ขุด ๆ

โอเคจัดให้เลย

ปั้ม

ปั้มๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

บทที่ 6 ภารกิจใหม่และทีมพันปี!!!!!!!!

      หลังจากที่ภารกิจรับน้องได้สิ้นสุดลง สเวนได้รับอิสระ พวกเราก็กลับจากภารกิจและแน่นอน น้องใหม่เข้ามาทั้งทีก็ต้องมีงานเลี้ยงฉลองกันหน่อย

      "เอ้าดื่ม"เสียงชนแก้ว เป็นครั้งที่สิบกว่าๆ ของคู่หูคู่กัด โอกิโตะและคาซึมะ สภาพเมามายของทั้งคู่  ภาพพจน์ ผู้ที่สามารถแหกคุกคอร์เซอร์ได้หมดกัน ซายะส่ายหน้าช้าๆ กับภาพตรงหน้า ตอนนี้เขากำลังต่อจิ๊กซอว์ปริศนาหน้าตาแปลกๆ ที่สามารถต่อเป็นรูปต่างๆได้มากมาย

      "ต้องเข้าใจนะ อีกเดี๋ยวก็คงชิน"ซึกิโกะยกขนมคุ๊กกี้ มาให้เขาทั้งสอง พลางเหลือบมองเจ้าคน ผู้พิชิตคุกคอร์เซอร์ ที่ไม่เหลือมาดผู้พิชิตเลยสักนิด ตอนนี้งานเลี้ยงฉลองดูท่าจะเป็นแค่ การดื่มของเจ้าสองคนนี้ไปแล้ว

      "แต่ยังไงภารกิจก็เสร็จไปด้วยดีนะ"ดาเนียเอ่ยขึ้นขณะที่กำลังเล่นหมากรุกกับไวมิลเป็นตาที่ร้อยกว่าแล้วมั้ง

      "รุก ค่ะ"ม้าของดาเนียเข้ารุกคิงของไวมิล แต่ไวมิลที่เล่นชนะมาร้อยกว่าครั้งกลับทำหน้าเบื่อหน่าย แล้วเดินคิงหนีตามสเต็ป

      "รุกฆาต   เป็นถึงเสนาธิการที่ฉลาดที่สุดกลับเล่นหมากรุกไม่เอาอ่าวเอาสะเลย"ไวมิลเดินเบี้ยรุกฆาตคิงของดาเนียอย่างเนือยๆพลางชำเลืองมองลูกทีมของตนที่ตอนนี้ไม่เหลือสภาพให้เห็นเลยสักนิด

       "แพ้อีกแล้วหรอเนี่ย เอาใหม่ๆ ไม่ยอม พี่ต้องโกงฉันแน่ๆ"และก็ต้องปวดหัวกับยัยน้องสาวที่ไม่รู้จักยอมแพ้นี่ เห้อ~ แกล้งยอมก็ได้วะ

       "พี่ฉันรู้นะ ทำหน้าอย่างงั้นหนะ ห้ามแกล้งทำแพ้นะ"นั่นไงทีเรื่องแบบนี้หละฉลาดจริง

      บรรยากาศงานเลี้ยงตอนนี้มีแต่ความเงียบ และก็เงียบ เงียบเอามากๆ ภายในห้องมีแต่บรรยากาศที่อึดอัด ไม่ว่าจะเป็นกลิ่นเหม็นเหล้า หรือความตรึงเครียดในการเอาชนะหมากรุก ซายะรู้สึกถึงแรงกดดันนี้มากๆ นี้ตกลงใช่งานเลี้ยงไหมเนี่ย

      ก่อนที่งานเลี้ยงจะเริ่มกร่อยลง ก็มีเสียงภารกิจเข้าดังขึ้นมา

         ... โอ้ว~ เสียงสวรรค์ ขอขอบคุณเสียงสวรรค์สักพันครั้ง ...

