ไม่มีหรอก =w= (มั้ง)

  //me โดนถีบ

ออมเอ็มเฉยๆน่ะ

อร๊ายส์ อีนังใจง่ายส์ !

> โดนตบ

เป็นการเข้าใจผิดที่สุดยอดมาก (แค่ทางโทรฉับ) ดูซิกลับไปแต่ละคนจะทำหน้ายังไง

วันนี้นาริอาสาให้ชินกลับโรงเรียนไวๆ เนื่องจากว่าฉันมีสภาพราวกับศพขึ้นอืด ส่วนอาเรียก็รู้สึงกังวลปนเครียด แต่ที่นาริแนะนำให้กลับไวๆอาจเป็นเพราะว่าฉันจะได้กลับไปหมกตัวอยู่ในห้องก่อนที่เปิดประตูเข้าไปจะเจอพี่นั่นเอง

ในที่สุดก็ถึงโรงเรียนเวลาสิบโมงเช้ากว่าๆ นาริเดินมาส่งฉันถึงห้องก่อนจะถามอย่างไม่มั่นใจ

"แกแน่จะนะว่าอยู่ได้" เธอย้ำ ฉันได้แต่ยิ้มแล้วพยักหน้าลง

"อืม ฉันไม่เป็นไรหรอกแก.. กลับห้องไปเถอะ เอางี้นะ ถ้าเกิดว่าฉันกลัวมากฉันจะย้ายไปนอนห้องแกซักสองสามคืน เอาไหม ?"

"โอเค"

เมื่อนาริเดินจากไปจนลับสายตาแล้ว ฉันทำได้เพียงแค่ยิ้มจางๆ แล้วหมุนตัวเปิดประตูห้อง

'ป่านนี้พี่คงยังไม่กลับมาหรอก..'

ฉันสะดุ้งเฮือกเมื่อเห็นร่างใหญ่ยืนอยู่ตรงหน้าต่างของห้อง เส้นผมสีน้ำเงินเข้มนั้นฉันจำได้ดี  แต่พยามคุมสติตัวเองให้แน่นิ่ง แล้วค่อยๆพาร่างอันสั่นเทาเข้าไปด้านใน

"กลับมาแล้วหรอ"

ฉันไม่ทำแม้แต่เพียงจะตอบ ได้แต่เก็บข้าวของให้คงที่ ก่อนจะเดินชั้นหนังสือเพื่อหาอะไรมาอ่านคั่นเวลา

"จะกินอะไรมั้ย ?"

ฉันไม่สนใจคำถามนั้น ได้แต่เพ่งเล็งไปยังตู้หนังสือด้านหน้า เลื่อนสายตาหาสิ่งที่ต้องการ

"ตอบสิ"

"ไม่กิน" ฉันตอบสั้นๆ ก่อนจะหยิบหนังสือปกหนาสีเขียวเข้มออกมา นำมันไปวางไว้ที่โต๊ะหนังสือ ก่อนจะหมุนตัวกลับเพื่อหาทางเลี่ยงออกจากห้องนี้ไวๆ แต่ก็ต้องชะงักค้างเมื่อเห็นพี่มายืนอยู่ด้านหลังเสียแล้ว

ทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบ ฉันไม่พูดอะไรออกมาซักคำ เช่นเดียวกันกับพี่ที่ได้แต่ก้มลงมามองฉันที่ยังมีอาการดื้อดึงอยู่

มือหนาเอื้อมมาแตะแก้มฉันเบาๆจนฉันรู้สึกผงะตกใจ รีบปลีกตัวหนีออกมา เดินเข้าห้องน้ำไป เปิดน้ำใสสะอาดให้ไหลลงจากก๊อก ก่อนจะวักน้ำมาล้างแก้มที่ถูกจับด้วยท่าทางสะอิดสะเอียน สุดท้ายแล้วก็ต้องล้างหน้าไปด้วยเพราะรู้สึกถึงน้ำตาที่มันใกล้จะเอ่อไหลออกมา

"รังเกียจขนาดนั้นเลยรึไง" เสียงพี่ดังมาจากประตู ฉันไม่ตอบ พยามเบียดตัวเองออกจากห้องน้ำนี้ให้ได้ แต่ก็ถูกกระชากเหวี่ยงไปโดนกำแพงจนรู้สึกจุก

"โอ้ย..มันเจ็บนะ.."

