ขุดๆๆๆๆ

(แ้ก้)ยังมีต่อเรอะ รอดู= =
ใช่ ต้องขอบคุณแกนะ ไม่งั้นชั้นก็ไม่ได้มาแต่งนี้ยายในบอร์ดนี้ ขอบใจนะ.....
[/quote]
จ้า ลูกศิษย์สุดที่เลิฟของชั้น=w=

อาจจะสั้นไปนิดเนื่องจากไปเล่งคนแต่ง


มันเลยขว้างสมุดไส่

สนุกโอ้วมีบู๊ด้วย

จ้า ลูกศิษย์สุดที่เลิฟของชั้น=w=

[/quote]

โอ้ววว ศิษย์พี่เกิ้ล!!~

บทที่ 5 ภารกิจช่วยนักโทษแหกคุก 2 !!!!!!!!!!!


ณ คุกคอเซอร์ คุกที่ขึ้นชื่อที่สุดในดินแดนออร์ค บัดนี้มีเสียงสัญญาณดังโหวกเหวกเหล่าทหารออร์คแบกอาวุธโยธาปกรณ์มากมาย วิ่งกรูกันไปที่จุดเกิดเหตุ
บุรุษในห้องขังผู้หนึ่งมองเหล่าผู้คุมอย่างฉงน เขาลูบเคราตนเองเบาๆ มองดูพวกนั้นวิ่งผ่านห้องขังของเขาจนหมด แล้วทันใดนั้น

     "คุณสเวนใช่ไหมค่ะ?"เขาหันหลังไปดูต้นเสียง หญิงสาวอายุราวๆ 18 - 19 ปีใส่ชุดสีดำทมิฬ และดาร์คเอลฟ์ที่มีผิวสีขาว ไม่เหมือนดาร์คเอลฟ์ที่ผิวคล้ำ ที่หน้าแปลกที่สุดก็คือพวกเขามาที่นี้ได้ยังไง นี้คือคุกคอร์เซอร์ที่เลื่องชื่อที่สุดในชนเผ่าออร์คและเป็นที่ยอมรับจากทั่วโลกนะ แต่พวกคนมาใหม่ยิ้มและถามเขาอีกรอบ


     "ประทานโทษนะคะ คุณใช่คุณสเวน ใช่ไหมค่ะ"เธอคนนั้นถามเขาอีกรอบ หลังจากที่หายอึ่งไปซักพัก

      "ครับ ..เอ่อ พวกคุณเป็นใครกันเข้ามาที่นี้ได้ยังไง แล้วมาหาผมทำไม"สเวนถามรัวเป็นชุด ทั้งสองมองหน้ากันแล้วดาร์คเอลฟ์ตนนั้นก็ตอบอย่างเป็นมิตร

      "พวกเรามาจาก ฟรอนเทเชียครับ เรามีภารกิจที่จะต้องพาคุณออกไปจากที่นี่ และต้องรีบไปเดี๋ยวนี้ครับ"

      "ฟรอนเทเชีย?"

      "ครับ เดี๋ยวค่อยอธิบายที่หลัง"ดาร์คเอลฟ์หนุ่มหยิบมีดขนาดเล็กมาหนึ่งเล่มแล้วค่อยๆ หักเหแสงเลเซอร์ไปทับซ้อนกัน แสงเลเซอร์ ทับซ้อนกันเกิดปฎิกริยาทำให้เกิดการรวนของกระแสไฟฟ้า แล้วกำแพงเลเซอร์ก็หายไป ที่หน้าแปลกคือทำไมมีดใบเล็กนั่นถึงสามารถสะท้อนหักเหแสงเลเซอร์นั่นได้ สร้างความประหลาดใจให้สเวนเป็นอย่างมาก แต่ทันใดนั้น

      "หวี~ หวอ~ "เสียงเตือนภัยดังลั่นห้องขังเหล่าผู้คุมที่ยังเหลือวิ่งมาดูเหตการณ์
ระดมยิงกระสุนอย่างไม่มียั้ง ทั้งสามกระโดหลบไปยังตู้คอนเทเนอร์ที่อยู่ใกล้ๆ
พวกออร์คระดมยิงห่ากระสุนใส่ทั้งสามอย่างไม่หยุดยั้ง ตอนนี้ความหวังก็มีแค่ตู้คอนเทนเนอร์ที่ไม่รู้จะรับแรงกระสุนได้มากเท่าไหร่

