บทที่ 7
ปูงิ้ง ~
ฉันกับหมอนั่นที่ยืนตัวสั่นทำอะไรไม่ถูก ฉันเงยหน้าขึ้นไปหาเขา เช่นเดียวกับเขาที่มองลงมาหาฉัน ก่อนจะหันกลับไปทางเดิม
"ทำยังไงดีอ่ะ.."ฉันยื่นหน้าไปกระซิบที่หูเขา เขากลับบ้าจี้กระซิบตอบ โดยไม่สนใจสายตายัยงูบ้าที่อยู่กับที่ยิ้มแฉ่งน้ำลายยืดมองเราสองคนอยู่
"แล้วทำยังไงล่ะ.."
"แล้วชั้นจะไปรู้ได้ไงเล่า.."
"ยะโฮ่ ! ไม่เป็นอะไรใช่มั้ย !!"เสียงอันคุ้นเคยดังขึ้น พวกเราทั้งคู่หันไปมองด้านหลังก็พบแป้งโกกิน้อยกับตี๋วอกยืนยิ้มแฉ่งอยู่
"ไม่เป็นไร แต่กำลังจะเป็น-_-"ลันซ์ตอบหน้าตาย ก่อนจะเขยิบถอยหลังไปอยู่ข้างๆตี๋วอก เช่นเดียวกับฉันที่อยู่ข้างๆแป้งโกกิ
"นี่มันรังอะไรกันเนี่ย=_="ตี๋วอกเอ่ยถาม
"ไม่น่าโง่เลยนะไอ่ตี๋ ก็รังงูเก็งก็องไงเล่า-O-;"ฉันบอกเพื่อนไอ่ลันซ์ โง่พอๆกันเลย กร๊ากกก >[]<
"งูเก็งก็องเหรอ=_=;.."แป้งโกกิทำหน้าเอือมระอา สายตาฉันดันไปเห็นดาบที่อยู่ในฝักตรงเอวของแป้งโกกิพอดี เลยรีบคว้าออกมา แล้วปรี่เข้าตรงไปหางูเก็งก็องที่พิงกำแพงรอพวกเราคุยกันให้เสร็จ-_-
ฉับ !!
"กรี๊ดด ! ฉันทำได้ >[]< ~"ฉันกระโดดโลดเต้น เมื่อเห็นหัวของงูเก็งก็องน้อยล่วงหล่นสู่พื้น
"เอ่อ..คือ..เธอลืมอะไรไปรึเปล่า ว่าถ้าตัดหัวมันออก 1 หัว มันจะงอกขึ้นอีกหัวนะ"
เมื่อแป้งโกกิพูดจบ ฉันค่อยๆหันกลับไปมอง ก็ต้องชะงักค้างเมื่อหัวมันงอกเพิ่มขึ้นมาเป็นสองหัว
"กรี๊ดดดด =[]= !"
"ยัยโง่.."ลันซ์สถบเบาๆ ก่อนจะตรงรี่เข้ามายิงมันด้วยกระสุนที่เหลือเพียงน้อยนิดทั้งๆที่รู้อยู่แล้วว่ายิงให้ตายกระสุนมันก็บีบออกมา
"หนีไปเซ่ เดี๋ยวชั้นตามไป !"ลันซ์หันมาบอกพวกเรา ฉันทำหน้ามุ่ยทันที
"ไอ่บ้า ไม่ต้องมาทำเป็นพระเอกการ์ตูนที่พยามปกป้องเหล่าเพื่อนพ้องหรอกนะ สะอิดสะเอียน >[]< !!"
"ถ้าเธอไม่หนีก็จัดการกับพวกมันคนเดียวละกัน"ลันซ์ลดปืนลง ฉันมองเข้าไปในถ้ำอีกก็พบพวกมันเป็นฝูงกำลังเลื้อยมาพลางฉีกยิ้มราวกับตนเป็นนางสาวไทยให้
"โอเคโลด !! งั้นชั้นไป !"ฉันบอกก่อนจะเร่งฝีเท้าทันที กว่าจะรู้ตัวก็พบว่าแป้งโกกิกับตี๋วอกหนีไปเรียบร้อย
"รอด้วยเซ่พวกบ้าาาา !!~ >[]<"ฉันเร่งสปีดฝีเท้าเข้าหาทั้งสองที่กำลังวิ่งอยู่
"เธอตามมาทันได้ไงน่ะใบหม่อน ! แล้วพี่ลันซ์ล่ะ ปล่อยไว้ทำไม >[]<"แป้งโกกิถาม
"เธอต่างหากล่ะที่ทิ้งเขาไว้น่ะ ยัยบ้า !"ฉันบอก
รู้สึกใจไม่ดีแหะ..=_=
หลังจากที่วิ่งมานานฉันเพิ่งจะรู้สึกอย่างนี้
ไอ่หมอนี่มันก็ปกป้องเรามาตลอดแต่ฉันกับทิ้งไว้ ง่ายเกินไป ไม่ได้แล้วๆ ต้องรีบไปช่วย หมอนั่นมีแค่กระสุนปืนที่ยิงให้ตายมันก็บีบ
ว่าแล้วฉันก็หมุนกลับไปทางเดิมทันทีจนตี๋วอกกับแป้งโกกิต้องชายตามองก่อนจะส่งเสียงเรียก แต่ฉันไม่สนใจกลับวิ่งไปเรื่อยๆ
