ใส่ตำแหน่งผิด ช่างๆมันเหอิ รุ้ๆกันว่า นางเอกอยู่ม.5 พระเอกอยู่ม.6 จบ เคป่ะ- -

*หมายเหตุ สีที่บรรยายในใบสมัคร สีแดงคือนางเอก สีฟ้าคือพระเอก เพื่อความสะดวกในการแยกแยะ

ชื่อตัวละคร (*สัญชาติเกาหลี นามสกุลนำหน้า)

นางเอก : อึม ฮโยจอง (ชื่อเล่น นาริ)

พระเอก : ชุง คีชินยุน (ชื่อเล่น ชิน)  

ลักษณะ

นางเอก ไว้ผมสั้นซอยสีน้ำตาลแดง ผิวขาวเนียน นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้ม มักใส่กระดานบ่าที่เป็นสัญลักษณ์ของร้าน(ใส่จนติด) ความสูงถือว่าอยู่ในระดับปานกลางของเกณฑ์ผู้หญิง น้ำหนักเบาผอม ออกจะซึนหน่อยๆ

พระเอก ผมสั้นออกยุ่งๆสีดำสนิท นัยน์ตาสีดำคม ผิวขาวคล้ำหน่อยๆ สูงปานกลาง(ในเกณฑ์ผู้ชาย) บ่ากว้างสมชายชาตรี

อุปนิสัย (ผสมประวัติส่วนตัว)

นางเอก ออกจะเป็นสาวแก่นแก้วทอมๆ เกิดในครอบครัวที่ปานกลาง แต่พ่อแม่แยกทางกันตั้งแต่ยังเล็ก

จึงเป็นคนที่ภายนอกออกจะดูร่าเริงแต่ภายในกลับหม่นหมอง อาศัยอยู่กับป้าเลี้ยงที่ไม่ค่อยให้ความรักความอบอุ่นเท่าไหร่และบ้าเงิน

เรียนพร้อมทำงานรับจ็อบเป็นพนักงานขายดอกไม้เลี้ยงตัวเองและป้า ไม่เคยคิดจะจับผู้ชายที่ไหนมาเป็นผัว

หรือคิดอะไรเกินตัว ยึดมั่นในศักดิ์ศรี ถ้ามีใครมาระรานก็พร้อมที่จะแรงกลับ

พระเอก เรียนพร้อมทำงานอาชีพนักร้องหนุ่มที่ฮอตมากๆ(ฐานะดี) ทว่ายังไม่เคยมองสาวคนไหน เป็นสุภาพบุรุษที่ยังค้นหาคำว่า รัก อยู่ไร้เจ้าของหัวใจ

ปากร้ายใจดี ขี้เล่น พึ่งพาได้ มักนึกไม่ชอบและเบื่อชีวิตตัวเองเสียบ่อยครั้ง

อายุ-ชั้นเรียน

นางเอก 17ปี อยู่ม.5

พระเอก 18ปี อยู่ม.6

งานอดิเรก

เลี้ยงหมา ปลูกดอกไม้ (แอบ)แต่งเพลง-ร้องเพลง

เดินเล่นกินลม หาของกิน เล่นเปียโน

เพศ

ชาย-หญิง(ออกทอมๆ)

แนวเรื่อง : โรแมนติก+น้ำเน่า(คลองแสนแสบยังอาย)

บรรยาย : สถานการณ์ (ไม่ใช้ตัวละครบรรยาย)

อื่นๆ : ในนามของข้าพเจ้า เกิ้ล ขอแทรกเข้าเป็นผู้ร่วมกิจกรรมคนที่5(เพราะตำแหน่งว่างพอดี)

หลายคนคงอึ้งในรูปภาพ ที่แม่มเอาภาพดาราเกาหลีคนจริงมา (นาร์ช่ากะคยู อ๊าย>w<) เรื่องดาราช่างมันก่อน

เอาเป็นว่าสามารถเอามาเข้าร่วมได้ละกัน อาจจะแก่ไปหน่อย (ม.5-6) แต่ก็ถือว่าเข้าวัยแนวโรแมนติกได้ละ

ยังไงก็จะอัพเทิร์นให้ถี่ ถือว่าเป็นการแต่งนิยายรัก(แบบดีๆ)เรื่องแรกเลยนะนี่=_= (ขอซ้อมยำเล่นๆไว้ก่อน)

ป.ล.แก้ไขเรียบร้อย ถ้าจะเอาไปแปะลิง้ค์เอาเรปนี้นะ = =

"ดูสิ..เห็นมั้ย"

"ถ้าทำแบบนี้นะ.."