"เธอบังคับให้พี่ทำแบบนี้ ไม่ทำแบบนี้ เธอก็ไม่พูด" ฉันเลื่อนนันต์ตาขึ้นไปจ้องด้วยอารมณ์โมโห รู้สึกว่าตัวเริ่มสั่นแรงขึ้นเรื่อย หวาดกลัวหรืออะไรฉันก็ไม่รู้เช่นกัน

ไม่เข้าใจความรู้สึกตัวเองเลยจริงๆ..

"มีอะไรจะพูดกับฉันก็รีบๆพูดมา" ฉันกระแทกเสียงแดกดันเต็มที่ส่งผลให้พี่หน้าเสียลงเล็กน้อย แต่ก็รีบปริปากถาม

"เรื่องเมื่อคืนนั้น.."

"อย่าพูดถึงมัน" ฉันกัดปากตัวเองก่อนจะเบนสายตาไปทางอื่น

"ทำไม !! รับไม่ได้รึไง !! เธอก็จำได้ไม่ใช่เหรอว่าตอนแรกเธอก็ยอมฉันแต่โดยดีน่ะ !!"พี่เริ่มขึ้นเสียงจนฉันหันไปมองตาโต มือใหญ่สองข้างกระชากแขนของฉันให้เข้าไปใกล้ตัวเขามากขึ้น

'ไม่..หยุดเดี๋ยวนี้..'

"หุบปากซะ !!"

"ไม่ ! เธอต่างหากที่ต้องหยุดพูด !" ว่าแล้วพี่ก็โน้มใบหน้าลงมาจนฉันหลับตาปี๋ด้วยความตกใจ กว่าจะรู้สึกตัวอีกทีก็สายไปซะแล้ว

'บาปใหม่ได้ก่อตัวขึ้นอีกครั้ง'




"แก ร่าเริงหน่อยสิ ฉันอุตสาห์เลี้ยงข้าวมื้อนี้ให้แกเชียวนะ กินๆหน่อย"นาริท้วงเมื่อเห็นฉันนั่งเหม่อ ฉันสะดุ้งเฮือกตกใจก่อนจะหันไปมองเพื่อนสาว แล้วยิ้มแหยๆ

นั่นสินะ..นี่ก็ตอนเย็นแล้ว

หลังจากเมื่อเช้าจวบจวนบ่าย พี่ทำให้ฉันตกในอำนาจของความผิดแปลกและสิ่งที่ไม่อาจจะนำมาชดใช้หรือย้อนเวลาคืนไปได้

ไม่เข้าใจจริงๆว่าผู้ชายคนนั้นคิดอะไรกันอยู่..ฉันตกเป็นของเขา..แต่ว่า..ฉันไม่พอใจเลยสักนิด

รู้ตัวดีอยู่แล้วล่ะ ว่าคราวนี้ต้องเป็นบาปครั้งใหญ่และหนักกว่าเก่า แต่ฉันกลับนอนเฉยๆ เหม่อลอยอย่างเดียวไม่สนใจสิ่งที่พี่กำลังปรนเปรอให้อยู่ เมื่อนึกถึงทีไรก็ปวดร้าว

เรื่องนี้จะให้นาริเข้ามายุ่งไม่ได้อีกแล้ว..มันสายเกินไปแล้ว.. ที่นาริทำมามันสูญเปล่า..ฉันจะบอกนาริไม่ได้เด็ดขาด.. นาริเหนื่อยกับเรื่องนี้มาก

พอแล้ว..ฉันควรจะจัดการตัวเองได้แล้ว..

มื้อเย็นจบไปโดยอาหารตกถึงท้องฉันเพียงแค่สี่คำ ฉันเดินขึ้นหอพักด้วยอาการเหม่อลอย เปิดประตูห้องเข้าไปก็พบว่าพี่กำลังคุยโทรศัพท์กับผู้หญิงลินนั่นอย่างมีความสุข

อะไรกัน..ฉันเพิ่งเป็นของพี่ไป..แต่พอไม่นานถัดมา..พี่มานั่งอี๋อ๋อคุยกับผู้หญิงอื่น..

ความรู้สึกโกรธพุ่งเข้ามาในตัวฉันทันที แต่ฉันไม่สามารถตะโกนออกไปได้ ใช่แล้ว..เราเป็นเพียงพี่น้องกัน ฉันเป็นเพียงที่ระบายอารมณ์ของเขา..

นึกทีไรน้ำตาจะไหลอีกที เราเป็นพี่น้องกัน..แต่กลับทำเรื่องแบบนั้น..

