พาสาวเข้าป่า 

พระเอกอุ้มสาวเข้าหออิอิ

พระเอกกกกกกก!!!

นั่นสิน่าห่วง  แต่ข้าพเจ้าชอบเรื่องแบบนี้นะ ข้าพเจ้าคิดว่า.. ทุกอย่างไม่ได้สมหวังเสมอไป..
ถ้าแต่งแล้ว แฮบปี้เอ็นดิ้ง มันก็ไม่สนุกสิจริงไม๊ 

เเง่มๆ~น่าเลี้ยงเจ้าเเผลเพียบเเล้วเชือด(พอเป็นเด็กเส้นขึ้นไปที่สวรรค์ไปเอาขนนกศักดิ์สิทธิ์)

ป.ล. คิดถึงเจ้าเเผลเพียบมั่กมาก

ไม่เกี่ยวไร แค่อยากมาสะใจ กับ บาเบล สุดตรีนนนนนนนนนนน 

4 วันหลังจากบุกยึดป้อมเดธวิลเล่ย์ ในสถานที่ห้องใต้ดินแห่งหนึ่ง มีกลุ่มคนกำลังคุยประชุมหารือกันอยุ่อย่างหน้าดำคร่ำเครียด

ชายในชุดคลุมสีแดง : " มันเป้นแบบนี้ได้ยังไงทำไมแผนถึงได้ล้มเหลวและพลาดไปแบบนี้ ครั้งที่ทดลองที่เมืองวิลโดเนี่ยยังพอให้อภัยได้เพราะเป้นการทดลองใช้แท่นเสาหิน แต่ที่ป้อมเดธวิลเล่ย์ทำไมมันล้มเหลวแบบนี้ ที่ป้อมเดธวิลเล่ย์นี้เป็นหน้าที่ของใคร"(ชายในเสื้อคลุมสีแดงโกรธจัดและเอามือทุบโต๊ะเสียงดังลั่น)
ชายในชุดคลุมสีน้ำเงิน : "แท่นเสาหินสีดำที่ป้อมเดธวิลเล่ย์เป้นความรับผิดชอบของข้าเอง ข้านึกว่าราชามังกรเกเลี่ยนจะยับยั้งและยึดป้อมเดธวิลเล่ย์นั้นได้นานกว่านี้ และยัยเนลล่าก็มีส่วนผิดที่ทำตามอำเภอใจ ดันไประเบิดแท่นเสาหินนั่น ทั้งๆที่ข้าเคยบอกแล้วว่าอย่าทำ เพราะเราต้องใช้พลังงานของแท่นเสาหินนั้นอีกนาน ไม่รู้มันโดนใครเป่าหูให้ทำผิดพลาดแบบนั้"(พูดจบก็มองหน้าไปที่ชายในชุดคลุมสีม่วง)
ชายในชุดคลุมสีม่วง : " เฮ้ๆๆมองหน้าข้าแบบนี้คิดว่าข้าเป็นคนเป่าหูยัยเนลล่าหรือ และอีกอย่างคนที่โทษและโยนความผิดพลาดทั้งหมดให้กับคนที่ตายไปแล้วแบบนั้น สมกับเป้นลูกผู้ชายจริงๆเลยนะ"
ชายในชุดคลุมสีน้ำเงิน : "แกหมายถึงข้าเหรอ พูดตรงๆมาเลยก็ได้ ไม่ต้องอ้อมค้อม"

ชายในชุดคลุมสีแดง : " หยุด อย่ามาทะเลาะกัน ไหนๆก็ผิดพลาดไปแล้ว ทำให้พวกเราเสียเวลาที่เราจะต้องอัญเชิญสิ่งชั่วร้ายที่สุดต้องเลื่อนออกไปอย่างน้อย 1-2เดือน เพราะพลังของแท่นเสาหินไม่พอ ฉะนั้นพวกเราต้องไปจับมนุษย์มาสังเวยให้แท่นเสาหินทุกต้นได้ดูดพลังชีวิตและเลือดเนื้อจากมนุษย์ให้มากกว่าเดิมอีกหลายเท่า เพื่อทดแทนที่แท่นเสาหินพังไปต้นนึง ภายใน 1-2เดือนนี้ พวกเจ้าและข้าต้องจับคนมาให้มาที่สุด และพยายามเพิ่มมอนสเตอร์ให้เยอะกว่าเดิมทั้งในเมืองและนอกเมือง เพื่อกันไม่ให้ไอ้พวกที่จะมายึดเมืองและทำลายเสาหินได้ง่ายๆแบบนี้อีก"
ชายในชุดคลุมสีม่วง : " เรื่องทำลายแท่นเสาหินคงยาก เพราะพวกมันไม่รู้วิธีและพวกมันไม่มีของที่ต้องนำมาใช้ทำลายหรอก เพราะมันหายากมาก ฮ่าๆๆ"
ชายในชุดคลุมเสีแดง : " อย่าประมาทไป ถ้าไม่เช่นนั้นจะเหมือนยัยเนลล่าที่ประมาทจนตายและทำเรื่องผิดพลาดในครั้งนี้"(และทั้ง 3ก็ ประชุมกันต่ออีกสักพักก็แยกย้ายหายตัวไร้ร่องลอยไปเหมือนที่เคย)

