เห้ย -*-ทำไมมันไม่ขึ้นแวะ- -*

เออ- -ขอบใจ

ว๊ากกก แล้วมันก็ไม่ได้ -*- งั้นแต่นิยายเลยและกัน เดะค่อยหาวิธีลงใหม่ เหอๆ

  แต่เมื่อเดินไปได้สักพัก ทางกลับยิ่งลึกขึ้นเรื่อยๆและมือขึ้นเรื่อยๆ แถมยังมีทางแยกให้เลือดอีกตั้งเยอะ แต่เฟริน่าก็ยังถือคติ ขวาร้าย ซ้าย ดี  และใน

ที่สุด เฟริน่าก็เห็นแสงสีขาวเกิดขึ้นตรงหน้า ราวกับว่ากำลังจะบอกให้เดินตามแสงนั้นไป แต่สำหรับเฟริน่าที่ตอนนี้กลัวความมืดขึ้นมาอย่างจับใจก็ได้เดิน

ตามแสงนั้นไปเรื่อยๆจนกระทั้งมาถึงหมู่บ้านแห่งหนึ่ง และที่หมู่บ้านนั้นก็ล้วนแต่เป็นสีขาวทั้งหมด ต่างจาก ที่ที่เธอนั้นอาศัยอยู่ตอนนี้ลิบลับ เพราะที่หมู่

บ้านของเอลฟ์ดำนั้นมีแต่สีดำไปหมดต่างจากทีนี้ ที่มองไปทางไหนก็เจอแต่สีขาวสว่างไปหมด ทำให้เธอรู้สึกขนลุกมากกว่า ที่จะดีใจซะด้วยซ่ำ เธอกลับ

กำลังลังเลว่าจะเดินต่อไปหรือย้อนกลับไปกันแน่ แต่ความลังเลก็ต้องหยุดอยู่แค่นั้น ในเมื่อเธอได้ยินเสียงฝีเท้าของคนเดินมาหยุดอยู่ข้างหลัง ก่อที่จะ

ได้ยินเสียวเรียกทำให้เธอต้องหันกลับไปมองทางต้นเสียงทันที ภาพที่เธอเห็นนั้น เป็นเด็กหนุ่มอายุรุ่นราวคราวเดียวกัน ผมสีขาวแกมเงินนิดหน่อย ดวงสี

สีเงินเป็นประกาย รูปร่างสูงโปร่งถึงแม้ว่าจะดูผอม แต่ก็ดูมีสง่า และการที่เฟริน่าเผลอไปจ้องตาของผู้ชายคนนี้ก็ทำให้ตกอยู่ในห้วงผวังและเหมือนกำลัง

จะถูกดึงดูดไป  หากไม่ใช่เพราะเสียงเรียกของ ผู้ชายตรงหน้าเธอก็คงจะจ้องอยู่อย่างนั้นไม่เรื่อยๆเป็นแน่ แต่ถึงอย่างนั้นมันก็สามารถทำให้เธอตั้งสติ

ใหม่ได้อีกครั้ง

“นี่เธอนะ ทำไมถึงมาอยู่ที่นี้ได้ที่นี้เค้าห้ามเข้านะ” ชายคนนั้นถามขึ้น ทำให้เฟริน่าเริ่มที่จะตอบไม่ถูก และเริ่มเบี่ยงตาหนี เพราะกลัวว่าถ้าจ้องตาอีกครั้ง

“เออ...ฉันเดินหลงกับเพื่อนๆจนเข้ามาในนี้นะ แล้วที่นี้มันที่ไหนกัน”เฟริน่าเป็นทั้งฝ่ายถามและตอบด้วยในเวลาเดียวกัน ทำให้คนตรงหน้างงเล็กน้อย

แต่สุดท้ายเค้าก็ตอบอยู่ดี

“ที่นี้เป็นป่าต้องห้ามของพวกเราเอลฟ์ขาวนะ จะว่าไป เธอบอกว่าเธอเดินหลงเข้ามาสินะ งั้นเธอมาจากไหนล่ะ”คำตอบที่ได้พร้อมกับคำถาม ทำให้

เฟริน่ารู้สึกตกใจ ที่ได้ยินคำว่า เอลฟ์ขาวออกจากปาก!!

‘งั้นนี้ก็หมายความว่า ฉันหลงเข้ามาในป่าต้องห้ามของเอลฟ์ขาวเหรอเนี่ย ไม่นะ!!’