      ไวมิลค่อยๆ หยิบอุปกรณ์ที่เรียกว่า เทรเซอร์* ขึ้นมาเช็ครายละเอียดของภารกิจเขาค่อยๆ กวาดตามอง ข้อความที่ส่งมาอย่างช้าๆ แล้วบรรจงเก็บเทรเซอร์ติดไว้กับกระเป๋าเข็มขัด ไวมิลลุกขึ้นบิดขี้เกียจแล้วตอบด้วยน้ำเสียงตามแบบฉบับ

      "งานนี้ ของหมูๆนะ แต่ต้องทำภารกิจร่วมทีมอะนะ"ทุกคนในห้องละจากสิ่งที่ตนเองทำแล้วหันไปฟังสิ่งที่ไวมิลพูด ยกเว้นก็แต่ สองคนไม่ใช่สิ หนึ่งคน หนึ่งตน ที่นอนหลับปุ๋ยนอนกอดขวดเหล้าสบายใจเฉิบ

      "ภารกิจ ก็ง่ายๆ ตามจับกลุ่มอาชญากรรม ที่เพิ่งขโมยรูปปั้นหินยูเรนันอะนะ"เขายังคงยิ้มแล้วแสดงภาพโฮโลแกรมที่ดึงข้อมูลมาจากเทรเซอร์ให้ทุกคนดู

      "แล้วกลุ่มที่เราต้องเข้าร่วมหละ"ซึกิโกะถามขึ้นมา

      "กลุ่มที่เรารู้จักดี กลุ่มพันปีไงหละ"ไวมิลยิ้มแล้วเอื้อมมือเดินหมากตัวม้า
     
      "รุกฆาต พี่ไปนอนก่อนหละ"แล้วไวมิลก็รีบเผ่นแน่บเข้าห้องนอนอย่างรวดเร็ว ชนิดไม่ทิ้งฝุ่น ปล่อยให้ทุกคนในห้องมองตาค้าง สงสัยหัวหน้าทีมตัวดี คงจะหาวิธีแอบชิ่งตั้งนานแล้วสินะ แต่ว่า พี่ไวมิลคร้าบ ผมก็อยากนอนเหมือนกันอะ จะหาวิธีชิ่งไงดีเนี่ย~





                   เช้าวันต่อมา

     ...เช้าแล้วหรอเนี่ย เมื่อคืนกว่าจะปลีกตัวมาได้ใช้เวลานานเอาการเลยนะเนี่ย เห้อ~...
      ผมค่อยๆ ลุกขึ้นจากเตียงนอนอันแสนนุ่ม ไม่อยากลุกจากเตียงเลยพับผ่าสิแต่ไอเจ้านาฬิกาปลุกเจ้ากรรมก็ ส่งเสียงดัง แว้ด~ แว้ด~ ตลอด เลยจำใจเดินเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำแต่งตัว คิดถึงเรื่องเมื่อคืน ชักสงสัยแล้วว่า พี่ไวมิลเป็นใครกันแน่ ตอนที่พี่ไวมิลชิ่งไป พี่ดาเนียก็ไม่มีคู่มือเล่นด้วย ผมกับ ซาซาริก็ต้องมาเล่นด้วยอย่างช่วยไม่ได้ และปรากฎว่า พวกผมแพ้อย่างราบคาบ ฝั่งพี่ดาเนียแทบไม่เสียตัวหมากเลยสักตัว แต่พี่ไวมิลกลับชนะได้โดยแทบไม่ต้องมอง  คุณคงคิดว่าเพราะว่าผมเป็นเพียงแค่เด็ก สิบสองขวบ แล้วจะไปชนะหมากรุกกับ เสนาธิการของทีมที่อายุมากกว่ากันโขได้ยังไง คุณอาจคิดถูก    แต่ทว่าหลังจากที่ผมและซาซาริแพ้แล้ว พี่ซึกิโกะและพี่เอมีนก็แพ้ราบคาบเช่นกัน
แล้วพี่ไวมิลสามารถเอาชนะได้อย่างไร

     ผมเก็บเรื่องนี้เอาไว้ เดี๋ยวค่อยเอาไว้ถามพี่ไวมิลทีหลัง   ที่รู้ๆ วันนี้เราจะได้พบกับกลุ่มพันปี ซึ่งเป็นกลุ่มที่เราต้องร่วมงานด้วย ผมรีบออกจากห้องไปยังด้านนอกซึ่งตอนนี้ทุกคนรอผมอยู่แล้ว

         "อรุณสวัสครับ"ผมยิ้มให้กับทุกคน

         "อรุณสวัส"ทุกคนหันมาทักทายผมแล้วพากันเดินไปยังหอคอยของกลุ่มพันปี
ระหว่างทาง ผมเพิ่งเคยเห็นภายในตัวโรงเรียนฟรอนเทเชียครั้งแรก โรงเรียนนี้ถูกสร้างเหมือนกับว่านี่คือเมือง เมืองหนึ่ง นักเรียนมากมายเดินดูสินค้าที่นักเรียนคนอื่นที่มีอาชีพพ้อค้านำมาขาย มีถนนหนทาง มีทั้งยวดยานพาหนะต่างๆ ผ่านกันมากมาย บางกลุ่มก็จับกลุ่มคุยกัน ดูเหมือนว่าที่นี้ไม่ใช่โรงเรียนแต่เป็นเมืองล่าภารกิจยังไงยังงั้น

