บทที่ 8 การกลายพันธุ์
"เจ้าคนบ้านี่!"อองฟองต์ขัดขืนอย่างเต็มแรง คิงคร่อมร่างเธอได้ทันทีหลังจากสบโอกาส
"แรงมากจริงนังนี่"เขาจัดการต่อยท้องอองฟองต์ทันที
หมับ!
มือเรียวรับได้อย่างท่วงถี่ ก่อนจะเตะไปที่...ของมัน(คงจะรู้กันอยู่~)
"โอ้ย!!"มันร้องลั่นก่อนจะเด้งออกจากตัวเธอ อองฟองต์ลุกขึ้นก่อนจะปาดเหงื่อแล้วเตะท้องซ้ำจากนั้นวิ่งหนีทันที
เธอวิ่งไปเรื่อยจนถึงทางเดินมืดๆที่มีไฟสลัวๆ เสียงฝีเท้าและเสียงเรียกของคิงดังตามหลังมา เธอมาหยุดที่หน้าประตูสีขาว
กลิน่เหม็นเน่าลอยเข้ามาข้างใน อองฟองต์ทำหน้าพะอืดพะอมได้ที่ เธอรู้ดีว่า ไม่ควรเข้าไปแน่ๆ!
"หนีไปพ้นแล้ว!"เสียงคิงดังขึ้นอีก อองฟองต์หันไปก็พบว่าคิงใกล้จะถึงตัวเธอแล้ว จึงรีบเปิดประตูเข้าไปแอบทันทีแล้วล็อค
"เฮ้ย! แกเปิดเดียวนี้นะ!"อองฟองต์มองไปรอบๆห้องก็พบว่าเป็นรอยเลือดติดบนกำแพง และ..ซอมบี้!!
แต่ซอมบี้ตัวนี้มีสีเขียวอื๋อน่าขยะแขยง ใส่ชุดแซ็กสีน้ำเงินเข้มและรองเท้าสีขาวรัดเชือก ผมสั้นระต้นคอ ดวงตามันเบิกโพล่งสีขาวน้ำนมพร้อมเขี้ยวยาวที่งอกออกมาจากปากและกรงเล็บอันแหลมคมยาว
"ให้ตายสิ..ตัวกลายพันธุ์!!"เธอร้อง ในตัวเธอไม่มีอาวุธติดตัวเลย
แต่โชคดีที่ซอมบี้ตัวนั้นถูกล็อคกุญแจมือขึงไว้กับเสากลางห้องเหมือนกับมีคนเลี้ยงมันไว้ มันพยามดิ้นรนหาทางแกะตัวเองให้ออกแล้วหันมามองอองฟองต์เหมือนกับจะกินเธอ
ปัง! ปัง!
เสียงทุบประตูยังดังเรื่อยๆ อองฟองต์เหลือบไปเห็นสิ่งหนึ่งที่ตกอยู่บนพื้นข้างๆเท้าเธอพอดี
"กุญแจ.."
เธอรีบเก็บมาทันทีก่อนจะลองไปเทียบกับกุญแจข้อมือที่ตรึงร่างมันไว้กับเสาอยู่ แล้วเหลือบไปมองทางประตูก็พบว่าตรงประตูนั้นตรงกับที่ซอมบี้ถูกมัดทันที
"ถ้าไอคิงไรนั่นมันพังประตูเราก็เอาซอมบี้ตัวนี้ไปใส่มันก็จะ.."เธอยิ้มกริ่มทันที
"คราวนี้แหละ..หึ.."
ปัง!! ปังง!!
ลูกบิดประตูกำลังจะหลุดเรื่อยๆ อองฟองต์เริ่มไขกุญแจมือทันที
ปัง! ปัง! ครึ่ก! ว๊างง!!
เสียงลูกบิดประตูตกลงกับพื้นพร้อมการเปิดประตูของคิง
"น้องสาวจ๋า.."มันกางมือแล้วยิ้มรับทันที
คลิ๊ก!
