มาแล้วจ้า>< ยังมะเริ่มบทที่3เน่ออันนี้ยังบทที่2อยู่+.+

อลันก็ได้แต่พยักหน้า หงึกๆ โดยไม่มีข้อโต้แย้งหรือขัดจังหวะอะไรเลย แต่ถึงยังงั้น เฟริน่าก็ไม่ยอมบอกว่าตัวเองเป็นใครจนกระทั้งเล่าจนเสร็จ

“โอเค งั้นฉันจะช่วยเธออกจากที่นี้ก็ได้แต่ต้องมีข้อแม้นะ”พออลันพูดคำว่า ‘ข้อแม้’ เฟริน่าก็เริ่มใจไม่ดี

“เธอต้องพาฉันให้รู้จักกับเพื่อนทุกคนและพี่ชายฝาแฝดของเธอด้วย นี้คือข้อตกลงโอเคมั้ย ?”

แต่ข้อแม้ของอลันทำให้เฟริน่าอึ่งนิดหน่อยเพราะเธอเองก็ไม่ได้คิดว่ามันจะธรรมดาอย่างนี้ แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ตอบตกลงอลันไป เพราะว่ามันคงไม่

เป็นเรื่องใหญ่อะไรมากหรอก แต่ถึงอย่างนั้นเฟริน่าก็ยังคงนึกถึงคำพูดของเซลขึ้นมา

‘ทางที่ดีอย่าไปยุ่งจะดีกว่า’ เพราะคำพูดของเซลทำให้เฟริน่าฉุดขึ้นขึ้นมาและถามอลันออกไปอย่างไม่ได้ตั้งใจ

“อลัน....เพื่อนฉันเคยบอกว่าพวกนาย....ไม่สิพวกเอลฟ์ขาวไม่ค่อยสุงสิงกับคนอื่นไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมนายถึงอยากรู้จักเพื่อนๆของฉันไหนจะยัง

ช่วยฉันหาทางกลับไปที่หมู่บ้านอีกล่ะ...”แต่เหริน่าก็ยังพูดไม่ทันจบ ก็โดนอลันตัดบทซะก่อน

“อ๋อ ก็ไม่มีไรมากหรอก ฉันก็แค่ไม่ชอบที่ต้องอยู่ในกฎเกณฑ์ อะไรพวกเนี่ย เอาเป็นว่ารีบไปเถอะ ป่านนี้เพื่อนๆเธอคงจะเป็นห่วงแย่แล้ว” เมื่ออลันพูด

จบทั้งคู่ก็รีบเดินไปทันทีแต่แทนที่จะเรียกว่าเดิน น่าจะเรียกว่าวิ่งดีกว่า เพราะทั้งคู่เดินเร็วมาก

เมื่อย้อนกลับมาที่หมู่บ้านของเอลฟ์ดำ

“ลีน่า ฉันรอไม่ไหวแล้วนะ ฉันเป็นห่วงเฟริน่า ถ้าไม่อย่างงั้นฉันจะออกไปตามหาคนเดียว”ในขณะที่ซิลจะลุกขึ้น มาคาลอฟก็เดินมาขวางทางไว้ ซิลเลย

หน้าไม่พอใจและปล่อยจิตอาฆาตออกมา เลยทำให้มาคาลอฟผงะออกไปข้างหลังนิดนึงและก็พยายามข่มใจไว้และเดินกลับขึ้นมาอยู่ที่เดิม

‘เด็กนี้ น่ากลัว’ เป็นความคิดแรกของมาคาลอฟที่รู้สึกว่าตั้งแต่รู้จักซิลมาก็ไม่นานเท่าไหร่ แต่ถ้าเป็นเด็กปกติทั่วไปแล้วก็ไม่น่าที่จะปล่อยจิตอาฆาตที่

น่ากลัวอย่างนี้เลย แล้วทำไมเด็กคนนี้ถึงได้......

