บทที่ 12
พิธีกรรม
สีดำอีกแล้ว= =
มองไปทางไหนก็พบแต่สีดำ สีดำ และ สีดำ
ฉันอยู่ในชุดราตรีเปิดไหล่สีดำ กระโปรงยาวถึงหัวเข่าเป็นผ้าแบบพลิ้ว มันจะดีกว่านี้ถ้าเป็นสีขาว แต่ปรากฏว่ามันเป็นสีดำน่ะสิ= =
ซึ่งลันซ์อยู่ก็ในชุดสีดำเช่นกัน ทุกๆคนก็อยู่ในชุดสีดำ
"ลันซ์"ฉันกระตุกมือเขาก่อนจะเงยหน้าขึ้นไปมอง
"นี่มันงานอะไรกันหรอ? ทำไมคนถึงมากมายแบบนี้ล่ะ"เขาก้มหน้าลงมาก่อนจะหยียิ้มให้จนฉันสัมผัสได้ว่าใบหน้าฉันเริ่มร้อนระอุขึ้น
"พิธีเปลี่ยนร่างไงล่ะ?"
"ตะ..แต่ทำไมคนเยอะแบบนี้"
"หาไม่ได้ง่ายๆเลยนะพิธีเปลี่ยนร่างน่ะ เพราะว่าเขาจะรอดูตอนจบของงานว่าจะเป็นยังไง"ลันซ์เงยหน้าตอบก่อนจะมองไปที่ด้านหน้า ทำให้ฉันหันไปมองก็พบกับพื้นที่มีวงกลมและดาว 5 แฉกตรงพื้น รอบๆมีไฟจุดเพื่อเพิ่มแสงสว่าง
ยังกับพิธีมนต์ขลังแหน่ะ=[]=
"23.50 พิธีจะเริ่มแล้ว เธอพร้อมไหม"เขาหันมามอง ฉันเงยหน้าขึ้นไปมองหน้าเขาก่อนจะพยักหน้าอย่างหนักแน่น
"ฉันพร้อมทุกอย่าง"
เมื่อถึงเวลา พวกเราก้าวเข้าไปในวง ลันซ์ท่องมนต์อะไรสักอย่างออกจากปากเขา ก่อนจะหยีบมีดปลายแหลมขึ้นมา
"เอาไว้ทำอะไรน่ะ"ฉันเอ่ยขึ้นพลางมองมันอย่างหวาดๆ ลันซ์จุ๊ปากเบาๆก่อนจะหยิบแขนฉันยื่นออกมาแล้วบรรจงกรีดมันลงไป
"โอ้ย เจ็บนะ!"ฉันร้องออกมา
กะจะฆ่าฉันให้ตายเลยรึไงกัน..
"แต่เธอได้ตายจริงแน่ถ้าไม่รีบบีบเลือดให้หยดลงพื้นสามหยด"
ลืมไปว่าเขาอ่านใจคนออก-_-;
ฉันรีบๆบีบเลือดลงพื้น เช่นเดียวกับลันซ์ที่กรีดมือตัวเองก่อนจะบีบเลือดลงพื้นสามหยด เพียงแค่ 3 หยดจากฉันและ 3 หยดจากลันซ์ เลือดค่อยๆไหลซึมไปทั่ววงกลมและดาว 5 แฉกจนกลายเป็นสีแดงสด
มือของเราประสานกัน ลันซ์ท่องมนต์อะไรสักอย่าง มีเส้นสีแดงมาพันรอบๆมือเรา ทับด้วยเส้นสีขาวสะอาดบริสุทธิ์
พิธีกรรมนี้..ต้องเสร็จภายในเวลา 24.00 น. หากเกินแม้แต่วิเดียว สองวิ หรือแม้กระทั่งอะไรนิดหน่อย ฉันจะต้องแลกชีวิตให้กับมัน..