กุญแจเลื่อนไปจนถึงขีดสุด ก่อนจะถีบส่งซอมบี้ไปหาคิงทันที
"รับซอมบี้หน่อยไหมพวก!!"
"เหวอ!"
ซอมบี้ที่หิวโซปลิวมาทางคิงทันที เขารีบชักปืนออกมา แต่ไม่ทันแล้ว ริมฝีปากของซอมบี้กัดคอของเขาไปเรียบร้อย อองฟองต์ใช้จังหวะนี้วิ่งหนีทันที
"เฮ้อ..เหนื่อยชะมัดยาดเลย.."เธอปาดเหงื่อก่อนจะวิ่งหาพวกของเธอทันที
"หนู..ในที่สุดเราก็พบกันอีกนะ"เสียงหนึ่งดังขึ้นพร้อมการปรากฏตัวของลุงที่เคยจะขืนใจเธอ
"นี่ยังไม่ตายอีกหรอวะ!!"อองฟองต์ร้องลั่นก่อนจะกระโดดถีบทันทีแล้วขึ้นคร่อมแทน
"มี..มีอะไร"ลุงนั่นถามด้วยอาการหวาดกลัว
"บอกมา!! พวกน้องๆชั้นและอาวุธอยุ่ที่ไหนกัน!!!"เธอตะคอกใส่หน้า
"ทำไมต้องบอก!"อองฟองต์กรีดร้องเสียงดังอย่างโมโหแล้วเตรียมตัวจะชกหน้าลุง
"บอกมาถ้าแกไม่อยากหน้าแหก!!!!"ลุงนั่นทำท่ากลัวจึงชี้ไปอีกทางนึง
"นั่น! ทางนั่นๆ! ตรงไปเลย! จะเจอประตูไม้ ถ้าเจอแล้วจะเจออาวุธของเธอเอง..มันอยู่ข้างในน่ะ!"อองฟองต์หันไปมองตามนิ้วของมันก่อนจะซัดไป1ทีด้วยหมัดของเธอปะทะบนใบหน้าแล้ววิ่งไปทันที
"หึ...ไอแก่..มาอยุ่นี่เองเหรอ"เสียงป้าดังขึ้น ลุงชักปืนอีกกระบอกออกมา
"เฮ้อ~ แกนี่นะ..หวังจะเอาแต่สมบัติ..ชั้นก็เหมือนกัน!!"ลุงนั่นตะโกน
"ฟังเสียงแกบ่นทุกวันนี่มันน่าเบื่อจริงๆ..ลาก่อนนะจ๊ะ..ที่รัก"ปลายกระบอกปืนเล็งไปทางป้าทันที
"แก..แกจะทำอะไร เจิด.."ป้านั่นร้องอย่างหวาดกลัว ใบหน้าซีดลงทันทีพร้อมคลานหนี
ปัง!!!
แอ๊ด...
