เดี๋ยวจาลงต่อและ

บทที่ 7 พลังวิญญาณ!!!!!!!!!!

ปิ๊บ~ปิ๊บ เสียงเทรเซอร์ของไวมิลดังขึ้น แล้วก็ปรากฎภาพโฮโลแกรมสามมิติปรากฏร่างของชาโดว์ยิ้มเย็นให้ทุกคน

           "ก็ไม่อยากขัดจังหวะการใช้ชีวิตหรอกนะ แต่พวกนายรีบมาดูดีกว่า ที่นคร เอโครโปลิส ยิ่งเร็วยิ่งดี"แล้วสัญญาณภาพโฮโลแกรมก็หายไป เมื่อทุกคนเห็นภาพดังนั่นก็รีบขึ้นเรือเหาะ ป้ายหน้า นครเอโครโปลิส มหานครแห่งเอโครเนีย

            หลังจากที่ขึ้นเรือเหาะด้วยความเร็วสูงมาจนถึงนครเอโครโปลิส ทุกคนรีบไปยังที่พิพิธพันธ์ที่เคยเกิดเหตุการขโมยรูปปั้นในทันที พวกทีมพันปีที่คอยอยู่ก็กำลังพูดคุยคาดเดาสถานการณ์ที่เกิดขึ้น พวกตำรวจก็กำลังหาข้อสันนิฐาน บ้างก็ตรวจเช็คโน่นนี่

             "มา แล้วหรอ พวกนายรีบมาดูนี่ดีกว่า"ชาโดว์พาพวกเขาไปดูสิ่งบางอย่าง เป็นภาพวาดวงกลมขนาดใหญ่ ภายในวงกลมมีอักขระโบราณอยู่เต็มไป นี้น่าจะเป็นวงเวทที่ดาเนียว่า เพราะเกิดมาเขาก็เคยเห็นวงเวทเป็นครั้งแรก ตรงกลางวงเวทมีขวดใสใบหนึ่ง ภายในมีฟองอากาศสีดำอยู่เต็มไปหมด

             "วงเวทมีพันธสัญญาเลือด"ดาเนียเอ่ยขึ้นเบาๆ ทกคนทำหน้าครุ่นคิดอยู่พักนึง แล้วซึกิโกะก็หันไปถามชาโดว์

             "ตอนพวกนายมามีพันธสัญญาเลือดอยู่ไหม"ทุกคนในทีมพันปีส่ายหน้า บ่งบอกสีหน้าถึงความฉงน

             "พี่ครับๆ พันธสัญญาเลือดคืออะไรหรอครับ"ซาซาริที่ไม่รู้เรื่องเกี่ยวกับวงเวทหันไปถาม ดาเนียด้วยความอยากรู้

             "พันธสัญญาเลือด คือพันธะ ที่จะกระทำต่อวงเวทให้ไม่มีใครสามารถกระทำอะไรต่อวงเวทได้เลย ซึ่งพันธนี้เป็นการผสานวิญญาณกับเวทย์มนต์เข้าไปในวงเวทย์นั่นเอง"ดาเนีย อธิบาย ผมลองเอามือไปจับวงเวทดู แต่ปรากฏว่ามีพลังบางอย่างผลักผมออกมาอย่างแรง ตอนนี้รู้ได้อย่างเดียวว่า เจ็บก้นชะมัด

              "ดาเนีย เอมีน รู้ใช่ไหม"ซึกิโกะสะบัดพัดขนนกในมือไปมา เป็นสัญญาณให้ทั้งสองสาวเตรียมร่ายมนต์ เอมีนพยักหน้าหงึกหงึก แล้วควานหาของในกระเป๋าเป้ของตน ดาเนียและ ซึกิโกะ ก็กำลังร่ายเวทอะไรซักอย่าง แล้วก็ค่อยๆปรากฎเป็นรูปร่างวงกลมขนาดใหญ่ล้อมวงเวทที่ทำพันธะเลือด