กระท่อมหลังหนึ่งในป่าลึกลับ ของหมู่บ้านบางกระท่อม อาริงนอนพักรักษาตัวอยู่เป้นเวลา3วันแล้วหลังจากที่มีคนอุ้มมาที่หมู่บ้านบางกระท่อมนี้ และอาริงก็เริ่มรู้สึกตัวจากที่พักมานาน

อาริง : " ที่นี่ที่ไหน แล้วฉันมานอนอยู่ที่นี่ได้ยังไง "
โยฮาน : " ตื่นแล้วหรือ ที่นี่คือหมู่บ้านบางกระท่อม ฉันเป้นคนอุ้มเธอมาเองละ เพราะเห้นเธอบาดเจ็บหนักและนอนสลบอยู่ที่ริมแม่น้ำ"(โยฮานพูดและเดินไปที่โต๊ะอาหาร)
อาริง : " คุ้นๆชื่อหมู่บ้านนี้จัง เหมือนเคยได้ยินจากใครสักคน แต่นึกไม่ออกจริงๆ"
โยฮาน : " ช่างมันเถอะ เอาไว้ก่อน กินซุปร้อนๆก่อนเถอะ เพราะเธอบาดเจ็บหนักและนอนพักมาหลายวันร่างกายคงไม่มีแรง"(โยฮานเอาชามซุบร้อนๆมาวางไว้ที่โต๊ะเล็กๆข้างๆเตียงที่อาริงนอนพักอยู่)
อาริง : " ขอบคุณที่ช่วยรักษาและให้อาหารและที่พัก" (อาริงก้มหัวเล็กน้อยพร้อมคำขอบคุณ)
โยฮาน : " เรื่องเล็กน้อยนะ เธอคงเป้น1ในนักรบที่รบที่ป้อมเดธวิลเลย์ใช่ไหม"(โยฮานเอาเก้าอี้มานั่งลงข้างๆเตียงอาริง)
อาริง : "ใช่ แต่เผอิญฉันพลาดท่าโดนแรงระเบิดและโดนดาบของนักรบที่ตกอยู่แถวนั้นปลิวมาตัดแขนฉันนะ ฉันเลยโดนแรงระเบิดกระเด็นตกลงมาในแม่น้ำใต้หน้าผาและลอยตามน้ำมานี่ละ"
โยฮาน : " เธอนี่ดวงแข็งเนอะ เอาเถอะ"(โยฮานยิ้มให้)
อาริง : " เออ...นี่ๆ ตอนที่อุ้มฉันมาเห้นขนนกสีขาวหลายๆอันบ้างไหม"อาริงนึกได้ว่าเจ้าแผลเพียบให้ของไว้จำนวนหนึ่ง)
โยฮาน : " ขนนกสีขาวเหรอ มีสิอยู่ใต้หมอนของเธอไง เห็นเธอกำไม่ยอมปล่อยฉันก็เลยคิดว่าเป้นของสำคัญของเธอเลยเอาเก้บไว้ให้ใต้หมอนของเธอนั่นละ แต่ว่าตอนนี้กินซุปร้อนๆก่อนดีกว่า ไว้กินเสร็จแล้วค่อยมาคุยกันใหม่"(โยฮานพูดเสร็จก็กำลังจะเดินออกไปนอกกระท่อม )
อาริง : " ขอบคุณอีกทีนะที่เก็บของนี้ไว้ให้ "(อาริงพูดขอบคุณ และโยฮานก็หันมายิ้มให้อีกทีและเดินออกไปนอกกระท่อม ปล่อยให้อาริงนั่งกินซุปไปตามลำพัง โดยหยิบเอาขนนกศักดิ์สิทธิ์มามองดูและวางไว้ใต้หมอนตามเดิม และอาริงก็อมยิ้มดีใจที่เค้าเจอเจ้าแผลเพียบไม่ใช่ความฝัน แต่เป็นเรื่องจริง)

