บทที่ 32 สายลม แสงแดด หัวใจ
"ตกลงจะเอายาที่ทำให้โลกกลับเป็นเหมือนเดิมมั้ย !!"อองฟองต์แผดเสียงลั่นก่อนจะเอาดาบไปจี้ที่คอของอเล็ก
"แต่เธอต้องไม่ฆ่าชั้น ?"เขาตอบด้วยสีหน้าซีดเผือดและตัวที่สั่นงั่นงก
ใช่แล้ว..เธอตวัดดาบใส่เขาไม่ยั้งจนเป็นแผลตามลำตัว สุดท้ายเขาก็กลายเป็นลูกไก่อยู่ในกำมือของเธอ จะบีบก็ตายจะคลายก็รอด..
"ได้ !! แต่แกต้องเอามา..เดี๋ยว-นี้ !"เธอตอบเสียงเข้ม
เขาค่อยๆเอื้อมมืออันสั่นเทาไปหยิบขวดยาสีเขียวข้นคลั่กในขวดส่งยื่นให้อองฟองต์
"เอาไปราดใส่ดิน...แค่นั้น.."เขายื่นไปให้
"ขอบคุณ"เธอตอบก่อนจะหันหลังกลับไป
"เดี๋ยว !! แล้วชั้นล่ะ !!" อเล็กร้องทวงทันที ในใจเริ่มหวาดกลัวว่าตนจะต้องตาย
"เฮอะ !! คนอย่างแกน่ะหรอ...ไปตายซะไป !!"
พูดจบก่อนจะราดน้ำยาสีเขียวเข้มใส่ดิน แต่ท้องฟ้ายังมืดครึ้มเช่นเดิม
"เธอผิดสัญญา !!"เขาร้องขึ้นอย่างโมโห
"ชั้นไม่ได้เกี่ยวก้อยกับนายซะหน่อย.."อองฟองต์กระตุกยิ้มที่มุมปาก
"นังคนทรยศ !!"เขาหยิบกระบอกปืนขึ้นมาเเล้วเหนี่ยวไกทันที
"ระวัง !!"บุคคลคนหนึ่งกระโดดรับลูกกระสุนแทน ร่างใหญ่ตกลงไปกองกับพื้นอย่างแน่นิ่งและหายใจรวยริน
"ไกด์ !!"อองฟองต์กรีดร้องทั้งน้ำตา ก่อนจะไปสะกิดตัวเขา
"ทำบ้าอะไรของนายเนี่ย !! แย่ชะมัดเลย ! งี่เง่าเอ้ย !!"
แต่เขาไม่สนใจกับคำด่านั้น ยังคงยิ้มจางๆให้
"ฉัน..รักเธอ..นะ.."
อองฟองต์สะดุ้งทันทีเมื่อได้ยินสิ่งที่ออกจากปากไกด์
โคนิซึยืนตัวสั่น กำมือแน่นราวกับข่มความเจ็บปวดเอาไว้พร้อมริมฝีปากที่เม้มสนิทและน้ำตาที่ค่อยๆเอ่อไหลออกมา
"ไกด์.."เธอเดินโซซัดโซเซมาหาหนุ่มที่รัก ก่อนจะตบใบหน้าเขาเบาๆ
"อย่าตายนะ"
"โคนิซึ.."อองฟองต์มองหน้าเพื่อนสาวอย่างเห็นใจ แล้วหันไปมองอเล็กอย่างเคียดแค้น
"แก !!"
"ชะ..ชั้นไม่ได้ตั้งใจนะ !!"เขาลนลานทันที
"ไกด์ ! ฟื้นสิไกด์ !"โคนิซึเพรียกร้องหาชายหนุ่มที่ตนรักก่อนจะสวมกอดเขาไว้ให้แน่นแนบกายไปตลอดกาล..
<Koneseo Talk>
เหมือนโลกหยุดหมุน..
99 % ของนักฆ่าที่บอกว่า น้ำตาคือสิ่งที่น่ารังเกียจ
และชั้นกำลังปล่อยให้อัสสุชลนี้รินหลั่งไหลอาบใบหน้า..