               "วงแหวนพร้อมแล้ว"ทั้งสองกล่าวพร้อมกัน เอมีนก็หยิบเอาหนังสือเล่มนึงออกมาจากกระเป๋าเป้  หนังสือเล่มนั่นมีลักษณะ พิเศษตรงที่ หนังสือเล่มนี้มีล็อคและหน้าปกก็เหมือนถูกทำจากหนังสัตว์ประหลาดที่มีเกล็ด สีแดง

               "อืม"เอมีนพลิกหน้าไปเรื่อยๆ หน้าแต่ละหน้ามีแต่รูปภาพของวงเวทต่างๆนาๆ และหยุดตรงที่หน้าที่เป็นรูปวง เวทสีแดงภายในมีอักขระแปลกๆเต็มไปหมด

               "ข้า เอมีน ซารานี"เอมีนกล่าวขึ้นพร้อมกัดนิ้วตัวเองให้เลือดออกแล้วป้ายเลือดลงบน กระดาษ หลังจากนั่น เอมีนก็เริ่มท่องมนต์ออกมา วงเวทในหนังสือก็เริ่มเรืองแสงขึ้นมา และเลือดที่ป้ายลงไป ก็เหมือนโดนกระดาษกลืนเข้าไป ทันใดนั่นวงแหวนที่ซึกิโกะและดาเนียสร้างไว้ก็เริ่มมีเส้นพลังเวทก่อตัวและ ค่อยต่อกันเป็นอักขระวงเวทเหมือนกับวงเวทในหนังสือของเอมีน หลังจากที่วงเวท ก็รูปจนเสร็จ วงเวทนั่นก็ค่อยๆลอยทับกับวงเวทอันเก่า

                "ได้แล้ว"เอมีนปิดหนังสือและเดินผ่านวงเวทเข้าไปโดยที่ไม่ได้รับอันตรายอะไร เลยซักนิดเอาขวดใสใบนั่นขึ้นมาดู

                "ที่เหลือก็แค่เอาสิ่งนี้ไปพิสูจน์ DNA หละนะ"เอมีนส่งขวดใบเล็กให้แก่ชาโดว์แล้วเธอก็เข่าอ่อนทรุดตัลงไปกองกับพื้น ทุกคนช่วยกันพยุง เอมีนออกมาจากวงเวท

                 "ไม่เป็นไร ฉันไม่เป็นไร วงเวทสลายพันธนี่กินไอเวทฉันเยอะมากไปเฉยๆ"เอมีนพยายามลุกตัวขึ้น

                   "พี่ครับทำไมต้องตรวจสอบ DNA ด้วย"ผมสะกิดถามพี่ดาเนียที่อยู่ข้างๆ เธอยิ้มและตอบกลับมา

                   "เพราะว่าข้างในนั่นมีเลือด ของผู้ใช้วงเวทอยู่ไงหละ"พลันทันใดนั่นวงเวทก็สั่นสะเทือน ลำแสงมากมายออกมาจากวงเวท

                   "เฮ้ย! อะไรเนี่ย"

                   "ถอยออกมาก่อน!"
 
                   "น..นั่นมัน"นายตำรวจหลายนายตะโกนขึ้น พวกเราทุกคนรีบเดินออกห่างจากวงเวทของเอมีน

                   "นั่น เซอเบอร์รัส นี่"

สัตว์ประหลาดตัวใหญ่มหึมา มีหน้าตาคล้าย สุนัขสีดำมะเมื่อม หัวทั้งสามของมัน จ้องมองทุกคนด้วย สายตาที่ไม่เป็นมิตร

                   "กรร... พวกแก! ปลดพันธเลือดของนายข้าได้อย่างนั่นรึ"เซอเบอร์รัสคำรามกึกก้องไปทั่ว ตาสี แดงฉานของมันจ้องเอมีนตาเป็นมัน

                   "กรร..."เซอเบอรัสสามหัวพุ่งทะยานเข้าหมายปลิดชีพเอมีน แต่ทว่ากลับถูกโอกิโตะที่อยู่ใกล้ ใช้ทวนปัดได้อย่างฉิวเฉียด พวกตำรวจก็พากันระดมยิงเซอเบอรัสกันห่าใหญ่ มันส่ายหัวไปมาและพยายามจะเข้าโจมตีพวกตำรวจที่กำลังยิงปืนใส่มัน แต่ทว่ามันก็ยังโดน ชาโดว์ร่ายเวทสายฟ้าใส่เข้าที่หัวตรงกลางอย่างจัง และเฮเลนก็ถือดาบขนาดใหญ่ขวางมันไว้อีก