      "เอาไงหละทีนี้ หนูบอกพี่แล้วนะว่าอย่าเพิ่งเริ่มลงมือ เป็นเรื่องเลยเห็นไหม"หญิงสาวผมแกละ แว้ดใส่พีชายผู้ไม่เจียมตัวชุดใหญ่ทำให้ไอเจ้าพี่ชายตัวดีต้องขอโทษขอโพยเป็นการใหญ่

      "แหะๆ พี่ขอโทษ ดาเนีย ช่วยๆพี่หน่อยนะนะ เธอฉลาดกว่าพี่เยอะนะช่วยหน่อยนะ"ผู้เป็นพี่ยิ้มแห้งๆ พร้อมส่งสายตาอ้อนวอนสุดๆ ใส่น้องสาวสุดรักของตนและดูท่ามันจะได้ผลอย่างชะงัก

      "ทำไมหนูต้องทำให้พี่ด้วยหละ"ดาเนีสะบัดหน้าหนี

      "ก็ลำพังไอพวกนี้ แปปเดียวก็กลับไปหาไลฟ์สตรีมหมดแล้ว แต่ทว่ามันต้องมีอย่างอื่นอีกแน่อะ แถมเรายังห้ามใช้เวทย์มนต์กับ พลังวิญญาณอีกอะ นะ นะ"ไวมิลยังอ้อนต่อ

      "ก็ได้ แต่พี่ห้ามทำนอกแผนอีกนะ "ดาเนียกล่าวด้วยน้ำเสียงเฉียบขาดแล้วเริ่ม     สารธยายแผนสดให้ผู้เป็นพี่ที่ไม่ค่อยมีความรับผิดชอบฟัง แต่ทันใดนั้น

      ปัง! หัวกระสุนเหล็กกล้าทะลุตู้คอนเทนเนอร์ที่เป็นเกราะกำบังสุดท้ายของพวกเขา เฉียดหัวของสเวนอย่างหวุดหวิด

      "พี่ไวมิล จัดการเลย"ไวมิลพยักหน้าเชิงเข้าใจแล้วกระโดออกจากที่กำบังหลบห่าลูกกระสุน ที่ซัดมาอย่างคล่องแคล่ว เขาปีนขึ้นไปยังห้องขังอีกห้องนึง อย่างรวดเร็วพร้อมปามีดสั้นสวนกลับได้อย่างสวยงาม  และในระหว่างนั้นดาเนียก็กำลังง่วนกับการประดิษฐ์อะไรบางอย่างภายในกระเป๋าใบเล็กใบนั้น กลับมีของอิรุงตุงนังมากมายไปหมด ทั้ง มีดสั้น ขวดยาพิษ แผนที่ ดินปืน กระสุนปืนแมกกาซีน ฯลฯ

      "เฮ้ย!ๆ อย่ามาทางนี้ซิโว้ย เดี๋ยวพวกข้าโดนลูกหลงหมด"คนในห้องขังที่ไวมิลไปยืนอยู่ด้านบน ตะโกนแหกปาก พร้อมหลบลูกกระสุนอย่างเป็นระวิง

      "โทษทีนะ พี่ชาย ลงไปหละนะ"ไวมิลกระโดดลงไปจากบนห้องขัง เหยียบหัวออร์คออร์คที่ออกันอยู่ด้านหน้าแล้วลงใช้มีดสั้นเสียบต้นคอออร์คผู้เคราะห์ร้ายตายอนาถ
เหล่าออร์คที่เหลือ ต่างตกใจยิงกระสุนรัวใส่อย่างไม่มีทิศไม่มีทาง เจ้าไวมิลตัวดีก็หลบวิธีกระสุนได้ราวเห็นภาพหยุด แล้วไอกระสุนเจ้ากรรมก็ชอบที่จะไปยิงโดนเพื่อนตัวเอง
นักหนา

      "กรรรร ไม่ต้องใช้ปืนมันแล้ว ใช้อาวุธระยะใกล้ฆ่ามันเลย!"ออร์คตนหนึ่งพูดออกมาเสียงดัง เขาขว้างปืนกระบอกนั้นทิ้งไปแล้วชักดาบขนาดใหญ่เท่าเลื่อยออกมาไล่ฟันไวมิลที่กระโดดเป็นลิงอย่างไม่ลดละ
ออร์คตนอื่นเมื่อได้เห็นดังนั้นแล้วก็ทิ้งปืนแล้วชักอาวุธมาไล่ฆ่าไวมิลตามกัน

      "พวกพี่ใช้ใกล้ ผมใช้ไกลละกัน"ไวมิลถีบออร์คด้านหน้ากระโดถอยหลังไปไกลแล้วคว้ากีตาร์ที่สะพายหลังมาตลอดออกมา

      "คุณสเวนรีบอุดหูเร็วค่ะ"ดาเนียเมื่อเห็นดังนั้นก็รีบอุดหูตนเองอย่างทันควัน สเวนเมื่อได้ยินดังนั้นก็อุดหูตามอย่าง งงงง หรือว่าไวมิลเล่นกีตาร์ได้ห่วยมาก?

