บทที่ 8
The cruel blonde
1 เดือนถัดมา.. (คนแต่งมันขี้เกียจ)
จวนเดือนนึงแล้วที่ฉันได้ใช้ชีวิตอยู่กับลันซ์ และมีเพื่อนอย่างแป้งโกกิและตี๋วอก
แต่พักนี้ไม่เห็นยัยหัวบะหมี่เลยแหะ..มันหายไปไหนของมัน
"นี่กิ ขอลอกการบ้านวิชาคณิตศาสตร์หน่อยสิ-O-"ฉันบอกยัยแป้งโกกิขณะที่เราสอง(สี่-_-)กำลังกินข้าวเช้าอยู่
เธอเงยหน้าขึ้นมาจากอาหารด้านหน้าก่อนจะยิ้มแหยๆ แล้วหันหลังไปเอาสมุดการบ้าน
จนกระทั่งฉันสังเกตุว่าไอ่ตี๋วอกมองกิน้อยสุดที่รักของฉันอยู่=O='
"ขอบใจ-O-"ฉันบอกยัยนั่นก่อนจะเปิดสมุดคณิตศาสตร์ของตัวเองแล้วลอกอย่างเมามัน
พวกเราทั้งสี่กินข้าวเงียบๆ เมื่อฉันลอกเสร็จจึงสังเกตุว่าแป้งโกกิทำท่าทางเกร็งๆ
และแล้วสมองอันชาญฉลาดก็ประมวลผลให้สายตาจ้องไปที่ตี๋วอกที่มองแป้งโกกิอยู่ จนทำให้ชีเกร็งๆ
ป๊าบ !!
"นี่..มาตีแขนฉันทำไมน่ะ=_="ตี๋วอกบ่น ก่อนจะลูบมือที่เป็นรอยแดงผลจากการตีของฉัน
"ไม่ต้องมาพูดดี ชั้นเห็นนะว่านายชอบทำตาวิบวับใส่ยัยกิน่ะ ! -0-"
"วิบวับ.."ลันซ์ทวนเบาๆ ฉันหันไปมองทันที
"ทำไม! หรือฉันพูดผิด !!"
"นี่เธอคิดว่าเพื่อนฉันจะคิดอกุศลกับเพื่อนเธอรึไง ?"
"ทำไม ! ยัยกิออกจะ..สวยน้อยกว่าฉัน..เพื่อนนายต้องคิดมิดีมิร้ายแน่ๆ !!"
"พี่ไม่ได้คิดอะไรนะครับ=O=;"ไอ่ตี๋วอกเอ่ยขึ้น ในขณะที่แป้งโกกิกินข้าวต่อไปไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น
"เหรอ ! แล้วไอ่ตาเป็นมันของนายน่ะมีไว้ทำไม=[]= !!"ฉันพยามแย้ง แต่แล้วก่อนที่ตี๋วอกจะพูดขึ้นอีกเสียงขัดจังหวะก็ดังขึ้น
"รุ่นพี่ชานกับรุ่นพี่ลันซ์ยังไม่เลิกยุ่งกับยัยสองคนนี้อีกเหรอคะ !! >O<"
เมื่อพวกฉันทั้งหมดรวมถึงแป้งโกกิหันไปมองก็พบผู้หญิงผมสีทองตรงยาวถึงกลางหลัง
ใครฟะเนี่ย=_=
"เธอเป็นใคร.."ลันซ์ถามก่อนจะขมวดคิ้ว
"อ้าว ! จำฉันไม่ได้หรอคะ >O<"
หน้าตาคุ้นๆนะเเบบนี้..=_= อืมม..ต้องใช่แน่ๆเลย !!
"หัวบะหมี่ !!!"ฉันร้องออกมาทำให้รัศมีรอบๆตัวฉันหันมามองทันที
"ใครหัวบะหมี่กันยะ ! ฉันเชอร์รี่!! ผมตรงแล้วย่ะ=[]= "แม่นั่นแย้ง
ใช่จริงๆด้วย !