ในตอนนี้หัวของเฟริน่าขาวโผลนไปหมด และคิดแต่วิธีหลบหนีเท่านั้นแต่ความคิดที่จะหาวิธีหลบหนีนั้น กลับไม่มีเลย จะมีก็แต่สีขาวโผลนไปหมด จนกระ

ทั้งเค้าถามเธออีกครั้ง จึงเรียกสติกลับคืนมาได้

“จริงสิ ว่าแต่เธอชื่ออะไรแล้วมาจากไหนนะ ฉันไม่เคยเห็นหน้าเธอเลยนะ”เค้าเป็นฝ่ายถาม แต่เฟริน่ากลับ เงียบ จนกระทั้งเค้าพูดขึ้น

“อะ...จริงสิ ฉันชื่อ อลัน ฉันบอกชื่อฉันแล้วนะ เธอต้องบอกชื่อเธอมั่งนะ”อลันพูดและส่งยิ้มให้กับเฟริน่า ทำให้เฟริน่ารู้สึกดีขึ้นนิดหน่อย

“ฉันชื่อ เฟริน่าก็อย่างที่บอกไปนั้นแหละ ฉันเดินหลงเข้ามา นายพอจะรู้มั่งไหมว่าจะกลับไปยังไงอ่ะ”เฟริน่าถามอีกครั้งหลังจากที่อยากกลับบ้านเต็มทน

แล้ว เพราะตอนนี้ที่นี้มืดเหลือเกิน ถึงแม้ว่าจะมีแสงจากหมู่บ้านของพวกเอลฟ์ขาวก็เถอะ

“แล้ว...เธอจะกลับไปไหนล่ะ เธอยังไม่ได้บอกฉันเลยนะว่าเธอมาจากไหน บอกแค่ว่าเธอเดินหลงเข้ามาเท่านั้นเองนะ เฟริน่า”คำถามของอลันทำให้

เฟริน่าต้องนิ่งไปอึกใจ

‘เอาไงดีล่ะทีนี้ จะให้ตอบไปว่าอะไรดีล่ะ จะให้ตอบไปว่ามาจากหมู่บ้านของเอลฟ์ดำงั้นเหรอ ถ้าขืนตอบไปยังงั้น มีหวังตายแน่ๆ ไม่ได้ๆต้องหาทางบาย

เบี่ยงให้ได้...’ แต่ความคิดของเฟริน่าก็ต้องหยุดได้แค่นั้น เพราะว่าอลันดันพูดดักคอซะก่อน

“เฟริน่า เธอนะคงมาจากหมู่บ้านของเอลฟ์ดำสินะ” อลันพูดด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม แต่ตอนนี้ในใบหน้าและใจของเฟริน่ากลับว้าวุ่นไปหมด

‘รู้ได้ไง ทำไงดีๆ แย่แล้ว’

“ถูกเผ่งเลย ขนานฉันเดาเอานะเนีย  งั้นเดี๋ยวฉันพาเธอออกไปก็ได้นะเฟริน่า แต่เธอเล่าให้ฉันฟังได้ไหมว่าทำไมเธอถึงได้หลงมาอยู่คนเดียวในที่แบบนี้

ได้นะ”คำพูดของอลันทำให้เฟริน่าอึ่งนิดๆ

‘ก็ไหนเซลกับลีน่าบอกว่าคนพวกนี้เป็นคนไม่ดี ไม่ควรเข้าไปยุ่งไง แล้วทำไมถึง...เอะหรือว่าจะเป็นแค่บางคน เห็นเซลบอกว่าส่วนใหญ่สินะ ก็แสดงว่า

ไม่ได้เป็นทั้งหมด งั้นอลันอาจจะเป็นคนดีก็ได้’ แล้วเฟริน่าก็เล่าเรื่องทั้งหมดตั้งแต่เดินรอบหมู่บ้าน แม้กระทั้งเจอมังกรไล่ล่าเลยทำให้หลงกับทุกคน

ว้าว ขอบคุณค่า อุตส่าวาดตั้งนาน -*- นึกว่าจะลงไม่ได้แล้ว -*-

นี้คือรูป ซิล กับเฟริน่า เน้อ ก็อย่างที่บอกว่าทั้ง2คนนี้เป็นฝาแฝดกัน แต่ถึงจะวาดออกมาไม่ค่อยเหมือนก็เถอะ-*-

ส่วนคนอื่นๆจะออกตามมาทีหลังนะ^^

สุ้ๆ จ้า