ทุกอย่างได้มาจากวุ้นlnw ( )
ปล. สอบข้อสอบของ สสวท. เสร็จเมื่อ1ชั่วโมงก่อน คณิตผิด10ข้อ วิทย์ไม่รู้

แก้แล้ว ใจจ้าที่บอก ^^

  แขนขาด

ตีจนแขนขาดอีกซะล่ะ

ใจจ้าแก้ละ

2 วันต่อมา โยฮานและอาริง กับเหล่านักรบ 20 คน เดินทางออกจากหมู่บ้านบางกระท่อม เพื่อมุ่งหน้าไปป่าแกรนฟอเรสที่เป้นที่อยู่ของเผ่าเอลฟ์เพื่อไปเอาหินศักดิ์สิทธิ์และไปหลอมรวมหินศักดิ์สิทธิ์กับขนนกศักดิ์สิทธิ์ที่หมู่บ้านเอลฟ์ โดยที่โยฮานพามาทางลัดที่ไม่ได้ผ่านป้อมเดธวิลเล่ย์เพราะโยฮานอยากไปถึงที่หมายให้ไวที่สุดแม้เพียงนิดหน่อยก็ดีเพราะโยฮานคิดว่าเวลาของการตัดสินสงครามในครั้งนี้คงอีกไม่นานแล้ว เลยอยากเตรียมพร้อมทุกอย่างให้เสร็จโดยไวที่สุดเท่าที่จะไวได้ เลยทำให้อาริงไม่ได้เห็นความคืบหน้าของการสร้างป้อมเดธวิลเล่ย์ใหม่ พวกของโยฮานเดินทางโดยแทบไม่ได้พัก จนมาถึงป่าแถวเมืองเซาเทรินไซร์ โยฮานถึงได้สั่งให้พักและกินอาหาร เพราะจะได้มีแรงเดินต่อในอีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้า