"ตรงเป็นถนนเลยนะ.."ฉันแอบจิกเล็กๆทำให้กิหลุดขำออกมานิดหนึ่ง
ยัยนั่นสะบัดหน้าหนี ก่อนจะหันมายิ้มหยดย้อยให้ลันซ์กับชาน
สยอง=__='
"กิ ไปเถอะ เสียอารมณ์ !"ฉันทำหน้าบึ้งก่อนจะคว้ากระเป๋าออกไปทันที
"อ้าว ! หม่อนรอเดี๋ยวสิ !!"แม่นั่นรีบตักข้าวกินก่อนจะถือกระเป๋าแล้ววิ่งตามมา
ฉันรีบก้าวเท้าฉับๆมาอย่างรวดเร็ว พอได้ยินเสียงหอบแฮ่กๆของกิเท่านั้นแหละถึงกับค่อยๆชะลอความเร็วลง
"แฮ่กๆ..เธอจะรีบไปไหนเนี่ยหม่อน !"กิจับซี่โครงตัวเองก่อนจะหอบหายใจเฮือกใหญ่
"น่านะ..โทษที อารมณ์เสียนิดหน่อย"
ทำไมน้า..เวลาจะถามหมอนั่นถึงมีตัวมาขัดจังหวะเกือบทุกที
วันนี้แหละ..ต้องถามให้ได้หมอนั่นมันเป็นตัวอะไรกันแน่ !
ฉันมั่นใจว่าไม่ได้ตาฝาดไป >_<
ณ บ้าน =[]=
19.00 น.
"อืมม.."ฉันหยิบหนังสือเก่าๆกองเป็นตั้งวางไว้บนโต๊ะที่ห้องสมุดประจำบ้าน ก่อนจะเริ่มศึกษาข้อมูลที่พอจะทำได้
"เอ..เริ่มที่หนังสือเล่มนี้ก่อนละกัน"ฉันหยิบหนังสือเก่าๆมา
'เผ่าปิศาจ..'
ผ่านไปสักพัก
"โอย.."ฉันกุมหัวเมื่อหาไม่เจอสักที นี่ก็เปิดไปครึ่งเล่มกว่าแล้วไม่พบสิ่งที่ต้องการ หรือฉันจะตาฝาดไปจริงๆ..
"เอ๊ะ.."และแล้วสายตาฉันก็ไปสะดุดกับข้อความหน้าหนึ่ง ก่อนจะกวาดสายตาอย่างรวดเร็ว
'ชื่อ : The cruel blonde
ลักษณะ : ผมสีแดงเพลิง ดวงตาสีเดียวกับผม กรงเล็บยาว หูยาว มีเขี้ยวข้างขวายาว
การต่อสู้ : แสงไฟสีทอง และร้อน หายตัวได้ ทะลุกำแพงได้ อ่านใจคนได้
อาหาร : เลือด
สิ่งที่ต้องทำเมื่อพบเห็น : กำจัดทิ้งเพราะว่าไม่ช้าก็เร็วที่สัตว์ตัวนี้หิวกระหายจะทำการกระชากคนกินไม่เลือกหน้า
*ปัจจุบันเผ่าพันธ์นี้แทบไม่หลงเหลือให้เห็นแล้ว'
ฉันถึงกับกลืนน้ำลายอึกใหญ่ เมื่อลักษณะของมันคล้ายๆกับลักษณะของลันซ์ที่ฉันเคยเห็น ฉันถึงกลับปิดหนังสือทันที
"The cruel blonde.."ฉันค่อยๆเอ่ยคำนั้นช้าๆทวนตัวเองอีกครั้ง ก่อนจะหยิบหนังสืออีกเล่มมาแล้วเปิดหาปิศาจตัวนั้น
เมื่อเห็นรูปมันทำให้ฉันหมดเรี่ยวหมดแรงทันที
คล้ายๆกับลันซ์ในตอนนั้นเลย..
ความรู้สึกกลัวถาโถมเข้ามาหาตัวเองมากมายจนรู้สึกสะอิดสะเอียน ฉันรีบวิ่งไปห้องน้ำที่ใกล้ที่สุดก่อนจะปล่อยทุกสิ่งออกมา แล้วค่อยๆล้างหน้าตัวเอง
ไม่ใช่หรอกน่า..คิดมากไปได้
ฉันยิ้มให้กับตัวเองก่อนจะเงยหน้าส่องกระจก เมื่อพบลันซ์อยู่ด้านหลังถึงกับสะดุ้งแล้วรีบหันไปมอง
"มะ..มาทำอะไร"
"ฉันต่างหากที่ต้องถามเธอว่ามาทำอะไร ไม่สบายเหรอ"เขาเอามืออังหน้าผากทำเอาฉันยิ่งตัวสั่นขึ้นไปอีก
อย่าทำแบบนี้น่า..T_T ฉันกลัวนายอยู่นะ
"ตัวก็ไม่ร้อนนี่ เป็นอะไรไป"เขาเลิ่กคิ้วอย่างงุนงง ฉันรีบเฉไฉไปเรื่องอื่นเพื่อกลบความรู้สึกทันที
"นะ..นายนี่เปลี่ยนเนอะ ฮะๆ ดีขึ้นนะเนี่ย !"