สองมือค่อยๆเอื้อมผ้าห่มที่อยู่ปลายเท้าขึ้นมาห่อตัวเองแล้วหลับไปทั้งน้ำตา

ตอนนี้ฉันรู้สึกระบมไปทั้งกายและใจ..

ทำอย่างไรถึงจะหลุดออกจากโซ่ที่พันธนาการนี้ได้นะ..

---

คิดไม่ออก =_= แบบนี้ไปเลยละกัน

เพราะอยากให้เรื่องไปต่อไวๆแล้ว 

บอกตรง ๆ ชอบพี่ ● ρєтсн™ แต่งอ่ะค่ะ 

สนุกดี 

ไม่ต้องให้บทกะตัวพระชั้นก็ได้นะ เหมือนไม่ค่อยสำคัญเท่าไหร่ เป็นแค่คนรู้จักกัน=_=

วันนี้เป็นเวลาบ่ายของวันที่สามในช่วงเวลาที่หยุดเรียน แต่ฉันก็ต้องมานั่งเหม่ออยู่คนเดียวแบบเหงาๆในห้องของตัวเองที่หอโรงเรียน

ซึ่งแน่นอนว่าสาเหตุที่ต้องกลับโรงเรียนเร็วกว่าปกตินั้น เกิดจากเรื่องวุ่นวายมากมายที่ทำร้ายจิตใจเหล่านักเรียนโรงเรียนเดียวกันกับฉัน ที่ฉันรู้จักเป็นอย่างดี

แน่นอนว่าเรื่องเหล่านี้มันเกินที่ทุกคนจะคาดคิด เพราะจุดประสงค์ที่เราไปเที่ยว ก็เพื่อพักผ่อนร่างกายและจิตใจที่ประสบกับเรื่องการเรียนมามาก

แต่มันกลับหวนกลับด้าน แทนที่จะสบายใจขึ้น แต่เพื่อนสาวสองคนของฉันกลับมีอาการที่ซึมเศร้าไม่มีชีวิตชีวา แล้วมันก็ทำให้เราพลอยเป็นห่วงไปด้วย

หากช่วยได้ ฉันก็อยากจะช่วยเพื่อนทั้งสองของฉันจริงๆ เพียงแค่ฉันไม่รู้ว่า เขาทุกข์ใจเรื่องอะไรกัน แต่มันคงไม่ใช่เรื่องดีแน่…

ความคิดมากมายที่ฟุ้งซ่านของฉันมันตีกันจนยุ่งเหยิงไปหมด ฉันไม่ได้เครียดเรื่องธุระต่างๆนาๆที่แดดดี้กับหม่ามี้มอบให้ทำ

ฉันไม่ได้เครียดเรื่องการเรียนที่เรียนหนักขึ้นทุกวัน และฉันก็ไม่ได้เครียดเรื่องที่ยังไม่ได้พบเพื่อนที่เหลือ

แต่ฉันเครียดและคิดกับเรื่องเพื่อนคนปัจจุบันที่เป็นคนเติมแต่งชีวิตที่ขาดหายไปของฉันต่างหาก... ฉันน่าจะอยู่ด้วยเวลาที่พวกเขาเกิดเรื่อง

ฉันน่าจะอยู่ด้วยเวลาที่พวกเขาต้องการความช่วยเหลือและทุกข์ใจมากที่สุด แต่ฉันก็มัวแต่ยุ่งเรื่องธุระของแดดดี้หม่ามี้ ถ้าจะปฏิเสธไม่ทำมันก็คงไม่ใช่เรื่องที่ดี

ฉันไม่รู้ว่าฉันควรจะจัดการกับชีวิตยังไง แม้จะมีเงินเป็นสิบๆล้านมันก็ซื้อความสุขไม่ได้ ทำไมความทุกข์มันต้องเกิดขึ้นกับคนสำคัญของฉันด้วยนะ...

อากาศที่ร่มรื่นและเย็นสบายของลมเย็นบริสุทธิ์ ที่พัดโชยมากับกลิ่นหอมของธรรมชาติรอบโรงเรียน มันไม่ได้ช่วยให้ความรู้สึกกังวลใจหายไปจากใจของฉันเลย

ทำไมกันนะ มันต้องมีสักอย่างสิ ที่จะช่วยให้ความทุกข์มากมายในใจหายไป แม้จะชั่วคราวแต่ก็ทำให้จิตใจของผู้คนมีสีสันขึ้น ทำยังไงกันนะ ทำไมคราวนี้ฉันถึงคิดอะไรไม่ออกเลย...