      ตอนนี้ทุกคนในทีมไร้ฟ้าเดินมาถึง คฤหาสถ์ที่ทาสีดำทั้งหลัง หน้าประตูบานยักษ์มีสัญลักษณ์ของทีมเป็นรูปต้นไม้เก่าๆ ไม่มีใบ คดงอ แต่การจัดสวนของที่นี่ช่างขัดกับหอคอยมาก ขัดยังไงหนะหรอ ก็ต้นไม้ที่นำมาปลูกเนี่ยถูกจับมาตัดเป็นรูปสัตว์น่ารักๆ ต่างๆ ไม่เข้ากับหอคอยสีดำทมิฬเลยด้วยซ้ำ

       ปัง! โอกิโตะนายไปถีบประตูเป็นรูยังงั้นเจ้าของเขาด่าตายหรอก

      "มาแล้วคร้าบบบ อุตส่าห์ซื้ออ็อดไว้ใช่ไม่ใช่กันจริงๆเลย"พลันประตูบานยักษ์ก็เปิดออก เผยใบหน้าหงุดหงิดของ ชายหนุ่มคนหนึ่งที่มีเขาแพะอยู่บนหัว! ซึ่งเป็นลักษณะของเผ่าปิศาจ

      "ยังเหมือนเดิมเลยนะตาแก่"โอกิโตะยิ้มยียวนให้กับชายหนุ่ม ไม่ใช่สิ ปิศาจหนุ่มตรงหน้า

      "โอกิโตะ ใครสอนให้นายพูดกับคนที่มีวัยวุฒิมากกว่าอย่างนี้ หึ"ปิศาจตนนั่นกล่าว  แล้วมองไปยังประตูที่มีรูโบล๋

      "พอเหอะๆ เดี๋ยวเรื่องมันจะยาว"เอมีนมะเหงกใส่โอกิโตะให้หนึ่งที พร้อมค้อนขวับให้กับโอกิโตะ

      "พวกนายมาเรื่องภารกิจใช่ปะ"ปิศาจตนนั่นเอ่ยถามขึ้น ทุกคนพยักหน้ารับพร้อมกัน แล้วปิศาจตนนั่นก็พาพวกเราเข้าข้างใน

       ภายในหอคอยเนี่ย ขอบอกเลยว่า เป็นสไตล์ที่เรียกว่า มิกซ์ แต่ไม่ แมทซ์ คือทุกอย่างรวมกันมั่วไปหมด แต่ดูไม่เข้ากันเลยซักนิด รูปภาพอสูรหน้าตาน่ากลัว วางคู่กับตุ๊กตาฮัลโหล คิตตี้ รูปปั้นเทพี กับรูปปั้นเอเลี่ยน! แต่ละอย่าง อิรุงตุงนังไปหมด แถมเจ้าปิศาจเจ้าของหอคอยยังคิดที่จะตกแต่งหอคอยไร้ฟ้าให้อีก ยังดีที่พี่ไวมิลไม่ตอบตกลงไปเพราะปิศาจกับฮัลโหลคิตตี้มันไม่เข้ากันเลยพับผ่า หลังจากที่เดินดูการตกแต่งสไตล์หอคอยจนเอียนแล้ว ปิศาจตนนั่นก็พาทุกคนมาที่ห้องโถงใหญ่ เมื่อเปิดประตูเข้าไป ก็มีคนคอยพวกเรารออยู่นานแล้ว ดูถ้าแล้วน่าจะเป็นคนของทีมพันปี แต่ไหนพี่ซึกิโกะบอกว่าทีมปกติ จำนวนสมาชิคในทีมไม่น้อยกว่า 20 คนหรอก แต่ว่า ทีมพันปีกลับมี 7 คนเท่านั่นเอง และที่น่าแปลกคือทีมพันปีมีเด็กผู้หญิงเผ่ามนุษย์คนหนึ่ง อายุประมาณพวกเขาอยู่ด้วย หรือว่าทุกทีมต้องมีเด็กในทีมกันแน่

