บทที่ 27 ทรยศ
หลังจากขับรถจนถึงเช้า ไกด์จึงผลัดขับกับออมที่ทำหน้าเครียดตลอดเวลา ส่วนอองฟองต์ได้แต่นั่งปรือตามองทางตามไป ในมือถือกระป๋องกาแฟ แต่ไกด์ได้หลับไปแล้ว
"เธอเป็นอะไรกับไกด์"ออมกัดฟันถาม
"..เพื่อนน่ะ.."เธอตอบเสียงงัวเงียแล้วอ้าปากหาว
"เพื่อนงั้นเหรอ !"ออมตะโกนเสียงดังแต่ยังขับรถอยู่ทำให้อองฟองต์สะดุ้ง
"ก็ใช่น่ะสิ..เป็นบ้าอะไรของนายน่ะ อาละวาดแต่เช้าเลย"
"หึ..เมื่อคืนก่อนตอนที่อยู่สะพานพระราม 8 ฉันเห็นมันจูบเธอ"
"ห๊ะ !!"อองฟองต์ผงะตื่นทันทีก่อนจะหันไปมองออมอย่างจับผิด
"จูบบ้าบออะไรกัน ! ฉันก็เอาแต่หลับในเต้นท์ !!"
"เห็นไกด์มันเข้าไปจูบเธอถึงในเต้นท์เลยนี่"เขายิ้มที่มุมปาก
อองฟองต์เบิกตากว้างก่อนจะปิดปากเอาไว้..ไม่จริงใช่มั้ย ?
ออมจอดรถข้างทางก่อนจะจับข้อมืออองฟองต์ขึ้นมา
"บอกมาซิ ว่าเธอเป็นอะไรกับมัน"
"บอกว่าเพื่อนก็เพื่อนเซ่ !! วันนั้นนายอาจจะมองผิดก็ได้ !!"อองฟองต์อ้ำอึ้งอย่างตกใจ
"เฮอะ"เขาส่งเสียงอย่างไม่พอใจ
"ก็แล้วไป"เขาพ่นลมออกจากปากก่อนจะหันไปขับรถต่อ
"นายไม่โกรธชั้นรึไง เป็นบ้าอะไรวะอารมณ์ขึ้นๆลงๆ"อองฟองต์สถบอย่างโมโห
"ฉันล้อเล่น จะจับผิดเธอก็เท่านั้น"รอยยิ้มอารมณ์ดีปรากฏขึ้นที่ใบหน้าเข้ม อองฟองต์ถึงกับรู้สึกว่าใบหน้าตัวเองร้อนแปลกๆ
"บ้าเอ้ย ! จับผิดแบบนี้ คนเขาไม่หัวใจวายตายกันพอดี ไปตายให้หนอนกินไป !!"เธอสะบัดหน้าไปทางอื่นอย่างอับอายที่ถูกหลอก
"แค่นี้ทำเป็นโกรธไปได้"เขาดึงแก้มอองฟองต์เล่นแล้วลูบหัวอย่างเอ็นดู คิดว่าผลที่ตามมาก็คือ ต้องถูกเธอด่าแน่ๆ
แต่ผิดคาด เธอกลับไม่ยอมหันมาเหมือนเดิมจนเขาอดสนุกที่ได้แกล้งหญิงคนนี้
"นายไปพักผ่อนก็ได้ เดี๋ยวชั้นขับเอง"อองฟองต์บอกก่อนจะทำท่ายื้อพวงมาลัย
"ไม่ต้อง ชั้นยังไม่ง่วง"
"ตามใจ"เธอบิดขี้เกียจทันที จู่ๆรถก็จอดลงจนอองฟองต์หันไปมองคนข้างๆ
"มีอะไร"
"ถึงแล้ว"
"จริงหรอ !"อองฟองต์ยิ้มอย่างดีใจ
"แต่เธอดูข้างหน้าสิ.."
อองฟองต์หันไปมองตาม แต่แล้วก็ต้องชะงักเมื่อเห็นเมืองรกร้างที่เต็มไปด้วยซอมบี้สองถึงสามตัวที่เดินไปมา
"ไม่มี !! ทำไมไม่มีกองกำลังทหารสักคน !"เธอกรีดร้องลั่น ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา มือเล็กกดเบอร์พ่อตัวเองอย่างสั่นและรัว
'ฮัลโหล'
"พ่อ ! นี่มันอะไรกัน !! ทำไมสะพานพระราม 9 มันถึงไม่มีคน !!"
'พวกเราแค่หลอกผู้คนไม่รู้เรื่องไปที่นั่นเองแหละ'
"อะไรนะ !!"เธอแทบจะแผดเสียงร้องลั่นให้ได้
'ความจริงพวกเราหนีออกมาจากนอกโลกแล้วน่ะ อยู่บนยานอวกาศ'
"พ่อทิ้งหนู !!!"
'ไม่ได้ทิ้ง แต่เธออยากไปเอง ไม่ยอมไปกับพ่อ'
น้ำเสียงเย็นชาออกมาจากปลายสายทำให้มีน้ำไหลออกมาเป็นสายจากดวงตาคู่สวย
"แล้วทำไมไม่บอกหนูเล่า !!"
'การปฏิวัติต้องมีการเสียสละ'
"เสียสละบ้าบออะไรล่ะ !! พ่อทิ้งพวกเรา ไม่ได้เสียสละ !!"
'เธอก็เก่งนี่ อยู่ที่นั่นให้ได้ละกัน พวกเราจะอยู่ที่ยานลำนี้จนกว่าจะเห็นดาวเคราะห์ที่สามารถอยู่ได้ สายใยพ่อลูกเราจบกันแค่นี้เถอะ'
"กรี๊ดดดดดดดดดดดดด !!!!!"เธอเขวี้ยงโทรศัพท์ที่พ่อเธอซื้อมาให้ทิ้งทันทีแล้วทรุดหน้าลงกับฝ่ามืออย่างเสียใจ
'อยากได้เครื่องนี้หรอลูก'อ๋อถามเมื่อเห็นอองฟองต์จ้องไปที่โทรศัพท์สีดำสวยเครื่องหนึ่ง
'ค่ะ แต่พ่อไม่ต้องออกเงินหรอกนะคะ เดี๋ยวหนูซื้อเอง'
'ไม่เป็นไรลูก เดี๋ยวพ่อซื้อให้'"ไม่เป็นไรนะ"ออมที่ได้ยินเสียงพ่อของเธอจากโทรศัพท์เล็ดลอดออกมาตอนที่อองฟองต์คุยอยู่ เขาลูบหลังให้กำลังใจ
"ชั้นจะผลิตยาแอนตี้ไวรัสพวกนี้ ! เขาไม่ใช่พ่อชั้นอีกแล้ว !!"
"ฉันจะช่วยเธอนะ"เขายิ้มตอบ
"ฉันเหลือแต่เพื่อนอย่างพวกนายแล้ว.."เธอโผกอดเขาโดยที่ไม่ทันตั้งตัวแล้วปล่อยโฮออกมาเต็มแรงอย่างเสียใจ
ไกด์ที่สะดุ้งตื่นมองอองฟองต์ที่กอดกับออมด้วยสีหน้านิ่งๆ แต่แววตาเผยให้เห็นกว่าเศร้าเสียใจมากเพียงใด
'ซอมบี้...เผยธาตุแท้คนได้จริงๆด้วยสินะ..'