      "บทเพลงล่าวิญญาณ (Hunt SoulSong)" พลันเสียงกีตาร์เริ่มขึ้น เหล่าออร์คทั้งหลายรวมทั้ง นักโทษที่เหลือต่างโอดควรญ อย่างทรมาน เหมือนกับว่าร่างกายจะฉีกขาดออกเป็นสองท่อน แต่ว่าร่างกายกลับยังคงเป็นปกติ ออร์คบางตนเอามืออุดหูเอาไว้แต่ทว่าเหมือนได้ยินเสียงเพลงนั้นดังอยู่ในโสตประสาทหลอกหลอนเหล่าออร์คให้บ้าคลั่ง และค่อยๆตายลงอย่างช้าๆ บทเพลงอันแสนไพเราะเล่นไปเรื่อยๆ ผู้เล่นเป็ชายใส่ชุดสีดำเหมือนกำลังไว้อาลัย เหมือนกับว่านี้กำลังจัดงานศพก็ไม่ปาน

เมื่อเสียงเพลงจบลงสเวนเอามือออกมองดูศพที่กองระเนระนาดแล้วมองไปที่ไวมิลที่กำลังปัดฝุ่นออกจากตัวอย่างไม่ยีหระ

      ...ป..ปิศาจชัดๆ...

      "ดาเนียเธอเตรียมการเสร็จรึยัง"อยู่ๆไวมิลก็กล่าวขึ้นมา
 
      "เสร็จแล้วค่ะ ทำไม หร....อ"ดาเนียเดินออกจากหลังตู้คอนเทนเนอร์เพื่อมาดูเหตการณ์และปรากฎว่า

ออร์คใส่ชุดที่ทำจากหนังสัตว์ทั้งตัวร่างกายซูบผอมไม่เหมือนออร์คตนอื่นถือคทารูปร่างแปลกๆ ยืนล้อมวงทั้งสามกันเป็นสิบๆตน สเวนเดินออกมาดูเหตุการณ์บ้างก็อุทานออกมาว่า

      "อ...ออร์คชาแมน"ออร์คชาแมนคือออร์คที่สามารถใช้เวทย์มนต์ระดับสูงได้         ตามวรรณะของออร์คแล้ว ออร์คชาแมนเป็นออร์คที่เก่งกาจเป็นอันดับสามของชนเผ่าออร์คเลยก็ว่าได้ แล้วนี่ออร์คชาแมนมายืนต่อหน้าพวกเขาเป็นสิบๆตน







      "อีกนิดเดียวจะถึงเป้าหมายแล้ว"คาซึมะกวัดแกว่งดาบด้วยความรวดเร็วพลางหลบหลีกคบอาวุธและห่ากระสุนที่ระดมโจมตีมา

      "ไอพวกเลือดซบเอ๊ย(Blood แปลว่า เลือด อ่านว่า บลัดซบนะครับ)มาไม่หยุดเลยพับผ่าซิ"โอกิโตะก็กำลังยุ่งพลันวัลไม่แพ้กันตะโกนออกมาอย่างเดือดดาลแล้วปล่อยอารมณ์กับออร์คตัวข้างหน้าแหลกเป็นชิ้นๆ

      "ฟ้านภา จงสถิตอยู่ที่ข้า ศรสายฟ้า"ลำศรสายฟ้าพุ่งเข้าโจมตีออร์คตรงหน้าเป็นรอบที่ สามสิบกว่าๆ แต่ทว่า เหล่าออร์คก็ยังคงกรูกันเข้ามาอย่างไม่เคยตายมากขึ้นกว่าเดิม

      "ซาซาริ แกไม่มีเวทย์แรงๆกว่านี้อีกหรอ ใช้เป็นอยู่แค่เวทย์เดียวรึไง"
คำพูดของโอกิโตะทำให้ซาซาริชะงักกึก จะหันไปแย้งก็คงไม่ได้ก็เขาใช้เวทย์เป็นอยู่แค่บทเดียวอย่างที่โอกิโตะว่าจริงๆนั่นแหละ