โยฮาน : "ถ้าทางรถไฟใต้ดินไม่ถูกทำลายจนพังทุกเส้นทาง ป่านนี้เราคงถึงเมืองเรดคลิฟแล้วละ"(โยฮานพูดพร้อมกางแผนที่ดูเส้นทางเดินทางที่ใกล้ที่สุด)
อาริง : " กลุ่มพวกนี้มันฉลาด ตัดการติดต่อแต่ละเมืองก่อนเลย แสดงว่าคนในทางการละที่เป้นไส้ศึก"
โยฮาน : "ข้าก็คิดแบบนั้นละ เพราะถ้าไม่งั้นทุกเมืองไม่น่าจะโดนยึดและถูกทำลายได้ง่ายๆ ว่าแต่แผลเจ้าเป้นไงบ้างเห้นวันทั้งวันเอาแต่ฝึกดาบที่น้ำตก"
อาริง : "ถ้าแผลภายนอกก็หายแล้ว แต่ก็ยังเจ็บแปล๊บๆข้างในอยู่คงอีกนานกว่าจะหายสนิท แต่ว่าอีกไกลเลยนะกว่าจะถึงเรดคลิฟ ต่อให้เราเร่งเดินทางยังไงก้ต้อง 2วันกว่าจะถึง"(อาริงพูดและเอนตัวลงนอนบนพื้นหญ้านุ่มๆ ซึ่งนานแล้วที่อาริงไมได้นอนบนพื้นหญ้าธรรมชาติแบบนี้ ทำให้อาริงถึงกลับเคลึ้มจะหลับเอา)
โยฮาน : " กินอิ่ม นอนหลับ จะได้โตไวๆๆ ฮ่าๆๆ "(หลังจากที่โยฮานพูดเสร็จ อาริงก็ลืมตาและรีบนั่งทำท่าเหมือนจะคิดอะไรออก)
อาริง : " ท่านโยฮาน ท่านมีเสบียงเหลืออีกเยอะไหม โดยเฉพาะเนื้อ"
โยฮาน : " ก็พอสมควร ถามทำไมเหรอ จะเอาไปทำอะไร" (โยฮานงงเพราะอยู่ๆอาริงก็เปลี่ยนเรื่องพูด)
อาริง : "รอตรงนี้สักครู่ใหญ่ๆนะ เดี๋ยวจัดหาพาหนะให้ ถ้าจำไม่ผิดแถวป่าเซาเทรินไซร์นี่จะมีบางอย่างอยู่ที่ทำให้พวกเราเดินทางไปเรดคลิฟได้ภายในครึ่งวัน รอก่อนนะ "(อาริงพูดเสร็จก็ไม่ได้รอให้โยฮานถามว่ามันคืออะไร อาริงก็วิ่งไปในป่าเป้นเวลาเกือบ 1ชั่วโมง และอาริงก็กลับมาพร้อมกับฝูงหมาป่าไลแคนจำนวน 22ตัว พอดีกับจำนวนคน)
โยฮาน : " นี่เจ้าคุยกับพวกหมาป่ารู้เรื่องด้วยหรือ "(โยฮานทำท่าไม่เชื่อสายตา)
อาริง : "นิดหน่อย พอดีใช้ชีวิตในป่ามานาน เลยได้ภาษาพวกนี้มาบ้าง ที่วินโดเนียก้ทีละคุยกะพวกบลาววูฟ"(อาริงพูดอธิบายเหมือนเป้นเรื่องปกติของตัวเอง)