"ไกด์ .."ฉันเรียกชื่อเขา หวังจะให้เขาหันมามองฉันบ้าง
สักนิดก็ยังดี..
สายตาเขามองแต่หญิงสาวที่รัก..คุมิโกะ..เพื่อนที่ฉันรักมากที่สุด..
"ไกด์..ชั้นรักเธอนะ.."ฉันพร่ำเพ้อบอกเขาไป ทั้งๆที่รู้อยู่แล้วว่ามันต้องไม่เป็นจริง..
เขาหันมามองฉันเล็กน้อย ที่มือกุมท้องเอาไว้พร้อมเลือดที่ไหลออกมาไม่ขาด
"ขอโทษนะโคนิซึ.."
ราวกับมีอะไรบางอย่างในร่างพังทลายลง
แค่คำพูดไม่กี่คำแต่กลับเฉือนบาดใจให้ขาดสะบั้นได้ในพริบตาเดียว..
ฉันเม้มปากแล้วฝืนยิ้มให้ทั้งๆที่น้ำตาไหลออกมาราวกับเขื่อนแตก
"ไม่เป็นไร.."
เขายิ้มจางๆให้ทำให้ฉันสะดุ้งทันที รู้สึกตัวเบาหวิวไม่มีแรง
รู้สึกว่าต้องสูญเสียเขาไป !!
ดวงตาพริ้มหลับลงอย่างอ่อนล้าพร้อมลมหายใจที่แน่นิ่งไป
"ไกด์ !! ฟื้นสิไกด์ !! อย่าตายนะไกด์ !! ฮึก.."ฉันกอดร่างเขาแน่นๆตามที่ใจต้องการและร้องเรียกหา
ร่างของเขาเคลื่อนไหวไปตามแรงโน้มถ่วงและการเขย่าของฉัน มันไม่ตอบสนองอะไรเลย..
"ถ้านายตาย..ฉันก็จะตายตาม..ถึงแม้รู้ดีว่านายรักคุมิโกะ..แต่ฉันก็ยังเป็น..
เพื่อน..ของนาย"ฉันหยิบดาบขึ้นมาแล้วจ่อไปที่หน้าอกข้างซ้าย
"โคนิซึ !! อย่า !!"อองฟองต์ร้องห้าม ฉันหันไปยิ้มให้เธอเป็นครั้งสุดท้าย
ขอโทษนะ..คุมิโกะ..เราจะเป็นเพื่อนกันตลอดไป..
ฉันแทงทะลุร่างกายทันที ความรู้สึกแปลบปลาบและเจ็บปวดแผ่ซ่านไปทั่วร่างกาย
แรงที่มีเหลือนิดหน่อยกับน้อยลงขึ้นไปอีกราวกับว่าเป็นอากาศ ฉังดึงดาบออกก่อนจะล้มฟุบลงไป
โดยที่มือฉันยังกุมมือเขาไว้ตามหัวใจที่ต้องการ..
ร่างของโคนิซึแน่นิ่งไป อองฟองต์มองอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเองพร้อมปล่อยให้น้ำตาไหลหลั่งรินออกมา
"เพราะแก !! แกคือสาเหตุทำให้ทุกคนต้องตาย !!"อองฟองต์ชี้ดาบไปที่หน้าของอเล็ก
"ชั้นจะฆ่าแก !!"
ผัวะ !! ตุ๊บ !! ผลั่ก !!
