คุณแลมโบ้จาอาวลูกโอมมม
เฮ้ย !
ไม่ใช่เด็กนะเฟร้ย !
(อ้าวเพิ่งอายุ 12 นิ ก็เด็กนี่เนอะ)
 

เหมือนคนที่ไม่เคยแต่งนิยายเลย จะแต่งดีกว่าใครบางคนที่เคยแต่งนิยายเป็นเรื่อง- -

หมายถึงใครอะ 

อร๊าย... มันอีกแล้ว 

แหม.. โนวากิ นี่ใจอ่อนกับผู้หญิงจริงๆนะ

  คู่นี้นี่ แต่ง ไว ก็ ไว แถมยัง แต่งได้ดี อีก   

  คู่เรายังไม่เริ่มกันเลย

“เก่งไม่เบานี่” เลิฟโลว์กล่าว ด้วยความหมดเรี่ยวหมดแรง
“ขอบใจ” โนวากิกล่าวด้วยความสะใจ พร้อมรอยยิ้มที่ข้างปาก
‘กวนจริงนะ ไอ่นี่ ...’ เลิฟโลว์คิดในใจ พร้อมนึกต่อไปว่าจะทำอะไรต่อ
“งั้น .. มาต่อกันเลยนะ ..” เลิฟโลว์กล่าว
“เชิญ ..” โนวากิพูดไม่ทันขาดคำ เลิฟโลว์ก็ปาหอกใส่โนวากิด้วยความรวดเร็ว
หอกของเธอ เฉียดแก้มของโนวากิ เลือดไหลพราก
“เสร็จข้าล่ะ ... เท่านี้เธอก็ไม่มีหอกแล้ว !” โนวากิกล่าวด้วยความมั่นใจสูง และพยายามป้องกันไม่ให้เลิฟโลว์มาหยิบหอกนี้กลับ
“ชิ ..” เลิฟโลว์กล่าวด้วยความฉุนเฉียว
“ไม่ต้องกลัวน่า ... แค่นิดเดียว เธอก็ไปสบายแล้ว” โนวากิกล่าว
ทันใดนั้นเอง โนวากิก็เริ่มร่ายรำคาถาเวทย์ .....
“ลูกศรเวทย์ !!!” ลูกศรสีม่วงนับร้อยพุ่งเข้าหาเลิฟโลว์ด้วยความเร็วสูง
“หึหึ .. เสร็จชั้นล่ะ !” เลิฟโลว์กล่าวพร้อมยื่นมือไปข้างหน้า และกล่าวคำพูดพึมพำ
และแล้ว ... หอกที่ปักอยู่กับกำแพง ก็หันหน้าเข้ามาหาเลิฟโลว์และพุ่งออกมา !
ฉึก .... หอกแทงทะลุผ่านโนวากิอย่างจัง โนวากิกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด
“อ้ากกกกกกกกกกกกกก บ้าจริง !”
หอกของเลิฟโลว์ ก็ได้ผ่านทะลุลูกศรเวทย์เช่นกัน ทำให้เลิฟโลว์ไม่มีรอยขีดข่วนใดใดจากลูกศรเวทย์ที่โนวากิสร้าง
“รู้ผลแล้วสินะ ..” เลิฟโลว์กล่าว
“ขะ...ขะ...ข้าน่ะ ... ไม่ยอมแพ้ง่าย ๆ หรอก !!!!!!!!!!!!!!!” ทันใดนั้นเอง ก็มีควันสีม่วงสลับดำรอบตัวของโนวากิ .... พร้อมกล่าวว่า
“บัญญัติ ... แห่ง ... ความ .... พินาศ !!!!” ควันเหล่านั้นพุ่งไปหาเลิฟโลว์ด้วยความเร็วสูง เลิฟโลว์พยายามใช้หอกปัดควันออกไป แต่ก็ไม่ได้ผล ควันเริ่มใกล้เธอเข้าทุกทีๆ
“อะไรกันเนี่ยยยย ?! ว้ากกกกกก” เธอกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด ทรมาน
‘เราทำเกินไปรึเปล่าเนี่ย ..’ โนวากินึกในใจ ทันใดนั้นเอง โนวากิก็คลายมนต์บัญญัติแห่งความพินาศลง
เลิฟโลว์รีบวิ่งมาหาโนวากิ พร้อมชี้หอกมาข้างหน้า .. “หอกกางเขนศักดิ์สิทธิ์ !!!”
โนวากิกระเด็นไปติดกำแพงอีกครั้ง พร้อมเลือดกกปาก
‘บ้าจริง เราทำอะไรลงไปเนี่ย ..’ โนวากินึกในใจ
“นายนี่มันอ่อนจริง ๆ ..” มีเสียงเข้ามาในหัวของโนวากิ เรื่อย ๆ ...