โยฮาน : " เจ้านี่ละน่า ชอบมีเรื่องให้พวกข้าประหลาดใจตลอด "(โยฮานพูดแต่อาริงก้ยักไหล่ขวาและยักคิ้วและทำหน้ายิ้มๆใส่)
อาริง : "แต่ก่อนที่จะเดินทาง ต้องจ่ายค่าจ้างด้วยเนื้อครึ่งนึงก่อน พวกนี้จะได้มีแรงพาพวกเราไปได้ และที่สำคัญทุกคนต้องให้อาหารด้วยตัวเองกับมือของแต่ละคนนะเพื่อความสนิทสนมและความเชื่อใจ "(เมื่ออาริงพูดแบบนี้ โยฮานและทุกคนก็เลือกหมาป่าไลแคนของตัวเองเลย และยื่นเนื้อให้ด้วยตัวเองเพื่อสร้างความสนิทสนม)

และเมื่อกินเสร็จและพักผ่อนอีกนิดหน่อยเพื่อสร้างความสนิทสนม พวกโยฮานก็ได้เวลาเดินทาง และในการขี่ไลแคนไปครั้งนี้ ครึ่งวันต่อมาพวกของโยฮานก้ถึงเขตชายแดนเมืองเรดคลิฟ พวกโยฮานก็ต้องให้เนื้อส่วนที่เหลือกับพวกไลแคน และโยฮานก้มุ่งหน้าไปป่าใกล้ๆกับเมืองเรดคลิฟ เพื่อจะไปป่าแกรนฟอเรสในทางลับที่มีเฉพาะไม่กี่คนที่รู้

15 นาทีต่อมาพวกของโยฮานที่มาทางลับก้มาถึงบึงที่ชื้นแฉะ แต่เดิมจะมีพวกซอเรียนอยู่เยอะ แต่ตอนนี้ พวกซอเรียนส่วนมากได้ยึดเมืองเรดคลิฟแล้ว ที่อยู่ที่บึงนีจึงเป้นส่วนน้อยแต่ก็เล่นเอาเสียเวลาไปเหมือนกันเวลาที่ปะทะกับโยฮานแต่ก็ผ่านมาได้ โดยพวกโยฮานเลี่ยงที่จะไม่ปะทะกับพวกซอเรียน แต่ถ้าเลี่ยงไม่ได้จริงๆก็ต้องปะทะกันโดยที่โยฮานไม่ยอมให้อาริงสู้เพราะยังไม่อยากให้สุ้ตอนนี้เพราะกลัวว่าบาดแผลจะไม่หายสนิท และ 1 ชั่วโมงต่อมากก็ถึงทางเข้าป่าแกรนฟอเรส ซึ่งเป็นป่าต้องห้ามของพวกมอสเตอร์ชั่วร้ายเพราะเป้นดินแดนป่าศักดิ์สิทธิ์ และเพียงแค่ก้าวแรกที่อาริงเหยียบเข้ามาในป่าแกรนฟอเรสนี้ อาริงก็ทำท่าหมดแรงและทรุดลงไปนั่งในทันทีเลยทำให้โยฮานและคนอื่นๆตกใจ

