ตอนทีึ่ 1 เปิดตำนาน

ณ ดินแดน Acronia

แบ่งเผ่าพันธ์ออกเป็น 7 เผ่าพันธ์ 

มนุษย์เผ่าพันธ์ที่มีความสามัคคีมีความ สามารถความทะเยอทะยานสูง แต่กลับเป็นเผ่าพันธ์ที่ให้ความโลภและความโกรธเข้าสิงสู่ได้ง่าย

เผ่า พันธ์เทพเผ่าพันธ์ที่นับถือเรื่องพลังแห่งแสงสว่าง
พวกเขาเป็นผู้นำศาสนา แห่งลัทธิแห่งแสง โดยเผ่าพันธ์เทพทุกตน จะมีปีกแห่งแสง พวกเขาทุกคนล้วนต้องมีธาตุแสงอยู่ในตัว

เผ่าพันธ์เอลฟ์และดาร์กเอลฟ์ เป็นเผ่าพันธ์ที่คู่ขนานกันก็ว่าได้  ทั้งสองเผ่าพันธ์จะอยู่ร่วมกันอย่างสงบ มีลักษณะเด่นที่ใบหูยาวกว่าปกติ เส้นผมของเอลฟ์และดาร์กเอลฟ์ จะยาวสลวย
แต่เผ่าพันธ์เอลฟ์จะมีเส้นผมสี ทอง ตาสีน้ำเงิน ส่วนดาร์กเอลฟ์จะมีผมและดวงตาสีดำ

เผ่าพันธ์ก็อบบลิ นเผ่าพันธ์ที่นำเอโครเนียก้าวสู่เทคโนโลยีที่ล้ำหน้าเป็นเผ่าพันธ์ที่ฉลาดมี ความสามารถทางการเครื่องจักรสูง

เผ่าพันธ์ ออร์คศัตรูคู่ฉกาจของเอลฟ์และดาร์กเอลฟ์ มีพละกำลังทำลายล้างสูง แต่สติปัญญานั้นล้าหลังมาก

เผ่าพันธ์สัตว์อสูร เผ่าพันธ์ที่ประชากรทั้งหมดเป็นสัตว์อสูรหมด

เผ่าพันธ์ปิศาจ เผ่าพันธ์ที่มีความสามารถทางมนต์ดำสูง มีพลังธาตุมืดมาก และจะมีจุดเด่น ที่เขาปิศาจบนหัวและปีกที่คล้ายกับค้างคาว

และสุดท้ายเผ่าพันธ์ที่ ถูกลืม   คือเผ่าพันธ์ที่มีความสามารถพิเศษที่สุดแต่กลับถูกทำลายล้างเผ่าพันธ์ไป


 และ ไลฟ์สตรีม แม่น้ำแห่งชีวิตที่จะนำพา ทุกชีวิต ที่สิ้นชีพแล้ว ได้เกิดใหม่ โดยทุกชีวิตที่เกิดมา จะถูกเก็บความทรงจำครั้งอดีตไว้ในจิตใต้สำนึกลึกๆ ถ้ามีผู้ใดที่พลังแก่กล้าจะสามารถจำอดีตครั้งเมื่อก่อนตายครั้งที่แล้วได้ มีเพียงแค่ เจเดอร์ สิ่งมีชีวิตที่เกิดจากบาปของคนบนโลกรวมตัวกัน ที่ไม่มีวันที่จะได้เข้าสู่ไลฟ์สตรีมและเกิดใหม่ เมื่อพวกเขาตาย ก็จำต้องติดอยู่ในโลกแห่งความว่างเปล่า ตลอดไป





ณ เทือกเขาสูงในทวีปโอโครเทียร์ ซึ่งเป็นทวีปรกร้าง ได้มีเด็กชายสองคนยืนอยู่บนยอดเทือกเขาที่มีหมอกหนาคะคุ้ง ทั้งสองยืนตระหง่านอยู่ตรงหน้า ประตูบานใหญ่ที่ข้างหลังประตูไม่มีสิ่งใดเลยนอกจากหุบเหวที่เวิ้งว้าง

