บทที่ 14 เรื่องราว..ยากที่จะมีคนเชื่อ
เวียสและเลิฟโลว์หันหน้าเข้าหากัน ฝ่ามือทั้งคู่ประกบแล้วหลับตา พวกเธอยืนอยู่กลางวงกลมซึ่งมีดาวใหญ่อยู่ตรงกลาง คาดว่าน่าจะเป็นสัญลักษณ์หนึ่งที่ทั้งสองเสกไว้โดยใช้ไม้ขีดเขียนไปที่ดิน ปากทั้งสองพึมพำอะไรสักอย่างเบาๆพอที่จะให้เลียสได้ยิน แต่มันกลับเป็นภาษาที่ฟังไม่ออก
เส้นสีม่วงพันเข้าที่มือทั้งคู่ ก่อนที่พวกเขาจะลืมตาขึ้นแล้วเดินเข้าหากันอย่างรวดเร็ว เลียสคิดว่าทั้งคู่หัวต้องโขกกันแน่ๆ ..แต่ผิดคาด
ทั้งสองรวมร่างเป็นหนึ่งเดียว ผมสีดำสะบัดยาวสยายไปถึงเอว ดวงตาสีแดงฉานพร้อมริมฝีปากที่เอิบอิ่ม เขี้ยวข้างซ้ายเล็กกัดริมฝีปากเบาๆพร้อมยิ้ม
"อ้า..~ สบายขึ้นหน่อย..เวลาที่ข้าต้องแปลงร่างเป็นเจ้าสองตัวนั่นที่ตายไปแล้วนี่ยุ่งยากชะมัด.."เธอพูดก่อนจะสะบัดมือแรงแล้วนั่งลงกับพื้น
"ข้าควรจะทำอย่างไรดีนะ..เอ..."หล่อนทำท่าคิด เลียสแทบจะสติหลุดลอย ริมฝีปากสั่นกึกอย่างกับเห็นผี
"อืม..ถ้าเจ้าพวกมนุษย์น่าโง่มันศรัทธาข้ามากขึ้นเรื่อยๆ...ข้าก็จะมีพลังแห่งการนับถือของพวกมัน..ช่างเขลายิ่งนัก..และถ้านังเลียสมันโทสะพุ่งมากเท่าไหร่ละก็..หึ..ฉันจะดึงให้เป็นของตัวข้าคนเดียวเลย"รอยยิ้มชั่วร้ายปรากฏบนใบหน้ายิ้มผุด
"แล้วสิ้นปี..การล้างแค้นจะต้องเริ่มขึ้น"หลังจากวางแผนกับตัวเองเรียบร้อยแล้ว หญิงสาวคนนั้นก็ทำพิธีเดิมให้ได้เป็นเวียสและเลิฟโลว์
เลียสรีบขยับฝีเท้าอย่างรุนแรงกลับไปทางลัดของการไปเต้นท์แล้วกระโจนเข้าไปทันที
เช้าวันต่อมา
"เลียส เลียส ตื่นได้แล้วจ้ะ"เสียงแพรรี่ลุกขึ้น เลียสสะดุ้งตื่นทันที
"แพร ! แพร ! เวียสกับเลิฟโลว์เป็นอาทรัม ! ทั้งคู่จะฆ่าฉันและพวกเราทั้งหมด..ฉะ..ฉัน.."เลียสชะงักเล็กน้อยเพราะนึกได้ว่าตัวเองเพิ่งตื่นและฝันไป
"พูดอะไรของเธอน่ะ"แพรรี่หัวเราะ "เธอฝันงั้นน่ะสิ เธอน่ะนอนเหงื่อแตกพลั่กเลย"
"ฝันงั้นเหรอ.."เลียสกุมหัว แล้วสะบัดหัวอย่างมึนๆ
"แต่ทำไม..มันเหมือนจริงจัง.."เธอพึมพำกับตัวเอง แพรรี่ยิ้มให้ "เธอรีบไปอาบน้ำตรงบึงน้ำนั่นนะ ที่ใสสะอาดตรงนั้นน่ะ ไม่น่าเชื่อว่าที่นี่จะมีบึงน้ำเยอะแยะ ฝั่งซ้ายของผู้หญิงนะ ไปด้วยกันไหม"แพรรี่ชวน เลียสพยักหน้าทันที
ระหว่างเดิน แพรรี่ก็ชวนคุยไปเรื่อยเปื่อย แต่เลียสก็ยังกังวลกับฝัน
"ไม่เอาน่า..เลียสที่ฉันรู้จักต้องร่าเริงสิ"แพรรี่เอามือมายืดหน้าเล่นของเลียส เลียสจึงยิ้มให้ทันที