โยฮาน : " เป้นอะไรไปอาริง อยู่ดีๆก็ทรุดลงนั่งแบบนี้" (โยฮานถามด้วยความเป้นห่วง)
อาริง : "ไม่รู้สิ รู้สึกไม่มีแรงเลย พอเหยียบเข้ามาในป่าแห่งนี้"(อาริงพูดเสียงอ่อยๆ)
โยฮาน : "เวรกรรม ฉันลืมไปซะสนิทว่าในตัวอาริงมีเลือดของอสุราอยู่ครึ่งนึง เลยทำให้มีผลแบบนี้"(โยฮานพูดพร้อมทั้งนั่งย่องๆหันหลังให้อาริง เพื่อจะแบกอาริงขึ้นหลังและเดินทางต่อไป ซึ่งอาริงก็จำใจให้โยฮานแบกหลังไป เพราะไม่งั้นก็ไปต่อไม่ได้)
อาริง : "เลือดของอสุราก็มีข้อเสียแบบนี้เหมือนกันแฮะ เจอสถานที่ศักดิ์สิทธิ์เข้าหน่อยก็ทำอะไรไม่ได้เลย หึๆๆ" (อาริงบ่นเบาๆ แต่โยฮานก็ได้ยินและยิ้มเล็กน้อย )
โยฮาน : "ลืมบอกไป เดินตามข้ามาดีๆละ อย่าแตกแถว และพวกเจ้าระวังอย่าไปหลงรูปร่างหน้าตาของพวกเหล่าภูติพฤกษาเข้าละ เดี๋ยวจะตายไม่รู้ตัว"(พวกนักรบที่ตามมา 20คน ก็พยักหน้ารับคำและเดินตามโยฮานติดๆ)
อาริง : "นี่ๆๆๆ...ภูติพฤกษา มันเก่งหรือ ถึงได้บอกให้ระวังขนาดนี้ "(อาริงเอานิ้วดึงหุยาวๆของโยฮานเบาๆและถาม)
โยฮาน : "นั่นไง..พวกภูติพฤกษาเป้นมอนสเตอร์กึ่งพืชพึ่งมนุษย์ ชอบแอบใช้เถาวัลย์มามัดตัวคนเดินทาง และด้วยรูปร่างหน้าตาที่จัดว่าดี ก็เลยมักมีผู้ชายหลงในรูปร่างหน้าตาออกบ่อยๆเลยตกเป้นเหยื่อหลายคนแล้วละ "(โยฮานอธิบายและชี้ให้ดูภูติพฤกษา และไม่ทันไรก็มีหินก้อนเล็กๆปามาโดนหัวของอาริง)
อาริง :  "ใครแกล้งเอาหินมาปาใส่ฉัน จับได้แม่จะเฉือดทิ้งให้หมด" (อาริงพูดขู่และเอามือขวาลูบเบาๆที่หัวตัวเอง)
โยฮาน : " ฮ่าๆๆๆ สงสัยโดนเจ้าพวกดอกลิลลี่แกล้งแล้วละ พวกมันคงสัมผัสสิ่งแปลกปลอมในตัวเธอได้นะ มันเลยแกล้งปาหินใส่ ฮ่าๆๆ"(โยฮานพูดและชี้ให้ดูดอกลิลลี่ ที่กำลังก้มลงไปคาบหินและกำลังจะปามาทางอาริง อาริงเลยใส่ให้โยฮานหยิบก้อนหินมาให้ก้อน แล้วอาริงก็ปากลับไปโดนดอกลิลลี่เข้าจังๆพอดีจนดอกลิลลี่ดอกนั้นหงายหลังไป อาริงก็กำมัดทำท่าสะใจ ถือว่าได้แก้แค้นที่ประกี้โดนปา)