เกิ้ลเข้ามาล็อคคออเล็กไว้แล้วต่อยไปที่หน้าเขาจังๆจนล้มลงไป
"หมั่นไส้แกมานานแล้ว ขอสักทีเถอะวะ !!"เกิ้ลทำท่าจะซัดลงไปอีก แต่อเล็กกลับชี้ไปที่ด้านหลังของเกิ้ล ทำให้เขาหันไปมอง
ก็ไม่มี..อะไร ?ปัง !ร่างของเกิ้ลล้มลงไปกองกับพื้น เขากุมที่หน้าอกข้างซ้ายไว้ที่มีเลือดไหลออกมาเป็นทาง
"เกิ้ลล!!"อองฟองต์ร้องลั่น ก่อนจะถลาเข้าไปหาทันที
"ที่เหลือ..ผมฝากด้วยนะ"เกิ้ลยิ้มให้ก่อนจะฟุบลงไปกองกับพื้นและลมหายใจที่เบานิ่งลง
"หึ..หึ..หึ.."อองฟองต์ยิ้มแสยะแล้วลุกขึ้นมาอย่างโซซัดโซเซทำให้อเล็กขวัญหาย
"ฮะ..ฮะ..ฮะ..แก..ต้องตาย..ต้อง..ตาย"เธอชี้ดาบไปที่หน้าของอเล็ก
"ชั้นจะฆ่าแก !!"เธอเหวี่ยงดาบเข้าไปแทงทะลุท้องเขาทันที แล้วใช้ดาบอีกข้างฟาดไปที่หน้าของเขา
"คนอย่างแกมันรู้จักคำว่าสูญเสียบ้างไหม !!"เธอฟาดดาบไปที่ท้องของเขาอีก
"ไอ่เลว ! ชั้นจะฆ่าแก ! ฮึก..ฮือ.."เธอแทงไปที่ร่างแน่นิ่งของอเล็กซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนออมต้องเข้ามาห้ามเอาไว้
"อย่า ! พอได้แล้ว ! มันตายแล้ว !"
"ออม !"เธอโผกอดเข้าสู่ชายหนุ่มอย่างห่วงหาทันที
"อย่าจากชั้นไปนะ..ชั้นเหลือแค่นายคนเดียวแล้ว..อย่า..อย่าจากชั้นไปนะ.."เธอซบใบหน้าลงกับไหล่ของเขา ลำตัวเขาสั่นสะท้านเบาๆ
"น่ากลัวว่าฉันจะทำไม่ได้นะฟองต์"เธอสะดุ้งเฮือกก่อนจะมองใบหน้าเขาช้าๆ
"หมะ..หมาย..หมายความว่าไงออม.."
เขาชูขวดยาสีม่วงขึ้นมา
"ยานี้จะทำให้ใครก็ได้ฟื้นคืนชีพขึ้นมาไม่ว่ากรณีไหน แต่ฉันทำได้แค่ขวดเดียวเท่านั้น..เพราะส่วนผสมไม่พอ.."
"....."
"ฉันอยากให้เธอเอายานี้ไปรักษาคนอื่น..รวมถึงเพื่อนๆเธอด้วย..เพียงแค่หยดเดียวเท่านั้น.."
"แล้วคำว่า 'น่ากลัวว่าจะทำไม่ได้' มันหมายความว่าไง !"เธอถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
ออมไม่ตอบ ก่อนจะเปิดแผลที่ข้อมือออกมาก็พบเลือดของเขาไหลออกมาเต็ม
"..ยาชนิดนี้..มันต้องทำจาก..เลือดจากข้อมือคน.."
"อย่าบอกนะว่า.."เธออ้าปากค้าง
"ใช่..."
"ฉันกรีดลึกจนถึงเส้นเลือดใหญ่..ขาด"
"ไม่จริงใช่มั้ย ?"เธอถามช้าๆ
"ขอโทษนะ..แต่..แต่มัน..จริง.."เขาล้มลงไปกองกับพื้น แต่อองฟองต์อุ้มรับไว้ด้วยทันแล้วนำมาวางไว้ที่ตัก
"ฟื้นสิออม..ฟื้นสิ..ชั้นไม่เหลือใครเเล้วนะ.."
ลมหายใจเขาหมดไปนานแล้ว..อองฟองต์กรีดร้องลั่นทั้งน้ำตาก่อนจะทุบตีไปที่ร่างชายหนุ่มหวังให้เขาฟื้น
แสงแดดค่อยๆส่องมาที่ใบหน้าของอองฟองต์..
เสียงปืนดังกึกก้องไปทั่วจากรถถังและการฆ่าซอมบี้..
สายลมพัดมาวูบหนึ่งทำให้น้ำตาเธอเอ่อไหลออกมา..
แต่พอสายลมพัดมาอีกวูบ..
น้ำตาของเธอก็เหือดแห้งไป..