      "ก็นะ ขอต้อนรับสู่หอพันปีอะนะ คงไม่ต้องแนะนำตัวกันหรอกนะ"ปิศาจตนนั่นยิ้มอย่างเป็นมิตร แล้วภายมือให้พวกเราไปนั่งเก้าอี้ ...อ่าว ผมมาใหม่นะเว้ย มองข้ามฉันหรอฟะ... แต่ยังไม่ทันทีฉันจะได้โวยวาย พี่ดาเนียก็ดึงฉันกับซาซาริไปนั่ง พร้อมมากระซิบข้างหูว่า "ไปนั่งก่อนแล้วจะแนะนำให้รู้จักทีหลังนะ" ฉันและซาซาริก็เดินไปนั่งอย่างว่าง่าย โดยมีปิศาจตนนั่น กับพี่ไวมิลที่นั่งอยู่ตรงหัวโต๊ะคนละด้าน

     "ไวมิลนายวางกีตาร์ลงก่อนก็ได้นะ"เอมีนกล่าวขึ้นเมื่อเห็นว่ากีตาร์มันจะใหญ่เทอะทะเกินไป แต่ไวมิลกลับยักไหล่แล้วเท้าคางต่อไป

     "นิสัยเหมือนเดิมเป๊ะเลยนะ"คนในทีมพันปีผู้หนึ่งกล่าวด้วยแววตาดูแคลนเล็กน้อย คนผู้นั่นเป็นชายหนุ่มอายุน่าจะราวๆ 25-26 ปี ใส่ชุดเครื่องแบบโรงเรียน ลวดลายของเสื้อทำจากเงินแท้ แต่พี่ไวมิลกลับทำเป็นหูทวนลมนั่งเท้าคางต่อไป

     "เดี๊ยว พี่แนะนำคนในทีมพันปีให้รู้จักนะ คนที่นั่งหัวโต๊ะนั่นชื่อ ชาโดว์ เป็นหัวหน้าทีมพันปีอะนะ ตอนนี้อยู่ระดับ โกลด์คลาส เท่าพวกโอกิโตะ"ดาเนียพูดแล้วชี้ไปที่ชาโดว์ที่กำลังเกลี้ยกล่อมอารมณ์ของชายที่ถูกไวมิลเมิน

      "หน้าตาหน้าเด็กอย่างนั่นหนะนะ อายุ ตั้ง 5,678 ปีเชียวนะ"ไวเท่าความคิด เหมือนกับว่าชาโดว์มีหูเรดาร์จ้องมาที่ดาเนียเกี่ยวกับอายุของตน แต่ดาเนีย ก็ไม่น้อยน่าพี่ตัวเองทำเป็นทองไม่รู้ร้อน แนะนำคนอื่นต่อไป

      "คนที่ถัดจากชาโดว์นั่นที่พี่ไวมิลเมินเมื่อกี้ชื่อ คุณไอท์แลนด์ อยู่ ซิลเวอร์คลาส คนนั่น ดูเหมือนจะไม่ค่อยชอบใจพี่ไวมิลเท่าไร"หลังจากแนะนำไอท์แลนด์เสร็จ   ดาเนียก็อธิบายคนถัดไป ที่มีทรงผมอลัฟโฟล่ ใส่แว่นกันแดดอันใหญ่รูปหัวใจ ชุดทั้งชุดถูกออกแบบให้มีประกายวิบวับตลอดเวลา เหมือน โคมไฟดิสโกร์เดินได้ยังไงยังงั้น

       "คนนั่นชื่อคุณ โคโกโนส เห็นอย่างนั่นแล้วเป็นยอดนักดาบเลยนะ อยู่ โกลด์คลาส แต่นิสัยติดออกจะเพี้ยนๆไปนิด"หลังจากที่ดาเนียอธิบายเสร็จเหมือนพี่แกนึกคึกอะไรไม่รู้ลุกขึ้นเอาเท้าข้างนึงยืนบนโต๊ะ

       "วู้ว~ เมื่อไหร่พวกนายจะเริ่มประชุมกันเนี่ย สุดหล่อก็เซ็งเป็นนะวู้ว~"โคโกโนสชูนิ้วขึ้นท้องฟ้าพร้อมเก็กหล่อให้สาวๆ ทั้งหลาย  ...เพี้ยนจริงๆด้วย สงสัยผลงานตกแต่งคงมาจากหมอนี้ด้วยแน่ๆ... ซายะส่ายหัวอย่างเอือมระอา