ตึง!!

“เฮ้!! แอนโทเนีย” เสียงทุ่มต่ำที่เปี่ยมล้นด้วยความสบายใจและสนุกสนานของใครสักคนเรียกชื่อของฉันจากชั้นล่าง

หลังจากที่มีลูกบาสสีส้มทองลอยมากระทบกับผนังขอบระเบียงจนเกิดเสียงและการสั่นสะเทือน ทำให้ฉันสะดุ้งและตื่นจากภวังค์ความคิดที่เหม่อลอยมานาน

ทันทีที่ได้สติฉันรีบชะโงกหน้าออกไปนอกระเบียงและมองลงไปที่ชั้นล่าง ดวงตากลมโตสีชมพูบานเย็นของฉันกระทบกับความคมเข้มของดวงตาเรียวยาวสีม่วงอ่อนโดยที่ไม่ได้ตั้งใจ

ภาพเบื้องหน้าของฉันคือชายหนุ่มผมกระเซิงสีม่วงดำในชุดนักกีฬาบาสสีเขียวเบอร์ 3 มือซ้ายอุ้มลูกบาสไว้แนบกาย

และชายหนุ่มผมเรียบทรงวีคัดสีดำสนิทในชุดกีฬาบาสสีเขียวเบอร์ 1 ยืนใกล้ๆกันที่บริเวณชั้นล่างของหอพักซึ่งตรงกับระเบียงหน้าห้องของฉันพอดี

“จองซอล!! พี่เรียวจิ!!” ฉันอุทานเสียงหวานออกไปอย่างดังด้วยความตื่นเต้นและดีใจ ความรู้สึกที่มีความสุขทุกครั้งเมื่อเห็นหน้าบุคคลทั้งสองบังเกิดขึ้นในหัวใจทันทีที่พบเจอ

“ไง อยู่คนเดียวเหงาสิท่า” จองซอลตะโกนขึ้นมาบนชั้นสามด้วยสีหน้าท่าทางทะเล้นที่ยั่วยุและกวนประสาท

“เรื่องของฉันน่า! พี่เรียวจิคะ มาเรียกแอนมีอะไรหรอคะ”   ฉันถามพี่ชายสุดที่รักด้วยสีหน้าที่ยิ้มแย้มแจ่มใส ความรู้สึกที่ตึงเครียด หายไปหมดในพริบตาเลยจริงๆ

“ลงมาข้างล่างสิ”   คำตอบสั้นๆของรุ่นพี่ที่เคารพดังกังวานขึ้นมาบนชั้นสาม ทันทีที่พี่เรียวจิพูดจบประโยค

ฉันเองก็ไม่รอช้า รีบเข้าไปในห้องปิดหน้าต่างริมระเบียง หยิบกระเป๋าพายบนโต๊ะกลางห้องแล้ววิ่งลงไปที่ชั้นหนึ่งอย่างรวดเร็วโดยไม่ลังเล

“มีอะไรหรอคะพี่เรียวจิ”   ฉันเอ่ยปากถามพี่ชายทันทีที่ลงมาถึงชั้นล่าง

“เอ่อ...” พี่เรียวจิตะกุกตะกักแล้วส่งสายตาไปทางชายหนุ่มด้านข้าง ก่อนจะตอบออกมาด้วยสีหน้าท่าทางเจ้าเล่ แต่ออกแนวแซวมากกว่า

“พอดีว่า มีคนอยากจะเห็นหน้าน่ะ” สิ้นบทพูดของพี่ชาย ทำเอาฉันเริ่มงุนงงขึ้นมานิดหน่อย ใครกันนะ

“ใครหรอคะพี่เรียวจิ?” ทันทีที่ฉันถามกลับทุกอย่างเหมือนจะกลับสู่ปกติก่อนที่รุ่นพี่จะยิ้มอย่างอารมณ์ดี

“ฮะ ฮะ! ไม่มีอะไรหรอก แค่อยากชวนมาคุยเล่นน่ะ มีคนบอกมาว่าอยู่คนเดียว พี่กลัวแอนเหงาก็เลยมาเรียก”

พี่เรียวจิหัวเราะและพูดออกมาอย่างร่าเริง ยังขี้เล่นไม่เปลี่ยนเลยแฮะ

“อย่างงั้นหรอกหรอคะ”   ตอบพูดพร้อมยิ้มแหยๆ พร้อมกับใบหน้าของชายหนุ่มตรงหน้าทั้งสองจะหันเข้าหากันและพยักหน้าให้เชิงว่าใช่ก่อนจะเดินนำไป