"ไหนวะอาวุธ..มีแต่ห้องเปล่าๆ.."อองฟองต์พึมพำ
"เสร็จกัน! ไอหมาแก่นั่นหลอก ชั้นนี่มันโง่จริงๆ!!!"อองฟองต์สถบอย่างโมโห ก่อนจะหันหลังกลับไปก็พบลุงเจิดซะแล้ว
"แก!! ไอคนขี้โกหก!!"อองฟองต์ชี้หน้าด่าทันที ลุงนั่นหัวเราะทันที
"หึ..เธอนี่มันสวยถูกใจฉันจริงๆ"ลุงเจิดขึ้นคร่อมอองฟองต์ทันที สายตาเรียวคมตวัดไปที่เอวของลุงเจิดก็พบกระบอกปืนเหน็บอยู่
"หรอค่ะ..เรามาทำอะไรสนุกๆดีกว่าไหมเอ่ย.."กลายเป็นว่าอองฟองต์ขึ้นคร่อมแทนแล้วลูบไล้ไปยังหน้าอกหนาๆของลุง มันทำตาลุกวาวทันที
"นี่สิ..ง่ายๆแบบนี้ค่อยน่ารักหน่อย"อองฟองต์ยิ้มหวานให้ทันทีที่มันเริ่มลงมือถอดเนคไทเธอ
"โอ๊ย!!"ลุงเจิดร้องลั่นเมื่อหัวเข่ากระแทกกับ..ของเขา อองฟองต์คว้าปืนมาแล้วลุกขึ้น
"อย่าสำคัญตัวเองว่าฉลาด!! เพราะบางทีลุงอาจจะไม่รู้จักคำว่ามารยาหญิง!!"อองฟองต์มองด้วยแววตาเย็นชา
"บอกมา..ที่ซ่อนอาวุธและเด็กๆอยู่ไหน.."มันทำท่าเลิ่กลั่ก
"ตอบมา!!! ไม่งั้นแกได้สมองระเบิดจริงๆด้วย!!!"กระบอกปืนสั่นไปมาจากแรงเขย่าของเธอ
"ฉะ..ฉะ..ฉะ..ชั้น!!! ชั้นบอกก็ได้!! อย่า! อย่า! อย่าฆ๋าชั้นเลยนะ!!"มันพนมมือไหว้ ถ้าไม่ติดว่าเหตุการณ์กำลังเครียดอยู่ เธอคงหัวเราะกับท่าทีที่หน้าสมเพชของมันไปแล้ว!!
"ก็รีบๆบอกมาสิ! ขืนชักช้าหัวแกกระจุยแน่!!"อองฟองต์ค่อยๆปลดเซฟลงมา
"เอ่อ..ห้องอาวุธอีก 2 ห้องถัดไปจากตรงนี้"มือของมันชี้ไปด้านหน้า
"ส่วนเด็กๆ..อยู่กันที่ห้องลองชุด! ตรง..ตรงร้านขายเสื้อผ้า เดินจากห้องอาวุธไปแปปเดียว..แปปเดียวก็ถึง ถึง!"มันพูดเสียงสั่นแหบพล่าอย่างหวาดกลัว
"ขอบใจนะจ๊ะ.."อองฟองต์ยิ้มให้ก่อนจะเตรียมตัวยิง
"หนะ..ไหนเธอจะบอกว่าไว้ชีวิตชั้นไง..!!!"ลุงเจิดพูดอย่างตกใจ
"หึ..ไว้ก็โง่น่ะสิ..ชั้นไม่ได้บอกว่าจะไว้ชีวิตแกนี่!!"
ปัง!!
หัวสมองของลุงนั่นระเบิดกระจัดกระจายไปทั่ว เลือดค่อยๆไหลออกมาจากสมอง ตรงลูกกะตาและจมูกหายไปพร้อมแรงบี้ของสมองเหลือเพียงปากที่อ้าค้างเท่านั้น
"ฟู่ว.."เธอพ่นลมทันที "รีบไปหาอาวุธดีกว่า"
สองเท้าออกแรงวิ่ง เมื่อไปถึงห้องอาวุธ ก็พบอาวุธครบเซ็ตแถมยังเยอะอีกด้วย..!
"หึ..ปืนลูกซอง..ปืนลูกโม่..ปืนยาวลูกกรด..ปืนกล..ดาบแท้..ไม้เบสบอลเหล็ก.."เธอพึมพำเมื่อพบอาวุธที่รู้จัก มีหลายอย่างที่ไม่รู้จักเช่นกัน
ไม่รอช้า มือพบกระเป๋าสีน้ำตาลสำหรับถือ ข้างในว่างเปล่า สงสัยขนอาวุธมา จึงหยิบใส่ทันทีด้วยความรวดเร็ว
"คราวนี้แหละ..ดาบไม้ไผ่จะเปลี่ยนเป็นดาบยาวแกร่ง.."
เมื่อพูดจบก็ถูกทิ้งท้ายด้วยรอยยิ้มอันแหลมคมราวกับว่าจะเฉือนหัวใจผู้พบเห็นให้ขาดสะบั้น..