โยฮาน : " เดินอีกไม่นานเดี๋ยวก็ถึงจุดหมายที่มีหินศักดิ์สิทธิ์แล้ว"
อาริง : " ท่านโยฮานคงมาบ่อยสินะ เพราะป่านี้เท่าที่สังเกตเหมือนเป้นป่าวงกตดีๆนี่ละ"
โยฮาน : " ลืมแล้วหรือก็ฉันเป็นลูกครึ่งเอลฟ์และมนุษย์ แถมอีกอย่างก็ฉันเกิดที่หมู่บ้านเอลฟ์นี่ละ ป่านี้มันก็แค่เหมือนสวนหลังบ้านที่วิ่งเล่นตอนเด็กๆ"(โยฮานเล่นเรื่องต่างๆในป่านี้ห้อาริงฟัง และสักพักก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นมา เป้นต้นไม้ใหญ่เดินได้ 2ต้น เดินมาปิดทางขวางทางเดินเข้าไปในอีกทางเดินนึง)
ผู้พิทักษ์แห่งอีเดน : " พวกเจ้ามาทำอะไรที่นี่ ทางเดินข้างหน้านี้เป้นเขตหวงห้าม ห้ามมนุษย์ย่างกรายเข้าไป แต่ถ้ายังดื้อดึงที่จะเข้า ก็ต้องล้มพวกข้า 2ต้นให้ได้ก่อน เพราะพวกข้า 2ต้นเป้นผู้พิทักษ์ป่านี้"(ผู้พิทักษ์แห่งอีเดน  ยืนยังก้าขวางทางเดินอยู่)
โยฮาน : "จำข้าไม่ได้หรือ "(โยฮานพูดและยิ้มให้กับผู้พิทักษ์แห่งอีเดน ทั้ง 2ต้น และผู้พิทักษ์แห่งอีเดนทั้ง 2ต้นก็ก้มลงมองมาที่โยฮาน )
ผู้พิทักษ์แห่งอีเดน : "โอ้.. เจ้าเด็กน้อยโยฮานนี่เองเหรอ ไม่ได้เจอตั้งนายเลยนะ เห็นหน้าเจ้าแบบนี้ความทรงจำในตอนเด็กๆของเจ้านี่ทำแสบกับพวกข้าไว้เยอนะ เล่นซะถอนใบไม้หมดต้นของข้า 2ต้นเลย ฮ่าๆๆ"
โยฮาน : "เอาน่าเรื่องมันนานมากๆแล้ว ตอนนี้ช่วยเปิดทางให้ข้าหน่อยสิ ข้ามีเรื่องต้องพบกับนางจริงๆ"
ผู้พิทักษ์แห่งอีเดน : " แน่ใจนะว่าจะพบกับนาง งั้นก็ช่วยไม่ได้ ยังไงก็ระวังตัวไว้บ้างก็ดีเห้นพักนี้นางอารมณ์ไม่ดี ยิ่งเห็นหน้าเจ้าตอนนี้ไม่รู้นางจะเป็นยังไง ฮ่าๆๆๆๆ"( ผู้พิทักษ์แห่งอีเดน 2ต้น พูดเสร็จก็เปิดทางให้พวกโยฮานเดินผ่านเข้าไป)