     "ซายะ ร่ายมนต์เสร็จรึยัง"ซาซาริหันไปดูเพื่อนข้างๆที่กำลังเปิดหนังสือตำราอัญเชิญปิศาจอยู่ ตอนนี้ทุกคนต้องยื้อเอาไว้ให้ได้นานที่สุด เพื่อที่จะได้ให้ซายะเรียกสัตว์อสูรขึ้นมา

     "ข้าแต่เทพเทวี อสูร ด้วยพลังศาสตราอสูรจง ดลบรรดาลพลังให้แก่ข้า ได้โปรดมอบ ผู้รับใช้ผู้ซื่อสัตว์ของท่านให้แก่ข้า ไซคล็อป(Cyclop)"พลันเมื่อร่ายเวทยืจนจบบทแสงสีทองก็เรืองรองขึ้นมาจากพื้นดิน ปรากฏเป็นมือยักษ์ค่อยๆปืนขึ้นมาจากแสงสีทองนั่น ยักษ์ไซคล็อปค่อยๆปรากฎกลายออกมา มันคำรามเสียงดังกึกก้อง ชวนหน้าผวา ตาดวงเดียวของมันมองเหล่าออร์คที่ตอนนี้ตื่นตระหนกเป็นยิ่งนัก พวกออร์คทั้งหลายต่างถอยกรูกันไปคนละทิศคนละทาง ด้วยขนาดที่ว่าออร์คใหญ่แล้วมาเทียบกับไซคล็อปทีก็เหมือนว่าออร์คเป็นเพียงแค่หมาสีเขียวเท่านั่น

     "ไซคล็อป จงจัดการผู้เป็นศัตรูกับเราทั้งหมด"ซายะชี้ไปที่เหล่าออร์คที่พยายามถอยห่าง ยักษ์ไซคล็อปพยักหน้าเชิงเข้าใจ แล้วควงตะบองยักษ์ขนาดเท่าเสาใหญ่ๆ วิ่งเข้าไล่ทุบ พวกออร์คหน้าเขียวตายกันระเนระนาด

     "ดีมาก ไปที่ห้องควบคุมเร็ว"คาซึมะเก็บดาบซามูไรของตนแล้วรีบวิ่งไปยังทางที่มีห้องควบคุมอยู่

     "ประตูล็อค"

     "งั้นหรอ ไซคล็อป"ซายะเรียกเจ้ายักษ์ตาเดียวที่กำลังไล่กวาดพวกออร์คอย่างเมามัน

     "พังประตูที"ซายะชี้ไปที่ประตูบานใหญ่ที่ปิดล็อคอยู่ เหล่าออร์คเมื่อเห็นได้ดังนั้นก็รีบเข้าไปขัดขวางยักษ์ไซคล็อปอย่างกล้าๆกลัวๆ แต่ออร์คกับไซคล็อปจะไปเทียบกันได้ยังไง เพียงแค่ไซคล็อปใช้มืออันใหญ่นั่นปัดเพียงทีเดียวออร์คทั้งหลายก็ได้ไปเยี่ยมเพื่อนเก่าในไลฟ์สตรีมแล้ว    และเมื่อไซคล็อปเดินมาถึงแล้วก็เหวี่ยงตะบองยักษ์สุดแรง

      ตูม! ตะบองเหล็กยักษ์ ปะทะเข้ากับประตูอย่างจัง แต่ก็เกิดสิ่งไม่น่าเชื่อขึ้น เมื่อตะบองเหล็กของไซคล็อปหักออกเป็นเสี่ยงๆ

     ทุกคนได้แต่อ้าปากค้าง ประตูที่ดูเหมือนว่าทำจากเหลฦกธรรมดากลับรับแรงของไซคล็อปที่มีมหาศาลได้ โดยมีเพียงแค่รอยแมวข่วน

     ไซคล็อปเมื่อเห็นว่าประตูไม่ยอมพังก็เกิดอารมณ์เสียทุบ เตะ ต่อย ประตูอย่างรุนแรง จนเกิดอาการคลั่งพังประตูโดยไม่ฟังคำสั่งใครแล้ว ประตูก็ดูเหมือนว่าจะเริ่มมีรอยบุบเพิ่มมากขึ้นแล้ว

       ตูม! ตูม! ตูม! ตูม! กำปั้นหนักต่อยเข้าที่ประตูเหล็ก อย่างรุนแรงจนในที่สุด ประตูเจ้ากรรมก็ค่อยๆพังลงมา พร้อมกับไซคล็อป ที่สลายหายไปเนื่องจากเกิดภาวะคลั่งจนทำให้สติเลื่อนลอย และตายในที่สุด