แต่เหมือนเขาจะจับความรู้สึกฉันได้ว่าเป็นอะไรไป
"เธอนั่นแหละเปลี่ยนไป กินยาผิดขวดหรือไง"
ฉันรีบหนีออกมาจากตรงนั้นแล้วตรงรี่เข้าห้องทันทีโดยไม่ตอบคำถาม เหงื่อฉันแตกพลั่กทันที
เมื่อถึงห้องฉันรีบล็อคประตูแล้วนั่งบนเตียง ก่อนจะคิดเรื่องราวที่ผ่านๆมา
ไม่ใช่..ไม่มี..ฉันต้องตาฝาดไปแน่ๆเลย หมอนั่นจะเป็นปิศาจไปได้ไงกันเล่า..
"นี่ เธอคิดอะไรอยู่"
ฉันถึงกับสะดุ้งสุดตัวเมื่อหันไปมองก็พบลันซ์อยู่ในห้อง
ฉันล็อคประตูแล้วนะ !!
"นายเข้ามาได้ไงน่ะ !"ฉันถลึงตาใส่เขา เขายักไหล่ไม่ตอบคำถามฉันก่อนจะเดินมาหยุดตรงหน้า
"ฉันถามนายอยู่นะว่าเข้ามา.."ก่อนจะพูดอะไรเขาเอานิ้วชี้มาทาบปากฉันไว้ก่อน
"ฉันไม่บอกหรอกนะ"
"นี่เป็นคำสั่ง ! บอกฉันมาเดี๋ยวนี้"
เขาหันหลังให้ฉันทันที ฉันค่อยๆกระเถิบถอยหลังขึ้นเตียงแล้วคลุมโปง
ม่ายย !! ชั้นกลัวง่าาา TOT
"เธอกลัวอะไร"
"นายรู้ได้ไงว่าฉันกำลังกลัวTOT"
"แล้วเธอคลุมโป่งทำไมล่ะ"
เออ..นั่นสินะ=_=
"ไม่มีอะไร.."ฉันตอบก่อนจะรีบหันหลังให้ทันทีแล้วข่มตาหลับ
ขอโทษนะที่วันนี้ทำเอาห่างเหิน แต่ว่าฉันกลัวจริงๆ T_T
ตกดึก..
ลมหนาวค่อยๆพัดมาที่ต้นคอ ฉันสะลึมสะลือก่อนจะบิดขี้เกียจเล็กน้อย
"หาวว=O='"
เมื่อลืมตาขึ้นมาแล้วมองไปข้างๆตัวก็พบว่าไม่มีลันซ์ซะแล้ว แถมหน้าต่างฉันก็เปิดค้างไว้อีก
เขาไปไหนอ่ะ=O=
ฟุ่บ..
เสียงหนึ่งดังขึ้นทำให้ฉันข่มตา สัมผัสได้ถึงร่างใหญ่ที่อุกอาจเข้ามาในห้องแล้วปิดหน้าต่างเบาๆ
"ฉันรู้ว่าเธอตื่น-O-"เสียงเขาดังขึ้นทำให้ฉันลืมตา แล้วยิ้มแหยๆ
"ไปไหนมาอ่า.."
"ไปธุระ"
"ธุระอะไร"
"ฉันจำเป็นต้องบอกเธอด้วยเหรอยัยโง่=O="
ไอ่บ้า=__='
"แล้วทำไมดึกดื่นป่านนี้ไม่นอน"
"ไม่ง่วง"ฉันตอบปัดๆ
พวกเรานั่งเงียบๆไม่ขยับอะไรเลยสักพักหนึ่ง จนกว่าจะรู้สึกตัวเขาก็ขยับมาใกล้ๆแล้ว
"มีอะไร=O="
ไว้ใจมันดีไหมเนี่ย=__=;
O///O...