     "ที่นี้ซินะ คือประตูเข้าสู่ ฟรอนเทเชีย"เด็กชายคนหนึ่งพูดด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ    ดวงตา กับเส้นผม สีขาว ดูแล้วมันช่างไปไม่ค่อยได้จริงๆ แต่ที่หน้าแปลกคือเขามีใบหูที่เหมือนกับหนูเขามองไปยังประตูสีขาวสีขาวโพลน บานใหญ่ ที่จริงเขาก็ไม่อยากมาที่นี่มากนัก แต่เพราะจดหมายเชิญให้เข้าโรงเรียนฟรอนเทเชีย โรงเรียนของเหล่าผู้มีพลังเวทย์และพลังวิญญาณ ซึ่งตัวเขาก็มีพลังนั่นซะด้วย แต่ไม่นึกเลยว่าประตูทางเข้าจะกันดารแบบนี้ ซ้ำยังต้องเจอกับเรื่อง เพี้ยนๆ ระหว่างทางอีก

     "อืม จดหมายบอกว่าที่นี้แหละ เอานี้ กุญแจ"เด็กชายร่างสูงกว่าเด็กคนเมื่อกี้กล่าว เขามีเส้นผมสีม่วงเข้ม ดวงตาสีแดงข้างหนึ่ง และ น้ำเงินข้างหนึ่งดูแล้วทำให้รู้สึกน่ากลัวอย่างประหลาดและเขาก็มีลักษณะอีก อย่างคล้ายๆกับเพื่อนร่วมทางคือ มีใบหูเช่นหมาป่าและมีหางฟูฟ่องเหมือนหมาป่า

     "ขอบใจ"เด็กชายผมขาวรับกุญแจมาไขรูกุญแจที่อยู่ด้านหน้า ทันใดนั้นประตูพลันเปิดออกอย่างช้าๆมีแสงสีขาวลอดออกมาจากประตูทีละน้อย แสง สว่างตามากจนทั้งสองต้องปิดตา ทั้งสองรู้สึกตื่นเต้นที่ได้เจอกับโรงเรียนที่เป็นตำนานว่าจะหน้าตาเป็นยัง ไง จนประตูเปิดออกจนสุด     และสิ่งที่ปรากฎตรงหน้าเป็นสิ่งที่เหลือเชื่อ ที่ อีกด้านของประตูเป็นดินแดนทุ่งเขียวขจี มีเมืองขนาดใหญ่ตั้งตระหง่าน กลางทุ่งหญ้า ป้ายประตูเมืองเขียน 'มหาวิทยาลัยฟรอนเทเชีย' ทั้งๆที่ด้านที่ทั้งสองอยู่เต็มไปด้วยหิมะและหิมะ เหมือนกับประตูนี่เป็นประตูมิติยังไงยังงั้น ทั้งสองเดินเข้าไปอีกด้านนึงของประตู พวกเขาไปยังเมืองแห่งนั่น แต่ไม่ทันไรรูปปั้นด้านหน้าก็พลันมีชีวิตขึ้น และกล่าวกับเด็กทั้งสอง
     "พวกเจ้ามาทำอะไร"รูปปั้นชี้หอกเลเซอร์ใส่เด็กทั้งสอง ทั้งคู่ต่างตะลึงงันกับการที่รูปปั้นมีชีวิต รูปปั้นนั่นเมื่อไม่เห็นทั้งสองตอบกลับก็ถามย้ำเสียงดัง

     "พวกเจ้ามาทำอะไรกันแน่"คราวนี้เด็กชายผมสีขาวก็ได้สติและตอบกลับไปว่า

     "พวกเราคือผู้ที่มีสิทธิ์เข้าสอบครับ"พร้อมยื่นจดหมายให้กับรูปปั้นมี ชีวิต ถ้าเกิดว่าเขาไม่ตอบอีกหละก็ไม่แน่อาจได้ลิ้มลองหอกเลเซอร์เป็น แน่ รูปปั้นหินอ่านข้อความหน้าจดหมายพลันก็เปลี่ยนท่าทีฉับพลัน

     "ขออภัยครับ เชิญเข้าไปข้างในได้เลย"


ทั้งสองเดินตรงไปยัง ปราสาทที่อยู่ตรงกลางบนปราสาทมีรูปปั้นปิศาจตัวใหญ่โก่งคอ
คำราม และมีรูปปั้นนักล่าล้อมรอบถืออาวุธครบมือ บริเวณในโรงเรียนนั่นผู้คนมากมาย เดินกันขวักไขว่เต็มไปหมด แต่ที่หน้าแปลกคือ ทุกคนจะใส่ชุดสีดำมีเพียงบางคนเท่านั่นที่ใส่ชุดสีอื่น สงสัยว่านี่คงจะมีงานศพใครแน่ๆเลย รึว่าจะเป็นการไว้อาลัยให้พวกเขา เพราะแต่ละคนมองมาที่พวกเขาด้วยสายตาไม่สู้ดีทั้งนั้น

