กทันที เกิ้ลเอาผ้าพันแผลที่พกติดตัวมาพันที่ขานุ๊กไว้
"อดทนหน่อยนะ!"ทาคุมุบอก
"ฉัน..กลัว.."แนนนั่งตัวสั่นทันที
"ป่านนี้มีนจะเป็นยังไงบ้างนะ..."
ตัดมาทางอ๊อฟ
"อยู่ไหนวะ.."เขาพูดกับตัวเองเบาๆก่อนจะเดินเข้ามาเห็น
ภาพที่อุจาดตาที่สุด..
มีนนอนเปลือยกายตะแครงตัวอยู่บนโต๊ะใหญ่ เสื้อผ้าทั้งหมดถูกฉีกขาด ผมเผ้ายุ่งเหยิงพร้อมใบหน้าที่กลบไปด้วยน้ำตากำลังนอนสะอื้นไห้ เลือดเจิ่งนองข้างๆโต๊ะบ่งบอกว่าเธอไม่ได้เป็นสาวบริสุทธิ์แล้ว ช้างกำลังใส่กางเกงแล้วฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดี
"ไอชั่ว!!"อ๊อฟร้องลั่นทันที
"เฮ้ยเข้ามาได้ไงวะ!?"ช้างร้องอย่างงุนงง ก่อนจะยิ้มเจ้าเลห์
"เสียใจด้วยว่ะ ยัยนี่มันเสียบริสุทธิ์ไปละ ฝีมือGUไง ฮ่าๆๆๆ"มันหัวเราะอย่างมีความสุข อ๊อฟเตะท้องมันจนคว่ำก่อนจะพลิกปืนลูกซองข้างๆโต๊ะมาจ่อไปที่ช้าง
"เอ็งจะฆ่าGUหรอวะ ..เอาซี่! ฆ่าเลย"มือของอ๊อฟค่อยๆไปดึงลูกเลื่อนจนสุด
"อย่างน้อยข้าก็มีความสุขก่อนตาย.."นิ้วค่อยเอื้อมไปจับที่ยิง
"ลาก่อนว่ะ.."มันยิ้มเยาะ อ๊อฟลั่นไกทันทีไปที่แขนมันจนขาดสะบั้นเห็นไส้ เนื้อแขนกระจาย
"อ๊ากกกกกกก"
"นี่สำหรับที่MUNGทำกับมีน!"เขาค่อยๆยิงไปที่เป้ากางเกงมันจนขาดสะบั้น
ปัง!
"โอ้ยยย"
"และนี่! สำหรับที่เพื่อนMUNGทำกับเพื่อนGU"
ปัง!
"อั่ก..."อ๊อฟกะจะยิงต่อ แต่กระสุนดันหมด จึงโยนทิ้งแล้ววิ่งไปหามีนทันที
"มีนๆ"
"อย่า! อย่า! อย่าทำอะไรชั้นเลย! ฮือๆ! อย่านะ! ไม่!"เธอพร่ำเพ้อจนอ๊อฟตกใจ
"มีนๆ เราเอง อ๊อฟไง"มีนเบิกตาโพล่งทันที
"อ๊อฟ!!!"เธอโผกอดทันที
"อ๊อฟ..มัน..มันข่มขืนเรา มัน..ฮือ.."
"ไม่ต้องกลัว"อ๊อฟลูบหัวปลอบโลม มีนสลบไปแล้วด้วยอาการช็อคและหวาดกลัว อ๊อฟถอดเสื้อคลุมตัวเองแล้วห่มให้มีนทันทีแล้วอุ้มกลับไป
ทางด้านอองฟองต์
"อย่านะ!!"
To Be Continued