หลังจากที่โยฮานและพวกเดินผ่านทางที่ผู้พิทักษ์แห่งอีเดนเปิดทางให้ 5นาทีต่อมาก็ถึงป่าขนาดกลางๆที่ทำเป้นเหมือนเป้นห้องส่วนตัว ดูศักดิ์สิทธิ์และสวยงามมาก แถมมีกลิ่นหอมอบอวนไปหมด ทำให้พวกนักรบหลายคนของโยฮานตาลอยและเคลิ้มไป จนโยฮานต้องให้นักรบที่เหลือช่วยกันตบหน้าพวกที่เคลิ้มจะได้ตื่นจากพะวัง และทุกคนก็เห้นหินศักดิ์สิทธิ์ขนาดใหญ่มากที่มีสีขาวสว่างสดใส และใกล้ๆกันนั้นก้มีต้นไม้โบราณขนาดใหญ่มากอยู่ด้านหลังหินศักดิ์สิทธิ์นั้น และไม่นานนักก็มีร่างของหญิงสาวที่สวยงามมาก และมีปีกเหมือนผีเสื้ออยู่ด้านหลัง และถือไม้เท้า ค่อยๆบินลงมาจากต้นไม้ใหญ่นั้น

โยฮาน : "แม่..."(ทุกคนหันมามองที่โยฮานที่โยฮานเงยหน้ามองหญิงสาวนั้น)
อาริง : " แม่เหรอ นั่นแม่ของท่านหรือ ไหนว่าท่านเป้นลูกครึ่งเอลฟ์ไง แต่นี่ถ้าเดาไม่ผิดนี่เป็นภูติไม่ใช่หรือ)
โยฮาน : " นางคือแม่ของฉันเองละ และนางก็เป้น"ราชินีแห่งป่าไม้"นี้ด้วย เพราะชาวเอลฟ์จะมีกฎที่ว่า ถ้าเอลฟ์ตนใดทำผิดกฎของเผ่าเอลฟ์อย่างร้ายแรง จะถูกจองจำและถูกขับไล่จากเผ่าให้มาเป้นภูติที่ต้องรักษาป่าของเอลฟ์ไว้ จนกว่าจะหมดอายุไขของเอลฟ์ ซึ่งเอลฟ์นั้นจะมีอายุไขนานเป้นร้อยๆปีทีเดียว และนางก็ผิดกฎที่มีอะไรกับมนุษย์และมีฉันออกมา นางเลยโดนลงโทษแบบนี้อยู่มาเกือบ 100ปีแล้ว"
อาริง : "100ปี งั้นท่านโยฮานก็ อายุ 100ปีแล้วสิ"
โยฮาน : " ใช่ 100ปีของมนุษย์นั้นคือจะแก่มากใช่ไหม แต่สำหรับชาวเอลฟ์แล้วก็แค่อายุ20ต้นๆเท่านั้นเอง "(โยฮานอธิบายและยิ้มให้กับอาริง)
อาริง : "มิน่า ใครๆก้เรียกท่านว่าเป้นตำนาน เพระแบบนี้เอง"(อาริงเพิ่งจะเข้าใจคำว่าตำนานของโยฮาน )
โยฮาน : " นั่งตรงนี้ก่อนนะ" (โยฮานนั่งลงเพื่อจะให้อาริงลงจากหลังของตนและนั่งพิงต้นไม้เล็กๆแถวนั้น และโยฮานก็เดินประมาณ5ก้าวเพื่อไปหาราชินีแห่งป่าไม้)
ราชินีแห่งป่าไม้ : "เจ้ามาถึงที่นี่มีอะไรหรือ"
โยฮาน : "ฉันมาที่นี่เพื่อจะขอแบ่งหินศักดิ์สิทธิ์สัก 12ก้อน เพื่อที่จะเอาไปทำพิธีหล่อหลอมรวมกับขนนกศักดิ์สิทธิ์ เพื่อที่จะได้หินศักดิ์สิทธิ์ที่มีพลังสูงขึ้น และเอาไปช่วยพวกมนุษย์ที่ถูกคุกคลามจากเหล่ามอนสเตอร์ที่มันยึดและทำลายบ้านเมืองอยู่ตอนนี้"
ราชินีแห่งป่าไม้ : " ง่ายไปมั้ง ถึงแม้ว่าเจ้าจะเป็นลูกข้า แต่หินศักดิ์สิทธิ์นี้เป็นสิ่งที่ปกป้องผืนป่านี้ ถ้าเจ้ามาแบ่งไปเยอะขนาดนี้แล้วป่าแห่งนี้จะทำยังไง"(ราชินีแห่งป่าไม้พุดด้วยสีเหน้าเรียบเฉย)
โยฮาน : "แต่...แต่ถ้าไม่รีบช่วยมนุษย์และกำจัดเหล่ามอนสเตอร์ที่บุกยึดเมือง คาดว่าในอนาคตที่ป่าแห่งนี้และหมู่บ้านเอลฟ์ก็ไม่แคล้วโดนทำลายเหมือนกัน"(โยฮานพูดและอธิบายเรื่องต่างๆที่เดตามมเองต่างๆให้ราชินีแห่งป่าไม้ฟังอย่างละเอียด)
ราชินีแห่งป่าไม้ : "ก็ลองเข้ามาดุสิ แค่เฉียดๆทุกวันนี้พวกมันก็ยังไม่กล้าเฉียดมาเลย ฮ่าๆๆ"
โยฮาน : " แต่ท่านก็น่าจะเริ่มรู้สึกถึงพลังด้านมึดจากเมืองเรดคลิฟ ที่เริ่มจะย่างกายมาในป่านี้ทีละนิดๆแล้วนะ"