     ก่อนที่ทั้งสองจะเข้าไปในหอคอยสีขาวตรงหน้ากลับมี คนมาขวางพวกเขาเอาไว้
      "ขอดูจดหมายหน่อย"ทั้งสองงุนงงเล็กน้อย คนตรงหน้าพวกเขาเป็นใครกันแน่ แต่ก็ยื่นจดหมายเชิญให้พวกเขาไป คนผู้นั่นรับจดหมายขึ้นมาอ่าน หลังจากอ่านจบพวกเขาชายตามองเด็กทั้งสอง พร้อมกล่าวว่า
      "ซายะ และ ซาซาริ เผ่า Neo ?  อายุ 12 ปี เด็กวัยละอ่อนจะริเข้าโรงเรียนนี้รึ"ชายผู้นั้นกล่าวแล้วมองเด็กทั้งสองด้วย สายตาดูแคลน
     
"ยังก็เถอะ รีบไปหาท่านผอ.กันดีกว่า"ชายผู้นั้นดีดนิ้วเพียงเปาะ เดียวร่างของเด็กทั้งสองก็รู้สึกกระตุกวูบมีอาการคลื่นไส้เล็กน้อยสมอง เหมือนชาชั่วขณะ และก็มาหยุดกึก เหมือนกับเล่นรถไฟเหาะตีลังกาเป็นสิบๆรอบ สมองของพวกเขาหมุนติ้วเป็นวงล้อร่างกายก็ดูเหมือนจะไม่มีเรี่ยวแรงแถมอยู่ ดีๆก็ถูกหยุดอย่างกะทันหันอย่างนี้ ใครจะไปเตรียมตัวทันเล่า ทั้งสองมาอยู่ที่ห้อง ห้องหนึ่งมีสีขาวโพลนทั้งห้อง มีชายชราแก่ๆยืนดูห้องขาวโพลนนั้นเหมือนกับว่ากำลังชม ภาพวาดศิลปะที่สวยสดงดงามอยู่กระนั้น

     "มาแล้วรึ?"น้ำเสียงอันแหบพร่าของชายชรา แต่แฝงไปด้วยความอ่อนโยนอย่างเห็นได้ชัด

     "ครับ"คนที่พาเด็กทั้งสองมายังที่นี่กล่าว เขาเคารพชายชราผู้นั่นให้ทีนึง ชายชราโบกมือเล็กน้อย

      "งั้นเธอออกไปก่อนนะนาคาร์"ชายชรากล่าว กับคนที่พาพวกเขามาที่นี่ด้วยน้ำเสียงที่แหบพร่าเต็มทีเขาทำความเคารพชายชรา อีกครั้ง แล้วก็หายตัวไป

      "ซายะ ซาซาริสินะ"ชายผู้นั่นหันกลับมามองเด็กทั้งสอง

      "ครับ"

      "พวก เธอโชคดีมากนะที่ได้รับเชิญให้เข้าโรงเรียนนี้ตั้งแต่ยังเล็ก"ชายผู้นั่น ยิ้มให้อย่างอ่อนโยน แล้วเขาก็นั่งลง นั่งลงกลางอากาศธาตุ เหมือนกับว่ามีเก้าอี้อยู่ตรงนั่น เด็กทั้งสองมองดูด้วยสายตาฉงนตั้งแต่เกิดมาพวกเขายังไม่เคยเจออะไรแบบนี้มา ก่อนเลย เกิดมาก็อยู่กับป่า หรือนี่คือเวทมนต์

      "ฉันขอถามหน่อย พวกเธอต้องการเข้าโรงเรียนนี้มากไหม"เขามองเด็กทั้งสองด้วยสายตาอ่านยาก

      "ครับ"

       "ถ้าเกิดมันถึงชีวิตหละ"

      "ครับ"ชายชรามองดูเด็กทั้งสองอย่าง ชื่นชม

      "งั้นคงไม่ต้องมีอะไรมากนักนะ"ชายชราผู้นั่นยกมือขึ้นมาทำท่าจะดีดนิ้ว
     
 
     ...ไม่นะต้องเล่นรถไฟเหาะตีลังกาอีกแล้ว...

 เปาะ!