                   "ฝากไว้ก่อนเถอะพวกแก ข้าจะกลับมาเอาคืนแน่"เซอเบอรัสแยกเขี้ยววาววับ แล้วหายไปพร้อมกับอากาศธาตุ

                   "ไปแล้ว"

                   "เจ้าเซอเบอร์รัสนั่นเป็น โซล (Soul)งั้นหรอ"คิโอรุกล่าวแล้วมองซากวงเวทที่ถูกเซอเบอร์รัสทำลาย

                    "น่า จะใช่ ผู้ทำพันธะอาจให้โซลของมันเฝ้าวงเวทไว้"ไอท์แลนด์ตอบแล้วหันกลับมามองที่เอ มีน

                    "ใช่แน่ๆ เลยหละ"เอมีนกล่าวสนับสนุน ชาโดว์ฟังคำพูดของทั้งสามแล้วทำหน้าครุ่นคิดและสั่งการกับหุ่นยนต์จักกล

                    "XIO วิเคราะห์ข้อมูลศัตรู"เจ้าหุ่นยนต์จักรกลพยักหน้าเล็กน้อย แล้วทันใดนั่นก็มี แผงข้อมูล สามมิติขึ้นมาแสดงข้อมูลของเจ้าเซอเบอร์รัส

                    "วิเคราะห์ข้อมูล เซอเบอรัส วิญญาณธาตุ ไฟ-มืด เจ้าของ ไม่ทราบ
ถิ่น กำเนิด ไม่ทราบ สถานะ วิญญาณ"XIO ตอบพร้อมหายใจเสียงดังฝืดฝาด

                    "โซลจริงๆ ด้วย"คาซึมะกล่าวเย็น

                    "อืม~ ก็นะ ก้คงต้องไปตรวจ DNA อไรนั่นก่อนแล้วค่อยมาเคลียร์กันที่หลังก็แล้วกัน"ไวมิลหาววอด

                    "อือ"ทุกคนพยักหน้าและทยอยกันไปทำหน้าที่ของตน

                   




                   "เอาหละได้ผล DNA มาแล้ว"เฮเลนหยิบกระดาษแผ่นนึงขึ้นมาจากเครื่องตรวจสอบ

                    "เจ้าของ DNA ชื่อเคออส รันโดว์ เป็นชนเผ่าเทพ อายุ 26 ปี เป็นคนไม่มีงานทำ แต่สามารถด้านพลังเวทย์และพลังวิญญาณใช้ พลังเวทย์ของเขาจัดได้ว่าสูง แต่พลังวิญญาณนั่นแย่มาก และก็ไม่รู้ข้อมูลอื่นนอกจากนั่น ไม่ว่าเกิดที่ไหน ญาติพี่น้องเป็นใคร"เฮเลนยื่นกระดาษให้ดาเนียอ่าน

                     "อืม แล้วเทรเซอร์หาตัวเขาได้ไหม"คาซึมะกล่าวถามเฮเลน ด้วยน้ำเสียงเย็นเช่นเคย

                      "กำลังโหลดข้อมูลอยู่" เฮเลนกล่าวเสียงเรียบกลับแล้วยกเทรเซอร์เพื่อดู ข้อมูลที่ตนใส่ลงไป หลังจากนั่นไม่นาน ก็มีสัญญาณดังขึ้น เฮเลนยกเทรเซอร์ขึ้นมาดูอีกครั้ง และฉายภาพโฮโลแกรมเป็นรูปแผนที่โลก และมีจุดสีแดงๆ และกลุ่มจุดสีน้ำเงืน

                      "นี่ไง เป้าหมายของเรา"เฮเลนจิ้มภาพโอโลแกรมไปที่จุดสีแดง

                      "แล้วมันอยู่ที่ไหนหละ ว้าว!"โครโกโนสตะโกนเสียงดังและเริ่มบ้าอีกครั้ง และก็สลบเหมือดไปอีกครั้ง