ตาฉันเบิกโตเท่าไข่ห่านทันทีที่เขาค่อยๆเอามือมาลูบผมฉันเบาๆ ฉันค่อยๆเงยหน้าขึ้นไปมองก็พบแววตาของเขาที่ไม่แข็งกร้าวอีกแล้ว
"ง่า..///"ฉันก้มหน้าลงแต่เขาก็ไม่หยุดลูบหัวฉัน คิดว่าฉันเป็นหมาน้อยแสนเชื่องรึไง T_T
"มะ..มีอะไรล่ะ"ฉันค่อยๆถาม เขาไม่ตอบแต่ยังลูบต่อไป
ติดใจอะไรนักหนาเนี่ย-//- ~
เขาค่อยๆโอบตัวฉันไปกอดเบาๆ คางของเขาอยู่บนหัวฉันจนสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นๆที่รดหัวอยู่
เดี๋ยวนี้ชักลามปามใหญ่แล้วนะยะ >_<
"ทะ..ทำอะไรน่ะ"ฉันค่อยๆดิ้นเบาๆ
"เฉยๆน่า"
"ทำไมล่ะ (_^_)"
"เออน่า"
"ฉันรักนวลสงวนตัวนะยะ >O<"
"เงียบน่ายัยโง่"
=A=
ฉันสัมผัสได้ถึงบางอย่างที่ไหลเวียนไปทั่วตัวฉัน ฉันเบิกตาโพล่งก่อนจะดิ้นในอ้อมกอดเขา
"นายทำอะไร.."
ร้อน...ร้อนอีกแล้ว
ร้อนจนทนไม่ไหว ตัวฉันล้มลงไปกองบนเตียง แต่เขาก็ยังยื้อกระชากแขนฉันไปไว้ในอ้อมกอดเขาอีก เหงื่อฉันแตกทั้งๆนี่เป็นห้องแอร์
อะไรบางอย่าง..ไหลเวียนไปทั่วร่างกายฉัน..
ไม่..ไม่..ร้อน
"ปล่อย !!"ฉันร้องเสียงดังเท่าที่จะเปล่งออกมาได้
"ทนอีกนิดนึงสิ"
ถึงจะพูดอย่างนั้นก็เถอะ คนมันทรมานนะ
รู้สึกถึงอะไรบางอย่างแหวกว่ายไปตามร่างกาย ราวกับเปลวไฟที่ไหลไปมาในร่างจนหมดแรง น้ำตาฉันไหลออกมาทันที
"เจ็บ.."ฉันกลั้นเสียงสะอื้นไว้ เขาโอบให้แน่นกว่านี้ โดยไม่รู้ตัวเลยว่าเขากำลังทำอะไรบางอย่างอยู่ที่มือ
ไม่นานเขาก็ปล่อยจนฉันล้มลงไปนอน ฉันหายใจถี่ก่อนจะยกมือขึ้นมาดู เพราะรู้สึกถึงอะไรบางอย่างพันมือตอนที่ร้อนเมื่อกี้นี้
"....!!??"
ฉันพบรอยสีแดงแต้มที่มือฉันคล้ายๆรอยสัก มันเป็นวงกลมสีแดงด้านในมีวงกลมสีแดงถูกระบายทับเอาไว้
"รอยอะไรน่ะ.."ฉันร้องออกมา เขายิ้มช้าๆ
"ฉันเป็นเจ้าของเธอแล้วนะ"
"นายหมายความว่าไง"ฉันรีบหันไปมอง
"ก็หมายความว่า..ต่อจากนี้เธอเป็นของฉัน เธอต้องอยุ่ใกล้ฉัน ห้ามหนีไปไหนจากฉันเพราะเธออาจจะถูกลอบทำร้ายได้"
"ไอ่บ้า ! ชั้นไม่ได้โดนหนักขนาดนั้นซะหน่อย ! TOT"
ฉันชะงักค้างเมื่อจู่ๆก็คิดว่า เขาทำสัญลักษณ์แบบนี้ได้ยังไง?
ฉันก้มหน้าลง ก่อนจะค่อยๆถามออกไป
"ความจริงแล้ว..นาย.."
"ไม่ใช่มนุษย์ใช่มั้ย.."