       "คนถัดไปนั่น ผู้หญิงคนนั่นชื่อเฮเลน ไม่รู้อยู่คลาสอะไรเพราะชุดเธอดำทั้งชุด และเธอก็ไม่ยอมบอกด้วย จากที่คุยมาเธอเป้นคนที่ปกติที่สุดแล้ว"ลักษณะหน้าตาของเฮเลนแล้วจัดได้ว่าเป็นคนสวย ใบหน้ารูปไข่ผมยาวประบ่า รูปร่างพอเหมาะพอเจาะ และดูท่าเป้นคนยิ้มแย้มตลอดเวลา

        "ถัดไปนะ นายคนนั่นชื่อ คิโอรุ(ขอบคุณที่สมัครตัวละครมาด้วย) เป็นช่างตีดาบ อยู่ ซิลเวอร์คลาส คนนี้เป็นคนที่ได้ชื่อว่าจริงจังกับงานมากๆเลยหละ"ฉันยิ้มแหยๆ ให้กับคิโอรุ เขามองมาทางฉันแล้วพึมพำอะไรบางอย่าง จากการอ่านปากคร่าวๆแล้ว น่าจะพูดว่า    'หลอมไม่ได้ หลอมไม่ได้'

       "และนั่นที่ใส่หน้ากากคล้ายๆหุ่นยนต์นั่น คือ หุ่นยนต์จริงๆ ไม่ต้องถามถึงคลาส"ดาเนียชี้ไปที่หุ่นยนต์ตัวใหญ่ ที่มีลักษณะเหมือนคน ผิดตรงที่ว่าใส่หน้ากากแบบหน้ากากช่วยหายใจ เวลาหายใจจะมีเสียงดังฝืดฝาดตลอด

       "และสุดท้ายเด็กผู้หญิงคนนั่น เธอชื่อสงกรานต์เป็นคนสัญชาติชาติไทย อยู่คลาส  ซิลเวอร์ อายุน่าจะประมาณ พวกเธอมั้ง เธอสนใจมั้ยล่า"ดาเนียแกล้งหยอกซาซาริเล่นๆ      พวกคุณคงสงสัยหละสิว่ามีสัญชาติไทยด้วยหรอ  ในโลกเอโครเนียนี่ สัญชาติก็คล้ายๆศาสนานั่นแหละ  ไม่มีการแบ่งแยกเผ่าพันธ์หรอก แต่ว่าดูๆไปแล้วเนี่ย สงกรานต์คนนี้ก็น่ารักใช่หยอกนะเนี่ย  อะไรนะ! คุณว่าฉันลามกแต่เด็กเรอะ รู้ไหมมีคนเคยเล่าว่าการที่จะหาแฟนในฟรอนเทเชียนั่นยากแสนยากถ้ามีโอกาสก็ควรคว้าไว้ เพราะคนที่ใช้พลังวิญญาณกับ พลังเวทย์มนต์ได้มีไม่กี่คนหรอกนา

      แล้วทันใดนั่น ชาโดว์ก็ทุบโต๊ะเบาๆ เป็นเชิงว่าให้เริ่มการประชุมแล้ว ทุกคนเงียบกริบ ไวมิลตอนนี้ฟุบลงไปกับโต๊ะแล้วสมาชิคในทีมไร้ฟ้าทุกคนส่ายหน้าอย่างระอาให้กับหัวหน้าทีมของตน พร้อมกับมะเหงกของดาเนียที่ถวายให้พี่ชายสุดที่รักให้หนึ่งโป๊ก

       "โอ๊ย ! "ไวมิลกระตุกขึ้นมาตาตื่น แล้วก็โดนสวดก่อนประชุมไปหนึ่งบท พี่ไวมิลครับผมว่า พี่ควรเปลี่ยนอาชีพดีกว่านะครับ อย่าง นักกวี นักดนตรีอะไรงี้น่าจะเข้ากว่านะ

        "เอาหละๆ ไร้สาระมากเกินพอและ เข้าเรื่องดีกว่านะ"เฮเลนกล่าวด้วยน้ำเสียงนุ่มๆพร้อมรอยยิ้มหวาน แต่ว่ารอยยิ้มหวานแบบนั่นและคือสัญญาณบอกอันตรายว่า    'ถ้าไม่เลิกไร้สาระหละก็ฉันจะเฉีอดพวกนายออกเป็นชิ้น เอาไปทอดในกระทะร้อนๆ แล้วโยนให้พวกโทร์ลกินให้อิ่มหนำซะ' ทุกคนนั่งตั้งแข็งในทันที แล้วเริ่มประชุมกัน