"อ๊ะ.."

"มันเข้าไปแล้ว"




ฉันลืมตาขึ้นมาพลางมองหยดน้ำที่นับไม่ได้พุ่งออกมาเป็นสายจากฝักบัว  ฟันฉันขบแน่นก่อนจะเอาน้ำลูบที่หัวเบาๆแล้วขยี้แรงๆเพื่อให้ลืมเรื่องราวต่างๆ แล้วค่อยๆพริ้มตาหลับลงอีกครั้ง

แกร๊ก..แอ้ดด..

"ห้องน้ำว่างแล้ว"ฉันค่อยๆพูด  เมื่อเปิดประตูออกมาก็พบพี่

"อืม ขอบใจ เดี๋ยวพี่จะเข้าต่อพอดี"พูดจบ เขาก็เดินเข้าห้องน้ำไปพร้อมผ้าขนหนูในมือ

ฟุ่บ..

ฉันรั้งเขาไว้ด้วยการคว้าแขนเสื้อ  ก่อนจะดึงมันเบาๆ  พี่ก้มหน้าลงมามองก่อนจะกระพริบตาอย่างงุนงง

"หืม? มีอะไรหรอ"

"เปล่า.."ฉันค่อยๆปล่อยมือออก ก่อนจะเดินเข้าห้องนอนตัวเองไป  พิงประตูห้องนอน  ก่อนจะทรุดตัวลง

ฉันเคยมี "อะไร" กับชายคนหนึ่ง..

แต่ชายคนนั้น คือ "พี่ชาย" แท้ๆของฉัน

ฉันรู้ว่ามันผิด  แต่ตอนนั้นพวกเราทั้งสองยังเด็ก ไม่รู้ประสีประสาอะไร  มันเป็นเพียงแค่ความคึกคะนองอยากลองเท่านั้นเอง 

ฉันไม่รู้หรอกนะว่าพี่ยังจำมันได้ไหม  แต่ฉันอยากจะลบมันทิ้งไปจากหัวสมองของฉันเสียที

"ตราบาป" ของฉัน..


"เฮ้! นั่นนมของฉันนะ"เสียงพี่ดังขึ้นมา  ฉันที่กล่องนมรสชาเขียวกรอกปากอยู่ค่อยๆลดต่ำลงก่อนจะหันไปมอง  ยิ้มที่มุมปากก่อนจะยื่นไปให้

"อ๊ะ..ลืมไปเลย  รสของพี่กับของฉันมันก็เหมือนกันนี่นา  ก็เลยเผลอซะได้ โถ่ ~"ฉันยิ้มล้อเลียน  ก่อนจะเดินจากไปพลางยักไหล่อยากนึกสนุก

"แหม ยัยลูกคนนี้  โตขึ้นจะหาแฟนได้ไหมเนี่ย! ทำตัวแสบจริงจริ๊ง ~"แม่ฉันส่งเสียงแซวดังตามหลัง  ฉันหันไปมองพลางกัดปากอย่างขัดใจ  แล้วค่อยๆคลี่ยิ้มออกมา

"มีสิคะ.."

"หา !"พ่อที่กำลังยกกาแฟดื่มถึงกับสำลัก  ส่วนคุณแม่ที่กำลังทอดไข่ดาวอยู่ถึงกับร้องออกมาพลางใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส

"หนูขอไปข้างนอกก่อนนะคะ..นัด..แฟนไว้น่ะค่ะ"ฉันค่อยๆเหลือบมองพี่  รู้น่า ว่านี่เป็นการเรียกร้องความสนใจ  ถ้าไม่ทำแบบนี้แล้วจะให้ทำยังไงเล่า !