 ฉันรู้ดีว่าควรจำทำยังไงจึงเดินตามไปแบบไม่เอ่ยปากถามอะไรระหว่างทาง

ในเวลาเพียงไม่นานฉัน จองซอล และรุ่นพี่เรียวจิ ก็เดินมาถึงบริเวณสนามบาสประจำโรงเรียน ซึ่งพลุกพล่านไปด้วยผู้คนวัยต่างๆภายในโรงเรียน แน่นอนว่าเป็นเหล่านักเรียนและครูบาอาจารย์

โดยผู้คนจำนวนนั้นล้วนแล้วแต่รวมตัวกันที่นี่เพื่อดูการฝึกซ้อมเตรียมการแข่งขันบาสเยาวชนที่เหล่าเวลาอีกไม่กี่วันก็ถึงวันแข่งขัน

เพราะกำหนดวันแข่งขัน คือวันที่ 14 มิถุนายน ณ สนามกีฬาโรงเรียนนานาชาติที่พัทยา

และแน่นอนอีกว่า ที่ฝึกซ้อมอยู่นั้นไม่ใช้ตัวแทนที่จะเข้าแข้งขัน แต่เป็นทีมสีแดงที่เล่นบาสกันไปเพลินๆเท่านั้น ฉันเองก็ยัง งง อยู่นิดหน่อย ว่าทำไมผู้ชายสองคนข้างๆฉันถึงไม่ซ้อม

“เอ่อ...พี่เรียวจิไม่ซ้อมบาสหรอคะ ทำไมถึงไปเรียกแอนทั้งๆที่ยังยุ่งอยู่แบบนั้น” ฉันถามออกไปอย่างเกรงใจพี่ชายข้างๆ แต่ดูท่าทางพี่เขาคงไม่ได้ถือสาอะไร

“ช่วงพักไงล่ะ ตลอดเวลาสามวันที่หยุดเรียนเราไม่ได้ไปเที่ยวไหน นอกจากอยู่ซ้อมบาสที่โรงเรียน แต่ก็มีคนหนึ่งที่ไม่ได้ซ้อมเพราะมีฝีมืออยู่บ้าง...

แต่ยังไงพี่ก็ไม่อยากให้เขาประมาท นี่ก็กำลังให้คนไปตามอยู่เหมือนกัน ในช่วงที่รอก็เลยไปเรียกแอนมายังไงล่ะ”  

สิ้นคำพูดของพี่เรียวจิ ทำให้ฉันเข้าใจแจ่มแจ้งโดยที่ไม่ต้องพูดซ้ำ ขยันแบบนี้น่ะ...

“ขยันซ้อมแบบนี้ คว้ารางวัลมาให้ได้นะคะ!” ฉันพูดขึ้นอย่างเสียงดัง ซึ่งส่งผลให้หลายสายตาจับจ้องมาที่ฉันโดยที่ไม่รู้ตัว แต่สักพักก็หมดไป

“ฮ่า ฮ่า ไว้ใจได้เลย พี่ไม่ยอมให้แชมป์เก่าอย่างโรงเรียนเราต้องล่มสลายหรอกน่า”

“คร๊าบพ่อคนเก่ง ผมว่าเราควรไปซ้อมต่อได้แล้วนะ รู้สึกว่าโค๊ดจะให้ซ้อมอีกซักยี่สิบนาทีแล้วค่อยไปหาอะไรกิน เป็นข่าวเที่ยง”

จองซอลแทรกเข้ามาในบทสนทนาหลังจากที่เงียบมาตลอดทางเหมือนกับคนเป็นใบ้ ไม่รู้จิตของเขาลอยไปหาสาวที่ไหนถึงได้หุบปากได้นานขนาดนั้น

เอ๊ะ! ทำไมเราต้องคิดแบบนั้นด้วยนะ จองซอลคิดถึงหญิงอื่นงั้นหรอ... ไม่ ไม่ ไม่ ไม่! ฉันคิดอะไรเนี่ย แล้วที่ใช้คำว่าหญิงอื่นเนี่ยมันเหมือนฉันหวงเขาเลย เกิดอะไรขึ้นน่ะ