“รออีกหน่อยสิซิล ออกไปตอนนี้อันตรายนะ เฟริน่าเองก็คงไม่เป็นอะไรหรอกน่า”ลีน่าเป็นฝ่ายพูดด้วยสีหน้าที่เป็นกังวล และพยายามที่จะหยุดซิลเอา

ไว้ไม่ให้ออกไปนอกหมู่บ้าน

“ใช่ๆเฟริน่าคงไม่เป็นอะไรหรอก....”

“ฉันจะออกไปตามหาเฟริน่า...”นี้คือคำเดียวที่ออกจากปากของซิล และการห้ามของลีน่าและมาคาลอฟก็ไม่เป็นผลในเมื่อ ซิลเริ่มกางปีกออก!!

“เฟริน่าไม่เป็นไรหรอกซิล ตอนนี้กำลังเดินทางกลับมาที่หมู่บ้านแห่งนี้และถูกนำทางมาโดยเอลฟ์ขาว” เสียงของหัวหน้าหมู่บ้านที่ถึงแม้ว่าจะแก่แล้วแต่

ก็ดูมีอำนาจ แต่เพราะเป็นคำพูดของผู้ใหญ่บ้านจึงทำให้ทุกคนและแม้แต่ซิลก็ต้องหันไปมอง และที่น่าตกใจมากที่สุดคือคำว่า

‘เฟร่าถูกนำทางมาโดย เอลฟ์ขาว’ ทำให้เสียงของผู้คนในหมู่บ้านที่เพิ่งเงียบได้แปปเดียวหลังจากที่คอยพยายามจะหยุดซิลไว้ก็ดังขึ้นอีกครั้งและหนัก

กว่าเดิมด้วย เพียงแต่คราวนี้ทุกคนไม่ได้สนใจที่จะห้ามซิลกลับสนใจว่าทำไมกัน ทำไมเฟริน่าถึงถูกนำทางมาโดยเอลฟ์ขาว แต่คำถามนี้ก็ไม่มีใครกล้า

พูดออกไป จนกระทั้งเสียงของผู้ชายวัยกลางคน ซึ่งก็คือชาลนั้นเอง!!

“ผู้ใหญ่บ้าน ทำไมเฟริน่าถึงได้ถูกนำทางมาโดยเอลฟ์ขาวละ ท่านพอจะรู้ไหม...”คำถามของชาลทำให้ทุกคเงียบเพื่อที่จะรอฟังคำตอบของผู้ใหญ่บ้าน

ที่ยืนอยู่ตรงหน้า แต่กลับมีแต่ความเงียบเท่านั้นที่เป็นคำตอบและเป็นเวลานานที่ไม่มีใครพูดอะไรขึ้นเลยและในที่สุดผู้ใหญ่บ้านก็พูดขึ้น


“ถ้าเฟริน่ากลับมาพวกเจ้าก็ถามเด็กคนนั้นเอาเองละ และบางทีพวกเราอาจจะได้เพื่อนคนแรกที่เป็นเอลฟ์ขาวก็ได้นะ”ผู้ใหญ่บ้านพูดและยิ้มออกมาทำ

ให้ทุกคนต่างพากันงงไปกับคำตอบ

‘ได้เพื่อนเป็นเอลฟ์ขาวเนียนะ’ นี้คือสิ่งที่ชาลคิด

“ว้าวๆๆๆ เราจะได้เพื่อนเป็นเอลฟ์ขาวด้วยละลีน่า”แต่นี้คือสิ่งที่เซลพูด และเรียกความไม่พอใจจากชาลเป็นอย่างมากในตอนนั้นมาคาลอฟกลับคิดว่า

เป็นเพราะอะไรกัน เพราะอะไรชาลถึงมีอคติกับพวกเอลฟ์ขาวและคนจากนอกหมู่บ้านมากนัก





เมื่อมาอีกด้านทางด้านเฟริน่าและอลันที่กำลังเดิน(วิ่ง)ฝาความมืดในตอนกลางคืนอย่างยากลำบาก เพราะระหว่างทางนั้นก็เจอกับสัตว์ที่ออกกินกลาง

