บทที่ 15 ควันไฟ
นันต์ตากลมเบิกกว้าง ปากที่พยามจะพูดก็พูดไม่ได้ มีเพียงรอยไหม้กลมปากอยู่ ก่อนที่แสงอาทิตย์จะต้องกับสิ่งที่กำลังจ้อง ประกายแวบวาวก็ปรากฏขึ้นจนชวนแสบตา ก่อนที่มันจะพุ่งลงมาอย่างรวดเร็ว
"เฮ้ยแก! เป็นอะไรของแกเนี่ย!"เสียงหวีดแหลมของแรงสั่นเริ่มขึ้น หยกรู้สึกตัวทันทีหลังจากที่เหม่อมานานในคาบเรียน ก่อนจะหันไปมองน้ำผึ้งที่เขย่าตัวตนเองอยู่ ทุกสายตาในห้องหันมาจ้องหยกเป็นตาเดียว พร้อมเสียงกระแอมจากหน้าห้องดังขึ้น
"เธอเป็นอะไรมากรึเปล่า ?"เมื่อเสียงกระแอมเงียบลง อาจารย์ชายอายุสูงก็เอ่ยปากถามหยก หยกยิ้มแห้งๆก่อนจะโกหกคำโตกลับไป
"ขอโทษค่ะ หนูรู้สึกปวดหัวไม่สบาย"
"อ่อ..ถ้างั้นก็กลับบ้านซะนะ"สิ้นเสียงอาจารย์ หยกตอบขอบคุณก่อนจะคว้ากระเป๋าใบใหญ่ออกจากห้องไป จู่ๆเธอก็คิดว่าทำไมถึงไม่ให้นอนห้องพยาบาล เมื่อเดินผ่าน ก็พบว่ามันปิด จึงเข้าใจ แล้วเดินทางมุ่งสู่บ้านตนกลับไป
เฟี้ยว ~..
สายลมเย็นพัดผ่านต้นคอของหยกจนเธอรู้สึกขนลุกอย่างบอกไม่ถูก ฤดูหนาวเข้ามาเยือนแล้ว ยิ่งทำให้เธอไม่อยากออกจากบ้านเลยสักนิด
ร่างบางกลิ้งไปมาบนเตียงเมื่อกลับมาถึงบ้าน ก่อนจะบิดขี้เกียจสุดตัว แล้วเปิดโทรทัศน์ดูแก้เซ็ง ไม่นานนักก็เย็น เสียงข้อความเข้าโทรศัพท์ก็ดังขึ้น ปรากฏว่ามาจากพ่อแม่ของเธอ
'หยก คืนนี้พ่อกับแม่กลับดึกนะลูก เพราะมีประชุมเครือข่าย ลูกอยู่คนเดียวได้ใช่มั้ย ? มาม่าอยู่ในตู้หลังบ้านนะ ไปหยิบมาทำกินก็ได้'
"หนูโตแล้วนะคะ.."เธอพึมพำเบาๆ เมื่อพูดถึงอาหาร ความรู้สึกหิวก็ประเดประดังเข้ามา หยกลุกขึ้น เดินลงไปชั้นล่างของบ้าน เดินไปเสียบปลั๊กต้มน้ำร้อน แล้วฉีกซองมาม่าใส่ถ้วย
ฟิ้วว..
สายลมหนาวพัดเข้ามาอีกรอบ ซึ่งทำให้หยกเริ่มตระหนักขึ้นมาว่า ตอนนี้เธอล็อคบ้านรึยัง
แต่น้ำร้อนก็เดือดพอดี ทำให้ความสนใจหันเหไปทางอาหารมากกว่าความปลอดภัย เมื่อกดน้ำร้อนใส่ถ้วยจึงนำไปวางไว้บนโต๊ะ แล้วเดินกลับไปเพื่อจะไปถอดปลั๊กน้ำร้อน แต่ก็พบว่ากระติกน้ำร้อนนั้นได้หายไปแล้ว..
"ปะ..ไปไหนเนี่ย ?"
กึก..
เสียงเปิดฝากระติกน้ำร้อนไฟฟ้าดังขึ้นจากด้านหลัง หยกรีบหันไปมองอย่างรวดเร็ว ภาพที่เห็นนั้นได้ทำให้หัวใจตกไปอยู่ที่ตาตุ่ม น้ำร้อนๆสา-ดเทเข้ามาหวังจะโดนทั่วทั้งตัวของหยก แต่เธอหลบได้ทันอย่างหวุดหวิด แล้วมันก็พลาด เมื่อขาซ้ายของเธอหลบไม่ทัน น้ำเดือดๆจึงได้ราดบนขาซ้ายของเธอทันทีจนกลายเป็นสีแดง
"โอ้ย !!"เสียงหวีดร้องลั่นบ้าน บุคคลที่สา-ดน้ำร้อนลงมาเขวี้ยงกระติกไปไกลๆ ก่อนจะเดินเข้าไปหลังบ้าน ในจังหวะนี้ หยกรีบกระเสือ กกระสนคลานนหนี หวังจะออกไปขอความช่วยเหลือ แล้วเสียงแหลมก็ดังขึ้นอย่างโมโห
"นังบ้า !! แกจะหนีไปไหน !!"