อาริงกินซุปหมดแล้ว ก็เดินออกมาข้างนอกกระท่อมของตนเอง แม้ว่าจะยังเจ็บแผลที่แขนขาดไปแต่ก็ยังอยากจะเดินออกมาดูข้างนอกกระท่อม และสิ่งที่อาริงเห้นคือกลุ่มนักรบและชาวบ้านหลายร้อยคน ที่มีทั้งตั้งเต้นท์ตามริมน้ำ และมีกระท่อมที่มีนักรบและชาวบ้านอาศัยอยู่ แม้กระทั้งเด็กก็ยังวิ่งเล่นกันสนุกสนานเหมือนว่าตอนนี้ไม่มีอะไรเกิดขึ้นเป็นเพีบงแค่หมู้บ้านที่สงบสุขตามปกติ
 
โยฮาน : " ไง..อิ่มแล้วหรือ ไม่นอนพักต่อเหรอแผลจะได้หาย และร่างกายจะได้พักฟื้นฟูไวๆ"(โยฮานหันมาถามอาริง ขณะที่โยฮานนั่งเล่นกับพวกเด็กๆ)
อาริง : "ไม่เป้นไรแล้วมั้ง นอนพักมาหลายวันแล้ว ร่างกายคงมีแรงบ้างแล้วละ ขืนนอนพักต่ออีกสิ จะพาลไม่มีแรงกันพอดี ว่าแต่คนพวกนี้เป้นชาวหมู่บ้านนี้ทั้งหมดเลยหรือ"(อาริงพูดจบก็นั่งลงที่บันไดเล็กๆ)
โยฮาน : " ไม่หรอก ที่เห้นคือชาวป้อมเดธวิลเลย์ที่หนีรอดจากที่มังกรบุกยึดในวันนั้นละซะส่วนใหญ่ ส่วนที่เป็นชาวหมู่บ้านจริงๆมีนิดเดียว"
อาริง : "ดีจังที่ยังมีนักรบและชาวบ้านเหลือรอดเยอะเพียงนี้"(อาริงมองดูผู้คนและยิ้มออกมาที่ยังเห็นคนรอดเยอะ)

โยฮาน : " ว่าแต่เจ้าชื่ออะไรละ ข้าและคนที่นี่จะได้เรียกถูก ข้าชื่อ "โยฮาน" "
อาริง : " เอ๊ะ...ขอโทษทีที่ไม่ได้บอกชื่อ พอดีกำลังงงกับสถานที่ใหม่เลยไม่ได้บอกชื่อ ฉันชื่อ "อาริง" "
โยฮาน : " เจ้าเป็นเบรดสินะ สายดาบคู่หรือดาบใหญ่ละ พอดีตอนเจอเจ้าเห็นใส่ชุดเบรดแต่ไม่เห็นดาบ ส่วนชุดเบรดของเจ้าที่ขาดรุ่งริ่งนะข้าให้คนเอาไปเป้นตัวอย่างวัดขนาดจากชุดและให้คนในหมู่บ้านนี้ตัดเย็บให้ใหม่แล้วละ"
อาริง : " เรื่องชุดขอบคุณนะ ส่วนเรื่องสายดาบ ฉันสายดาบคู่นะ แต่....ฉันใช้ดาบใหญ่ 2เล่มนะ"
โยฮาน : " จริงรึ เจ้าถือไว้ได้ยังไง ขนาดผู้ชายตัวใหญ่ๆยังถือดาบใหญ่ 2เล่มไม่ได้เลย แต่เจ้าตัวแค่นี้เนี่ยนะ"(โยฮานมองดูร่างของอาริงที่ตัวออกจะบอบบาง)
อาริง : " จริงๆ ฉันถือได้ ไว้ฉันหายจากอาการบาดเจ็บและมีแรงกลับมาเท่าเก่าเดี่ยวฉันถือดาบใหญ่ 2เล่มให้ดู"
โยฮาน : " เธอลืมแล้วหรือเธอแขนซ้ายขาดไปแล้วนะ เธอไม่มีโอกาศได้ใช้ดาบคู่แล้วละ "(โยฮานมองไปที่อาริงและมองไปที่แขน)
อาริง : " จริงสินะ ฉันแขนขาดไปแล้วนี่น่า"(อาริงก้มลงมองและเอามือขวาจับไปที่ไหล่ซ้ายที่ไร้แขนแล้ว)
โยฮาน : " เอาเถอะๆ พักให้หายดีก่อน แล้วค่อยมาคิดเรื่องดาบที่หลัง ข้าว่าเจ้าคงต้องเปลี่ยนวิธีการใช้ดาบและฝึกการใช้ดาบใหม่หมดตั้งแต่ต้นแล้วละ "
อาริง : " วิธีใช้ดาบ ทำไมฉันต้องฝึกวิธีใช้ดาบอีก ก็ฉันเป็นนักดาบนี่น่าอย่าลืมสิ"
โยฮาน : " ไว้เจ้าหายดีก่อน และลองจับดาบฟันเองแล้วเจ้าจะรู้ด้วยตัวเองว่าทำไมต้องฝึกการใช้ดาบใหม่ตั้งแต่ต้น "