         "ภารกิจนี้เนี่ย เป็นงานที่ดูจากสภาพแล้วเนี่ยง่ายมากๆเลยหละ แต่ทว่าภารกิจนี้กลับเป็นถึงภารกิจอันดับ S "ชาโดว์เริ่มเปิดประเด็นแล้วมองสมาชิคของทั้งสองทีม
เดี๋ยวผมต้องอธิบายเกี่ยวกับระดับของภารกิจให้ฟังก่อนแล้วกัน แต่ละภารกิจจะมีการแบ่งแยกของระดับกันด้วยนะ โดยแบ่งเป็น 4 ระดับคือ S A B C ตามลำดับความยากอะนะซึ่งแปลว่าภารกิจอันดับ S เนี่ยเป็นภารกิจที่ยากที่สุด

         "ตอนนี้เรามีข้อมูลอยู่แค่ว่า เป้าหมายเป็นผู้ก่อการร้ายที่ขโมยรูปปั้นหินยูเรนัน และจากที่เราสืบมานั้น พบว่าการกระทำของผู้ก่อการร้ายรายนี้ สามารถขโมยรูปปั้นได้โดยที่กล้องวงจรปิด รบบสแกน หรืออินฟาเรด จับตัวพวกมันไม่ได้

         "เป็นพวกที่ใช่เวทย์มนต์ได้ซินะ"เอมีนถามขึ้นมา ชาโดว์พยักหน้าตอบ แล้ว อธิบายต่อไป

         "เราคิดว่าผู้ก่อการร้ายสามารถใช้เวทมนต์หรือพลังวิญญาณได้หนะ ดังนั่นเราจึงต้องสืบคดีให้ได้ แล้วจับกุมผู้ร้ายซะ ครั้งนี้จับเป็นหรือตายก็ได้"ทุกคนพยักหน้ารับรู้ แล้ว คาซึมะก็โพล่งขึ้นมา

         "แล้วเราจะตามสืบยังไง ในเมื่อไม่มีกะทั่งร่องรอยข้อมูล ไอเวทที่เหลืออยู่ก็คงเจือจางไปนานแล้ว"ไอท์แลนด์ยิ้มอย่างมีเลศนัย แล้วหันมามองดาเนียด้วยสายตาหยั่งเชิง

         "ก็คงให้ท่านเสนาธิการแสนชาญฉลาดเป็นผู้คิดแล้วหละครับ"โยนเผือกร้อนมาให้เลยนะเนี่ย แต่ดาเนียกลับยิ้มและตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

         "โอกิโตะ นายไม่รู้หรือไง การที่รูปปั้นนั่นจะหายไปแบบไร้ร่องรอยเนี่ยน่าจะเกิดจากเวทมนต์เคลื่อนที่พริบตา ซึ่งเวทมนต์นี่จำเป็นต้องใช้วงแหวนเวทย์ เพราะว่าเป็นเวทย์ขั้นสูง และวงแหวนเวทย์ไม่สามารถลบออกได้ ต้องรอให้มันสลายไปเอง โดยใช้เวลาถึง 1 สัปดาห์ ซึ่งเราก็แค่หาวงแหวนเวทย์เท่านั่นใช่ไหมค่ะ  คุณไอท์แลนด์" ไอท์แลนด์ถึงกับหน้าเสียหน่อยๆ แต่ก็ยังคงเก็กหน้าขรึมเอาไว้

         "เสนาธิการดาเนียฉลาดจังนะครับ ผมยังคิดไม่ได้เลยนะเนี่ย ไวมิลนายมีน้องฉลาดขนาดนี้สบายแย่เลยนะเนี่ย"ชาโดว์กล่าวชมตามจริง แล้วก็ยังสามารถกู้หน้าให้ไอท์แลนด์ได้อีกด้วย

         "แต่ผมข้องใจอยู่นะ แล้วเราจะสามารถตรวจสอบวงเวทย์ได้ แต่จะชี้ตัวคนร้ายยังไง"คิโอรุที่เงียบอยู่นานเอ่ยถามขึ้น ซึ่งซึกิดกะก็ตอบแทนดาเนียให้

         "การที่จะสามารถสร้างวงเวทย์ขึ้นมานั่น จำเป็นต้องเสีย เลือด และไอเวทจำนวนมหาศาล ด้วยพลังเวทมนต์ของพวกเราการที่จะตามรอย หาผู้เป็นเจ้าของไอเวทนั่นง่ายมากเลยหละค่ะ"...ห๊ะ มีเวทย์มนต์แบบนั่นด้วยหรอฉันไม่เคยรู้เลยนะเนี่ย...ฉันและซาซาริทำตาโตเท่าไข่ห่าน เพราะว่าไม่เคยได้ยินมาก่อนว่ามีคนที่สามารถตรวจสอบไอเวทได้ด้วย แต่ทว่า คนที่ทำได้นั่นกลับอยู่ข้างๆพวกฉันนี่เอง