                      "ตอนนี้ เขาอยู่ที่..."เฮเลนเว้นวรรคเพื่อให้ตื่นเต้น

                      "นคร แห่งคนตาย เดทธ์ซิตี้"
     
                       ทุกคนเมื่อได้ยินชื่อสถานที่ก็เกิดอารายตายอยาก บ้างก็ส่ายหน้า บ้างก็บ่นพึมพำว่าทำไมต้องที่นั่น ยกเว้นแค่โครโกโนสที่ยังนอนสลบไร้สติ

                      "ก็ นะ ป้ายหน้า เดทธ์ซิตี้ เห้อ~"







                       ใน ห้องสีขาวโผลน ที่อยู่ยอดบนหอคอยที่สูงที่สุดของโรงเรียนฟรอนเทเชียชายชราผู้เป็นใหญ่ ที่สุดแห่งฟรอนเทเชียจ้องมองกระดาษที่ฉายภาพกลุ่มไร้ฟ้าและพันปี ทำหน้าเซ็งเป็นหมาหง่อย

                        "ท่านผ.อ. พวกนั่นต้องไปเดทซิตี้งั้นหรอครับ"เสียงหนึ่งจากบุรุษผู้สวมชุดสีดำทมิฬ ใบหน้าของเขามีรอยแผลเป็น เป็นทางยาวกลางหน้า

                         "หึๆ สนุกแน่งานนี้ สงสัยคงได้เห็นพวกนี้วิ่งหนีซอมบี้กันให้จ้าละหวั่นแน่ ฮ่าๆๆ ฮ่าๆๆ ฮ่าๆๆ "ชายชราหัวเราะอย่างรื่นเริง ขณะที่ชายชุดดำทำส่ายหน้าอย่างระอา และค่อยๆ เขยิบหนีกลัวติดโรคจากท่านผ.อ.



 

                         เมือง ที่เงียบสงัด เงียบ เงียบเกินไป ต้นไม้ตายแล้วบิดเกลียวก่อตัวเป็นรูปร่างแปลกๆ บ้านเรือนทุกที่ทรุดโทรมไม่มีชิ้นดี ไม่มีเสียงหรือ สิ่งมีชีวิตอื่นนอกจากพวกเรา
ตอนนี้พวกเราได้มาถึงเดทธ์ซิตี้แล้ว สภาพแต่หละคนหนะหรอพวกผู้หญิงที่ขวัญอ่อนก็พากันหลบหลังโอกิโตะและคาซึมะกัน หมดส่วนพวกผู้ชายทีใจไม่กล้าก็สั่นสู้บ้างสั่นกลัวบ้าง
                          ...เหอๆ ซาซารินายช่างปอดจริงๆ ไปหลบหลังคาซึมะแบบนั่น สู้ฉันก็ไม่ได้ หลบหลังโอกิโตะสบายใจ เอ๊ะยังไงหว่า... เดี๋ยวผมจะบอกให้ฟังว่าเดทธ์ซิตี้นั่นน่ากลัวยังไง เดทธ์ซิตี้เป็นนครที่รวมเอาเหล่าอมนุษย์ หรือเหล่าอเผ่าพันธ์อื่นทั้งหลาย ที่ตายแล้วไม่ยอมไปที่ไลฟ์สตรีมเป็นวิญญาณที่เกิดจากความแค้นฝังใจ และจะถูกส่งมาที่เดททธ์ซิตี้ วิญญาณเหล่านั่นจะกลายเป็นซอมบี้ที่ไม่มีวันตาย เรื่องหน้าตานั่น เหอะๆ ถ้าหนังเรื่องไหนต้องการทำหนังผีหละก็มาที่นี่ได้เลย แต่ไม่รู้ว่าจะมีชีวิตกลับมารึป่าวนะ

                           "น...นี่ เฮเลนหมอนั่น ย...อยู่ไหนอะ"ไอท์แลนด์พูดเสียงสั่นตอนนี้มือไม้ของเขาเย็นเฉียบไปหมดแล้ว

