บทสงท้าย
เลียสโจมตีใส่อาทรัมไม่ยั้ง เช่นเดียวกับหล่อนที่โจมตีใส่เธอไม่ยั้งเหมือนกัน
"แฮ่ก..แฮ่ก.."เลียสหอบหายใจอย่างเหนื่อยล้า เช่นเดียวกับอาทรัมที่เริ่มจะทรงตัวไม่ไหวเช่นกัน
"ลาก่อนนะ แม่อาทรัม !"เธอพุ่งทวนเข้าหาอาทรัมทันทีไปสู่หัวใจ เช่นเดียวกับหล่อนที่พุ่งแสงสีแดงมาที่หัวใจ
สองร่างกระเด็นไปคนละทิศคนละทาง ร่างของอาทรัมกรีดร้องจะเป็นจะตาย
"ม่ายยยย !! ข้ารอเวลานี้มานานจะให้กลับไปง่ายๆเช่นนี้หรืออ ! ม่ายย !!..."
ท้องฟ้ากลับมาสว่างอีกครั้ง เหล่ามอนสเตอร์มืดกลายเป็นผุยผงไป
ร่างของเลียสแน่นิ่ง สักพักแสงสว่างก็จ้าไปทั่ว มนุษย์ทั้งหลายรีบทำความเคราพทันที
หญิงสาวหน้าตาคล้ายอาทรัม แต่มีผมสีทองบลอนด์ ร่างกายดูสะอาดสะอ้านอยู่ในชุดสีขาวค่อยๆลงมาจากฟากฟ้า แล้วใช้มือตวัดเวียนไปทั่วๆนภาช้าๆและอ่อนโยน
มนุษย์โลกที่ล้มตายไม่ว่าแพรรี่หรือวาเนซซี่ หรือสัตว์ที่ตายไปแล้วก็ฟื้นคืนชีพขึ้นมาใหม่ดังเช่นแกะของแพรรี่ที่เข้ามาคลอเคลียเจ้าของ
ต้นไม้ดอกหญ้าเบ่งบานอีกครั้งหนึ่งและแสงอาทิตย์ที่ไม่เคยปรากฏมาก่อนในวินโดเนียค่อยๆทอแสงอ่อนๆ
ร่างของเลียสฟื้นขึ้นมา ก่อนจะเดินไปจับมือกับเทวีลูซิส แล้วหันไปมองเพื่อนๆเธอทั้งน้ำตา
"เลียส ! จะไปไหนน่ะ !"โอมตะโกนถาม เลียสไม่ตอบ มีแต่น้ำตาที่พรั่งพรูไหลออกมาอาบแก้มทั้งสองข้าง
"ลาก่อนนะ..ขอให้มีความสุขนะทุกคน.."
"หมดเวลาของชั้นแล้ว"เมื่อพูดประโยคนี้ ทุกคนถึงกับใจหาย เมื่อรู้ว่าเลียสต้องไปจากทุกคนแน่ๆ
ร่างของเธอและลูซิสค่อยๆลอยขึ้นไปบนฟากฟ้าแล้วหายวับไปพร้อมแสงอาทิตย์ กลายเป็นเกล็ดหิมะดังเดิม
'ขอให้มีความสุขนะทุกคน..'"เราจะร้องไห้ไม่ได้.."กุเกิ้ลโพล่งขึ้นมา
"ไม่งั้นเลียสจะไม่มีความุสุขดังใจปราถนา.."เฟริน่าเสริม
แต่ทุกคนกลับทำเช่นนั้นไม่ได้เลย..
3 เดือนต่อมา
กุเกิ้ลและอุคิลโอร่าไปช่วยกุเกิ้ลนับรบแห่งแสงคนแรกขายยาที่ร้านเซาท์เทิร์นฟอร์ทและขยายกิจการ
วาเนซซี่และเนรานิสแต่งงานกันในที่สุด ส่วนเอลิซ่าและโอฟสัญญาว่าจะอยู่ด้วยกันตลอดไปด้วยการแต่งงานเช่นกัน
กาเรนและพิงค์ตัดสินใจคบหากันด้วยรักที่มอบให้แก่กัน
ส่วนเฟริน่าและกุเกิ้ลเริ่มมีความรักให้แก่กันเอง และแพรรี่ยังตามหาความรักของตนต่อไป
โอมได้แต่เฝ้าคิดถึงหญิงสาวที่ตนรัก..เลียส..ตลอดเวลา
หมู่บ้านมีความสุขขึ้นเรื่อยๆ..ทุกที..และทุกที...