         "งั้น คงรู้หน้าที่กันแล้วซิเนอะ เลิกประชุมได้ก็แล้วกัน"ทุกคนลุกขึ้นแล้วค่อยเดินแยกออกไปพวกทีมไร้ฟ้าก็กำลังตกลงว่าจะกลับไปพักผ่อนกัน ให้ทีมพันปี ออกไปสืบเรื่องดูกันก่อน แล้วค่อยตามสมทบทีหลัง ช่างเป็นวิธีที่ สบาย.. เอ๊ย รอบคอบจริงๆ

         แต่ว่าก่อนที่ทุกคนจะกลับ ผมดันเผลอไปเหยียบเท้าไออันธพาลของโรงเรียนเข้าให้ แล้วตอนนั่นผมก็ไม่ได้อยู่กับพวกพีๆซะด้วยเพราะแยกจะไปเข้าห้องน้ำ

        "เฮ้ย ไอเปี๊ยก กล้าเหยียบเท้าข้าหรอวะ แกอยู่ทีมอะไรกันฟระ"นักเลงเผ่าออร์คร่างบึกบึนตะคอก ออร์คตนนั่นมีแขนเพียงข้างเดียว

        "ร...ไร้ฟ้าครับ"ผมตอบอย่างตะกุกตะกัก เจ้าออร์คตัวเขียวเมื่อได้ยินชื่อทีมก็เหมือนฉุนขึ้นทันที แล้วพรรคพวกของมันที่อยู่ใกล้ๆ เมื่อได้ยินก็ลุกขึ้นฮือ

        "พวกไร้ฟ้างั้นหรอ ไม่รู้เลยนะเนี่ยว่าเจ้า ดารคเอลฟ์หน้าขาวนั่น รับเด็กเข้าทีมด้วย"พรรคพวกของมันคนหนึ่งเอ่ยขึ้นมา

         "แกรู้ไหม ว่าไอหัวหน้าทีมแก ไอไวมิลนั่นหนะ มันบังอาจตัดแขนข้าขาด เห็นไหม!"ออร์คตนนั่นชูแขนข้างที่ขาดให้ผมและซาซาริดูเป็นขวัญตา ...พี่ไวมิลเอ๋ย~ ทำไมพี่ไปทำกับเขาอย่างง้านนน เกิดเขาอยากได้แขนใหม่ขึ้นมาทำไงเนี่ย...

         "งั้นในเมื่อมาแล้วข้าก็ขอแขนพวกเอ็งเลยหละกัน ถ้าโทษก็ไปโทษไอไวมิลมันนะ"
...หือๆ หือๆ พี่คร้าบ อย่าเอาแขนผมไปเลย แขนผมมันเล็กเชื่อมกับของพี่ไม่ได้หรอกน่า หือๆ...

         แต่ยังไม่ทันที่ออร์คตนนั่นจะจามขวานลงสับมือพวกเขา ก็มีคทารูปหัวกะโหลกอันนึงขวางเอาไว้

          "แกล้งเด็กไม่ดีนะ ฉันขอเตือน"ผู้เป็นเจ้าของคทาปิศาจผู้มีเขาแพะบนหัวกล่าว เขาคือชาโดว์

           "แก~"ออร์คตนนั่นมองชาโดว์อย่างกับจะกินเลือดเนื้อแต่ทันใดนั่น

          ฟิ่ว เฉือก! มีดบินลอยมาไกลตัดแขนของออร์คตนนั่นอีกข้างนึงที่ยังไม่ขาด ให้กลายเป็นออร์คไร้แขน เลือดพุ่งกระจายเป็นน้ำพุ ออร์คตนนั่นร้องครวญด้วยความโกรธ

           "แกมีปัญหากับน้องๆฉันหรอ"สมาชิคในทีมไร้ฟ้าทุกคน และ สมาชิคในทีมพันปีเดินฝ่าวงล้อมเข้ามา และฝมือมีดสั้นนั่นคงเป็นใครไปไม่ได้นอกจากไอคนที่เป็นนัฃกฆ่าแต่ไม่มีแววนักฆ่าเลยซักนิ๊ด