ลันซ์ดึงมือของเราออกจากกัน เส้นสีแดงขาดสะบั้น แต่เส้นสีขาวกลับยังอยู่คงที่ เหงื่อของเขาเริ่มผุดขึ้นมาจนย้อยลงมาถึงคาง คิ้วของเขาผูกเป็นปมแน่น ดวงตาสีแดงฉานราวกับข่มอะไรบางอย่างในร่างกาย
เผ่ากินเลือดนี่นา..เนอะ
"ทนเจ็บหน่อยนะ"ลันซ์บอก ฉันพยักหน้าอย่างงุนงง เขาขยับเข้ามาใกล้ก่อนจะใช้กรงเล็บตัวเองข่วนไปที่ไหล่ของฉันจนเลือดออกซิบๆ แล้วป้ายเลือดนั่นมาหยดลงพื้น
เขาพูดภาษาอะไรบางอย่างที่ฉันฟังไม่ออก แผลที่ไหล่ฉันหายไปพร้อมกับความเจ็บปวดที่ไม่เหมือนไม่เคยเกิดมาก่อนหน้านี้
23.59
"จะหมดเวลาแล้ว"ใจฉันเริ่มแป้ว เมื่อเห็นนาฬิกาทรายพร้อมเวลาที่บอกตรงหัว ที่มีคนใส่ชุดดำถือไว้อยู่ ทุกสายตาเพ่งมองมาที่เราสองคน แน่นอนว่าพวกนี้เผ่าปิศาจกันทั้งนั้น..และลันซ์พาฉันมายังโลกปิศาจด้วย
ยกเว้นยัยกิกับชานที่มองพวกเราอยู่ไม่ห่างจากที่นี้..
10..
9..
8..
7..
"จะเสร็จแล้ว"ลันซ์บอกก่อนจะบีบมือฉันแรงขึ้น เส้นสีแดงที่ขาดสะบั้นนั้นลอยเคว้งในอากาศก่อนจะค่อยๆเลือนหายไปทีละนิด ปากเขาท่องเร็วขึ้นเพื่อให้หายไปอย่างรวดเร็ว
5..
4..
3..
2..
ฉันเงยหน้ามองเขาก่อนจะยิ้มให้ มือของเขาผละออกไปพร้อมเลือดที่ค้างในมือฉันนั้นค่อยๆซึมซับเข้าไปในร่าง เส้นสีแดงที่ลอยคว้างในอากาศตกลงพื้น แต่ทว่า..
พิธีกรรมนี้..ต้องเสร็จภายในเวลา 24.00 น. หากเกินแม้แต่วิเดียว สองวิ ไม่ว่าอะไรทั้งสิ้นฉันจะต้องจบชีวิต
และเงื่อนไขของมันก็มือ..ให้เส้นสีแดงหายไป
แต่..
เส้นสีแดงนั้น เหลือเพียงอีกนิดเดียว มันยังวางไว้บนพื้นนั้น..
แสดงว่า..
พิธีไม่สัมฤทธิ์ผล !!
ทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบ ฉับพลัน เหมือนมีมีดปักแล้วกรีดที่หน้าอกฉันอย่างแรงจนต้องล้มลงไปกลางพื้น
"หม่อน!"ลันซ์เรียกชื่อฉันก่อนจะประคองขึ้นมา ฉันกุมหน้าอกตัวเองก่อนจะยกมือขึ้นมาดู
เลือด..
ฉันยิ้มให้กับมัน ก่อนจะเงยหน้าหันไปหาลันซ์
"รู้สึกว่าฉัน..จะผิดเต็มประดาเลยนะ"เสียงฉันเบาจนแทบไม่ได้ยินด้วยซ้ำว่าตัวเองพูดอะไรออกไป
"ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว.."ลันซ์ยิ้มให้ สักพัก ความเจ็บปวดที่หน้าอกฉันหายไป ฉันลุกขึ้นก่อนจะมองอย่างงุนงง
ไร้ซึ้งบาดแผลใดๆทั้งสิ้น!
"ลันซ์ !"ฉันยิ้มกว้างอย่างดีใจก่อนจะหันไปหาเขา แต่ถึงกับผงะเมื่อเลือดค่อยๆไหลออกจากปากเขาช้าๆ
"ลันซ์.."ฉันค่อยๆเดินไปดูก่อนจะเขย่าตัวเขาเบาๆ
"เป็นอะไรไปน่ะ ! ตื่นขึ้นมาสิลันซ์ !"
