บทที่ 7 ผู้ช่วยชีวิต
เปลือกตาของอองฟองต์ขยับเบาๆ เธอยิ้มกริ่มทันทีเพราะเหตุการณ์ซอมบี้ฝันไป
เมื่อลืมตาขึ้นมาก็พบเพดานสีขาว ตัวเองกำลังอยู่บนที่นอนโทนดำแดงตัดกัน พร้อมของตกแต่งห้องแบบEMO แม่กำลังยืนถือตะหลิวอยู่หน้าประตู
พร้อมโอมที่ยืนอยู่ข้างๆกำลังปลุก
แต่เมื่อลืมตาขึ้นมา..ก็พบเพดานสีขาว..
"ฝันไปจริงๆด้วย..ซอมบี้จะมีจริงที่ไหน.."เธอพูดกับตัวเองเบาๆ ก่อนจะลุกขึ้นนั่ง แต่เธอไม่ได้อยู่ในห้องนอน เธอนอนอยู่บนโซฟาสีครีมในห้องสีขาวห้องเล็กๆเหมือนห้องลองชุดคนเดียว
แอ๊ด..ดด..
"ตื่นแล้วหรอจ๊ะ.."เสียงหนึ่งดังขึ้น อองฟองต์หันไปมองก็พบผู้หญิงแก่คนหนึ่งอายุราวๆ 40-45 ปี ในมือถือแก้วโอวัลตินอยู่
"อ๊ะ..ค่ะ.."เธอพยักหน้าแล้วพึมพำเบาๆ"ไม่ได้ฝันสินะ.."
"กินอะไรอุ่นๆก่อนสิ..เดี๋ยวไม่มีแรง"เธอยื่นแก้วโอวัลตินมาให้ อองฟองต์รับมาดื่มทันทีด้วยความหิว
"ขอบคุณนะคะที่ช่วยชีวิตพวกเราไว้.."
"ไม่เป็นไรๆ..อ้อ..ส่วนพวกเพื่อนๆหนูน่ะอยู่อีกห้องนะจ๊ะ"เธอบอก เมื่ออองฟองต์กินโอวัลตินเสร็จจึงวางลงโต๊ะข้างๆ
"ง่วงจังเลย.."เธอกุมหน้าผากเบาๆ
"ถ้าง่วงก็นอนเถอะจ้ะ.."ผ้าห่มสีฟ้าอาบร่างของหญิงสาว เพียงชั่วครู่เธอก็หลับสนิท
ตัดมาทางด้านทุกคน
"อือ.."เกิ้ลลืมตาขึ้นมาอย่างปรือๆ ก่อนจะลุกขึ้นนั่งแล้วสะบัดหัวไปมา
"นี่..ตื่นๆ"เขาปลุกเพื่อนๆเขาทันที สถานที่ที่เขากำลังอยู่คือห้องสีขาว คล้ายห้องลองชุดแต่ดูใหญ่ พวกเขากำลังนอนอยู่ที่โซฟาสีฟ้า
"เฮ้ย ! เอ็งไม่ต้องปลุกเพื่อนแกหรอก เดี๋ยวมันก็ตื่นเอง"เสียงหนึ่งดังขึ้น เกิ้ลหันไปมองก็พบชายคนหนึ่ง หน้าตาไม่ดีเท่าไหร่ ผิวคล้ำ เสื้อสีขาวพร้อมกางเกงยีนส์กำลังนั่งเก้าอี้เฝ้าพวกเขาอยู่ และ ชายอีกคนหนึ่งแต่งตัวเหมือนกัน แต่ใส่เสื้อสีดำกำลังนั่งหลับ
"คะ..ครับ..??"เกิ้ลตอบอย่างงุนงง ก่อนจะเอ่ยปากถาม
"พวกพี่ช่วยผมออกมาหรอครับ"เขาถามอย่างสุภาพหวังว่าจะได้คำตอบดีๆ แต่ผลลัพธ์คือ
"เออ ทำไมวะ"
"ขะ..ขอบคุณครับ.."เขาก้มหน้าลงพร้อมคิดในใจ
'ผู้ชายอะไร ถามดีๆดันตอบซะ.. น่าถีบ..'