คืนตลอดทางเลยต้องเสียเวลาในการหนี และ ต่อสู้ไปเยอะ ขนานทำให้อลันตกใจ เพราะเมื่อถึงเวลาต่อสู่จริงๆ เฟริน่ากลับลุยก่อนเพื่อน และกำจัดศตรู

ได้ในพริบตาเดียวและถึงแม้ว่า ศตรูที่สู้ด้วยนั้นคือสัตว์ก็เถอะ แต่ถ้าหากมาเทียบกับเด็กผู้หญิงทั่วๆไปแล้ว เมื่อใครเจอสัตว์พันธุ์นี้เข้าไม่เป็นลม ก็ต้อง

วิ่งหนี หรือไม่ก็สลบคาที่ แต่สำหรับเฟริน่า กลับวิ่งเข้าใส่และล้มศตรูได้โดยใช้แค่มัดเดียวเท่านั้น!! เลยทำให้ อลันตาค้างหากไม่ใช่เพราะเฟริน่าเรียกก็

คงไม่ขยับ ไปไหน

“นี้อีกนานไหมอลัน กว่าจะถึงทางออกนะ นี้เราก็เดิน(วิ่ง)มาไกลแล้วนะยังไม่เห็นทางออกหรือทางเข้าหมู่บ้านเลย”เฟรอน่าพูดด้วยความเหนื่อยหอบ

หลังจากที่วิ่งมาได้ไกลแล้ว แต่อลันก็มองไปข้างหน้าและทำให้เฟริน่ามองตาม เลยเห็นทางสว่างๆอยู่ข้างหน้าและเมื่อเฟริน่าและอลันวิ่งมาถึงแสงนั้นก็

พบกับ ผู้คนที่หน้าตาคุ้นเคย ทั้ง มาคาลอฟ เซล ลีน่า ผู้ใหญ่บ้าน และพี่ชายแสนรักซิล ไหนจะคนอื่นๆอีกที่เธอไม่รู้จักพวกเค้าและอีกคนที่เธอไม่

อยากที่จะเอ่ยชื่อและคนแรกที่เข้ามาหาเธอด้วยความเป็นห่วงและกอดอย่างเต็มแรงทำให้เฟริน่าหายใจไม่ออกและคนอื่นๆก็วิ่งเข้ามาหาเธอด้วยความ

เป็นห่วง

“เฟริน่าเธอหลงไปไหนมา พวกเราเป็นห่วงแย่เลยรู้ไหม”ล่าพูดและเริ่มทำการสำรวจร่างกายว่าบาดเจ็บตรงไหนรึเปล่า

“ใช่ๆพวกเราเป็นห่วงเธอมากเลยนะ ซิลมันแถบคลังเลยล่ะตอนที่เธอหายไปนะ”คราวนี้มาจากเซล ทำให้เหริน่าหันไปมองหน้าซิลซึ่งตอนนี้ได้เปล่าเธอ

อกจากอ้อมกอดแล้ว และในขณะที่ทุกคนกำลังเดินเข้าไปหาเฟริน่า ก็มีคนสองคนที่สังเกตเห็นอีกคนหนึ่ง เด็กผู้ชายผมสีขาวแก่มเงินนิดๆตาสีเงินเปร่ง

ประกาย รูปร่างสูงโปร่งผิวสีขาวราวกับหิมะ ใช่แล้ว อลันนั้นเองเธอลืมเค้าไปซะสนิทเลย!!

พยายามเข้าน้า แล้วจะรอดู อิอิ

โอ๋ๆๆ   ไม่ต้องน้อยใจๆ ได้กำลังใจจากทุกคนเลยยย><

ขอบคุณที่ให้กำลังใจกันน๊า:laugh:

 

พี่ป้อบมาสิงแต่บอร์ดเนี่ย

และบอร์ดกิลพวกเราละ

!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

= = a

ได้สาวและลืมเพื่อน(น้อง)ไง

 

ขอบใจที่อุตส่ามาขุดให้T Tซึ่งสุดใจเลยเพชร