      "ประตูบ้าอะไรวะเนี่ยถึงกับทำให้ไซคล็อปนักรบตาย"โอกิโตะมองอย่าอึ่งๆกับเศษซากประตูที่สามารถทำให้ไซคล็อปคลั่งจนตาย

       "ยังไงเราก็ทำตามแผนได้แล้ว ที่เหลือก็แค่พังแผนควบคุมแล้วก็ออกจากที่นี่กัน"


      แต่ทว่า เสียงฝีเท้าหนักค่อยๆเดินไล่หลังพวกเขามา

และเจ้าของเสียงฝีเท้านั่นก็คือ  สัตว์ประหลาดร่างยักษ์ที่ขนาดใหญ่กว่าไซคล็อปของซายะซะอีก ขาทั้งสี่และปีกสยายสีดำเข้มของมันมีลักษณะคล้ายมังกรตัวใหญ่อย่างมาก มือหนึ่งถือดาบขนาดใหญ่ อีกมือถือลูกแก้วเวทย์มนต์สีดำสนิท มันแยกเขี้ยววาววับใส่ทั้งสี่ เหมือนแยกเขี้ยวใส่อาหารจานโต

       "ซวยสะแล้ว ดันมาเจอพิทลอร์ด(PitLord)ซะได้"

       "โฮกกก พวกเจ้าคงพร้อมมาเป็นอาหารมื้อเด็ดของข้าแล้วใช่ไหม"นั่นดันพูดได้ด้วย




       ซากศพออร์คชาแมนตายเกลื่อนกลาดไปทั่วบริเวณนั่น สเวนมองดูกองปติมากรรมอย่างเหลือเชื่อ ว่าสิ่งนี้เกิดขึ้นจาก สองคนตรงหน้า แม้แต่เขาที่เรียกได้ว่าเป็นยอดนักรบยังไม่สามารถสู้กับออร์คชาแมนได้เลย แต่ว่าสองคนนี้กลับฆ่าออร์คชาแมนเป็นสิบๆตัวลงอย่างง่ายดาย โดยไม่ใช่เวทย์มนต์หรือพลังวิญญาณ!

      "ซึกิโกะ พวกนั่นทำไมช้าจัง"ไวมิลพูดกับวิทยุสื่อสารที่พกไว้ข้างลำตัว

       'ขอเวลาแปปนะ'เสียงหวานใสดังออกมาจากวิทยุสื่อสาร

       'ไวมิล เกิดเรี่องแล้วหละ'ซึกิโกะตอบด้วยน้ำเสียงไม่สู้ดี

       'รู้สึกว่าด้านนั่นจะเจอกับพิทลอร์ดนะ'

       "พิทลอร์ดเนี่ยนะ! มันมาจากได้ไงกัน พิทลอร์ดอาศัยอยู่แค่ที่หุบเหววินาศ          ทวีปเดมาร็อค(Demarock) ไม่ใช่หรอ"ดาเนียอุทาน เมื่อได้ยินชื่อของเจ้าสัตว์ประหลาด   แสนโหดที่ถือเป็นสัตว์อสูรขั้นร้ายกาจเป็นอันดับต้นๆของโลกเลย แล้วทำไมมาอยู่ที่นี่ได้

        'ฉันไม่รู้ แต่ตอนนี้พวกนั้นแย่มาก จะเอาไงดี'เอมีนพูดแทรกขึ้นมาอย่างร้อนรน ในทีมไร้ฟ้า ผู้ที่สามารถโค่นพิทลอร์ดได้ ก็มีแค่ไวมิลคนเดียวเท่านั่น แล้วพวกนั่นใช้    เวทย์มนต์กับพลังวิญญาณไม่ได้ด้วย

         "สั่งให้หนีออกมาให้เร็วที่สุดตอนนี้เราได้เป้าหมายมาแล้วไม่มีความจำเป็นต้องทำลายระบบแล้ว เดี๋ยวพวกฉันจะพาคุณสเวนออกไปให้เอง"ดาเนียออกคำสั่งผ่านทางวิทยุสื่อสาร แล้วเจ้าหล่อนก็ก็คว้าเอาปืนคู่ประจำตัวออกมา สาดกระสุนเข้าใส่กำแพงพังเป็นรูโหว่เล็กๆ