ไร้การตอบสนอง  พี่ทำตัวสบายๆเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น  พ่อยังอึ้งกับคำพูดของฉันอยู่ ส่วนแม่ก็ยังเพ้อฝัน

ฉันขบฟันก่อนจะมองพี่อย่างอารมณ์เสีย  แล้วค่อยๆเดินออกจากบ้านไป

ไหนๆซะตราบาปมันก็ติดตัวฉันไปอยู่แล้วนี่นา

เอาให้มันติดไปเรื่อยๆละกัน  ฉันหักห้ามหัวใจตัวเองไม่ไหวเสียแล้วล่ะ..

ยังไงซะ ฉันก็รัก "พี่ชาย" ของฉันอยู่ดี !

เป็นไปได้ฉันอยาก "ทำ" กับพี่ชายแบบนั้นอีกครั้ง..

ความรู้สึกในตอนนั้นเป็นยังไงนะ.. ทำไมฉันจำไม่ได้

"สนุก"  "เศร้า"  "อาย"  "โกรธ"  "รัก"  "รังเกียจ"

ทำไมฉันจำไม่ได้เลย

สายตาฉันค่อยๆเคลื่อนไปมองรอบๆตัว  ก็พบผู้คนสัญจรไปมา  เดินผ่านข้ามทางนั่นทางนี่  พยามไปธุระของตนเองไม่สนใจใคร

ว่าแล้วฉันจะออกมากันทำไมเนี่ย..บอกพ่อแม่ไปว่านัดแฟนไว้ทั้งๆที่ฉันก็ไม่มีแฟน  แต่งตัวก็ธรรมดาๆ     เฮอะ ฉันนี่มันน่าเบื่อจริงๆ

สองเท้าฉันค่อยๆเดินกลับบ้าน  เมื่อมาถึงคำแรกที่แม่ถามว่าทำไมกลับมาไว  ฉันจึงได้แต่ตอบไปว่า  ยกเลิกนัดไปแล้ว  แฟนติดธุระ

"พอดีเลย ๆ"แม่ออกอาการกระดี๊กระด๊าทันทีจนฉันมองอย่างงุนงง

"นี่ ๆ     ไหนๆอีก 5 วันก็เปิดเรียนแล้ว  แกกับโลวาน่าพากันไปติวหนังสือที่ห้องสมุดสิ  ดีกว่ามานั่งกร่อยอยู่บ้านน่า"แม่ผลักดันหลังพี่กับฉันให้ออกนอกบ้าน

"เอ๋ !! อ่านหนังสือหรอ !!"ฉันตะโกนขึ้นมาอย่างหัวเสีย

ชั่งเถอะ  เดี๋ยวค่อยไปเดินเล่นในเมืองก็ได้ ไม่ไปอ่านหนังสือซะให้ยากหรอก

"โลวาน่า..ไปอ่านหนังสือซะ"

ไปเป็นหมอดูเถอะแม่  รู้ดีแบบนี้น่ะ..

ห้องสมุด

"ไปหยิบหนังสือมาอ่านไป  เดี๋ยวพี่ติวให้"พี่ชายรับอาสาจะติวให้เอง  แต่ฉันได้แต่มองตาม  ก่อนจะไปจับจองที่โต๊ะหนึ่ง  แล้วหยิบหนังสือการ์ตูนขึ้นมา หลังจากที่แม่ผลักดันให้ฉันกับพี่มาห้องสมุด ฉันก็บอกว่าขอตัวขึ้นมาเอาของ  แล้วแอบยัดหนังสือการ์ตูนใส่กระเป๋าสะพายมาด้วย