5 วันหลังจากที่อาริงฟื้น วันทังวันอาริงก็มองสิ่งรอบๆตัวในหมู่บ้านไปพลางและเผลอคิดในใจว่า ไม่รู้นานมากแค่ไหนแล้วที่จิตใจของตัวสงบได้ถึงขนาดนี้ไม่ต้องจับดาบไม่ต้องสู้รบไม่ต้องคอยระแวงระวังอะไร อยู่แบบชาวบ้านธรรมดา บางวันอาริงก็นั่งเล่นกับเด็กๆแถวนั้น และบางวันก็เดินไปตามริมแม่น้ำ บางวันก็นั่งพูดคุยกับชาวบ้านและนั่งมองธรรมชาติแบบสบายใจ

โยฮาน : " ไงรู้สึกว่าท่าทางจะมีแรงมากขึ้นแล้วนี่ ลองจับดาบและมาจับคู่ทดสอบกันหน่อยไหม ร่างกายจะได้ค่อยๆฟื้นสภาพ"โยฮานพูดและเอาดาบใหญ่ปักพื้นที่หน้าอาริง)
อาริง : "ก็ดีเหมือนกัน พักนานๆ รู้สึกร่างกายมันจะแข็งๆ เกร็งๆไงไม่รู้ เพราะไม่เคยอยู่เฉยๆแบบนี้นาน"(อาริงพูดจบก็ลุงขึ้นยืนไปหยิบดาบใหญ่1เล่มจากที่โยฮานถือมาฝากมาถือ)
โยฮาน : " ใช้มือเดียวถือดาบใหญ่ซะด้วย สงสัยเรื่องที่เจ้าบอกข้าวันนั้นที่ใช้ดาบใหญ่ 2เล่ม เจ้าคงไม่โกหกข้าแล้วละมั้งเนี่ย"(โยฮานก็ตกใจเหมือนกัน นึกว่าวันนั้นอาริงพูดเล่นซะอีก)
อาริง : "แล้วจะทดสอบร่างกายยังไงเหรอ "
โยฮาน : " ก็แค่ฟันกันธรรมดา ไม่ต้องใช้สกิลโจมตี เจ้ายังใช้สกิลฟันไวได้ใช่ไหม ถ้าใช้ได้ก็ลองดูเลยเพราะข้าเองก็จะใช้เหมือนกัน"
อาริง : " สกิลฟันไว" (อาริงไม่พูดพล่ามทำเพลงใช้สกิลทันที)

เมื่ออาริงใช้สกิลเสร็จก้จู่โจมใช้ดาบใหญ่ฟันไปที่โยฮาน และโยฮานก็เบี่ยงตัวหลบอย่างว่องไว แต่ตัวอาริงกับเซไปในทิศทางที่ใช้ดาบใหญ่ฟันและล้มหน้าคว่ำลงไปพร้อมๆกับดาบใหญ่ที่ถือ อาริงรู้สึกตกใจเหมือนกันว่าทำไมเป้นแบบนี้ อาริงก็เอาดาบใหญ่นั้นยันตัวเองขึ้นมา และฟันใส่โยฮานอีกทีและอาริงก็เซไปพร้อมๆกับดาบใหญ่แต่คราวนี้อาริงใช้เท้าฝืนตัวไว้ได้ไม่ถึงกับล้ม แต่ก็โดนโยฮานผลักหลังของอาริง ทำให้อาริงล้มหน้าคว่ำทันที