"ยัยโง่..ฉันไม่ตายง่ายๆหรอกนะ"เขาปรือตาขึ้นเล็กน้อยก่อนจะยิ้มให้
"ทำไมล่ะ..ทั้งๆที่ฉันควรจะตายแต่ทำไมเป็นนาย.."ฉันงุนงงกับสิ่งที่เกิดขึ้น
แต่เขาไม่ตอบ เขายังยิ้มอบอุ่นให้ มันทำให้ฉันร้องไห้หนักเข้าไปอีก
"ตาบ้า! เวลานี้ยังจะมา..มายิ้มอีกเหรอ.."ฉันปาดน้ำตาทิ้งเพราะไม่อยากให้เขาเห็น
"เธอนี่มันจริงๆเลยนะ.."
"ฮึก..จริงบ้าบออะไรของนายกันเล่า"
"อย่าร้องไห้นะ.."เขาปาดน้ำที่มันไหลลงมาจากใบหน้าฉัน
"ไม่ได้ร้อง..สักหน่อย..นายบ้าจริงๆนั่นแหละ..คิกๆ"ฉันยิ้มให้ ถึงแม้จะเป็นรอยยิ้มเฝื่อนๆก็เถอะ
ฉันหลับตา หวนนึกถึงภาพเก่าๆที่เราเคยใช้ชีวิตร่วมกัน..
"ชั้นไปนอนล่ะนะ"
"ชั้นไม่ได้ถาม"
"เดี๋ยว..ตะกี้นายพูดว่าไงนะ ?"
"หึ.."
“อยากตายรึไง- -+”
“เบรกไม่บอกไม่กล่าวนี่-O-”
“ยัยโง่”
"นายทำบ้าอะไรน่ะฮะ ! ฆ่าลูกสุนัขตัวนั้นมันทำไมเล่า TOT"
"ยัยโง่ ปืนนี้มันจะยิงได้แค่ปิศาจเท่านั้น เพราะฉะนั้น ลืมไปได้เลยว่ามันเป็นสัตว์เลี้ยงผู้น่ารักและไม่มีพิษภัยต่อโลกและตัวเธอ ! - -"
ปัง !
"กรี๊ดดด =[]="
"อ้าว ยัยโง่เองหรอ มีอะไรล่ะ"
"เฮ้ย ! ยัยบ้า ! ทำอะไรของเธอเนี่ย ! =[]= ไปไหนก็ไป ไป !"
"ไม่เอา ! ตัวนายอุ่นดี >..<"
"ฉันรักนวลสงวนตัวนะยะ >O<"
"เงียบน่ายัยโง่"ฉันเม้มปากสนิท ก่อนจะปาดน้ำตาที่ทะลักออกมาราวกับเขื่อนแตก
ต่อจากนี้ไป..มันจะไม่มีอีกแล้วหรอ..
ความทรงจำแสนสนุกพวกนั้น..มันจะไม่มีอีกแล้วหรอ..?
"ชั้นไม่ยอมให้นายเป็นอะไรไปเด็ดขาดดด!!!"ฉันตะโกนเสียงดังลั่นจนทุกอย่างเงียบสนิท มีเพียงเสียงฉันที่ก้องเท่านั้น
"อย่าหลับนะ !!"ฉันเขย่าตัวเขาสุดแรง เขากดไหล่ฉันแน่น
"ยัยบ้า..ฉัน.."
เขาปรือตามองฉันแล้วยิ้มให้
"สิ่งที่นายกำลังทำอยู่..มันคือยิ้มงั้นเหรอ.."ฉันตวัดสายตาไม่มองทางอื่น แต่ดวงตาเบิกโพล่ง น้ำตายังไม่หยุดไหลทะลักออกมา
"นายทำบ้าอะไรของนายฮะ !!"ฉันตะโกนลั่นก่อนจะทุบไหล่เขาดังปึกๆ
"ฉันรักนายย!! อย่าตายนะไอ่บ้า ! ฮือ..ฮึก"
"งั้นหรอ.."เขายิ้มให้
"ฉัน.."ดวงตาฉันเลื่อนไปสบกับเขาอีกรอบ สายตาของเขาเหมือนกำลังจะบอกอะไรบางอย่าง
พร้อมริมฝีปากที่ค่อยๆขยับเขยื้อน..