"นี่ โลวาน่า แม่บอกให้เธออ่านหนังสือเรียนไม่ใช่เหรอ"พี่ค่อยๆบอก  เพราะว่านี่เป็นห้องสมุด จะส่งเสียงดังไม่ได้  ทั้งๆที่วันนี้กลับไม่มีคนเลย  เพราะเป็นฤดูหนาว  แถมในห้องสมุดกลับเปิดแอร์เย็นฉ่ำทั้งๆที่อากาศก็หนาวแท้ๆ  ภายในห้องสมุดจึงมีแค่บรรณารักษ์สาวม.ปลายหน้าตาจิ้มลิ้มที่กำลังเล่นเน็ตในคอมพิวเตอร์กับพวกเราสองคนเท่านั้น

"แล้วทำไม  พี่จะอ่านหนังสือเรียนก็อ่านๆไปสิ  ความสุขฉัน ฉันจะอ่านมัน"ฉันพูดอย่างฉุนเฉียว  ไม่รู้ทำไมถึงต้องอารมณ์เสียใส่พี่ด้วยก็ไม่รู้

"โลวาน่า หัวดื้อนักนะ"พี่ชายดุ  ฉันค่อยๆปรายตาขึ้นไปมองก่อนจะยิ้มที่มุมปาก

"เอางั้นก็ได้  งั้นฉันขอไปหาหนังสือเรียนมาก่อน"ฉันลุกขึ้นพลางดันเก้าอี้เสียงดังอย่างไม่เกรงว่ามันจะเสียมารยาทจนบรรณารักษ์สาวหันมามองพลางสะดุ้ง  พอเห็นฉันค่อยๆเลื่อนเก้าอี้กลับจึงคิดว่าฉันคงไม่ตั้งใจทำ  เธอหันกลับไปเล่นเน็ตในคอมพิวเตอร์ต่อทันที

ฉันเดินไปยังตู้หนังสือหมวดหมู่หนังสือเรียน  มือของฉันค่อยๆเลื่อนหาหนังสือไปเรื่อยๆ  แต่แววตาฉันกลับเหม่อลอย

ทำไมนะ..ทำไมกัน..

ทำไม..พระเจ้า..ถึงต้องยัดเยียดโชคชะตาอันแสนโหดร้ายใส่ฉันด้วย..

ทำไมถึงต้องให้ฉัน..รักพี่ของตัวเอง..

ทำไมกัน..ทำไม..

"หาเจอรึยัง"

"เฮือก !"ฉันสะดุ้งเฮือกอย่างตกใจก่อนจะตวัดสายตาหันไปมองผู้มาเยือน  พี่เดินมาพลางยิ้ม

"อ้าว ตกใจหรอ  โทษทีนะ มา เดี๋ยวพี่ช่วยหา"

เขาขยับมายืนข้างๆฉันก่อนจะมองหนังสือไปทั่ว  นอกสายตาผู้คนนั้นจะมองว่าพี่เป็นคนเลวร้ายและเงียบขรึม  แต่พี่กลับดูอบอุ่นมากในสายตาฉัน  พี่น่าจะทำตัวอบอุ่นแบบนี้กับคนอื่นบ้างนะ จะได้มีเพื่อนๆกับเขาบ้างไง..

"พี่คะ.."ฉันค่อยๆเรียก  เขาก้มหน้าลงมามองฉันอย่างงุนงง

"พี่ยังจำเรื่องเมื่อคืนนั้นได้ไหมคะ.."

"จำ..จำอะไรหรอ ?"เขากระพริบตาปริบๆพลางมองฉันอย่างไม่เข้าใจ  ฉันค่อยๆคลี่ยิ้มออก

"เปล่าค่ะ ไม่มีอะไร.."

คิก..สมเพชตัวเองชะมัดยาดเลย..

ไหนๆอีก 5 วันก็จะเปิดเทอมแล้ว  ขอตัวไปนอนที่หอพักโรงเรียนดีกว่า..เผื่อจะมีอะไรๆดีขึ้นบ้าง

แต่งแล้วๆ=w=

ต่อไปตาแนทใช่มะ=w=

แนทจะลงตอนไหน รออยู่นะเนี่ย- -;