เราเจอกันไม่กี่ครั้งเองนะ เฮ้อ~ เลิกคิดเรื่องแบบนี้ดีกว่า

ฉันสะบัดหัวไปมาเบาๆ ก่อนจะเดินไปนั่งใกล้ๆพี่เกรฟเหมือนที่เคยนั่งก่อนสายตาที่สนใจแต่กล้องของพี่สาวจะหันมามองฉันสักพัก

“...ไฮ! สวัสดีจ่ะแอนโทเนีย เป็นยังไงบ้าง ไปเที่ยวมาสนุกมั้ยจ๊ะ” ทันทีที่พี่เกรฟหันมาไม่ถึงครึ่งวิ เสียงทักทายแสนหวานก็ออกมาจากปากของพี่สาวอย่างเริงร่า

“ก็สนุกดีค่ะ” ฉันตอบไปโดยที่ไม่ได้คิดอะไร แม้ปากจะบอกว่าสนุก แต่จิตใจบอกว่าเหนื่อยซะมากกว่า ซึ่งอารมณ์นั้นทางสายตาของฉัน มันแสดงออกไปได้ดี

“เอ่อ...งั้นหรอจ๊ะ” พี่เกรฟพูดเบาๆพร้อมพยามฉีกยิ้มแบบอึ้งนิดหน่อยกับอารมณ์ที่แปรปรวนก่อนจะเบี่ยงประเด็นไปทางอื่น

“หลายวันมานี่ทีมสีเขียวซ้อมบาสอย่างหนัก จนแทบจะไม่ได้พักผ่อนหรือไปเที่ยวเหมือนกับคนอื่นๆ พี่และเขารู้ดีว่าฝีมือเขาดีมากจนถึงขั้นไม่ฝึกก็ชนะได้

แต่ไม่รู้ทำไมถึงได้พยามขนาดนั้น ทั้งๆที่รู้ว่าแม้ชนะไปจะไม่ได้รางวัลอะไรมากมายแต่ก็ยอมทุ่มเททั้งกายและใจให้กับมัน เหมือนกับเป็นสิ่งสำคัญที่ต้องทำให้สำเร็จด้วยความมุ่งมั่น

 แม้สิ่งตอบแทนจะน้อยมากเหมือนไม่มีก็ตาม...” คำพูดที่ลอยทวนลมออกมาจากปากของพี่เกรฟเบาๆ

เหมือนคำบรรยายที่บรรยายไปพร้อมกับนักกีฬาบาสที่กำลังซ้อมบนสนามเป็นตัวแสดงด้วยความเหนื่อยล้า

“เขาเรียกว่ารักไงคะ”

“รักหรอ...อืม พี่ก็คิดเหมือนกัน ว่าเขาคงรักกีฬาบาสนี่มากแน่ๆ ถึงได้พยามขนาดนั้น” คำพูดที่เล็ดลอดออกมาจากปากของพี่สาวข้างกาย

ฉันฟังดูก็รู้ว่าพูดออกมาเหมือนพึมพำเบาๆกับตัวเอง แต่มันมีความนัย

“ใช้ค่ะ รัก...พี่เกรฟ...รักพี่เรียวจิ..”

“เอ๋!! มะไม่ใช่หรอกจ๊ะแอนโตเนีย พะ พี่ พี่ไม่ได้รักเรียวจิซะหน่อย นายนั่นไม่เห็นจะตรงสเป๊คพี่ตรงไหนเลย!!”

พี่เกรฟอุทานออกมาด้วยความร้อนรน เหมือนจะตกใจมากเลยนะนั่น

“จริงหรอคะ...” ฉันย้อนถามพี่สาวอีกครั้งเพื่อความมั่นใจ แต่มันจะเหมือนแซวมากกว่า

“จ..จริงสิจ๊ะ”   พี่เกรฟตอบพร้อมยิ้มร่าพลางบอกปฏิเสธ แม้ปากบอกไม่แต่ใจใช่สินะคะ

“หนูว่าไม่หรอกค่ะ ไม่อย่างงั้นพี่จะเรียกชื่อหนูผิดตอบพูดถึงพี่เรียวจิเมื่อกี้หรอคะ” ฉันกล่าวออกไปอย่างเยือกเย็นพร้อมฉีกยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์

“ผิด..ผิดงั้นหรอจ๊ะ”

“ก็ใช่น่ะสิคะ ก็พี่เกรฟเรียกหนูว่าแอนโตเนีย แทนที่จะเป็นแอนโทเนียน่ะค่ะ”   สิ้นเสียงของฉันสีหน้าของพี่เกรฟถอดสี