ราชินีแห่งป่าไม้ : " พละด้านมืดที่เจ้าบอก น่าจะหมายถึงนางที่นั่งอยู่ใต้ต้นไม้นั่นมากกว่ามั้ง เพราะตั้งแต่นางเข้ามาในป่านี้ นางก็ไม่มีเรี่ยวไม่มีแรง แถมยังมีกลิ่นอายของความมึดจางๆออกมาจากตัวนางผู้นั้น ถ้าเจ้าอยากให้ข้าผู้เป็นแม่แบ่งหินศักดิ์สิทธิ์ให้ แกผู้เป็นลูกก็ต้องฆ่านางผู้นั้นซะแล้วข้าจะให้ทันทีตามที่เจ้าขอ"(ราชินีแห่งป่าไม้พูดและชี้มาทาอาริงที่นั่งพิงต้นไม้เล็กๆอยู่และยื่นขอเสนอให้กับโยฮาน)
โยฮาน : " ถึงอาริงเป็นลูกครึ่งมนุษย์กับอสุราก้จริง แต่อาริงก็เป้นทั้งเพื่อนสนิท และเป็นนักรบที่เก่งกาจ และคอยสู้รบกับพวกฝ่ายความมึดจนตัวนางเองก็สูญเสียแขนไปข้างนึงแล้วนะ ข้าคงฆ่านางไม่ได้หรอกแม่"(โยฮานพูดแล้วก้มนางลง)
ราชินีแห่งป่าไม้ : "ข้าไม่สนใจ ถ้าเจ้าไม่ฆ่านาง ข้าก็ไม่ให้ แต่ถ้าเจ้าจะใช้กำลังกับข้าก็ลองดู"
อาริง : "ไว้ทำงานทั้งหมดเสร็จสิ้นบ้านเมืองสงบแล้ว ข้าค่อยขอกลับมาให้ท่านฆ่ากับมือเองได้ไหม ตอนนี้ฉันจำเป็นต้องมีชีวิตให้อยุ่รอดเพื่อที่จะสู้รบจริงๆ ไว้สงครามจบแล้วฉันจะกลับมามอบชีวิตให้เอง"(อาริงยื่นขอเสนอ และโยฮานกำลังจะพูดห้ามอาริง แต่ราชินีแห่งป่าไม้กลับห้ามโยฮานพูด เพราะตอนนี้เป้นการตกลงกันของอาริงและราชินีแห่งป่าไม้)
ราชินีแห่งป่าไม้ : " ถ้าเจ้าพูดแบบนั้นมันง่ายไปไหม ถ้าจะให้ข้าเชื่อเจ้าจริงๆ งั้นข้าขอแขนข้างขวาของเจ้าเป็นหลักประกันละกันนะ ถ้าเจ้ายินดีรับขอเสนอนี้ข้าก็ยินดีที่จะแบ่งหินศักดิ์สิทธิ์ให้ ฮ่าๆๆ)
อาริง : "ได้.."(อาริงตอบตกลงโดยไม่มีการลังเล และก็พยายามลุกขึ้นยืนและเอาหลังพิงต้นไม้ไว้ และใช้มือขวาชักดาบเขี้ยวทมิฬออกมากและตวัดดาบอย่างไวไปที่ไหล่ขวาของตัวเองเพื่อตัดแขนขวาของตัวเองออกมา และเสี้ยววินาทีนั้น แขนขวาของอาริงก็ขาดตรงหัวไหล่เหมือนกับแขนซ้ายและตกลงพื้นทั้งๆที่มือยังกำดาบที่ตัดแขนของตัวเองอยู่ เลือดพุ่งและไหลออกมาจากไหล่ขวาที่ตอนนี้ไม่มีแขนแล้ว และอาริงก็ค่อยๆทรุดลงไปนอนกับพื้น เพราะร่างกายอาริงอ่อนแออยู่แล้วเวลาอยู่ในป่าศักดิ์สิทธิ์แล้วยังมาช็อคเพราะเสียเลือดมากอีก เลยทำให้อาริงสลบลงไปที่พื้น)