ชั้นไม่ใช่พวกที่ไม่สำนึกบุญคุญหรอกนะ !! T[]T
เมื่อวิ่งมาถึงถ้ำ ฉันหอบหายใจแฮ่กๆ แสงสว่างสีทองอ่อนและความรู้สึกร้อนวูบเหมือนเมื่อคราวที่แล้วพุ่งเข้ามาหาฉันอีกรอบจนต้องทรุดลงไปกับพื้น
"อะ..อะไรเนี่ย"ฉันไอค่อกแค่กเหมือนสำลักควันไฟ แต่ไม่..นี่ไม่ใช่ควันไฟแน่นอน
สองเท้าพยามกระเสือ กกระสนเข้าไปในถ้ำให้ได้ ดวงตาต้องเบิกโพล่งเมื่อเห็นผู้ชายหน้าตาเหมือนลันซ์ยังกับพิมพ์เดียวกันมีผมสีแดง นันต์ตาสีแดง หูคล้ายๆเอลฟ์ยาว และเขี้ยวที่มุมปาก พร้อมกรงเล็บแหลมที่มือ เขาหันมามองอย่างตกใจก่อนจะเอื้อมมือมาปิดตาฉัน
"ปล่อยนะ ! พวกแกเป็นงูเก็งก็องที่กินลันซ์ไปแล้วใช่มั้ยน่ะฮะถึงได้ออกมาอีรูปแบบนี้ >[]<"ฉันแหกปากลั่น
"หนวกหูโว้ยยัยบ้า ชั้นลันซ์เอง เธอเห็นเป็นยังไงน่ะฮะ ลืมภาพที่คิดแล้วหุบปากไปเลย=[]= !"
"แต่ชั้นเห็นนายผมสีแดง แล้วอากาศรอบๆตัวก็ร้อ.."
"บอกให้เงียบไง !!"
(-_-; )
ฉันยอมเงียบแต่โดยดี แต่อุณหภูมิรอบๆตัวกลับสูงขึ้นเรื่อยๆ มันโอบล้อมตัวฉันไว้ราวกับว่ากำลังอาบลาวา
"ชั้นร้อนนะ !"ฉันตะโกนออกมา
"ทนหน่อยน่ายัยบ้า"
ทนไม่ไหวแล้วT_T ไม่รู้ว่าเขากำลังทำอะไร แต่ฉันต้องรีบช่วย จะได้ออกจากความทรมานนี่ซะที
ปากฉันขมุบขมิบเบาๆ พลางท่องคาถาไฟนรก พลันเขาก็สะบัดมือออกจากดวงตาฉัน ฉันหันไปมองเขาอย่างตกใจ แต่ก็พบว่ามันเป็นปกติ
ท่าทางว่าฉันจะเพี้ยนไปแล้วจริงๆ คงต้องไปหาหมอแล้วล่ะ
ดวงตาเลื่อนกลับไปทางงูเก็งก็องนับร้อยที่กำลังดิ้นกระแด่วๆท่ามกลางกองไฟที่ฉันเสกขึ้นมา กร๊ากก สะใจ>[]<
แต่ทำไมแววตามันอาฆาตฉันงั้นหว่า..=_=
"ปูงิ้ง คืออะไร"ฉันหันไปถามลันซ์ เขาเลิ่กคิ้วเล็กน้อย
"อะไร ?"
"ปิ้งงูไงล่ะ นายจะหยิบไปกินก็ได้นะไม่ว่ากัน"ว่าแล้วฉันก็ยักคิ้วให้เขาข้างหนึ่ง ก่อนจะเดินออกจากถ้ำมา
1 ชั่วโมงต่อมา
ในที่สุดก็เดินมาถึงบ้านแป้งโกกิ เมื่อกำลังเดินขึ้นบรรไดไปห้องนอนของแป้งโกกิ ส่วนลันซ์ก็กำลังจะไปห้องชาน ทั้งๆที่เริ่มสว่างแล้ว
"นี่ ตะกี้เธอปราบปิศาจครั้งแรกเลยนะ"
"ลัดทางที่นายทำฉันร้อนต่างหาก ว่าแต่ตะกี้นายทำอะไร อุณหภูมิถึงสูงขนาดนั้น"ฉันขมวดคิ้ว เขามองหน้าฉันด้วยแววตาที่เหมือนจะบอกอะไร แต่ฉันกลับอ่านไม่ออก
มีอะไรก็พูดมาสิ=_= ไม่ต้องการภาษาตานะ
"ตอบได้ยังว่าทำอะไร"ฉันเอื้อมมือไปกระตุกแขนเสื้อเขาเบาๆ
"ไว้จะบอกคราวหลังละกัน"เขาตอบปัดๆก่อนจะเดินเข้าห้องไป ทิ้งให้ฉันยืนค้างเติ่งอยู่หน้าห้องแป้งโกกิ
อะไรกันน่ะ..ตอบปัดๆแบบนั้นทำไมกัน=[]= ??
แต่ไอ่ความร้อนตะกี้..ความรู้สึกมันเหมือนกับเมื่อตอนนั้นที่เขาช่วยฉันจากไอ่น้ำตาลเลยน่ะสิ..
เฮ้อ..คิดไปก็ปวดสมอง ไปนอนพักดีกว่า ใช้คาถาไฟนรกทีไหร่เหนื่อยเหมือนวิ่งรอบประเทศทุกที =_=
