บทที่ 13 บุคคลที่ต้องสงสัยยามค่ำคืน
"เดี๋ยวเลียสเดี๋ยว"โอมเดินตามไป โทสะโมโหพุ่งออกมาจากเลียสคนเขารู้สึกได้ ทำให้เธอมีพลังที่แกร่งขึ้น ดวงตาสีแดงฉานอย่างดุร้าย พร้อมพละกำลังและการเดินอย่างรวดเร็วดุจพายุ
"เลียส ชั้นเรียกไม่ได้ยินหรอ"โอมเริ่มวิ่ง แต่เลียสไม่ใส่ใจ เธอไม่อยากจะพูดกับเขาจึงเดินต่อไปอีก
"เลียส!! ทำไมทำตัวแบบนี้!"โอมตะโกน แต่เธอยังเดินต่อไป "ไม่งั้นอาไม่พูดด้วยนะ" ได้ผล..ตัวของเธอค้างและหยุดกึก
"อายอมรับนะที่ทำดีกับเลียส..แต่มันไม่เกินไปหรอที่เธอรักอาน่ะ"เลียสหันมามองทันที
"มันผิดมหันต์มากเลยค่ะ! แต่เราไม่ใช่สายเลือดเดียวกันนี่..ทำไมรักกันไม่ได้!?"เลียสถามอย่างงุนงง เธอถอนหายใจก่อนจะถามโอม
"เป็นเพราะเวียสใช่มั้ย.."
"ใช่.."เขาตอบเบาๆ "ชั้นยังลืมเวียสไม่ได้..เธอกลับเข้ามาในชีวิตฉัน ต่อเติมให้มีกำลังอีกครั้งหนึ่ง..ฉันไม่อยากจะเสียเธอไปอีก"
"ถ้างั้นก็โอเค..หนูไปตักน้ำดีกว่า"เลียสหันมาก่อนจะปาดน้ำตาทิ้งที่มันเพิ่งเอ่อออกมาแล้ววิ่งไปที่บ่อน้ำทันที
ทางด้านเฟริน่า
"นี่เฟ..ทำไมไปแกล้งคุณเวียสเขาน่ะ"เอลิซ่าถาม
"อ้อ..ฉันน่ะ..คิดว่าหล่อนไม่มาดีแน่นอน.."เฟริน่ายักไหล่ก่อนจะตะครุบลูกร็อคตัวหนึ่งที่ผ่านมา มันดิ้นพราดก่อนเธอจะฉีดยาสลบให้มันจนมันหลับไป
"ทำไมคิดงั้นล่ะ"กุเกิ้ลถามพลางหยิบกระติกน้ำที่พกพามาดื่ม
"หึ..ก็เมื่อคืนนี้..ยัยนั่นมันพูดว่าจะดึงพลังจากเลียสให้หมด.."
"เธออาจจะพูดเพราะอารมณ์โมโหก็ได้นะ.."เอลิซ่าทำท่าครุ่นคิด
"ฉันก็ว่าเธอไม่มาดีนะ..ดูสิ..ทำสายตาให้เวียสยังกับจะกลืนไปทั้งตัว"แพรรี่ยิ้มเหยเก
"งั้นเรารีบจับร็อคเถอะ เรื่องเวียสไว้ก่อน เฝ้าดูเธอต่อไป ถ้าท่าทางไม่ดีจริงๆค่อยจับผิดตัวจริงเธอให้ได้"กุเกิ้ลบอก
"อืม.."แพรรี่อุ้มลูกแกะ พิกม่า ตัวหนึ่งขึ้นมา
"ลูกแกะเหรอ..เอาซิอยากกินอยู่"เฟริน่ายิ้มที่มุมปาก แต่แพรรี่หันมา
"อย่านะ! ฉันจะเลี้ยงมัน.."