ใบหน้าซีดเผือกด้วยความตดใจ ก่อนสติจะหวนคืนสู่ร่างกายและจิตใจ

“พ พอ พอเถอะจ๊ะ พี่ว่าเราคุยเรื่องบ้าๆนี่มานานแล้วนะ”

“งั้นไม่พูดก็ได้ค่ะ...” ฉันตอบไปเสียงเรียบพร้อมเบือนหน้าออกจากหน้าสวยของพี่สาวไปทางสนามบาสก่อนจะติดกับเสื้อของใครบางคนที่ยืนบังอยู่ตรงหน้า

“ซ้อมเสร็จแล้ว ไปหาอะไรกินกัน…”



“โถ่~ กว่าจะได้กินเอาซะเหนื่อยเลยแฮะ”

เสียงบ่นที่ครวญครางออกจากปากของชายหนุ่มผมสีม่วงอ่อนดังก้องขึ้นในหัวของผู้เดินเคียงข้างทันทีที่เดินออกมาจากโรงเรียนจวนจะถึงร้านอาหาร

“บ่นอยู่ได้ ดีกว่าไม่ได้มากินเลยแหละน่า ใช่มะชิน”   ชายหนุ่มผู้มีเส้นผมสีดำสนิททรงวีคัดเอ่ยขึ้นพร้อมหันใบหน้าอันหล่อเหลาเข้าหาเพื่อนชายที่มาทันเวลาพัก

“เอ่อ..อืม”   คำตอบสั้นๆออกจากปากของชายหนุ่มผู้ถูกขานชื่อ  ดูเหมือนจะไม่มีอะไรจะพูด

ฉันเองได้แต่เดินนำหน้าและฟังเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจากด้านหลังอยู่ห่างๆ ตอนนี้เราสามคนกำลังมุ่งหน้าไปที่ภัตตาคารแห่งหนึ่งใกล้ๆโรงเรียนซึ่งเป็นร้านที่เราจะไปทานข้าวที่นั่น

และแน่นอนว่าเหตุผลที่ต้องไปก็เพราะรุ่นพี่ชินที่จะต้องหลบแฟนคลับนอกรั่วโรงเรียนด้วย

เราทั้งสามคนเดินเข้ามาในร้านอย่างเงียบเชียบ และเดินตรงไปที่โต๊ะมุมหนึ่งของร้าน บรรยากาศภายในร้านมีลูกค้าอยู่เพียงไม่กี่โต๊ะ

คงเป็นเพราะความหรูและแพงของอาหารที่ร้านจึงไม่ค่อยมีลูกค้ามากมายแต่โต๊ะนึงก็ได้กำไรมากโขเลยทีเดียว

ที่สำคัญในตอนนี้ ฉันเพิ่งสังเกตเห็นโต๊ะขนาดใหญ่หลายโต๊ะที่เรียงกันอยู่กลางห้องอาหาร ด้านบนเต็มไปด้วยอาหารนานาชนิด ซึ่งทำให้รู้ทันทีว่า เป็นอาหารแบบบุฟเฟ่

“นั่งตรงนี้ก็แล้วกันนะ”   พี่เรียวจิกล่าวด้วยคำสั้นๆพร้อมเลื่อนเก้าอี้ออกมานั่งอย่างเบามือ

“ถ้างั้นเดี๋ยวแอนไปตักอาหารก่อนนะคะ”   ฉันบอกกับรุ่นพี่ทั้งสี่คนพร้อมลุกขึ้นจากเก้าอี้และมุ่งหน้าไปยังโต๊ะอาหาร

“พี่ช่วยจ๊ะ” เสียงของพี่เกรฟดังขึ้นที่ข้างหูของฉัน พอหันไปอีกทีก็พบพี่สาวยืนอยู่ด้านข้างกำลังเทน้ำหลากสีใส่แก้วอย่างระมัดระวัง

และเมื่อครบทุกคนก็ตั้งท่าจะเดินกลับไปที่โต๊ะ แต่ว่า...