                           "ป...แปป แปปนะ"เฮเลนเช็คเทรเซอร์ให้เสียงเบาที่สุด แล้วตอบกลับเสียงสั่นไปว่า

                           "ห...ห่างจาก เราไป 5 กิโลเมตร ทิศเหนือ"

                           "พ....พี่ ว...ไวมิล พี่ ม...ไม่ไปดู ล...ลาดเลาหน่อยหรอ"ดาเนียที่กอดขาคาซึมะอยู่กับผมกล่าวขึ้น    ไวมิล หันหน้ามามองดาเนียแล้วยิ้มเจื่อนๆแล้วค่อยๆใช้มือสั่นๆ หยิบยันต์นักพรตเต๋าออกมาร่ายมนต์อะไรบางอย่าง สงสัยคงเป็นมนต์กันผี และควงมีดกระโดด ไต่กำแพงหายไป  หลังจากนั้นทุกคนก็ค่อยๆเดินไปตามทางเรื่อยๆ ระหว่างทางก็มี เสียงหมาหอน นกแสก หรือเสียงโหยหวนดังมาเป็นระยะๆ

                           "ฮือๆ เสียงมันดังมาตลอดเลยอ่ะ พวกเรากลับกันเถอะนะ"เฮเลนที่ตามหลังชาโดว์ติดๆกล่าวด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ หลายๆคนรีบพยักหน้าเห็นด้วย อย่างทันถ่วงที

                           "มา จนถึงขนาดนี้แล้วจะกลับทำไมเล่า"โอกิโตะกล่าวอย่างหึกเหิม
                           

                           "อ๊าก.... กกก"เสียงโหยหวนดังขึ้น เรื่อยๆ ทุกคนรีบหันไปดูต้นเสียงปรากฏเหล่าผีดิบจำนวนมากมาย กรูเข้ามาที่พวกเขา

                           "มากันแล้ว ทุกคนพร้อม"โอกิโตะและคาซึมะตั้งกระบวนท่าโจมตีในทันทีทุกคน ที่พึ่งได้สติรีบเอาอาวุธของตนออกมาเตรียมพร้อม ด้วยท่าทีกล้าๆกลัวๆ

                           "จำ ไว้นะ พวกนี้จะไม่ตายด้วยการโจมตีธรรมดา ต้องส่งวิญญาณพวกนี้ไปเกิดใหม่หรือไม่ก็ต้อง กำจัดวิญญาณพวกมันทิ้ง" หลัจากที่ไอร์แลนด์เตือนทุกคนเสร็จก็ชูไม้กางเขนขนาดใหญ่ขึ้น พลางท่องมนต์อะไรซักอย่าง

                           "Justice Law กฏแห่งความยุติธรรม"ไอร์แลนด์ปักไม้กางเขนขนาดใหญ่ลงกำพื้นเกิดลำแสงวาบผ่าน ออกจากไม้กางเขนพุ่งเข้าโจมตีเหล่าผีดิบที่กรูเข้ามา ให้สลายไปทีละตัว และเมื่อสลายไปก็จะกลายเป็นวิญญาณจางๆ บินไปทั่วเพื่อหาร่างใหม่หรือไปเกิดใหม่

                           "Soul Out"คาซึมะและโอกิโตะตะโกนขึ้นมา หลังจากนั้นก็มีร่างของวิญญาณ ออกมาจากทั้งสอง ของโอกิโตะ ออกมาเป็นกระทิงใส่ชุดเกราะเหล็กทั้งตัว ยืนสองขาได้เหมือนคน ในมือถือทวนขนาดใหญ่เท่าตัว ส่วนของคาซึมะออกมาเป็นจิ้งจอกสีทองอร่าม มีทั้งหมด 4 หางมีสร้อยคอเป็นลูกประคำเรียงรายอยู่มากมาย

                            "ไม่ได้ยืดแข้ง ยืดขามานานสนิมมันกินหมด เจ้านี่ไม่รับผิดชอบเลยนะโอกิโตะ"กระทิงเหล็กกล่าวกลับอัศวินหนุ่มด้วย น้ำเสียง ดุดัน แต่อัศวินหนุ่มกลับยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์