"อะ! ดีมาก งั้นไปกับเถอะ"ทั้งคู่เดินไปยังบ่อน้ำ ตอนนี้มีผู้หญิงทุกคนกำลังนั่งแช่ตัวอยู่ในขณะที่วาเนซซี่กำลังเขียนจดหมายแล้วฝากนกฮูกตัวเองไปให้เนรานิส เฟริน่ากำลังนั่งอ่านหนังสือเล่มเล็ก เอลิซ่านั้นเขยิบไปมาไม่อยู่สุข ส่วนเลิฟโลว์และเวียสยังนั่งขัดหลังให้กัน
"น้ำพุร้อนนี่นา"เลียสยิ้ม แพรรี่พยักหน้าก่อนจะถอดผ้าขนหนู หล่อนเดินเปลือยกายลงไปในอ่างทันที เลียสจึงตามมาติดๆ
"เฮ้อ~"เธอถอนหายใจ แพรรี่จึงทำหน้าเซ็งทันที
"เอาอีกแล้ว ยิ้มหน่อยสิ"แพรรี่ทำหน้าออดอ้อน เลียสจึงยิ้มให้อย่างเบื่อโลก แพรรี่ทำหน้าซังกะตายก่อนจะอุ้มลูกแกะที่หอบหิ้วมาแช่ในอ่างด้วย
ตอนแรกมันขัดขืนที่โดนน้ำ สักพักหนึ่งเหมือนผ่อนคลายจึงหลับไปในอ้อมอกของเธอ
"น่ารักจังเลย~"เอลิซ่าจ้องไม่วางตา
"คิคิ มันเชื่องน่ะ"แพรรี่หัวเลาะเล็กน้อย ในขณะที่เลียสยังข่มตานั่งลงแล้วคิดฟุ้งซ่านไปเรื่อย
"แล้วเฟริน่าล่ะ คิดว่ามันเป็นไง"ผู้ที่ถูกเรียกชื่อค่อยๆหันมา เจ้าแกะค่อยๆตื่นจนสบตากับเธอ ทำให้เธอรู้สึกดีๆว่าเจ้านี่ก็น่ารักใช่ย่อย
"มัน..มันก็น่ารัก.."เฟริน่ากระเถิบมาลูบหัวเจ้าแกะเบาๆ แต่มันยังมองอย่างหวาดๆเพราะจำได้ว่าเมื่อวานเฟริน่าเกือบเอาดาบทิ่มมัน
"ฮ่าๆๆ ไม่ต้องกลัวหรอกน่า ข้าไม่ทำเจ้าหรอก"เฟริน่าหัวเราะอย่างเบิกบานจนทุกคนต้องอมยิ้ม
"แล้วเวียสกับเลิฟโลว์ละคะ"ทั้งคู่ตอบพร้อมกันทันที
"มันก็ดูโอเคดีนะ"แล้วหันกลับไปขัดหลังต่อ
"แล้วเลียสล่ะ"เธอหันไปมองเพื่อนอีกคน แต่เธอคนนั้นกลับหลับไปซะเสียแล้ว
"ว้า.."แพรรี่ร้องอย่างอิดออดก่อนจะหันไปถามวาเนซซี่ แต่เธอไม่ได้สนใจแล้วยังเขียนต่อไป
ทางด้านพวกผู้ชาย
"กบนายมันสายพันธุ์อะไรเนี่ย?"เนรานิสถามกุเกิ้ลเมื่อเขาถอดหมวกกบออกจนกลายเป็นกบธรรมดาที่นั่งแช่น้ำกับพวกเขาอยู่
"อ๋อ..ความจริงเป็นกบธรรมดา..แต่ว่าครอบครัวมันต้องคำสาป..ถ้าคนนำมาไว้บนหัวจะเป็นหมวก จะกระโดดดึ๋งๆไปกับเจ้านายก็ไม่ได้ อยู่ในกระเป๋าก็ไม่ได้ต้องเกาะหัวไว้ตลอด"กุเกิ้ลตอบ
"แล้วทำไมไม่ให้เขากระโดดเอง หรือ ใส่กระเป๋าอย่างที่นายว่าล่ะ"โอมถามบ้าง
"ถ้าทำอย่างงั้น ไม่ถึงนาทีหนึ่งก็เหนื่อยหอบจะเป็นจะตายถ้าใกล้มนุษย์แล้วไม่ได้อยู่บนหัว กบตะกลูนี้เลยต้องอาศัยกับมนุษย์แล้วคอยเกาะหัวเพราะว่าเป็นเหยื่อของมนุษย์ไม่ได้ไม่งั้นจะเหนื่อยก่อน"ทุกคนพยักหน้าอย่างเข้าใจ
"ลำบากแย่.."เนรานิสพูดเบาๆ
เมื่อพร้อมทุกคนแล้ว พวกเขาค่อยๆออกเดินทางกัน
มุ่งหน้าสู่..ป้อมปราการแห่งความตาย..ป้อมปราการตะวันออก..
(และมันเหมือนกันมั้ย..?=_=;)