ตอนที่ 2 การสอบเข้า

...ผมชื่อซายะ เฟเลบอบ เป็นทายาทชนเผ่า Neo หรือชนเผ่าที่ถูกลืม ตอนนี้ผมได้เข้าร่วมสอบเข้าโรงเรียน ฟรอนเทเชีย ...


        "เหวอ~ " ตัวผมหมุนติ้วเนื่องเหมือนกับขึ้นรถไฟเหาะ 50 รอบก็ไม่ปาน

  วูบ! ตัวผมตกลงล้มคะมำกับพื้น พร้อมกับร่างหนึ่งทับอยู่

     "ออกไปซิ ซาซาริ!"ผมผลักร่างนั้นไปอย่างไม่ยี่หระ ในหัวสมองมันหมุนติ้วเวียนหัวไปหมด

     "โทษท..อุ๊บ!~ "เจ้าของร่างที่ทำซายะทำท่าจะกล่าวขอโทษแต่ยังไม่ทันพูดจบก็อ้วกออกมาเป็นทาง

การสอบของพวกผม ที่แย่อย่างนึงคือ มีครูคุมสอบหน้าบาก ยืนรอพวกเขาอยู่

     "เอาหละ เร็วๆเข้าอย่าโอเอ้"ครูคุมสอบหน้าบากกล่าว

     "ข้อสอบง่ายมาก  แค่เป็นมีชีวิตให้รอด แค่นั้น จบ "ครูผู้คุมสอบหยิบม้วนกระดาษขึ้นมาคลี่ออกและท่องอะไรไม่รู้พึมพัม แล้วทันใดนั้นแผ่นดินก็สั่นสะเทือนตามมาด้วยเกิดรอยแยกของพื้นดิน  ลาวาออกมาจากพื้นดิน แล้วก็มีปิศาจอสูรกายหน้าเหมือนมังกรใส่ชุดเกราะสีทองอร่าม ถือดาบมีเปลวไฟสีเขียว เปล่งออกมา มันแยกเขี้ยวใส่เด็กทั้งสองเหมือนได้พบเนื้อคู่?

      "ขอให้โชคดีไปหละ"แล้วครูคุมสอบก็หายวับไป

     ...เล่นง่ายนะ แค่มีชีวิตรอดงั้นเหรอ งั้นก็สบาย... 

        แต่ไม่ทันไรเจ้าปิศาจหน้ามังกรก็ง้างดาบสีเขียวแสบตาใส่ตัวซาซาริ ซายะเมื่อเห็นได้ดังนั่นก็ตะโกนบอกซาซาริที่ยังไม่หายเวียนหัว

      "ซาซาริหลบ!"ซาซาริเพิ่งตั้งสติได้กระโดดถอยหลังอย่างรวดเร็ว หลบคมดาบมฤตยูได้อย่างเฉียดฉิว

      ...มันอาจดูแปลกไปหน่อย ผมจะแนะนำเพื่อนคนนี้ระหว่างสู้กับมันระกัน   คนไม่ใช่สิ Neo ที่มีผมสีม่วงชื่อว่า ซาซาริ  เป็นชนเผ่า Neo เช่นเดียวกับผม เผ่าNeo มีลักษณะพิเศษคือมีรูปร่างอวัยวะบางอย่างคล้ายสัตว์... ระหว่างที่กำลังอธิบายเจ้าสัตว์ประกูอ้าปากกว้างแล้วก็มีลูกไฟก่อตัวขึ้นที่ปาก มันกำลังพ่นไฟ!~

     "ซาซาริใช้ผลต่อต้าน"ซาซาริพยักหน้ารับพลางยื่นมือออกไปและเอ่ยคถาเวทมนต์เบาๆ พลันเกิดคลื่นกระแสไฟฟ้าขึ้นที่ฝ่ามือ ค่อยๆรวมตัวกัน แข่งกับการก่อตัวของไฟของเจ้าสัตว์ประหลาดยักษ์ 

     "ฟ้านภา จงสถิตอยู่ที่ข้า ศรสายฟ้า!"ซาซาริปล่อยคลื่นพลังสายฟ้าไปอย่างรวดเร็วขณะนั้นเจ้าสัตว์ประหลาดหน้าจิ้งเหลน? ก็พ่นไฟออกมาพอดี  โดยปกติเวทย์ศรสายฟ้ามีระดับต่ำกว่าลูกไฟยักษ์จึงทำให้พลังเวทย์อ่อนตัวลง แต่ทว่า

     "เนื่องจาก ไฟเป็นแหล่งจ่ายไฟชั้นดีของไฟฟ้า แต่ไฟฟ้าจะเคลื่อนที่สวนทางกับแหล่งจ่ายไฟ ศรสายฟ้าก็จะไหลกระจายไปตามสาย ซึ่งสายของมันก็คือแกไงไอ้จิ้งเหลน "ซาซาริพูดด้วยความมั่นใจ และชี้ไปที่สายไฟเล็กๆที่เกิดขึ้นจาก ไอเวทก่อตัว

    ...ผมลืมบอกไปอาชีพของซาซาริคือ ผู้ใช้สายฟ้า (LightningStalker) ...