                            "ที่ ฉันเรียกนายออกมาเพราะจำเป็นต่างหาก ไม่งั้นฉันไม่เรียกไอกระทิงเฒ่าออกมาให้ เป็นภาระหรอกเฟ้ย"โอกิโตะกระชับทวนแน่นและวิ่งเข้าไล่ฟาดฟันฝูงผีดิบ โดยมีกระทิงเหล็กคอยช่วยโจมตี และกัดกินวิญญาณที่จะไปหาร่างใหม่เรื่อยๆ

                            "เราก็ไปลุยกับเขาบ้างสิ เอมีน ขอเปลี่ยนธาตุของดาบให้เป็น คาร์บอนที่แข็งๆหน่อย"คาซึมะชักดาบซามูไรของตัวเองออกมา และเอมีนก็ค่อยๆ พลิกหนังสือร่ายวงเวทย์ เปลี่ยนธาตุจากดาบเหล็กกล้าให้เป็น เพชร ประกายแวววาว

                             "ขอบใจ แล้วก็ ซายะ ซาซาริ ทำตัวให้มีประโยชน์หน่อยสิ"
เมื่อผมได้ยินดังนั้นก็รีบร่ายเวท เรียกสัตว์อสูรเข้าไปตะลุมบอนในทันที





       

                             "ตรงนี้แหละ"นักฆ่าหนุ่มกระโดดจากหลังคาบ้านอันเก่าคร่ำคร่าลงมาสู่ลานตรง กลางของเมือง ที่ตอนนี้มีแต่เศษฝุ่นและดินทราย

                             "มา คนเดียวเองหรอ"นักฆ่าหนุ่มยิ้มแยกเขี้ยว โดยไม่ได้หันไปมองต้นเสียง

                             "แก เองหรอที่ทำให้เรื่องยุ่งยาก ฉันว่าส่งรูปปั้นคืนมา แล้วรีบไปอยู่ในคุกจะดีกว่ามั้ง"นักฆ่าหนุ่มแสยะยิ้มที่มุมปากเหมือนต้องการ จะหยั่งเชิงอีกฝ่าย

                             "คนของ ฟรอนเทเชียหรอ ไม่น่าแปลกที่หาข้าเจอ"อีกฝ่ายลุกขึ้นเผยให้เห็นร่างกายอันบึกบึนของบุรุษใน ตา สีแดงฉานดั่งเลือดจ้องมองนักฆ่าหนุ่มเหมือนเหยื่ออันโอชะ  ที่หลังของบุรุษผู้นั่น มีปีกสีขาวแผ่สยายอย่างงดงาม

                             "รู้ไว้ซะด้วย ไอหนุ่ม คนอย่างฉันที่ได้ฉายาว่า 'เทพแห่งเลือด'ไม่มีวันแพ้ใครได้หรอก รู้ไหมว่าฉันชนะราชันย์คมเขี้ยวที่เขา ว่าเก่งนักเก่งหนาด้วย ซึ้งดูท่าแกคงจะไม่รู้จัก ไหนแกหันหน้ามาให้ข้าดูหน่อยสิ"ชายเผ่าพันะเทพกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก แต่นักฆ่าหนุ่มกลับยิ้มตอบไปว่า

                             "ราชันย์แห่งคมเขี้ยวหรอ ถ้าฉันเป็นแหละราชันย์แห่งคมเขี้ยวของแท้"นักฆ่าหนุ่มยิ้มแยกเขี้ยว อย่างสะใจ

                             "ไร้สาระ เจ้าบ้าไวมิลนั่นจะอยู่นี่ได้อย่างไร อีกอย่างเจ้านั่นมันผมสั้นต่างหาก แต่เจ้าหนะผมยาวยังกะอะไร อย่ามาหรอกข้าซะให้ยากเลย ไหนหันหน้ามาให้ดูหน่อยสิจะได้วาดรูปฝังสุสานถูก"เทพแห่งเลือด หัวเราะเชิงเหยียดหยาม

                             "อยากเห็นหน้าฉันขนาดนั่นเลยหรอ"นักฆ่าหนุ่มหันหน้ามาอย่างช้าๆ และแสยะยิ้ม อย่างเจ้าเล่ห์

ฮาแตกเหอ ๆ