“นายมันงี่เง่า .. โนวากิ” “นายมันอ่อนแอ .. โนวากิ” “นายไม่มีทางชนะในศึกนี้หรอก !”
“โว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย !” โนวากิร้องออกมาด้วยความโมโห
“ข้าจะไม่ออมมือให้เจ้าอีกแล้ว เตรียมรับมือได้เลย เลิฟโลว์ !!!”
“อย่างนี่สิ .. ดี” เสียงของใครสักคน แล่นผ่านเข้าไปในหัวของโนวากิอีกครั้ง
“เข้ามาเลย โนวากิ ... หิหิ” เลิฟโลว์กล่าวพร้อมขำด้วยความเจ้าเล่ห์
โนวากิวิ่งเข้าหาเลิฟโลว์ด้วยความรวดเร็ว แต่เนื่องด้วยความเจ็บปวดของบาดแผล ทำให้โนวากิเริ่มอ่อนเพลียและหมดแรง ...
“เขี้ยว .. รัตติ ... กาลลลลล !” คราวนี้โนวากิร่ายมนต์ได้เร็วกว่าเดิมมาก ทำให้เลิฟโลว์ถึงกับตะลึงกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับตัวเธอ เงาสีม่วงและดำค่อย ๆ เข้าโจมตีเธอ ...
“แค่ก .. แค่ก ..” เลิฟโลว์เริ่มกระอักเลือดออกจากปาก
“ไม่ต้องกลัว ... เธอไม่ทรมานหลอก ... นิดเดียวเท่านั้นแหละ” โนวากิกล่าว
“ไม่ต้องกลัว .... ไม่ต้องกลัว .... ไม่ต้องกลัว ...” โนวากิกล่าวซ้ำ ๆ ซาก ๆ เหมือนคนไร้สติ
“เป็นบ้าอะไรของนายน่ะ โนวากิ ?!” เลิฟโลว์กล่าวด้วยความรำคาญ
“ไม่ต้องกลัว ... ไม่ต้องกลัว ...” นั่นคือสิ่งเดียวที่โนวากิตอบ
“ไอ่บ้าเอ้ย !” “เล็งแทงแม่นยำ” “เกราะแห่งสัจจะธรรม” เมื่อเลิฟโลว์กล่าวเสร็จ เธอก็พุ่งใส่โนวากิด้วยความเร็วสูง พร้อมใช้ท่า “ตวัดหอกทำลายล้าง !!”
“เยส !” เลิฟโลว์กล่าวด้วยความดีใจ เพราะโดนโนวากิอย่างจัง
“ไม่ต้องกลัว ... ไม่ต้องกลัว ...” โนวากิกล่าว
“อะไรกันน่ะ ?!” เลิฟโลว์กล่าว ด้วยความโมโหทวีคูณ
“พอสักที ! หอกกางเขนศักดิ์สิทธิ์ !” เลิฟโลว์ชี้ทวนใส่โนวากิ พร้อมกล่าว
แต่พอทีนี้ .. เกิดควันสีม่วงรอบตัวโนวากิ พอควันจางไป โนวากิก็หายไปแล้ว ..
“ไม่ต้องกลัว ... ไม่ต้องกลัว”
พื้นดินเริ่มสั่นคลอน เช่นเดียวกับใจของทั้งสอง ตื่นเต้นและเจ็บปวดกับการต่อสู้ครั้งนี้
“ครืนนนน ... ครืนนนน ..” เสียงแผ่นดินสั่น
“เฮ้ ! พวกข้ามากันแล้วล่ะสิ !” พิกม่าแพะน้อยกล่าว
ทันใดนั้น ฝุ่นก็ตลบอบอวล มีฝูงพิกม่าขนาดใหญ่วิ่งเข้าหาพวกเขา โนวากิยิ้มด้วยความเจ้าเล่ห์ .. เมื่อฝูงพิกม่าเข้ามาใกล้
“ลาก่อน .. เลิฟโลว์” โนวากิกล่าว
“เจ็บไม่มากหรอก ...ไม่ต้องกลัว ...... ฮิฮิฮิ ... สาปเป็นหิน !” โนวากิร่ายมนต์ใส่เลิฟโลว์ ทำให้ใกล้พิกม่าเข้าเรื่อยๆ
‘บ้าจริง’ เลิฟโลว์กล่าวในใจ เมื่อเธอหันหลังไป ก็พบว่า ไม่มีโนวากิอยู่แล้ว
“ไปไหนของเค้านะ” เลิฟโลว์กล่าว
‘ไม่สิ .. ต้องรีบทำอะไรสักอย่างกับหินที่ขาชั้นบ้างแล้ว ..’ เธอเริ่มคิดหาวิธีทำลายหินนั่นลงซะ
ทันใดนั้นเธอก็นึกออก ..
“รู้แล้ว !!! " เธอกล่าวด้วยความดีใจ