     "ทำลาย!" เจ้าสัตว์ประหลาดยักษ์ถูกไฟช็อตเข้าอย่างจังด้วยที่ใส่เสื้อเกราะทองแดงจึงยิ่งกระตุ้นกระแสไฟฟ้าให้แรงขึ้น

     "โฮกกกกกกก"เจ้าสัตว์ประหลาดคำรามด้วยความโกรธ วิ่งพุ่งเข้าโจมตีผมและซาซาริอย่างไม่ยั้งมือ

     การต่อสู้ระหว่างซาซาริกับปิศาจหน้ามังกรกำลังดุเดือด ดูเหมือยว่าซาซาริจะได้เปรียบด้านความเร็ว จึงสามารถยื้อเวลาได้มาก

     "ซาซาริต้านมันไว้ก่อนนะ"

     "โอเคเร็วๆหละ"ซาซาริรับคำและร่ายเวทย์หันเหความสนใจ

     "ตาฉันออกโรงหละนะ"ผมเปิดตำราเรียกสัตว์อสูรออกมานี้คืออาวุธชิ้นสำคัญของผม เพราะผมคือ นักเรียก (Summonner)

     "ด้วยพลังแห่งข้าศาสตร์แห่งสัตว์อสูรจงบรรดาลพลังแก่ข้า ขอยืมพลังของผู้รับใช้ผู้ซื่อสัตย์แห่งท่าน ข้าขอเรียก สฟิงซ์ (Spinx)"หลังจากร่ายเวทย์จบท้องฟ้าพลันเบิกกว้างเม็ดทรายค่อยๆรวมตัวกัน และกลายร่างเป็นภาพผู้หญิงที่มีมีปีกดั่งอินทรี ช่วงขาและหางสิงโต

     "จัดการองครักษแห่งดูม (DoomGuard)"สฟิงซ์พยักหน้ารับและเสกหอกสีเงินแวววาวออกมา และพุ่งตรงไปยังปิศาจยักษ์เจ้าองครักษแห่งดูมหันมาแยกเขี้ยวอย่างไม่สบอารมณ์ฟาดดาบยักษ์ใส่เจ้าสฟิงซ์อย่างรวดเร็ว แต่ทว่าเจ้าสฟิงซ์ก็หลบได้ทุกครั้งและสวนกลับได้อย่างแม่นยำ เจ้าปิศาจตอนนี้กำลังอยู่ในขั้นวิกฤตเพราะรับมือสองรุมหนึ่งคงไม่ไหว มันหันมาโจมตีที่ซายะ แต่ทว่าปิศาจร่างยักษ์ก็ยังไม่สามารถตามความเร็วของซายะได้

สฟิงค์เมื่อเห็นช่องว่าง ก็รีบฉวยโอกาสแทงหอกเงินเข้าที่กลางหลังของเจ้าปิศาจยักษ์

     "โฮกกกก"เจ้าปิศาจคำรามอย่างเจ็บปวด แต่ทว่าสฟิงซ์เจ้ากรรมก็ไม่ปล่อยโอกาศแทงหอกเข้าใส้คอของเจ้าปิศาจอย่างจัง

     "โฮกกกกก"(ครั้งที่สามของวัน)และองครักษแห่งดูมก็ล้มลง

ทันใดนั้นก็มีเสียงปรบมือดังขึ้น

     "เยี่ยมมาก พวกเธอทำได้ดี ตรงเวลาเปะ เอาหละพวกเธอสอบผ่านเป็นสมาชิกโรงเรียนฟรอนเทเชีย"

 

สนุกจริงๆแถมยาวมากด้วย แต่งนิยายให้จบนะอย่าเหมือนกิววิวที่แต่งนิยายไม่ค่อยจบเรื่อง

"แกตายไอ้เอิร์ธ!!!!"กิววิวหยิบบังตอไล่สับเอิร์ธ