5 ชั่วโมงผ่านไปจนได้เวลาค่ำ หลังจากที่อาริงสลบไปเพราะตัดแขนขวาตัวเองให้กับราชินีแห่งป่าไม้ เพื่อเป้นข้อเสนอที่จะของแบ่งหินศักดิ์สิทธิ์ 12ก้อน อาริงก็ค่อยๆลืมตาฟื้นขึ้นมาก็เห้นตัวเองกำลังนอนหนุนตักโยฮานอยู่ โดยที่โยฮานก็หลับโดยนั่งหลังพิงต้นไม้และเอาหัวอาริงมาหนุนตักของตนเอง ด้วยความที่เริ่มเคยชินกับโยฮานแล้ว อาริงเลยได้ทีเลยจะแกล้งโยฮาน อาริงเลยเอามือขวาของตัวเองไปปิดปากปิดจมูกของโยฮาน และก็แอบหัวเราะคิกๆๆเบาๆ และไม่เกิน30วินาที โยฮานก็สะดุ้งตื่นเพราะหายใจไม่ออก และโยฮานก็เห้นอาริงนอนหัวเราะคิกคักอยู่ที่พื้นหญ้า

โยฮาน : " แหม..ยัยตัวแสบพอแขนขวาใช้ได้ก็แกล้งเลยนะ รู้งี้ปล่อยให้ขาดเหมือนเดิมดีกว่า"(โยฮานพูดแซวอาริง และอาริงได้ฟังดังนั้นก็นึกได้ว่าตัวอาริงเองฟันแขนขวาตัวเองให้กับราชินีแห่งป่าไม้ไปแล้วนี่น่า)
อาริง : " เอ๋....ทำไมแขนขวาของฉันถึงกลับเป้นเหมือนเดิมอะ รอยต่อของแขนขวาที่ขาดก็ไม่มี เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย"(อาริงยกแขนขวาของตัวเองขึ้นมาสำรวจ)
โยฮาน : " ก็แม่ของฉัน.. ไม่สิๆๆ ก็ราชินีแห่งป่าไม้นั่นละเค้าใช้วิธีรักษาแบบเอลฟ์ขั้นสูงให้ แขนก็เลยต่อกลับมาเป็นเหมือนเดิม แม้แต่รอบต่อก็ไม่มีให้เห็น และอีกอย่างราชินีแห่งป่าไม้เค้าแค่ลองใจว่าเจ้ามีความมุ่งมั่นแค่ไหน และเมื่อราชินีแห่งป่าไม้เห้นเจ้าตกลงและตัดแขนทันทีโดยไม่มีความลังเล ราชินีแห่งป่าไม้เค้าเลยพอใจและเห้นความมุ่งมั่นของเจ้า "(โยฮานอธิบายให้อาริงรู้) 
อาริง : " เหรอ มิน่าต่อเนียนเลยเหมือนไม่เคยตัดเลย"
โยฮาน : " แล้วเจ้าคิดยังไงถึงได้ตัดแขนขวาทันที ทั้งๆที่ตัวเองเหลือแขนข้างเดียวแล้ว "(โยฮานเอามือเขกหัวอาริงเบาๆเพื่อลงโทษที่ตัดสินใจโดยพละการ)
อาริง : " ก็ฉันคิดว่า ถึงจะไม่เหลือแขนในการสู้แล้วก็จริง แต่ฉันก้น่าจะใช้สมองและความคิดต่างๆเพื่อใช้วางแผนการรบก็ได้ ถึงแม้ว่าจะไม่มีแขนแล้วก็ตาม"(อาริงก้มหน้าอธิบาย)
โยฮาน : " เด็กโง่เอ๊ย...หึๆๆ"(โยฮานหัวเราเบาๆในลำคอกับความคิดของอาริง)
อาริง : "แล้วเรื่องหินศักดิ์สิทธิ์ละ "
โยฮาน : " นั่นไง หินศักดิ์สิทธิ์ทั้ง 12ก้อน ตอนนี้ราชินีแห่งป่าไม้กำลังให้พวกเอลฟ์ในหมู่บ้านมาช่วยกันหลอมรวมกับขนนกศักดิ์สิทธิ์ เพื่อสร้างหินศักดิ์สิทธิ์แบบใหม่ที่มีพลังศักดิ์สิทธิ์พอที่จะทำลายแท่นเสาหินดำตามเมืองต่างๆนั้นได้"(โยฮานชี้ให้อาริงดู ว่าตอนนี้พวกเอลฟ์หลายคนและราชินีแห่งป่าไม้ กำลังทำพิธีหลอมรวมของศักดิ์สิทธิ์ทั้งหมดเข้าด้วยกัน)
อาริง : " ทำไมต้องทำที่นี่ด้วยละ "
โยฮาน : " เพราะที่นี่เป้นป่าศักดิ์สิทธิ์ เลยต้องอาศัยกลิ่นไอของป่าศักดิ์สิทธิ์นี่ช่วยเพิ่มพลังด้วยอีกทางจะได้หลอมรวมได้หินศักดิ์สิทธิ์ที่มีพลังเยอะๆ และตอนนี้สิ่งที่พวกเราต้องทำก็หมดแล้ว เหลือแค่รอเวลาพิธีเสร็จเท่านั้นโยฮาน"(โยฮานอธิบายให้อาริงฟัง)
โยฮาน : "ขอบคุณนะ สำหรับที่เจ้าจะสละแขนขวาในตอนนั้น""(โยฮานพูดและมองหน้าอาริง และจับหัวอาริงให้เอนตัวมาที่ไหล่ของโยฮานและโยฮานก็จูบที่หน้าผากของอาริงเบาๆ...........)