"หือ..เกิ้ล..ที่นี่ที่ไหนน่ะ.."ทาคุมุตื่นขึ้นมาแล้วเอ่ยถามเพื่อนชายเขา
"เราก็ไม่รู้เหมือน.."ยังไม่ทันที่เกิ้ลจะพูดจบ ชายคนที่นั่งเฝ้าตอบแทน
"ในห้างโว้ยในห้าง นั่งเงียบๆจะได้ไหมวะ"
"เออ.."ทาคุมุตอบไปอย่างโมโหที่จู่ๆก็มีคนมาพูดไม่ดีๆกับเขา
"เด๊ะ! นี่GUอุตสาห์ช่วยMUNGออกมานะ ยังจะพูดเออองเออเอออีกหรอกวะ รู้จักบุญคุญบ้างดิวะ"ปลายปืนจ่อไปที่หน้าผากของทาคุมุทันที
แต่เขาหันตอบอย่างไม่สะทกสะท้าน มือเรียวคว้ามีดพกคู่ใจที่ใส่กระเป๋ากางเกงมาทันที แต่..
ว่างเปล่า?
"เฮ้ย! อาวุธพวกGUอยู่ไหนวะ!"ทาคุมุสถบออกมาทันที ก่อนจะไปคลำๆบริเวณตัวเพื่อนๆเขาว่ามีอาวุธอยู่ครบทุกคนรึเปล่าหรือมีบางคนที่เหลือ
แต่กลับไม่มีใครมีอาวุธอยู่ในตัว..??
"จะไปรู้เหรอ! ป่านนี้คงตกอยู่ที่รถที่พวกเอ็งทำพังไปแล้วมั้ง"เขาพูดอย่างไม่ใส่ใจก่อนจะลดปืนลง
"พี่! ปืนอันนั้นมันของผมผมจำกระบอกมันได้!"เกิ้ลรีบตอบทันที เขาทำหน้าเลิ่กลั่กก่อนจะตะโกนเสียงดัง
"ไม่รู้โว้ยย!! อันไหนมันก็เหมือนกันหมดนั่นแหละ! ชั้นชื่อช้าง ไอข้างๆนี่ชื่อเผือก ส่วนอีกคนมันไปเฝ้าผู้หญิงสวยๆอีกคนอ่ะ ชื่อ คิง"ช้างตอบ
"อองฟองต์.."ออมพูดออกมาจนทุกคนหันไปมอง
"คิงคองไรนั่นมันไปเฝ้าอองฟองต์ใช่มั้ย"ออมหรี่ตา
"เออ แล้วเอ็งตื่นแต่เมื่อไหร่วะ"ช้างตอบอย่างไม่สบอารมณ์
"หึ..ตื่นเมื่อไหร่แล้วทำไมต้องบอกแกด้วยล่ะวะ"ออมยิ้มยียวน
"อ้าว ไอHAนี่กวนTEENน่ะMUNG"ช้างพูดอย่างโมโห
"อองฟองต์แฟนMUNGอ่ะดิ"ช้างกวนประสาทบ้าง
"ไม่ใช่!"ออมพูดอย่างรวดเร็ว เขาไม่อยากให้เธอมาพัวพันกับพวกบ้าๆนี่
"เฮอะ! ปากแข็งนี่หว่า..ถ้าไม่ใช่เดี๋ยวGUจะโทรไปบอกคิงว่าให้เอาอองฟองต์เลย ถ้ามันไม่เอาGUนี่แหละจะเอาเอง"
สิ้นเสียงคำพูดของช้าง เขาหวังไว้ว่าทุกคนต้องแสดงสีหน้าหวาดกลัว แต่ทั้งสามกลับหัวเราะลั่น
"ฮ่า ฮ่า ฮ่า! แน่จริงพวกแกก็ปล้ำอองฟองต์ให้ได้ดิวะ! ถ้าทำได้จะยอมกราบTEENงามๆเลยเว้ย!"ทาคุมุขำ
"เฮอะ! ยัยนั่นน่ะนะ โดนป้าเอายาสลบใส่โอวัลตินไปเรียบร้อยแล้ว!"ทุกคนหยุดหัวเราะแล้วหน้าซีดทันที
"ไม่จริงใช่มั้ย.."มีนที่เพิ่งตื่นพูดเบาๆ
"พวกแกมันเลวมาก!"นุ๊กตะโกนใส่
"เลวแล้วไงวะ ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า"
"ทำแบบนี้ไปเพื่ออะไรกัน!"มีนร้องลั่น ช้างไม่ตอบแต่หันมามอง
"ยัยนี่ก็พอๆกับอองเฟิงฟางไรนั่นเลยนิน่า..ฉันทำไปก็เพื่อความสนุก.."
เขาค่อยๆย่างสุมเข้ามาหาเธอ..
ในความคิดทุกคน..เจอซอมบี้..ยังดีกว่าเจอคนป่าเถื่อนเลวร้ายพวกนี้อีก..
(ถีบส่ง!~)
)