ปึด !
"กรี๊ดดดดดดดดด !!"
กรรไกรเรียวคมตัดเข้าไปที่เอ็นของเท้าทั้งสองข้างจนหยกร้องลั่น เธอดิ้นกับพื้นด้วยความเจ็บปวด กรรไกรถูกปาออกไป ก่อนเสียงดังแกรกเกิดขึ้นจนสายตาของหยกหันไปมอง
"ไม่..ถ้า..ถ้าจะฆ่าฉัน..ก็รีบๆทำซะสิ..อย่า..ให้ฉันทรมานเลย..ขอร้อง..แค่นี้ก็จะแย่อยู่แล้ว.."
"หึ ! แย่งั้นเหรอ !"นันต์ตาเรียวตวัดหันมามองเหยื่อที่ร้องอ้อนวอน แต่เธอกลับยิ้มแสยะ นั่งยองๆตรงหน้าเหยื่อ ก่อนจะจุดไฟแช็คขึ้นมา
"น่าเสียดายจังเลย..ที่ฉันทำแบบนั้นไม่ได้น่ะ.."
ฟึ่บ!!
ได้จังหวะ หยกรีบถอดหน้ากากของฆาตกรออกมา ผมยาวสยายปรากฏขึ้นจนหยกถึงกับช็อคในภาพที่เห็น
"แก..แกฆ่าทุกคน.."
"หนอย! นังบ้า !! ใครใช้ให้แกแส่เรื่องชาวบ้านนักห๊ะ !!"
อารมณ์โมโหปรี๊ดสุดขีด หญิงสาวผู้เป็นฆาตกรรีบราดน้ำมันใส่ตัวของหยกจนเปียกไปหมด ก่อนจะโยนไฟแช็คมาทันที
"ขอให้แก..
ตายไวๆ !"ร่างบางหายลับไปกับสายลมหนาว ไม่สนใจเสียงกรีดร้องของหญิงสาวที่ตะโกนออกมาอย่างเจ็บปวดทรมาน ชาวบ้านแถวนั้นรีบวิ่งออกมาดูก็ตกอกตกใจยกใหญ่เมื่อเห็นเด็กสาวกำลังถูกไฟคลอกและบ้านกำลังไฟไหม้จึงได้แต่เรียกรถพยาบาลและรถดับเพลิง
กว่าทั้งหมดจะมาถึง เด็กสาวก็ทรมานเสียจวนจะหมดลมหายใจเสียแล้ว
หยกรอดมาได้อย่างปาฏิหารย์ แต่เนื้อหนังที่หายไป เหลือเพียงเลือดที่ไหลออกมาตลอดพร้อมน้ำหนอง หน้าตาอันอัปลักษณ์ จึงทำให้ทุกคนได้รู้ว่าเมื่อเจ้าตัวตื่นขึ้นมาจะมีปฏิกริยาเช่นไร
วันถัดมา
ณ โรงพยาบาล
เสียงฝีเท้าดังกึกก้องไปทั่ว หยดเหงื่อไหลออกจากหน้าผากของบุคคลหลายคน ก่อนที่มือเรียวจะเอื้อมไปเปิดประตูห้องอย่างรวดเร็ว
ภายในห้องสีขาว ขาวไปหมดรวมถึงตัวของหยกที่นอนแน่นิ่งไม่ได้สติ ผ้าพันแผลพันไปทั่วตัวคล้ายมัมมี่ รวมไปถึงดอกลิลลี่ที่ประดับไว้ในแจกันข้างหัวเตียงด้วยที่เป็นสีขาว
"หยก.."น้ำผึ้งเรียกเพื่อนสาวของตนเบาๆด้วยความเศร้าใจ หญิงสาวที่แสนดี กลับต้องมาทรมานรอความตายแบบนี้
ถ้าเป็นเธอคงยอมตายไปซะดีกว่า !
"ไม่..ไม่น่าเลย..ทำไมหยกเป็นแบบนี้กัน..ไม่..ไม่จริง..อึก.."หญิงสาวทรุดตัวลงเอาฝ่ามือปิดใบหน้าพร้อมส่งเสียงโฮออกมา ภูเดินเข้าไปพยุงตัวน้ำผึ้งให้ลุกขึ้นมา
"เอ่อ..ตอนนี้..หยกยังไม่ได้สติ เราไปหาแนนกันไหม ? เธออยู่แผนกจิตเวชที่นี่น่ะ"ตั๊บชักชวน ทุกคนพยักหน้าก่อนจะเดินออกไป มีเพียงน้ำผึ้งที่มองด้วยแววตาสงสาร ก่อนจะตามออกไปเช่นกัน
'เรื่องนี้มันเป็นอุบัติเหตุจริงหรือ ? ..ที่ไฟไหม้บ้านหยกน่ะ..มันเป็นเพียงอุบัติเหตุจริงหรือ ?'สิ่งเดียวที่หญิงสาวคิดในตอนนี้คือสิ่งนี้เท่านั้น เพียงรอให้มันปะปนไปกับความคิดทั้งหมด..