         "ไปเร็วๆค่ะ"ดาเนียรีบเก็บปืนและกระโดดลงไปทางรูโหว่นั่นอย่างไม่เกรงกลัว ถึงมันจะแค่ชั้น 3 แต่ทว่า ชั้นนึงมันสูง ตั้ง 12 เมตร แล้วนี่ ก็สูงตั้ง 36 เมตร ถ้ากระโดดลงไปคงรอดยาก

         "จะลงไป จ...   เหวอ~"ยังไม่ทันที่จะพูดจบสเวนก็ถูกไวมิลลากตัวกระโดดลงไปทางรูโหว่นั่น ความสูงจากพื้นดินทำให้ใจหายวาบ คิดอย่างเดียวว่าคงไม่รอดแน่ อีกไม่กี่เมตรก็จะถึงพื้นแล้ว

         ฟุบ~ ไวเท่าความคิด ไวมิลลงมายังพื้นด้านล่างแล้วจับตัวเขาไว้ไม่ให้กระแทกลงพื้นอย่างหวุดหวิด

         "แหก แหก น....นึกว่าจะไม่รอดซะแล้ว"สเวนหอบตัวโยนเหมือนพึ่งผ่านสงครามโลกมาหมาดๆ แล้วก็มีหญิงสาวสองคนวิ่งมาทางพวกเขา

         "พวกโอกิโตะออกมาได้หรือยัง"ดาเนียเดินเข้าไปถามผู้หญิงคนนึง
ที่ใส่ชุดสีขาวทั้งตัว
         
         "ยังเลย ตอนนี้พวกนั่นยังพยายามหาทางหนีอยู่"

         "อืม~"







          ตูม! "อย่าหนีซิฟะ มาให้เฉือดดีๆ หน่อยซิฟะ"พิทลอร์ดกล่าวอย่างเดือดดาลแล้ว เสกลูกไฟนับร้อย พุ่งเข้าโจมตีใส่ทั้งสี่ ด้วยความรวดเร็ว

          "เหวอ~"ซาซาริหลบลูกไฟที่พุ่งเข้ามาโจมตีไม่ขาดสาย พยายามหาทางหนีจากไอเจ้าพิทลอร์ด ที่ไล่ฆ่าพวกเขาไม่ยอมหยุด

           "จะทำไงดีเนี่ย"ซายะที่อยู่ข้างๆก็พยายามหลบลูกไฟ ที่พุ่งเข้ามาด้วยความชุลมุนไม่แพ้กัน

           "อยากให้ไอไวมิลอยู่ที่นี่จริงเว้ย ท่าใช้เวทมนต์ได้นะ แก! "โอกิโตะที่กำลังสกัดลูกไฟอยู่ เกิดหึดขึ้นมาวิ่งเข้าไปใช้ทวนไฟพุ่งแทงไปยังที่โขนขาของพิทลอร์ด แต่เนื้อหนังของพิทลอร์ดนั่นแข็งซะยิ่งกว่าเหล็กกล้าเสียอีก

            แต่ทันใดนั่นก็มีแสงพุ่งขึ้นมาจากพื้นดิน เข้าโอบล้อมทั้งสี่เอาไว้

           วูบ~ แล้วตรงหน้าพิทลอร์ดก็ไม่มีอะไรอีกเลย







             วูบ~ ทั้งสี่ปรากฎตัวขึ้นอีกครั้ง ที่ด้านนอกของคุกคอร์เซอร์ แล้วสมาชิกทีมไร้ฟ้าที่เหลือก็เดินมาหาพวกเขาพร้อมกับตัวนักโทษที่เขาต้องช่วยแหกคุก

           "เกิดอะไรขึ้น?"

           "ง่ายๆแต่ได้ใจความเลยนะ พวกเราทำภารกิจเสร็จแล้วนะสิ"เอมีนกล่าวยิ้มๆ
           
           "แล้วเมื่อกี้ เวทย์มนต์ไม่ใช่หรอ?"
 
            "ช่าย แต่พวกเราไม่ได้ทำหรอกนะ เราให้คุณสเวนช่วยต่างหาก"ดาเนียยิ้มดีใจตอนนี้เธอปล่อยผมให้ยาวสลวยเหมือนเดิมแล้ว

             "งั้นเราก็ทำภารกิจเสร็จแล้วซินะฮะ"ซายะร้องขึ้นมาอย่างดีใจ

             "งั้นเราก็รีบไปกันเถอะ"

ช่วยแหกคุก โอ...!

เดี๋ยวค่อยลงต่อฮ่า ๆ