“ว๊าย!!!”   ในเสี้ยววินาทีของเสียงหวาน ทำให้ฉันหันไปพบกับเหตุการณ์นั้นอย่างเต็มตา เรื่องที่ไม่ควรจะเกิดขึ้นก็ดันเกิด

พี่สาวแสนสวยของฉันล้มลงไปกองอยู่กับพื้นพร้อมน้ำหลากสีที่หกเกลี่อนไปทั่วพื้น เหตุมาจากพี่เกรฟสะดุดขาตัวเองล้ม

“เฮ้ย!”
“พี่เกรฟ!!”
“เกรฟ!” เสียงอุทานสามรูปแบบดังขึ้นทันทีที่พบกับเหตุการณ์เบื้องหน้า ทันทีที่พี่เรียวจิเห็นภาพนั้นก็รีบลุกจากเก้าอี้และเข้าไปพยุงเพื่อนสาวขึ้นยืนอย่างเบามือทันที

ในขณะนั้นสายตาของฉันก็เหลือไปเห็นบ๋อยคนหนึ่งทิ่ว่งหน้าตาตื่นมาทางพวกเรา

“เกิดอะไรขึ้นครับ มีอะไรให้ช่วยมั้ยครับ” น้ำเสียงที่ตื่นตระหนกตกใจของบ๋อยหนุ่มดังขึ้นมาพร้อมกับร่างกายของเขาที่วิ่งเข้ามาทางเรา

“คือพี่เกรฟสะดุดล้มนิดหน่อยน่ะค่ะ รบกวนช่วยเอาผ้ามาเช็ดน้ำหวานออกด้วยนะคะ”   ฉันบอกกับบ๋อยหนุ่ม เขาน้อมรับก่อนจะวิ่งไปที่ครัวเพื่อหาสิ่งที่ต้องการ

“พี่เกรฟพักเถอะครับเดี๋ยวผมตักเอง”   จองซอลพูดอย่างนอบน้อมพร้อมลุกเจ้าเก้าอี้และเดินมาที่โต๊ะอาหารซึ่งฉันยืนอยู่ไม่ไกลจากโต๊ะและจุดที่น้ำหวานหกเท่าไหร่

“จะ จองซอล ระวังลื่..”   ไม่ทันที่ฉันจะพูดจบประโยค จองซอลก็เดินไปเหยียบน้ำหวานนั้นและลื่นล้มอย่างเรียบร้อย... แต่ทำไม ต้องเซมาทางฉันด้วย!

“ว๊าย~!!” ฉันร้องเสียงหลง พร้อมกับร่างบางของฉันที่ล้มลงกระกระแทกกับพื้นเพราะร่างของจองซอลล้มมาทางฉัน แต่ แต่ทำไมฉันรู้สึกแปลกๆ เหมือนมีอะไรผิดปกติ

ไม่ทันที่ฉันจะได้สติกลับคืน สิ่งที่ฉันเห็นทำใหดวงตาของฉันเบิกโพล่งขึ้นด้วยความตกใจ โดนที่จองซอลก็เหมือนกัน  ริมฝีปากของฉันเหมือนมีอะไรมากระทบอยู่ด้านบน

“เฮ้ย! / ว๊าย!”   เสียงอุทานของรุ่นพี่ทั้งสามดังขึ้นอย่างฟังได้ชัด ทันทีที่ได้สติ ฉันรบผลัก ร่างของชายหนุ่มตรงหน้าออกอย่างแรงและวิ่งเข้าห้องน้ำไป...


“จ..จองซอล” เกรฟตะกุกตะกักกับเรื่องที่จะพูด จนไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรออกไป

อีกทั้งยังสังเกตเห็นสีหน้าที่ไม่เคยเห็นบนใบหน้าของชายหนุ่มคนนี้มาก่อนตั้งแต่รู้จักกันมา ซึ่งมันไม่ใช่สีหน้าทีโกรธเคืองหรือตกใจแม่แต่นิด...


ทันทีที่เข้ามาในห้องน้ำ ฉันรีบเปิดก๊อกน้ำสุดแรง และชำระล้างใบหน้าด้วยน้ำบริสุทธิ์อย่างรวดเร็ว แน่นอนว่าฉันจะล้างตรงปากเยอะที่สุด

   อะไรกันเล่า! แค่อุบัติเหตุเองนะ ทำไมมันถึงทำให้หลายอย่างในตัวฉันเปลี่ยนไป หัวใจที่เต้นรัวไม่เป็นจังหวะ
ความรู้สึกแปลกๆที่ไม่เคยเกิดก็เกิดขึ้น นี่มัน นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับฉันกันนะ...

---

เมื่อวานว่าจะลงแต่เน็ตหมดเงิน วันนี้ก็ทำงานทั้งวันเพิ่งได้เล่น

เน่านิดนึง คิดไม่ออกว่าควรแต่งยังไง แต่ก็แต่งได้ยาวกว่าปกติ

ผิดพลาดประการใดขออภัย =A=