"อ้าว..ไหงงั้นอ่ะ"เฟริน่าถามอย่างงงๆ
"มันหลงกับพ่อแม่น่ะ..ฉันจะดูแลมันเอง"เธอจับมันมาแนบหน้าอกไว้ มันซุกไซ้ไปที่เสื้อผ้าเธออย่างซุกซน
"แล้วเธอแน่ใจนะว่าจะหาอาหงอาหาร ข้าวปลาน้ำดื่มให้มันได้น่ะ"เอลิซ่าถาม
"แน่ใจจ้ะ.."
"จ๊ะๆ..แม่คนดี เลี้ยงไปเถอะไม่กินก็ได้"เฟริน่าเบ้ปาก
"อ่ะ..จับแค่ 4 ตัวก็พอ ที่เหลือให้ยัยเวียสตก ฮ่าๆๆ"เฟริน่าพูดก่อนจะลากถูกที่ใส่ร็อคที่เธอฟันตายแล้วมุ่งไปยังเต้นท์
ทางด้านเลียส
"จะกลับแล้วหรอ"โอมถามเมื่อเห็นเลียสถือถังน้ำ 2 ถังและกระติกน้ำ 4 อันที่ใส่กระเป๋าเป้พกพาด้านหลังไว้
"อืม.."เธอตอบสั้นๆ ไม่ทันระวัง เธอเผลอสะดุดก่อนหิน ถังน้ำตกลงสู่พื้นจนน้ำหกกระฉอก
"ระวัง!"โอมจับหลังเลียสไว้ ทั้งคู่มองตากัน โอมยิ้มให้แล้วส่ายหน้า
"ซุ่มซ่ามเหมือนเดิมเลยนะ.."
"ทำอะไรกันน่ะ!!"เสียงหนึ่งดังขึ้น ทั้งคู่หันไปด้านหน้า เวียสยืนหน้าบึ้งอยู่ ก่อนโอมจะปล่อยตัวเลียสลง
"ซักผ้า"เลียสทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้
"แหม..ตลกดีนะ..ก็รู้ๆกันอยู่ว่าได้หน้าที่ให้มาตักน้ำ..แต่กลับกอดกันกลมเชียว"เวียสเหยียดยิ้มที่มุมปากก่อนจะส่ายหน้าไปมา
"เลียสก็แค่สะดุดก้อนหิน ผมก็เลยไปรับไว้"โอมตีหน้าตาย
"อีกอย่างหนึ่ง..คุณรู้แล้วนี้ว่าฉันกับโอมกำลังตักน้ำอยู่แล้วคุณจะถามทำไม"เลียสกระแทกเสียงก่อนจะไปตักน้ำแล้วเดินกลับเต้นท์ไป
02.00น.
"หืม.."เลียสลืมตาขึ้นมาอย่างนอนไม่หลับ เธอกะว่าจะไปดื่มน้ำด้านนอก หันไปข้างๆก็พบว่าแพรรี่กำลังหลับ ข้างๆเธอมีลูกแกะที่เก็บมา
แซ่ก..ผลับ..
เสียงจากข้างนอก เลียสมองอย่างงุนงงก่อนจะรูดซิปเต้นออกแล้วแง้มดู
ภาพที่เลียสกำลังออกจากเต้นท์ แล้วหันซ้ายหันขวาอย่างมีพิรุธ ก่อนจะออกมาข้างนอกแล้วทำผมเผ้าให้ดูดี เสื้อผ้าให้มันเรียบง่ายไม่ยับ
เธอกำลังยืนเหมือนรอใคร สักพักไม่ถึง 2 นาที เลิฟโลว์ก็ออกมาจากอีกเต้นท์ ทั้งคู่กำลังเดินไปด้วยกัน
ไปที่ที่หนึ่ง..เลียสไม่รอช้ารีบตามไปทันที
เมื่อสะกดรอยตามไป..ภาพเบื้องหน้าของเธอทำให้หัวใจกระตุกวูบเหมือนมีไฟฟ้ามาช็อตแล้วเบิกตากว้างพร้อมเหงื่อที่ตกซิก!!
(มาเร็ว เค็มเร็ว ไปเร็วจริงๆ)
