ทำใจนะเอิร์ธ มันเป็นสเน่ห์ของ นิยายลึกลับ ต้องรอชมต่อไป  

งั้นเอาพระเอกหน้าแบบเด๋อ ดอกสะเดา

หลังจากเนสุมิสลบไปได้ไม่นาน ผู้คนที่ได้ยินเสียงร้องของเธอก็มายังที่เกิดเหตุและโทรแจ้งตำรวจ และได้นำตัวเนสุมิส่งโรงพยาบาล

เมื่อตำรวจมาถึงยังที่เกิดเหตุก็ได้ทำการเก็บหลักฐานการฆาตกรรม และก็ต้องพบกับสิ่งที่น่าแปลกใจ นั่นคือ ฟันของอังโกะ ที่เกินมา 1 ซี่ (มนุษย์ปกติมีฟันทั้งหมด 32 ซี่)

และฟันที่เกินมานั้นเป็นฟันที่มีลักษณะเหมือนถูกฝังดินไว้เป็นเวลานาน ตำรวจจึงได้เก็บไปทำการตรวจสอบ

“ฆาตกรรมปริศนาอีกแล้ว ยังดีนะที่คราวนี้มีอะไรบางอย่างพอเป็นหลักฐานได้” ร้อยเอกคิตาโนะกล่าวอย่างมีความหวังที่จะจับตัวฆาตกรได้

ณ โรงพยาบาล

“เนสุมิ เป็นไงบ้าง” เสียงของวาตารุและเพื่อนๆ ดังขึ้น เมื่อเนสุมิฟื้นขึ้นมา

“อืม ฉันไม่เป็นไรแล้วล่ะ..” เธอเอ่ยด้วยเสียงแผ่วๆ...  ฉับพลัน เธอนึกถึงภาพที่อังโกะถูกฆ่าได้จึงถามวาตารุ

“อังโกะ!!! อังโกะล่ะ เป็นไงบ้าง??!!!” เธอถามเพื่อนๆถึงอังโกะด้วยความตื่นตระหนก แต่คำตอบของเพื่อนๆคือ ความเงียบ...

“เนสุมิ อังโกะไปสบายแล้วล่ะ อย่าเป็นห่วงเลยนะ” วาตารุบอกกับเนสุมิด้วยแววตาที่โศกเศร้ากับการจากไปของเพื่อนในกลุ่ม

“ก๊อก ก๊อก ก๊อก” เสียงเคาะประตูดังขึ้นท่ามกลางความเงียบ และประตูก็เปิดออก

“ขออนุญาตร่วมวงสนทนาด้วยได้ไหม?” เสียงของร้อยเอกคิตาโนะดังขึ้นพร้อมกับเดินเข้ามาภายในห้อง

“เธอสินะ ผู้พบศพของอังโกะ” เขาถามเนสุมิทันทีที่เดินเข้ามาในห้อง

“ค่ะ ฉันเห็นประตูไม่ได้ล๊อก... เลยว่าจะเข้าไปปลุกเธอ... แต่ว่าสิ่งที่ได้พบก็....” เธอเล่าให้ฟังพร้อมกับสะอื้นไห้ น้ำตาหยดลงบนมือทั้งสองข้างของเธอ

ทุกคนในห้องต่างเงียบกันหมดเพื่อฟังสิ่งที่เธอจะเล่า

“เราพบหลักฐานบางอย่าง” ร้อยเอกคิตาโนะพูดต่อพร้อมกับหยิบของบางอย่างออกมาจากกระเป๋า

“เธอรู้มั้ยว่า ฟันซี่นี้เป็นของใคร?” สิ่งที่ร้อยเอกคิตาโนะได้นำออกมาได้สร้างความฉงนให้กับทุกคนในห้องเป็นอย่างมาก

“มันเก่าแก่มาก และดูเหมือนจะถูกฝังดินมานานด้วย” เขายังคงบอกสิ่งที่ตรวจสอบมาแก่พวกเนสุมิ

“ขอโทษที่มาช้านะทุกคน” เสียงใสดังขึ้น ใบหน้าขาวของหญิงสาวคนหนึ่งวิ่งเข้ามาด้วยร่างที่ปราดเปรียว แต่สมส่วน

ยูมินั่นเอง เธอเข้ามาถึงในห้องด้วยความเหน็ดเหนื่อย และมีเหงื่อเต็มใบหน้า เมื่อหายจากอาการเหนื่อยหอบแล้ว เธอจึงถามเพื่อนต่อว่า

“เนสุมิ เป็นอะไรมากไหม” เธอถามเนสุมิด้วยความเป็นห่วง แต่แล้วก็ต้องรู้สึกตกใจอย่างมาก เมื่อรู้สึกได้ถึงความเยียบเย็น น่าขนลุก

บรรยากาศที่ทำให้รู้สึกน่าสะพรึงกลัว ราวกับว่าในขณะนั้นเธออยู่ท่ามกลางฝูงสัตว์ร้าย และเธอรู้สึกได้ว่า มีบางสิ่งกำลังจ้องมองพวกเธอ!!!

“เธอ... มิโกะของศาลเจ้าคาคุนี่นา” ร้อยเอกคิตาโนะเอ่ยถามเมื่อเห็นใบหน้าของเธอ

“ค่ะ ได้พบกันอีกแล้วนะคะ” ยูมิกล่าวตอบไป แต่ด้วยความรู้สึกสยดสยองนั้น ทำให้เธอรู้สึกสงสัยว่าทำไมเธอถึงรู้สึกเช่นนั้น ความรู้สึกนี้ แผ่ออกมาจากตัวของ เนสุมิ!!!

“ฉันคงต้องขอตัวกลับก่อนนะ บังเอิญมีธุระกับพ่อที่ศาลเจ้าน่ะ” เธอบอกลาทุกคนหลังจากมาได้ไม่นาน เธอรู้สึกว่า ไม่ชอบมาพากลเสียแล้ว

คืนนั้น หลังจากเนสุมิได้กลับมานอนที่ห้องของเธอ เธอรู้สึกเหน็ดเหนื่อย และเสียใจกับการจากไปของอังโกะ จึงได้ล้มตัวนอน แล้วหลับไป.....

“เคโตะซัง ฉันรักคุณ” เสียงๆหนึ่งดังขึ้น เธอมองเห็นภาพของผู้หญิงคนหนึ่งบอกรักกับผู้ชายอีกคนหนึ่ง พลางคิดว่า..

‘ฉันอยู่ที่ไหน??’

To Be Continued

ตอนนี้ไม่มีอะไร แค่วางเนื้อเรื่องไว้ไปต่อในตอนต่อๆไป จะได้รู้แล้วว่า "ล้างแค้น" เพื่ออะไร
แล้วคำสาปร้าย มาจากไหนกันแน่...

แต่มันไม่จบง่ายๆหรอกนะ จะบอกให้ 

ปล. ช่วงต่อไป อาจจะอัพช้านิดหน่อย คงไม่ว่ากันนะ + บทบรรยายชักจะไม่ดีละมั้งเนี่ย สั้นไปนิด(นิดตรงไหน - -*) ขออภัย 
ปล.2 อยากวาดแบนเนอร์ปกนิยาย เดี๋ยวจะไปลองสเก็ตดู 

บรรยายได้ดีมากพี่ แต่ข้อบกพร่องก็เหมือนที่เรปบนกล่าวนั่นแหละ= =

ตอนนี้เริ่มจับต้นจับปลายเนื้อเรื่องได้แล้ว (พอดีว่าอยู่กับสยองขวัญมากไปหน่อย เห็นอะไรมักจะรู้ทุกที  )