โยฮาน : "รู้ตัวหรือยังว่าวันนั้นที่ฉันพูดว่าเจ้าต้องฝึกการใช้ดาบใหม่หมดตั้งแต่ต้น"(โยฮานเก็บดาบเข้าฝัก และเดินมาประคองอาริงให้ลุกยืน)
อาริง : " ทำไมร่างกายฉันเป้นแบบนี้ละ หรือเพราะว่าแค่แขนซ้ายขาดไปทำให้ร่างกายไม่สมดุลย์ถึงขนาดนี้เลยหรือ" (อาริงลุกขึ้นยืนและปักดาบใหญ่ไว้ที่พื้น)
โยฮาน : " ใช่แล้วละ เมื่อไม่มีแขนซ้าย สมดุลย์ในร่างกายก็จะเสียไป ถ้าเจ้าจะถือดาบใหญ่ได้ด้วยมือข้างเดียว แต่ร่างกายที่สมดุลเสียไปแล้ว ถ้ายังใช้ดาบใหญ่ต่อไปทั้งความเร็วและพลังทำลายก็จะเสียไปหมด เพราะร่างกายไม่สามารถรักษาสมดุลย์สำหรับการใช้ดาบใหญ่ได้"
อาริง : " อย่าบอกนะว่า ฉันต้องใช้ดาบเล็กธรรมดา"
โยฮาน : "ถูกต้องตามที่เจ้าคิดนั่นละ เจ้าต้องฝึกการใช้ดาบเล็กเพื่อให้เข้ากับสมดุลย์ในร่างกานของเจ้าแทน"(โยฮานพูดจบ ก็เอาดาบเขี้ยวทมิฬมาปักบนพื้นดินต่อหน้าของอาริง และอาริงก็หยิบดาบมาดู)

อาริง : "สวยจัง ด้ามดาบพอมือฉันจริงๆ แถมยังเป้นสีดำเงาทั้งเล่มอีกต่างหาก"
โยฮาน : " ลองสิ แต่ไม่ต้องใช้สกิลฟันไวนะ และไม้ต้องฟันแรงและไวนะ เอาแค่เหวี่ยงดาบและใช้ท่าธรรมดาในการฟันเพื่อให้ร่ากายได้ปรับสมดุลกับแนวทางดาบนี้ก่อน "
อาริง : "เบาจังแฮะ ไอ้เราก็เคยใช้แต่ดาบใหญ่ พอมาใช้ดาบธรรมดาแล้วมันเบาจังเหมือนไม่ได้ถือดาบอยู่เลย"(อาริงก็ค่อยๆเหวี่ยงดาบเบาๆมือเพื่อปรับสมดุลของร่างกาย)
โยฮาน : " ลองฝึกปรับสมดุลย์แบบนี้ไปสัก 2-3วันนะ ข้าคิดว่าคนอย่างเจ้า 2-3วันนี้ก้คงชินกับการใช้ดาบธรรมดาแล้วละ"
อาริง : " ขอบคุณที่แนะนำ ฉันจะขยันฝึกให้มากๆ"(อาริงพูดและควงดาบไปมาเบาๆและช้าๆ)
โยฮาน : " อ้อ..เกือบลืม เย็นนี้เดี๋ยวฉันจะมารับเพื่อพาเธอไปหาผู้เฒ่าที่หมู่บ้านนี้ด้วย เพราะที่ฉันไม่ได้พาเธอไปตั้งแต่แรก เพราะอยากให้เธอได้พักให้ร่างกายหายก่อน"(โยฮานพูดเสร็จก็เดินจากไป ปล่อยให้อาริงยืนควงดาบเขี้ยวทมิฬอยู่คนเดียว)
อาริง : " ดาบเขี้ยวทมิฬเหรอ แปลกดีเนอะไม่เคยคิดเลยว่าต้องมาใช้ดาบแบบนี้แทนดาบใหญ่ที่ถนัดซะอีก ต้องรีบฝึกให้ร่างกายชินไวๆซะแล้ว"(อาริงก็ยังคงค่อยๆฝึกการใช้ดาบเขี้ยวทมิฬด้วยร่างกายที่มีแขนขวาข้างเดียว................................)