            "อ๊าคค แก ไอ... ไอ... ไอเจ้าไวมิล แก..."มันครวญครางพยายามหยุดบาดแผลแต่มือมันด้วนทั้งสองข้าง พรรคพวกที่เหลือก็พากันหนีกระจายไปหมดแล้วเมื่อเห็นชาโดว์ที่ กำลังทำให้คทารวมรวบพลังมืดเอาไว้ แล้วมันก็รีบแผ่นแน่บ ตามเพื่อนฝูงไปเนื่องจากไม่อยากกลายเป็นคนไม่มีแขนขา

            "วู้ว~ ไปไวเร็วจัง สุดหล่อยังไม่ได้โชว์สเต็ปแด๊นให้สาวๆดูเลยนะเนี่ย"    โคโกโนสพูดรัวลิ้น แต่ชาโดว์ที่กำลังรวมพลังมืดอยู่นั่นก็เกิดอาการหมั่นไส้ขึ้นมาร่ายสายฟ้าผ่าใส่โคโกโนสจนผมฟูยิ่งกว่าทรงอลัฟโฟล่

            "ล้อ เล่ง เฉยๆน่า เจ้านาย"โคโกโนสพูดขณะที่นอนชักกะตุกสิ้นท่า




             "นี่แหนะ ลูกเตะไซค์คิก ย้าก!!!~"
 
             "ไม่ยอมแพ้หรอกน่า เอานี่ไป ท่าไม้ตายกิงเรียวคิ"
 
             "อ๊าค ไม่นะฉันแพ้หรอว่ะ"โอกิโตะร้องออกมาอย่างหัวเสียเมื่อเล่นเกมส์ปัญญาอ่อนแพ้ซาซาริ

             "ช่วยไม่ได้นี่น่า นายกระจอกเอง ฮ่าๆ"ซาซาริหัวเราะอย่างผู้มีชัย แล้วเอื้อมมือไปหยิบขนมกินอย่างสบายใจเฉิบ ส่วนคนอื่นๆก็ ทำอะไรตามปกติ พี่ๆผู้หญิงก็ทำงานเอกสารที่ใครบางคนไม่ยอมทำ คาซึมะก็นั่งเช็ดดาบ ส่วนพี่ไวมิลก็เล่นกีตาร์อยู่คนเดียว
ส่วนมหนะหรอ ก็นั่งอ่านหนังสือ 'ศาสตร์เวทย์มนต์ขั้นกลางแบบประยุกต์'  ที่เขียนขึ้นโดย พี่ๆผู้หญิงทั้งสามนั่นเอง ผมพลิกอ่านหนังสือเล่มนี้ไปเรื่อยๆ

             "เวทย์มนต์ที่สามารถผสานกับพลังวิญญาณ"ผมอ่านคำนั่นขึ้นมาเบาๆ ผมรีบพลิกอ่านในทันที 'พลังวิญญาณเป็นศาสตร์ที่ใช้พลังงานจิตของวิญญาณไม่ว่าจะเป็นของผู้ใช้ หรือพลังวิญญาณของผู้อื่น แล้วจะแสดงผลออกมาเป็นความสามารถของวิญญาณนั่นๆ ซึ่งสามารถถ่ายทอดพลังวิญญาณ ไปยังสิ่งต่างๆได้ ไม่ว่าจะเป็นอาวุธ ร่างกาย หรืออะไรก็ตาม และการที่จะเอาเวทย์มนต์ผสานกับวิญญาณนั่น จำเป็นต้องเป็นเวทย์มนต์สายเสริมพลัง เช่นเวทย์มนต์เกราะทองคำ เวทย์มนต์ปีกนภาเป็นต้น โดยการที่จะสามารถผสานพลังวิญญาณ กับเวทย์มนต์ได้จำเป็นต้องใช้วงเวทย์ และกินไอเวทมาก ทำให้มีผู้ใช้เวทย์มนต์ผสานนี้ได้น้อยมาก แต่ถ้าใช้ศาสตร์นี้ได้ผู้ใช้จะมีพลังวิญญาณที่แข็งแกร่ง พลังวิญญาณจะได้ความสามารถที่เพิ่มขึ้น เช่นพลังวิญญาณที่ใช้พลังของธาตุมืด เมื่อได้เวทมนต์ธาตุแสงเข้าไปก็สามารถใช้พลังธาตแสงได้ วิธีการผสานเวทมนต์ คือ'

            ปิ๊ป~ปิ๊ป